Antifa of liberalism revolt… Να εκφράζει την αγάπη στους κεκοιμημένους μας, στους νεκρούς (II)

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού. Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Στην αλληλεγγύη πάντοτε για αυτούς που θα βρίσκονται στην παγκόσμια όξυνση, και ζουν ως ανεπιθύμητοι για τη ζήτηση στ’ ανθρώπινα δικαιώματα τους, γιατί είναι ενάντια στην εμπορία των ανθρώπων και τις εγκληματικές δραστηριότητες ενάντια των ανθρώπων, ή και άλλες μορφές του εξαναγκασμού στην παγκόσμια σύγχρονη σκλαβιά, δουλεύοντας σαν τους ψεύτες πωλητές με πολλές άλλες μεθοδεύσεις -όπως και των ψεύτικων κατηγοριών- για να μας πείσουν. Όπως πολλοί καταλήγουν στους καταναγκαστικούς εργάτες, αναζητώντας τα παιδιά στο εμπόριο των παιδιών ή αναζητώντας τα θύματα της σεξουαλικής εμπορίας. Είμαστε πάντοτε ενάντια των διακρίσεων στις προκαταλήψεις, στις διάφορες πτυχές της ζωής, και στο πλαίσιο του αναγκαστικού γάμου, της σεξουαλικής κακοποίησης, της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, και ό,τι θα μπορεί να δημιουργήσει μια σοβαρή πάθηση της ψυχικής υγείας.

Πρέπει να κάνουμε ισχυρή τη λογική, για να συνυπολογίζουμε τους ανθρώπους, τη σωστή εξωτερική παρέμβαση με άλλους ακτιβιστές, για να κερδίσει η πλειοψηφία την άσκηση στη σωστή θέληση της επιλογής της, για να μην αποφύγουμε τη σωστή δημοκρατική ιδέα της δημοκρατικής πραγματικότητας που έχουν πολλά να κερδίσουν. Πάντοτε στις δραστηριότητες που θα σχετίζονται με τον ακτιβισμό, όπως η πληρότητα στον νόμο κατά των διακρίσεων, η πληρότητα στη νομοθεσία κατά του εκφοβισμού, η πληρότητα στη νομοθεσία κατά του εγκλήματος μίσους, η πληρότητα στη νομοθεσία κατά της ανδροκρατίας, η πληρότητα στη νομοθεσία κατά στην ανθρωποκτονία δίχως τη δίκη, η πληρότητα στη νομοθεσία κατά στην εξωδικαστική δολοφονία. Πρέπει να κάνουμε ισχυρή τη λογική στις δραστηριότητες της ομάδας, για τις εκλογές δίχως τις εκλογές της βιαιότητας και της νοθείας, την πληρότητα στα δικαιώματα και των εργαζόμενων, στα δικαιώματα των ζώων, τον σεβασμό και από τους πολίτες στους εργαζόμενους -και δίχως τα σκουπίδια σου- τον σεβασμό μας σε Vegan.

Εμείς είμαστε περισσότερο στην ελεύθερη άσκηση της ένωσης του γενικού, αλλά και στους συγκεκριμένους του φιλελευθερισμού και στις φιλελεύθερες συμπεριφορές, τις ενέργειες, στη γενική ανθρώπινη ελευθερία προστατεύοντας την ελευθερία των ανθρώπινων συμπεριφορών και της ανθρώπινης ατομικότητας, και τις ευαισθητοποιήσεις στις περιστάσεις. Οι φιλελεύθεροι έχουν από τη φύση τους τις αντιμιλιταριστικές τάσεις, τις ελευθερίες στην ισότητα για τους διαφορετικούς τρόπους στη ζωή, μέσα στα ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων προς τους ανθρώπους για τη γενική ανθρώπινη ελευθερία. Στη διατήρηση του πρακτικού χαρακτήρα τους από τους ειδικούς μελετητές, τους φιλόσοφους, τους πολιτικούς επιστήμονες, τους συμβούλους, στις πρακτικές του φιλελευθερισμού, για τη διαχείριση του κράτους και προσπαθώντας για το καλύτερο όλων των ανθρώπων στην εκτελεστική εξουσία. Εμείς ό,τι γνωρίζουμε και διαβάζουμε, θα σας προσφέρουμε ως ακτιβιστές. Προσπαθώντας όσο πιο σωστά θα μπορούμε να βελτιωθούμε μαζί τους, γιατί δεν υποστηρίζουμε το όραμα των εθνικοτοπικών υποσυνόλων της πλήρους απαξίωσης προς τους ανθρώπους και την απώλεια της εκτίμησης των εθνών, τους αδικαιολόγητους περιορισμούς και τις αδικαιολόγητες απαγορεύσεις με το αναπολόγητο ανήκουστο υποτιμητικό ύφος.

Πόσες οικογένειες εντόπισαν στην ομαδική ταφή, τους αγαπημένους τους στις διάσημες τοποθεσίες των μνημείων, πόσες οικογένειες παρέλαβαν νεκρό το σώμα

των αγαπημένων τους, από τις κινητές μονάδες της δολοφονίας, πάντοτε μες στην ιστορία των ενεργειών τους να βρίσκονται τα θύματα των στοχεύσεων τους. Με κάποιους στυλοβάτες τους η συνωμοσία θα είναι πάντοτε σχεδιασμένη, το μίσος εντοπίζεται στη γενική τους μορφή, έτσι οι στυλοβάτες των κινδύνων… της εξαρτημένης αρρώστιας. Πολλοί συντονιστές όπως τεκμηρίωναν συχνά, άφηναν φυλλάδια -της δολοφονίας τους- της τρομοκρατικής επίθεσης, και αλλού υπό την απειλή της ένοπλης τραγωδίας, από τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού στον αυξανόμενο ρόλο του δημόσιου λόγου. Γιατί οι επικριτές τους παραπονέθηκαν ξαφνικά, γιατί αλλιώς ή αλλού θα τον ψάχνουν στο παράπονο του καθρέφτη τους, διδάσκοντας τις ύπουλες υποκινήσεις, και τον τρομοκρατικό λόγο από (!) το πονεμένο είδος τους. Και άλλοι φασίστες να παίζουν το παιχνίδι στην κοσμική στρατηγική τους, στις δικές τους παραλλαγές και τις σιωπηρές αναφορές της βίας, στις λεγόμενες πλατφόρμες με τη μέθοδο της αποδοκιμαστικής παρακμής.

Η αγανάκτηση θα ‘ναι να βιώνουμε και τον φόβο δίχως τον λόγο, από τους φρουρούς τους και από την ιδεολογική δέσμευσή τους, αυτή η ηθική τους από τις πράξεις των παραβιάσεων και τις τιμές της ανηθικότητας, θα ‘ναι για να υπονομεύουν τον συλλογικό αγώνα, αλλά γυρίζει πάντοτε αντίθετα δημιουργώντας στο αντίπαλο δέος ένα συγκεκριμένο πολιτισμένο είδος του ήθους. Πάντοτε έτσι θα εμφανίζει το ερώτημα την οδηγία, ενώ είναι πολύ σοβαρό το μαζικό πρόβλημα στη δημιουργία του αδίστακτου, του ανενδοίαστου αