Types of Liberalism. Άρθρο… κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο φασισμός, η τρομακτική ερμηνεία που επιβάλλει τις ποινές της θανάτωσης… (το τέταρτο επεισόδιο)

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού. Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη του Σωτήρη Τσατταλιού 

 

 

Ο γνήσιος φιλελευθερισμός ή ο λιμπεραλισμός των διεθνών σχέσεων επιθυμεί την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ανεξαρτησία του έθνους… και οικονομικά, με τη βοήθεια, την ενίσχυση της προστασίας ή και τη δανειοδότηση, δίχως τη βια της κατάκτησης για την κατάργηση και την αλλαγή των συνόρων της σκλαβιάς, δίχως τη βια της κατάκτησης, για να χρησιμοποιούν το έδαφος άλλου κράτους οικονομικά και τα λοιπά. Είναι με αυτόν τον όρο οι παγκοσμιότητες του διεθνισμού, οι κοινοπολιτείες, οι αυτονομιστές, έχει διαφορετικές κοινοπολιτείες και αυτονομιστές με τους αλλότροπους των μεθόδων, είναι το σημαντικό για την κοινωνία και για τον κατάλογο της ύπαρξης που δημιουργείται.

Ο φιλελευθερισμός και το σύνολο προσελκύει τους προοδευτικούς, η ραχοκοκαλιά είναι οι οπτικές γωνίες του φιλελεύθερου συντάγματος, των ανοιχτόμυαλων, των μεταρρυθμιστικών, των τροποποιητικών, του φιλελεύθερου συντάγματος των φεμινιστριών δίχως τον όρο του Rush Limbaugh με το Feminazi ή τραχύς, δίχως τον όρο Communazi ή communist pinkoid, “Pinkoid” δύστροπο, δίχως τον όρο Nazi Party ή Neo-Nazism. Ο φιλελευθερισμός είναι η ανοιχτή συχνότητα των ιδεών, των νέων ιδεών, ο αδέκαστος, ο αδιάφθορος, ο ανεπηρέαστος, ο πολύμορφος, ο φιλανθρωπικός, ο αχαλίνωτος, ο ευγενικός, της ευρύτητας λειτουργία, ο επιτρεπτικός, ο αποτρεπτικός, ο αντιφασιστικός…

Ο φιλελευθερισμός είναι η θεωρία των διεθνών σχέσεων ή οι διεθνείς σχέσεις – Θουκυδίδης (International relations theory ή International relations – Thucydides). Το επίκαιρο είναι ο Λοιμός των Αθηνών ή «σύνδρομο του Θουκυδίδη» με τις προκλήσεις των θανάτων της πόλης και του ίδιου του Περικλή.

Ο φιλελευθερισμός υποστηρίζει τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οργανισμοί, οι οργανισμοί του διεθνούς δικαίου, είναι εξίσου οι σημαντικοί παρουσιαστές και οι δημιουργοί. Είναι η εμβληματική ελεύθερη ανάπτυξη ως το σημείο που δεν παραβαίνει την ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας των υποδουλώσεων, των υποδουλώσεων με τις ψευδολογίες για τη φθορά, για τη φθορά των ιδεών που θα στέλνει τους υποστηριχτές με το υποστήριγμα σε αλλουνών τα χέρια, είναι η προαγωγή της ελευθερίας με τη σφαιρική αντίληψη της νοοτροπίας του συμφέροντος του φιλελευθερισμού ενάντια των συμφεροντολόγων.

Οι συλλογισμοί για την κρίσιμη περίοδο, θα ‘ναι ένα ρεύμα της επιθυμίας των πολέμιων για την παρεμπόδιση ή το εμπάργκο του εχθρού. Με την τεράστια ποικιλία της κανονικής, της όψιμης, της πρώιμης, της φυσιολογικής εποχής του ατόμου και της κοινωνίας για την ελεύθερη ανάπτυξη.

 

 

 

Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη. Οι αναφορές των γεγονότων με υποσημειώσεις…

(Τα ευρήματα είναι από την επίσημη Wikipedia της εποχής και αργότερα από βιβλία.)

 

 

 

 

 

 

 

International Third Position (ITP)… “Third Position” “Neo-fascism” ένας συνδυασμός αριστερών και δεξιών ιδεών του θεμελίου του πολιτικού φάσματος, είναι το πολιτικό φάσμα αριστερά-δεξιά, δεν είναι δεξιά του πολιτικού φάσματος των ιδεωδών με τα θεμέλια, είναι το πολιτικό φάσμα αριστερά-δεξιά όπως η “Εναλλακτική θέση” η Terza Posizione (movimento politico) και κάθε δήθεν ακροδεξιά του νεοφασισμού. Το πολιτικό φάσμα είναι και το κάθισμα της βουλής, της βουλής των εδρών, πολιτικό φάσμα είναι και το αν είσαι ο κλασικός φιλελευθερισμός, ο φιλελεύθερος, ο φιλελεύθερος συντηρητισμός, ο νεοφιλελεύθερος, Νεοµερκαντιλισµός (Neomercantilism), Δημοσιονομική πολιτική, των ελευθεριακών ιδεωδών, Right-libertarianism, Laissez-faire. Πολιτικό φάσμα είναι και ο ιδεολογικοπολιτικός, η αντίθεση για το ιδεολογικοπολιτικό των ιδεολογιών (αντι- ιδεολογία ιδεολογία), και η αντίθεση για το ιδεολογικοπολιτικό και των ιδεολογιών (αντι- ιδεολογία) για το “Πολιτικό φάσμα” / “Political spectrum”.

 

 

Κεντροδεξιά:

Η κεντροδεξιά είναι ένας πολιτικός όρος που χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει την ιδεολογία που κλίνει προς τα δεξιά, αλλά βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πολιτικής πυξίδας σε οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Τα κεντροδεξιά κόμματα συνδυάζουν συντηρητικές (δεξιές) και φιλελεύθερες (κεντρώες) πολιτικές.
Η κεντροδεξιά συνεπάγεται αποδοχή ενός βαθμού ιεραρχίας στην κοινωνία και ισχυρίζεται ότι αυτή η ιεραρχική δομή προκαλείται από διαφορές στη συμπεριφορά των ατόμων. Υποστηρίζει ότι οι κατώτερης ποιότητας συμπεριφορές, όπως η τεμπελιά και η ηθική κατάπτωση, οδηγούν κάποιους ανθρώπους σε καταστάσεις κατώτερης κοινωνικής θέσης σε σύγκριση με κάποιους άλλους. Η κεντροδεξιά, σε αντίθεση με την ακροδεξιά, ισχυρίζεται ότι αυτό δεν είναι ένα έμφυτο ή εκ γενετής γνώρισμα και ότι οι άνθρωποι μπορούν να σταματήσουν να συμπεριφέρονται με κατωτερότητα, μέσω της αλλαγής των συνηθειών τους και μέσω συνειδητών επιλογών συμπεριφοράς.
Θεμελιώδες δόγμα της κεντροδεξιάς είναι ότι το κράτος υποχρεούται να προσφέρει σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από φύλο, θρησκεία, καταγωγή, εισόδημα, ειδικές ανάγκες κτλ. ίσες ευκαιρίες να αναρριχηθούν στην κοινωνική πυραμίδα, μέσω της παροχής υπηρεσιών όπως δωρεάν παιδεία και ιατρική φροντίδα. Η κεντροδεξιά θεωρεί ότι η φορολογία πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή έτσι ώστε να ενθαρρύνεται η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και οι επενδύσεις, κάτι που σε τελική ανάλυση θα ευνοήσει όλα τα μέλη της κοινωνίας.

 

Permissive society:

Μια επιτρεπτική κοινωνία, που αναφέρεται επίσης ως επιτρεπτική κουλτούρα, είναι μια κοινωνία στην οποία ορισμένοι κοινωνικοί κανόνες γίνονται όλο και πιο φιλελεύθεροι, ειδικά όσον αφορά τη σεξουαλική ελευθερία. Αυτό συνήθως συνοδεύει μια αλλαγή σε αυτό που θεωρείται Deviance (sociology) ή Απόκλιση (κοινωνιολογία). Αν και τυπικά διατηρείται ο κανόνας “μη βλάπτεις τους άλλους” (Harm principle) ή Αρχή βλάβης, μια ανεκτική κοινωνία θα είχε λίγους άλλους ηθικούς, θρησκευτικούς ή νομικούς κώδικες (όχι “Victimless crime” Έγκλημα χωρίς θύματα, για παράδειγμα). Ο όρος «επιτρεπτική κοινωνία» χρησιμοποιήθηκε ως δεξιές οντότητες στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 με αρνητικές συνδηλώσεις. Σε αυτή τη μορφή, χρησιμοποιήθηκε για να ενοχοποιήσει τον κοινωνικό φιλελευθερισμό (Social liberalism) και τις σχετικές αριστερές ιδεολογίες για την υποβάθμιση των κοινωνικών προτύπων στον δυτικό πολιτισμό. Η επιτρεπτική κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ως συμπλήρωμα για μια ελεύθερη κοινωνία. Η ελεύθερη κοινωνία βασίζεται στον πολιτικό και φιλοσοφικό φιλελευθερισμό του δέκατου ένατου αιώνα, ενώ η επιτρεπτική κοινωνία επεκτείνει την ελευθερία πέρα ​​από τις πολιτικές και πνευματικές και περιλαμβάνει την κοινωνική και ηθική ελευθερία. Πτυχές που έχουν αλλάξει πρόσφατα στις σύγχρονες ανεκτικές κοινωνίες:
Η σεξουαλική ελευθερία ή (Sexual norm) έχει αυξηθεί. Αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία συμμετοχής σε σεξουαλικές δραστηριότητες που προηγουμένως θεωρούνταν απαράδεκτες ή ακόμη και ποινικοποιημένες, όπως BDSM, Σεξουαλικός φετιχισμός (Sexual fetishism) και ομοφυλοφιλία (Homosexuality). Η ελευθερία προβολής βίαιου και σεξουαλικού υλικού, συμπεριλαμβανομένων ταινιών, μουσικής, τέχνης και λογοτεχνίας έχει αυξηθεί και η λογοκρισία αυτών και άλλων τεχνών έχει μειωθεί. Η δύναμη των θρησκευτικών ομάδων υποχωρεί, συχνά συνοδεύεται από μια ανερχόμενη κοσμικότητα ή Λαϊκισμό “Secularism”.

Το πιο αναφερόμενο παράδειγμα είναι η κοινωνική επανάσταση και η σεξουαλική επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην Ευρώπη και την Αμερική, που οδήγησε σε πιο φιλελεύθερες στάσεις απέναντι στην καλλιτεχνική ελευθερία, την ομοφυλοφιλία και τα ναρκωτικά, η οποία είχε τις ρίζες της στο χτύπημα ενάντια σε κατασταλτικά αυταρχικά καθεστώτα όπως οι Ναζί, περιγράφεται από την ομάδα Bloomsbury. Συχνά αναφέρεται επίσης η γενική χαλάρωση της πρώην προσκόλλησης της Βρετανίας στις βικτωριανές αξίες. Ο όρος επιτρεπτική κοινωνία χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως εχθρική ταμπέλα από εκείνους που πίστευαν ότι η σεξουαλική ακολασία ήταν πολύ υψηλή, αν και αυτό μπορεί να οφείλεται σε μια γενική απαγόρευση της σωστής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης -όπου η αυστηρότητα μόνο με την αποχή είναι η μόνη «σωστή» μέθοδος διδασκαλίας- σε προηγούμενες γενιές, κάτι που είναι γνωστός παράγοντας στα ποσοστά απροστάτευτης σεξουαλικής δραστηριότητας.

 

Civil libertarianism:

Ο πολιτικός ελευθερισμός είναι ένα στέλεχος πολιτικής σκέψης που υποστηρίζει τις πολιτικές ελευθερίες (Civil liberties) ή που τονίζει την υπεροχή των ατομικών δικαιωμάτων (Individual and group rights) και των προσωπικών ελευθεριών έναντι και ενάντια σε κάθε είδους εξουσία (όπως ένα κράτος, μια εταιρεία, κοινωνικοί κανόνες που επιβάλλονται μέσω της πίεσης των ομοτίμων και ούτω καθεξής). Ο πολιτικός ελευθερισμός δεν είναι μια πλήρης ιδεολογία — μάλλον, είναι μια συλλογή απόψεων για τα συγκεκριμένα ζητήματα των πολιτικών ελευθεριών και των πολιτικών δικαιωμάτων. Άλλες πολιτικές ελευθεριακές θέσεις περιλαμβάνουν υποστήριξη για τουλάχιστον μερική νομιμοποίηση παράνομων ουσιών (μαριχουάνα και άλλα μαλακά ναρκωτικά), πορνεία, άμβλωση, ιδιωτικότητα, υποβοηθούμενο θάνατο ή ευθανασία, δικαίωμα στην οπλοφορία, δικαιώματα των νέων, ανώτατη ισότητα, ισχυρή οριοθέτηση μεταξύ θρησκείας και την πολιτική, και την υποστήριξη του γάμου ομοφύλων.

 

Radical centrism:

Ριζοσπαστικός κεντρισμός, ένα ριζοσπαστικό κεντρώο κείμενο ορίζει τον ριζοσπαστικό κεντρισμό ως «ιδεαλισμό χωρίς ψευδαισθήσεις», μια φράση που προέρχεται από τον John F. Kennedy.

 

Progressivism:

Ο φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας του 18ου αιώνα, Marquis de Condorcet, προέβλεψε ότι η πολιτική πρόοδος θα συνεπαγόταν την εξαφάνιση της δουλείας, την άνοδο του γραμματισμού, τη μείωση της ανισότητας των φύλων, τις μεταρρυθμίσεις στις φυλακές που εκείνη την εποχή ήταν σκληρές και την πτώση της φτώχειας.

 

Progressive conservatism:

Προοδευτικός συντηρητισμός ήταν ο William Pitt the Younger, έκανε εκστρατεία για την κατάργηση της δουλείας (Slavery). Ο νόμος περί εμπορίου σκλάβων του 1807 (Slave Trade Act 1807) ψηφίστηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Benjamin Disraeli, βοήθησε στον διανοητικό προσδιορισμό αυτής της μορφής συντηρητικής πολιτικής υπό τη συντηρητική κυβέρνησή του ενός έθνους (One-nation conservatism). Παρατηρώντας τις αρνητικές επιπτώσεις που είχαν οι τρέχουσες συνθήκες εργασίας στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της εποχής, κυρίως από τη Βιομηχανική Επανάσταση, ο Ντισραέλι άρχισε να πιστεύει ότι χρειάζονταν αλλαγές στην κοινωνία για να βελτιωθούν οι ανθρώπινες και περιβαλλοντικές συνθήκες. Η Theresa May είναι με αυτούς που έχουν περιγράψει τους εαυτούς τους ως προοδευτικούς συντηρητικούς. Στη Βρετανία, οι συντηρητικοί ενός έθνους όπως ο David Cameron που ξεκίνησε το Progressive Conservatism Project το 2009, και άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως η Angela Merkel.

 

 

Robert Louis Stevenson:

Δήλωσε ότι ήταν άθεος, και έγινε πιο μποέμ (Bohemianism). Το 1866, ο Στίβενσον ψήφισε τον Benjamin Disraeli, τον δημοκράτη με τον (One-nation conservatism). Αλλά αυτό ήταν ενάντια σε έναν έντονα αντιφιλελεύθερο αμφισβητία, τον ιστορικό Thomas Carlyle. Ο Carlyle ήταν διαβόητος για τις αντιδημοκρατικές και υπέρ της δουλείας απόψεις του. Τον Ιανουάριο του 1888, ως απάντηση στην αμερικανική κάλυψη του Πολέμου της Γης στην Ιρλανδία, ο Στίβενσον έγραψε ένα πολιτικό δοκίμιο (που απορρίφθηκε από το περιοδικό του Scribner και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στη ζωή του) το οποίο προώθησε ένα γενικά συντηρητικό θέμα: την αναγκαιότητα «παραμονής της εσωτερικής βίας με τον άκαμπτο νόμο”. Παρά τον τίτλο του, «Ομολογίες ενός Ενωτικού», ο Στίβενσον δεν υπερασπίζεται ούτε την ένωση με τη Βρετανία (είχε «αποδείξει μεγαλοπρεπώς την ανικανότητά της να κυβερνήσει την Ιρλανδία») ούτε τον «γαιοκτήμονα» (ελάχιστα πιο υπερασπιστές στην Ιρλανδία από ό,τι… όπως το είχε δει, στα Χρυσοχώραφα της Καλιφόρνια). Μάλλον διαμαρτύρεται για την ετοιμότητα να περάσει «ελαφρά» τα εγκλήματα» όπου αυτά θεωρούνται “πολιτικά”. Αυτό υποστηρίζει, είναι για να “νικήσει ο νόμος” (που είναι πάντα ένας “συμβιβασμός”) και να καλέσει την “αναρχία”: είναι “ο συναισθηματικός που προετοιμάζει το μονοπάτι για τον ωμό”.

Ο Robert Louis Stevenson είπε:

«For my part, I look back to the time when I was a Socialist with something like regret. I have convinced myself (for the moment) that we had better leave these great changes to what we call great blind forces: their blindness being so much more perspicacious than the little, peering, partial eyesight of men».

 

Μετάφραση:

«Από την πλευρά μου, κοιτάζω πίσω στην εποχή που ήμουν Σοσιαλιστής με κάτι σαν λύπη. Έχω πείσει τον εαυτό μου (προς το παρόν) ότι καλύτερα να αφήσουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές σε αυτό που ονομάζουμε μεγάλες τυφλές δυνάμεις: η τύφλωσή τους είναι πολύ πιο οξυδερκής από τη μικρή, ομότιμη, μερική όραση των ανθρώπων». Robert Louis Stevenson.

 

Ο Herbert Spencer έχει επίσης περιγραφεί ως οιονεί αναρχικός. Ο Herbert Spencer είπε:

«All socialism involves slavery. That which fundamentally distinguishes the slave is that he labours under coercion to satisfy anothers desires».

 

Μετάφραση:

«Όλος ο σοσιαλισμός περιλαμβάνει τη σκλαβιά. Αυτό που διακρίνει θεμελιωδώς τον δούλο είναι ότι εργάζεται υπό εξαναγκασμό για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του άλλου». Herbert Spencer.

 

 

 

 

 

«If ever the free institutions of America are destroyed, that event may be attributed to the unlimited authority of the majority, which may at some future time urge the minorities to desperation, and oblige them to have recourse to physical force. Anarchy will then be the result, but it will have been brought about by despotism». Alexis de Tocqueville.

 

Μετάφραση:

«Εάν ποτέ καταστραφούν οι ελεύθεροι θεσμοί της Αμερικής, αυτό το γεγονός μπορεί να αποδοθεί στην απεριόριστη εξουσία της πλειοψηφίας, η οποία μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να παροτρύνει τις μειονότητες σε απόγνωση και να τις υποχρεώσει να καταφύγουν στη φυσική βία. Η αναρχία θα είναι τότε το αποτέλεσμα, αλλά θα έχει προκληθεί από τον δεσποτισμό». Alexis de Tocqueville.

 

Δες Anarchy, Anarchy (international relations), Anarchy (disambiguation). (Τα θεμέλια των αναρχικών δε στηρίζονται στον William Powell – The Anarchist Cookbook -αν και άλλαξε- που είναι και αυτό ενάντια στις φασιστικές, καπιταλιστικές και κομμουνιστικές απειλές, ούτε στον Jean-Pierre Melville ή Jean-Pierre Grumbach. Αν και φίλος των αριστερών ειδώλων όπως ο Yves Montand, ο Melville αναφέρθηκε στον εαυτό του ως «ακραίο ατομικιστή» και «δεξιό αναρχικό» όσον αφορά την πολιτική. Ενώ ήταν με τη Γαλλική Αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν και anti-fascism.)

 

 

 

Και μετά διαβάζεις ότι:

Ο Georgi Dimitrov, ενθαρρύνθηκε από τον Joseph Stalin να τερματίσει την πρακτική της καταγγελίας των Σοσιαλδημοκρατών ως «social fascists» ή ως «ο σοσιαλφασισμός» που δε διακρίνονται από τους πραγματικούς φασίστες, και να προωθήσει τακτικές του ενιαίου μετώπου κατά του φασισμού.

Ο Fumimaro Konoe ήταν στο Imperial Rule Assistance Association, και ο Hideki Tojo, και η συνενοχή του Tojo στις φρικαλεότητες.

Askar Akayev: Ο Akayev αρχικά θεωρήθηκε ως ένας οικονομικά δεξιός φιλελεύθερος ηγέτης. Σε μια συνέντευξη του 1991 σχολίασε ότι «Αν και είμαι κομμουνιστής, η βασική μου στάση απέναντι στην ιδιωτική ιδιοκτησία είναι ευνοϊκή. Πιστεύω ότι η επανάσταση στη σφαίρα της οικονομίας δεν έγινε από τον Καρλ Μαρξ αλλά από τον Άνταμ Σμιθ». Η Επανάσταση των Τουλίπων (Tulip Revolution) ήταν η πτώση του Προέδρου της Κιργιζίας Askar Akayev, για διαφθορά και αυταρχισμό. Η Επανάσταση των τριαντάφυλλων (Rose Revolution) ήταν στη Γεωργία.

Nicolae Ceaușescu: Ρουμάνος κομμουνιστής πολιτικός και δικτάτορας. Nicolae Ceaușescu στις τάξεις της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Gheorghe Gheorghiu-Dej. Η κίνηση αγνόησε εντελώς τους Ρομά, σε κίνδυνο να γίνουν θύματα εγκλημάτων μίσους. Ο Τσαουσέσκου και η σύζυγός του Έλενα αντιμετώπισαν κατηγορίες συμπεριλαμβανομένης της παράνομης συγκέντρωσης πλούτου και της γενοκτονίας.

 

 

 

 

Khorloogiin Choibalsan: Ήταν ο ηγέτης της Μογγολίας ή ο «Stalin της Μογγολίας» ή η «Αριστερή περίοδος», επέβλεπε τις εκκαθαρίσεις που διέταξε ο Stalin για τον θάνατο περίπου 30.000 με 35.000 Μογγόλων.

 

Ο Tseren-Ochiryn Dambadorj (πέθανε στις 25 Ιουνίου 1934, υποπτεύονται ότι ήταν δηλητηρίαση) ο Ajvaagiin Danzan (συνελήφθη σε μια ευρεία εκκαθάριση ύποπτων, πέθανε στη φυλακή το 1932), ο Jamsrangiin Tseveen (συνελήφθη το 1937, καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση και πέθανε στη φυλακή) και ο Navaandorjiin Jadambaa, όλοι τους είχαν παίξει ρόλο σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Περίοδος της Δεξιάς Ευκαιρίας», εκδιώχθηκαν από το κόμμα. Δες Σταλινικές καταστολές στη Μογγολία (Stalinist repressions in Mongolia).

 

Ο Ivan Ilyin μελέτησε τη φιλοσοφία του Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Η διατριβή του για τον Χέγκελ ολοκληρώθηκε το 1916 και δημοσιεύτηκε το 1918. Υποστήριξε ότι η Ρωσία, θα απελευθερωνόταν με τη βοήθεια του χριστιανικού φασισμού «Christian fascism».

Ο David Horowitz, είναι ιδρυτής και πρόεδρος του David Horowitz Freedom Center (DHFC) συντάκτης του Κέντρου FrontPage Magazine, και διευθυντής του Discover the Networks. Από το 1956 έως το 1975, ήταν ειλικρινής υποστηρικτής της Νέας Αριστεράς. Ο Horowitz μετά υποστήριξε τον Ronald Reagan και τον Donald Trump.

Ο Siad Barre, ήταν το κομμουνιστικό κράτος. Η αντιπολίτευση αυξήθηκε λόγω της ολοένα και πιο δικτατορικής διακυβέρνησής του, και την ανάπτυξη της φυλετικής πολιτικής, των καταχρήσεων της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας του Isaaq (Isaaq genocide) και της παρακμής της οικονομίας. Το 1991, η Σομαλική Εξέγερση (Somali Rebellion) τον απέβαλε με επιτυχία από την εξουσία, οδηγώντας στον εμφύλιο πόλεμο της Σομαλίας και αναγκάζοντάς τον να εξοριστεί.

Ο Gamal Abdel Nasser, με την Arab Socialist Union (Egypt) και το Nasserism, τον επικρίνουν για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Hudson Austin – New Jewel Movement και ο Bernard Coard επηρεασμένο από μαρξιστές όπως ο Daniel Ortega και ο Fidel Castro, και από τις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, διέταξαν τη δολοφονία του Maurice Bishop και επτά άλλων.

 

 

 

Το λένε για τη συμμορία, ως «αδίστακτη» και ένα ανώμαλο και απειθάρχητο σώμα, δολοφονώντας αντιπάλους, με τη βία της, υπό τον έλεγχο του -συνδικαλιστή με τον κόκκινο ουρανό, για το Grenada United Labour Party – Sir Eric Gairy. Η συμμορία των Mongoose (Mongoose Gang) έχει συχνά συγκριθεί με το Tonton Macoute της Αϊτής.

Per Engdahl: Ήταν στην ευρωπαϊκή νεοφασιστική σκηνή. Η πολιτική απέρριψε απροκάλυπτα τον ναζισμό, αντί να κοιτάξει περισσότερο προς τον Μπενίτο Μουσολίνι για έμπνευση, επιδιώκοντας επίσης να ενώσει όλες τις ομάδες ενάντια στη δημοκρατία.

European Social Movement: Του Per Engdahl. Νεοφασισμός. Πανευρωπαϊκός εθνικισμός. Κορπορατισμός. Αντικομμουνισμός. Ωστόσο, το ESB υπέστη πρόωρες αποτυχίες, υποστηρίζοντας ότι ένας πόλεμος ενάντια στον κομμουνισμό ήταν, τουλάχιστον αρχικά, ανέφικτος για μια ενωμένη Ευρώπη, ενώ ορισμένοι εκπρόσωποι θεώρησαν ότι ο ρατσισμός δεν είχε υπογραμμιστεί επαρκώς ως απαραίτητος για τη νέα Ευρώπη.

Karl-Heinz Priester, ήταν Γερμανός ακροδεξιός πολιτικός ακτιβιστής. Αν και έπαιξε μόνο έναν μικρό ρόλο στη ναζιστική Γερμανία, έγινε ηγετική φυσιογνωμία της ακροδεξιάς στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Jean-Claude Duvalier: Με το παρατσούκλι «Baby Doc» ή Μωρό Doc… Χιλιάδες Αϊτινοί σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες εγκατέλειψαν τη χώρα κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Διατήρησε έναν διαβόητα πλούσιο τρόπο ζωής (συμπεριλαμβανομένου ενός 2 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ που χρηματοδοτήθηκε από το κράτος το 1980) ενώ η φτώχεια μεταξύ του λαού του παρέμενε η πιο διαδεδομένη από οποιαδήποτε άλλη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο. Η ισχυρή ως δικτάτορας “Tropical fascism” αντικομμουνιστική στάση όπως του Gnassingbé Eyadéma.

 

 

Henri Namphy: Το καθεστώς του έλαβε το προσωνύμιο «duvalierism χωρίς Duvalier».

 

Τον Ιανουάριο του 1988 ο Leslie Manigat – Συλλαλητήριο Προοδευτικών Εθνικών Δημοκρατών (Rally of Progressive National Democrats με Mirlande Manigat η πρώτη Κυρία της Αϊτής) κέρδισε εκλογές που θεωρήθηκαν ευρέως δόλιες και ο Namphy τον ανέτρεψε στις 20 Ιουνίου στο πραξικόπημα της Αϊτής του Ιουνίου 1988, αφού ο Manigat απέλυσε τον Namphy από διοικητή του στρατού, αφού ο Namphy είχε κάνει κινήσεις που ο Manigat δεν ενέκρινε. Και το κίνημα διαμαρτυρίας Anti-Duvalier (Anti-Duvalier protest movement).

 

 

Η αντίθεση στον δεύτερο πόλεμο των Μπόερ (Opposition to the Second Boer War). Με τον Robert Gascoyne-Cecil, 3rd Marquess of Salisbury, και ο Νόμος περί στέγασης των εργατικών τάξεων του 1885 (Housing of the Working Classes Act 1885). Και με τον R. A. Cross, 1st Viscount Cross.

 

Ο Φιλελεύθερος Σύνδεσμος (Liberal League (United Kingdom). Οι Φιλελεύθεροι Ιμπεριαλιστές (Liberal Imperialists) ο ένας ήταν ο Richard Haldane, 1st Viscount Haldane. Και ο Louis Botha – South African Party, τελικά πολέμησε για να γίνει η Νότια Αφρική Βρετανική Κυριαρχία. South African Party: Και στις 5 Δεκεμβρίου 1934 μια συγχώνευση που δημιούργησε το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής (United Party (South Africa) και συνηθέστερα γνωστό ως Ενωμένο Κόμμα. National Party (South Africa): Ξεκινώντας το 1948 μετά τις γενικές εκλογές, το κόμμα ως κυβερνών κόμμα της Νότιας Αφρικής άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού (Racial segregation), γνωστή ως απαρτχάιντ (Apartheid) (ο όρος Αφρικάανς για “αποχωρισμό” ή “διαχωρισμό”).

Jorge Luis Borges: Κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, ο Μπόρχες ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Hipólito Yrigoyen και της σοσιαλδημοκρατικής Radical Civic Union. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, είχε γίνει πιο σκεπτικιστής για τη δημοκρατία. Είναι Συντηρητικός, μισεί τους κομμουνιστές (ο Αντικομμουνισμός του) μισεί τους ναζί (ο Αντιφασισμός του) μισεί τους αντισημίτες, είναι και ο Αντιπερονισμός του, και ούτω καθεξής. Το 1983, ο Μπόρχες χειροκρότησε την εκλογή του Raúl Alfonsín. Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Μπόρχες αρχικά εξέφρασε την υποστήριξή του στη στρατιωτική χούντα της Αργεντινής, αλλά σκανδαλίστηκε από τις ενέργειες της χούντας κατά τη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου (Dirty War). Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υποστήριξή τους στο καθεστώς, ο Μπόρχες σταμάτησε να δημοσιεύει στην εφημερίδα La Nación, La Nación ήταν από τον πρώην Πρόεδρο της Αργεντινής Bartolomé Mitre. Ο Μπόρχες πρόσθεσε ότι: «The news of the missing people, the crimes and atrocities [the military] committed» had inspired him to return to his earlier Emersonian faith in democracy. Μετάφραση: «Τα νέα για τους αγνοούμενους, τα εγκλήματα και τις φρικαλεότητες που διέπραξε [ο στρατός]» τον ενέπνευσαν να επιστρέψει στην προηγούμενη Emersonian πίστη του στη δημοκρατία.

 

 

 

Κίτσος Μαλτέζος: Την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, έγινε μέλος της ΕΟΝ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ νέων και μετέπειτα στην ΕΠΟΝ αλλά αποχώρησε το 1943. Το ίδιο έτος, εντάχθηκε στην εθνικιστική οργάνωση Ρ.Α.Ν. Εκτελέστηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1944 από μέλη του ΕΛΑΣ…

Άδωνις Α. Κύρου: Στον ΕΛΑΣ, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Θεωρήθηκε o ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου της δεξιάς αντιστασιακής οργάνωσης Ρ.Α.Ν. με αποτέλεσμα να οργανωθεί απόπειρα δολοφονίας του ως αντίποινα. Τραυματίστηκε και διασώθηκε από προσωπική παρέμβαση του Ιωάννη Ράλλη.

Ελένη Παπαδάκη: Η Παπαδάκη κατηγορήθηκε για δωσιλογισμό. Οι σχέσεις που διατηρούσε με τον δωσίλογο πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, έγιναν αντικείμενο κουτσομπολιού και φημών. Ο έρωτας του Πρωθυπουργού για την ηθοποιό καυτηριάστηκε επανειλημμένα από δεξιές αντιστασιακές εφημερίδες, όπως οι εφημερίδες «Έφοδος» και «Ελληνικό Αίμα», όπου γράφτηκε μεταξύ άλλων: «ο Ράλλης (..) εδώρισε στο γεροντικό του έρωτα μια ζώνη από πλατίνα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων (..) ενώ ο λαός πεθαίνει από την πείνα».

 

 

 

(Ο Héctor Gutiérrez Ruiz απήχθη στις 18 Μαΐου 1976 από μια παραστρατιωτική ομάδα. Βασανίστηκε και πυροβολήθηκε. Τρία άλλα πτώματα βρέθηκαν στο αυτοκίνητο, ο Zelmar Michelini και δύο μαχητές του Tupamaros ο William Whitelaw και ο Rosario del Carmen Barredo. Ο δικαστής Roberto Timbal έθεσε υπό προληπτική κράτηση τον πρώην δικτάτορα Juan María Bordaberry και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Juan Carlos Blanco Estradé στις 16 Νοεμβρίου 2006, επειδή ενορχήστρωσαν τις δολοφονίες.)

Thích Quảng Đức: Ο Quảng Đức ήταν ένας βουδιστής μοναχός, αύξησε τη διεθνή πίεση στον Diem, διαμαρτυρόταν για τη δίωξη των Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ με επικεφαλής τον Ngo Dinh Diem, και αυτοκτόνησε στο έδαφος του δρόμου, φωτογραφίες από την αυτοπυρπόλησή του κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Αρκετοί βουδιστές μοναχοί ακολούθησαν το παράδειγμα του Quảng Đức… Η πρακτική είχε επίσης παρατηρηθεί στην κινεζική πόλη Harbin το 1948, ήταν ένας μοναχός, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεταχείριση του βουδισμού από τους αντιθρησκευτικούς κομμουνιστές του Mao Zedong.

John F. Kennedy είπε για μια φωτογραφία:

 

«No news picture in history has generated so much emotion around the world as that one».

 

Μετάφραση:

 

«Καμία ειδησεογραφική εικόνα στην ιστορία δεν έχει προκαλέσει τόσα συναισθήματα σε όλο τον κόσμο όσο αυτή».

 

Buddhist crisis: Από τους πυροβολισμούς εννέα άοπλων πολιτών στις 8 Μαΐου στην κεντρική πόλη Huế που διαμαρτύρονταν για την απαγόρευση της βουδιστικής σημαίας.

Victor H. Krulak: Ο Krulak είπε ότι η κατάσταση ήταν πολύ καλή και υποστήριξε τον Πρόεδρο Ngo Dinh Diem. Στα τέλη Δεκεμβρίου 1963, ο νέος πρόεδρος, Lyndon B. Johnson, διέταξε μια διυπηρεσιακή ομάδα να διευθύνεται από τον Krulak με σκοπό να μελετήσει το OPLAN 34A και να επιλέξει από αυτό τους στόχους που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να χτυπήσουν στο Βόρειο Βιετνάμ με τον μικρότερο κίνδυνο, στους ανθρώπους της.

 

Maxwell D. Taylor: Ο Τέιλορ παρέμεινε αντίθετος σε οποιεσδήποτε κινήσεις προς τη διάθεση του Diem.

 

 

 

(Μόνο για τις επαναστάσεις, ενάντια στη δικτατορία, και οι επαναστατικοί πράκτορες.)

 

 

Anastasio Somoza García: Ήταν ο πατριάρχης της οικογένειας Somoza, η οποία κυβέρνησε τη Νικαράγουα ως οικογενειακή δικτατορία για 42 χρόνια, με τα μέλη του Εθνικιστικού Φιλελεύθερου Κόμματος (Nationalist Liberal Party) ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους, εδραιώνοντας την εξουσία του μέσω πολιτικών διώξεων και καταστολής, είχε δολοφονήσει τους συντρόφους.

 

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956, ο ποιητής Rigoberto López Pérez (ο Rigoberto López Pérez, στον αγώνα κατά της δικτατορίας για την ελευθερία της χώρας του, ακτιβιστής του PLI – Partido Liberal Independiente (Nicaragua) ή Independent Liberal Party (Nicaragua) ο Rigoberto López Pérez πυροβόλησε εναντίον του… Nationalist Liberal Party ήταν εναντίον του υποψηφίου και αντιπολιτευόμενου Dr. Enoc Aguado. Dr. Enoc Aguado, που ξεκινά την περιπέτεια της πλοκής εναντίον του Σομόζα.

 

Partido Liberal Independiente (Nicaragua):

Ιδρύθηκε το 1944 από διαφωνούντες του κυβερνώντος Partido Liberal Nacionalista (PLN) από την Familia Somoza. Στο πλαίσιο των φοιτητικών διαμαρτυριών στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Managua ενάντια στην προσπάθεια επανεκλογής του Προέδρου Anastasio Somoza García, ενός αντιφρονούντος τμήματος του Partido Liberal Nacionalista (PLN).

 

 

 

Junta of National Reconstruction ή Junta de Gobierno de Reconstrucción Nacional: Από την πτώση της ηγεσίας Somoza τον Ιούλιο του 1979 έως τον Ιανουάριο του 1985, με την εκλογή του Daniel Ortega του Sandinista National Liberation Front.

 

 

 

La Prensa (Managua):

Το 1932 ο Pedro Joaquín Chamorro Zelaya αγόρασε την εφημερίδα με σκοπό να προωθήσει τις αρχές για το Conservative Party (Nicaragua). Το 1936 ο Anastasio Somoza García, οι απειλές κατά της La Prensa, επιτέθηκαν εναντίον της εφημερίδας, το 1945, η κυβέρνηση διέταξε τη La Prensa να κλείσει εντελώς για αόριστο χρονικό διάστημα.

 

Pedro Joaquín Chamorro Cardenal:

Ο μεγαλύτερος γιος του, φυλακίστηκε, βασανίστηκε. Στην προσπάθεια να ανατρέψει την κατάσταση… ήταν με σκοπό να διαπραγματευτεί μια συμφωνία για όπλα και πυρομαχικά. Η δολοφονία του ήταν καταλυτική για την έναρξη της τελικής μαζικής εξέγερσης κατά Somoza. Ήταν ένας ακούραστος μαχητής για τη δημοκρατία και ενάντια στη δικτατορία Somoza.

 

Democratic Party (South Korea, 1955):

Το κόμμα ήταν η πρώτη πραγματικά οργανωμένη φιλελεύθερη αντιπολίτευση ενάντια στο Liberal Party (South Korea) του Syngman Rhee, και θεωρείται ως ο προκάτοχος της καταγωγής των Liberalism in South Korea. Η στάση του κοινού που στρέφεται ενάντια στην κυριαρχία του Syngman Rhee, οδήγησε σε αυξημένες εντάσεις και ο Chang Myon, ο Chang Myon επέζησε από απόπειρα δολοφονίας το 1957.

 

Kim Jae-gyu:

Πιο σημαντικό, ο Kim φαίνεται να είχε στενή σχέση με τον Chang Chun-ha, ευρέως σεβαστό ηγέτη του δημοκρατικού κινήματος ως πρώην αξιωματικός του Απελευθερωτικού Στρατού, βουλευτής της αντιπολίτευσης και εκδότης του μηνιαίου περιοδικού World of Ideology. Kim Jae-gyu πυροβόλησε ξανά τον Park Chung-hee…

 

 

 

(Individualist anarchism, (Anarchisme individualiste.)

Anarchisme de droite: Ο δεξιός αναρχισμός και ο ατομικιστικός αναρχισμός με τον εαυτό της ελευθεριακό -μακριά από το δήθεν των συγκεκριμένων, δεν ενημερώνουν…- Michel-Georges Micberth, Louis Pauwels, Louis-Ferdinand Céline, Marc-Edouard Nabe, Leon Bloy, Édouard Drumont.

Michel-Georges Micberth: Λέει ότι είναι δεξιός, ενώ είναι ελευθεριακός… σε ένα άρθρο με τον τίτλο Colère λέει: «Je n’aime pas l’extrême droite […] Je crois que la démocratie, en raison de son système indirect, n’a jamais été qu’une utopie fort dangereuse. En refusant de se donner les moyens d’être vraiment démocratique, elle nous oblige à un perpétuel balancement entre les extrêmes de gauche et de droite, pareillement détestables».

Μετάφραση: «Δεν μου αρέσει η ακροδεξιά […] Πιστεύω ότι η δημοκρατία, λόγω του έμμεσου συστήματός της, δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από μια πολύ επικίνδυνη ουτοπία. Αρνούμενος να δώσει στον εαυτό του τα μέσα για να είναι πραγματικά δημοκρατικός, μας αναγκάζει να ταλαντευόμαστε διαρκώς μεταξύ των άκρων της αριστεράς και της δεξιάς, που είναι εξίσου απεχθή».

Marcel Ayme ως συγγραφείς πρώτα στα αριστερά, μετά στα δεξιά και μετά ως αναρχικός στα δεξιά.

 

 

 

FLAMA: Madeira Archipelago Liberation Front ή FLAMA – Frente de Libertação do Arquipélago da Madeira: Η FLAMA πραγματοποίησε περίπου 200 βομβιστικές επιθέσεις μεταξύ 1974 και 1976, κατά την επαναστατική περίοδο που ακολούθησε την Πορτογαλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων (Carnation Revolution (25 Απριλίου 1974). Η Επανάσταση του Γαρύφαλλου ουσιαστικά άλλαξε το πορτογαλικό καθεστώς από μια αυταρχική δικτατορία Estado Novo (Portugal) ή António de Oliveira Salazar – Marcello Caetano, σε μια δημοκρατία ή (Third Portuguese Republic) αλλά μόνο μετά από δύο χρόνια μιας μεταβατικής περιόδου γνωστής ως PREC (Processo Revolucionário Em Curso) Συνεχιζόμενη Επαναστατική Διαδικασία), που χαρακτηρίζεται από κοινωνική αναταραχή και διαμάχη εξουσίας μεταξύ αριστερών και δεξιών πολιτικών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η νέα κυβέρνηση αποχώρησε από την Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη, τις τελευταίες πορτογαλικές αποικίες στην ηπειρωτική Αφρική. Τα αιτήματα της FLAMA… ήταν περισσότερο μια δεξιά πολιτική αντίδραση ορισμένων από τις περιφερειακές ελίτ στην αριστερή φύση της Επανάστασης και των κύριων παραγόντων της, παρά ένας πραγματικά εθνοτικός ή εθνικιστικός αυτονομιστικός στόχος. Κάποιοι στη Μαδέρα θεώρησαν ότι η περιοχή τους θα έπρεπε να είναι η επόμενη που θα χωρίσει. Γνωστά μέλη, João Batista de Sá, João Costa Miranda, José Carvalho, Daniel Drumond.

Jaime Ramos, stated “Total autonomy” in reference to the archipelago.

Μετάφραση: Ο Jaime Ramos δήλωσε «Πλήρης αυτονομία» σε σχέση με το αρχιπέλαγος.

Μια παρόμοια ομάδα στο Αρχιπέλαγος των Αζορών, που ονομάζεται Frente de Libertação dos Açores (Azores Liberation Front), δημιούργησε επαφή τον Οκτώβριο του 1975.

(Δες Processo Revolucionário Em Curso, (António de Spínola – Francisco da Costa Gomes 1974–1976, National Salvation Junta.)

Alberto João Jardim: Το όνομά του έχει συσχετιστεί συχνά με τη FLAMA, την ανενεργή ακροδεξιά αυτονομιστική τρομοκρατική οργάνωση του αρχιπελάγους που ανέλαβε 70 βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδέρα μεταξύ 1975 και 1978. Αν και κανένας ακτιβιστής της FLAMA δεν οδηγήθηκε ποτέ στη δικαιοσύνη, ο Alberto João Jardim έχει υποστηρίξει συχνά την υπόθεσή τους, δηλώνοντας ότι: «They should receive a reward not a punishment, since they’re defenders of democracy and of the homeland».

Μετάφραση: «Θα πρέπει να λάβουν αμοιβή και όχι τιμωρία, αφού είναι υπερασπιστές της δημοκρατίας και της πατρίδας». Alberto João Jardim

Ο Alberto João Jardim ρώτησε: «What has the Portuguese State given to Madeira so far, or what has it promised to Madeira?».

Μετάφραση: «Τι έχει δώσει το πορτογαλικό κράτος στη Μαδέρα μέχρι στιγμής ή τι έχει υποσχεθεί στη Μαδέρα;». Alberto João Jardim

Alberto João Jardim: Ήταν ένας από τους Ιδρυτές του τότε Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (PPD) ή Social Democratic Party (PSD (Portugal) τον Μάιο του 1974, ένα μήνα μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων, ένα κόμμα της κεντροδεξιάς.

 

 

 

Franjo Tuđman: Στο League of Communists of Croatia – SKH (1942–1967) και Croatian Democratic Union – HDZ (1989–1999). Έζησε σχετικά ανώνυμα τα επόμενα χρόνια μέχρι το τέλος του κομμουνισμού (Revolutions of 1989), οπότε ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ιδρύοντας την Κροατική Δημοκρατική Ένωση (HDZ) το 1989. Η Κροατία κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία στις 25 Ιουνίου 1991. Περιοχές με Σερβική πλειοψηφία εξεγέρθηκαν, με την υποστήριξη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού, και ο Tuđman ηγήθηκε της Κροατίας κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας (Croatian War of Independence). Το 1992 υπογράφηκε κατάπαυση του πυρός, αλλά ο πόλεμος (Bosnian War) είχε εξαπλωθεί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (Republic of Bosnia and Herzegovina), όπου οι Κροάτες πολέμησαν σε συμμαχία με Βόσνιους. Η συνεργασία τους διαλύθηκε στα τέλη του 1992 και η κυβέρνηση του Tuđman τάχθηκε στο πλευρό της Ερζεγκ-Βοσνίας (Croatian Republic of Herzeg-Bosnia) κατά τη διάρκεια του Κροαο-Βοσνιακού Πολέμου (Croat–Bosniak War) με στόχο να επανενώσει τον κροατικό λαό (Greater Croatia και Partition of Bosnia and Herzegovina), μια κίνηση που προκάλεσε κριτική από τη διεθνή κοινότητα. Το 1994, υπέγραψε τη συμφωνία της Ουάσινγκτον με τον Βόσνιο πρόεδρο Alija Izetbegović. Το 1995, έδωσε την άδεια για την επιχείρηση Καταιγίδα, με την οποία έληξε ο πόλεμος της Κροατίας. Τον ίδιο χρόνο ήταν ένας από τους υπογράφοντες της συμφωνίας του Ντέιτον, με την οποία έληξε ο Πόλεμος της Βοσνίας.

Yugoslav Wars: Κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αρχικά, ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός (JNA) Yugoslav People’s Army) προσπάθησε να διατηρήσει την ενότητα ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας συντρίβοντας τις αποσχιστικές κυβερνήσεις, αλλά όλο και περισσότερο βρισκόταν υπό την επιρροή της σερβικής κυβέρνησης του Slobodan Milošević, η οποία προκαλούσε τον σερβικό εθνικισμό, για να αντικαταστήσει το αποδυναμωμένο κομμουνιστικό σύστημα. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη του 1994 η έκθεση, η σερβική πλευρά δεν είχε στόχο να αποκαταστήσει τη Γιουγκοσλαβία. Αντίθετα, είχε ως στόχο τη δημιουργία μιας Μεγάλης Σερβίας από τμήματα της Κροατίας και της Βοσνίας. Άλλα αλυτρωτικά κινήματα έχουν επίσης συνδεθεί με τους πολέμους, όπως η Μεγάλη Αλβανία (από το Κοσσυφοπέδιο, αν και εγκαταλείφθηκε μετά τη διεθνή διπλωματία) και η Μεγάλη Κροατία (από τμήματα της Ερζεγοβίνης, μέχρι το 1994 όταν η Συμφωνία της Ουάσιγκτον τερμάτισε). Συχνά περιγράφονται ως οι πιο θανατηφόρες συγκρούσεις της Ευρώπης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πόλεμοι σημαδεύτηκαν από πολλά εγκλήματα πολέμου, όπως γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εθνοκάθαρση και βιασμό. Η γενοκτονία της Βοσνίας (Bosnian genocide) ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό έγκλημα που χαρακτηρίστηκε επισήμως ως ο γενοκτονικός χαρακτήρας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πολλά βασικά άτομα που το διέπραξαν κατηγορήθηκαν στη συνέχεια για εγκλήματα πολέμου. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) ιδρύθηκε από τον ΟΗΕ για τη δίωξη αυτών των εγκλημάτων. Σύμφωνα με το Διεθνές Κέντρο για τη Μεταβατική Δικαιοσύνη, οι Γιουγκοσλαβικοί πόλεμοι είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 140.000 ανθρώπων, ενώ το Κέντρο Ανθρωπιστικού Δικαίου υπολογίζει τουλάχιστον 130.000 ανθρώπους που πέθαναν. Οι συγκρούσεις οδήγησαν σε μεγάλες προσφυγικές και ανθρωπιστικές κρίσεις. (Και η σφαγή του Βούκοβαρ – “Vukovar massacre”. Το ICTY καταδίκασε δύο αξιωματικούς του JNA σε σχέση με τη σφαγή και δίκασε επίσης τον πρώην πρόεδρο της Σερβίας Slobodan Milošević για μια σειρά εγκλημάτων πολέμου, συμπεριλαμβανομένων αυτών που διαπράχθηκαν στο Βούκοβαρ.)

Γιουγκοσλαβικοί πόλεμοι: Την επιρροή της σερβικής κυβέρνησης την ανέλαβε ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που προκάλεσε τη σερβική εθνικιστική ρητορική και ήταν πρόθυμη να αναλάβει την αιτία για να διατηρηθεί η ενότητα των Σέρβων σε ένα κράτος. Ως αποτέλεσμα, το JNA άρχισε να χάνει τους Σλοβένους, τους Κροάτες, τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, του Κοσσυφοπεδίου και τους Σλαβομακεδόνες και ουσιαστικά έγινε Σέρβικος Στρατός. Σύμφωνα με την έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 1994, η σερβική πλευρά δεν επεδίωκε να αποκαταστήσει τη Γιουγκοσλαβία, αλλά να δημιουργήσει μια “Μεγάλη Σερβία” με μέρη της Κροατίας και της Βοσνίας. (Δες Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, Ιβάν Στάμπολιτς).

Ούστασε: Κροατική φασιστική, ρατσιστική, υπερεθνικιστική και τρομοκρατική οργάνωση, που έδρασε στην αρχική της μορφή, μεταξύ 1929 και 1945. Τα μέλη της δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, Εβραίους και Ρομά καθώς και πολιτικούς αντιφρονούντες στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το κίνημα υπογράμμιζε την ανάγκη για μια φυλετικά «καθαρή» Κροατία και προωθούσε γενοκτονία εναντίον Σέρβων, Εβραίων και Ρομά και διώξεις αντιφασιστών ή αντιφρονούντων Κροατών και Βόσνιων Μουσουλμάνων. Η Ούστασε θεωρούσε τους Βόσνιους Μουσουλμάνους ως «Μουσουλμάνους Κροάτες» και ως εκ τούτου αυτοί δεν διώκονταν με βάση τη φυλή. Φανατικά Ρωμαιοκαθολική η Ούστασε υποστήριζε τον Καθολικισμό και το Ισλάμ ως θρησκείες των Κροατών και των Βοσνίων (Μουσουλμάνων) και καταδίκαζε την Ορθοδοξία, που ήταν η κύρια θρησκεία των Σέρβων. Όταν η Ούστασε κατέλαβε την εξουσία στο NDH, ένα οιονεί προτεκτοράτο που ιδρύθηκε από τη Φασιστική Ιταλία και τη Ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η στρατιωτική της πτέρυγα έγινε ο Στρατός του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας και η πολιτοφυλακή της Ούστασε (Κροατικά: Ustaška vojnica). Ωστόσο η Ούστασε δεν απέκτησε ποτέ μαζική υποστήριξη. (Δες Ante Pavelić – Ustaše).

Chetniks: (Με Draža Mihailović, Ilija Trifunović-Birčanin, Dobroslav Jevđević.) Την ίδια μέρα, ο Momčilo Đujić δήλωσε ότι ο Vojislav Šešelj «αναλαμβάνει αμέσως το ρόλο ενός τσέτνικ βοϊβόδα» (List of Chetnik voivodes) και τον διέταξε «να διώξει όλους τους Κροάτες, τους Αλβανούς και άλλα ξένα στοιχεία από το ιερό σερβικό έδαφος», δηλώνοντας ότι θα επέστρεφε μόνο όταν η Σερβία θα καθαρίσει από «τον τελευταίο Εβραίο, Αλβανό και Κροάτη». Αργότερα, ο Vojislav Šešelj , ο Vuk Drašković και ο Mirko Jović σχημάτισαν τη Serbian National Renewal ένα κόμμα των Τσέτνικ. Σύμφωνα με τον Goran Marković, οι σημερινοί ρεβιζιονιστές βλέπουν το κίνημα των Τσέτνικ ως αντιφασιστικό, αν και τον Νοέμβριο του 1941 αυτό το κίνημα άρχισε να συνεργάζεται με τους κατακτητές και άλλους κουίσλινγκ, στην πραγματικότητα σημαίνει ότι το 1941 είχαμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που αρνήθηκε να πολεμήσει ενάντια στο φασισμό και συνεργάστηκε με τον φασισμό.

Vojislav Šešelj: Ο Šešelj έδρασε από την πλατφόρμα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, μετά σχημάτισε το Serbian Radical Party (SRS): Που έχει περιγραφεί ως «νεοφασιστικό» στη δεκαετία του 1990 λόγω της φωνητικής υποστήριξής του στον υπερεθνικισμό. Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, το SRS υποστήριξε το κυβερνών καθεστώς του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σερβίας (Socialist Party of Serbia), το οποίο είχε συμβάλει τα μέγιστα στην άνοδο του SRS μέσω της χρήσης των μέσων ενημέρωσης.

Vuk Drašković: Ήταν μέλος της Ένωσης Κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας. Τον Μάρτιο του 1989, ο Drašković μαζί με τους Mirko Jović και Vojislav Šešelj ίδρυσαν την Ένωση Sava. Ο Σύνδεσμος Sava μετατράπηκε σε Serbian National Renewal υπό την ηγεσία του Jović τον Ιανουάριο του 1990. Και το 1990 στο Serbian Renewal Movement.

Blagoje Jovović: Σέρβος Μαυροβούνιος, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου, και συμμετείχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία αρχικά ως μέλος του Παρτιζάνου και αργότερα του κινήματος των Chetniks. Του πιστώνεται ότι τραυμάτισε θανάσιμα τον ηγέτη των Ουστάσε της Κροατίας Ante Pavelić.

 

 

 

Fulgencio Batista: Διατήρησε τον έλεγχο μέσω μιας σειράς προέδρων- μαριονέτα (Puppet state) μέχρι το 1940, όταν εξελέγη πρόεδρος σε μια λαϊκιστική (Populism) πλατφόρμα. Ο Batista ανήλθε αρχικά στην εξουσία ως μέρος της Εξέγερσης των Λοχιών του 1933 (Cuban Revolution of 1933), που ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση του Carlos Manuel de Céspedes y Quesada. Ο Batista… στρατιωτικός δικτάτορας της Κούβας από το 1952 έως το 1959. Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν… από εκατοντάδες έως περίπου 20.000 νεκρούς. Ο Batista, υποστηριζόμενος από τον Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Συνασπισμό (Democratic Socialist Coalition) που περιελάμβανε το Κομμουνιστικό Κόμμα (Popular Socialist Party (Cuba) του Julio Antonio Mella, νίκησε τον Γκράου (Ramón Grau) στις πρώτες προεδρικές εκλογές… Ο Batista υποστηρίχθηκε από το αρχικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας, αργότερα γνωστό ως Popular Socialist Party (Cuba). 1952 Κουβανικό πραξικόπημα (1952 Cuban coup d’état) με επικεφαλής τον Fulgencio Batista. Democratic Socialist Coalition (1939–1944), Liberal Party of Cuba, (1948–1949), Progressive Action Party (1949–1952), Progressive Action Party (1952–1959).

 

«To arms, Cubans! We must conquer or we shall die choked by slavery. In the name of God we assure you all that after the victory we will have peace, human solidarity, general well-being and absolute respect for the dignity of all Cubans without exception». (The New York Times, April 9, 1961). José Miró Cardona

Μετάφραση:

«Στα όπλα, Κουβανοί! Πρέπει να νικήσουμε αλλιώς θα πεθάνουμε πνιγμένοι από τη σκλαβιά. Στο όνομα του Θεού σας διαβεβαιώνουμε όλους ότι μετά τη νίκη θα έχουμε ειρήνη, ανθρώπινη αλληλεγγύη, γενική ευημερία και απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπεια όλων ανεξαιρέτως των Κουβανών». ( The New York Times, 9 Απριλίου 1961). José Miró Cardona

 

Manuel Urrutia Lleó:

Στο κίνημα της πολιτικής αντίστασης ενάντια στην κυβέρνηση του Fulgencio Batista, είχε δηλωθεί και αντικομμουνιστής. Εκστρατεύτηκε εναντίον της κυβέρνησης Gerardo Machado και της δεύτερης προεδρίας του Fulgencio Batista κατά τη δεκαετία του 1950, πριν υπηρετήσει ως πρόεδρος στην πρώτη επαναστατική κυβέρνηση του 1959. O Urrutia παραιτήθηκε από τη θέση του μετά από μόλις επτά μήνες, λόγω μιας σειράς διαφωνιών με τον επαναστάτη ηγέτη Fidel Castro, και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο αργότερα. Η νέα επαναστατική κυβέρνησή του αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από κουβανούς πολιτικούς βετεράνους και φιλελεύθερους επαγγελματίες, συμπεριλαμβανομένου του José Miró Cardona – γνωστός ηγέτης της πολιτικής αντιπολίτευσης στον Πρόεδρο Fulgencio Batista- ο οποίος διορίστηκε πρωθυπουργός.

 

Democratic Solidarity Party – centre-right:

Πολιτική θέση Κεντροδεξιά. Το κόμμα Δημοκρατική Αλληλεγγύη περιέγραψε τον εαυτό του ως «μια οργάνωση μέσα από την Κούβα που προωθεί τη δημοκρατία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω της ειρηνικής οδού». Ο τελευταίος Πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Fernando Sánchez López. Το κόμμα ήταν πλήρες μέλος της Φιλελεύθερης Διεθνούς (Liberal International).

 

National Liberal Party of Cuba:

Ήταν κόμμα φιλελεύθερης ιδεολογίας, ιδρύθηκε το 2004 και διαλύθηκε το 2014. Τα μέλη του κόμματος συχνά εκφοβίστηκαν, συνελήφθησαν ή φυλακίστηκαν από την πολιτική αστυνομία.

 

Prostitution in Cuba:

Το 1913, ο Πρόεδρος Mario García Menocal ανακοίνωσε τον νόμο απορρύθμισης της Κούβας, λέγοντας ότι η ελεγχόμενη πορνεία ήταν «ασύμβατη με το πνεύμα της ελευθερίας που διέπει το έθνος μας». Ο σεξουαλικός τουρισμός υπήρξε στη χώρα, τόσο πριν όσο και μετά την Κουβανική Επανάσταση του 1959. Η UNAIDS υπολογίζει ότι υπάρχουν 89.000 ιερόδουλες στη χώρα. Η σεξουαλική εμπορία (Sex trafficking) είναι ένα πρόβλημα στη χώρα.

 

 

 

(Δες. Η πορνεία στη Σοβιετική Ένωση (Prostitution in the Soviet Union). Η σεξουαλική εμπορία στην Κίνα (Sex trafficking in China). Πορνεία στην Κίνα (Prostitution in China). Πορνεία στην Αργεντινή (Prostitution in Argentina). Πορνεία στη Χιλή (Prostitution in Chile). Ανδρική πορνεία (Male prostitution). Ανδρική πορνεία στο Μπαγκλαντές (Male prostitution in Bangladesh). Η πορνεία στην Ελλάδα (Prostitution in Greece.)

 

Πάντα ανοδική η πορεία στους δρόμους της ανδρικής πορνείας -είναι και για τον χαρακτήρα των ύπουλων ο πορνοβοσκός, αντρική πουτάνα, πόρνη- και της εμπορικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης, που αναφέρεται και στην εκμετάλλευση των παιδιών.

 

Eduardo Chibás:

Καταδίκασε κατά κύριο λόγο τη διαφθορά και τον γκάνγκστερ που επικρατούσε κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων των Ramón Grau και Carlos Prío που προηγήθηκαν της εποχής Batista. Το 1947 δημιούργησε το Ορθόδοξο κόμμα (με Emilio Ochoa – Partido Ortodoxo (Δημοκρατικός σοσιαλισμός) μια έντονα αντικομμουνιστική ομάδα, η οποία είχε ως στόχο να εκθέσει την κυβερνητική διαφθορά και να επιφέρει επαναστατικές αλλαγές με συνταγματικά μέσα. Ενώ ήταν κλειδωμένος σε κελί φυλακής το 1931, ο Chibás φώναζε: “Αν πρόκειται να πεθάνω, θέλω τα τελευταία μου λόγια να είναι για την κουβανική επανάσταση. Είμαι επαναστάτης, αγαπώ την πατρίδα μου και περιφρονούμαι για το τρέχον καθεστώς.”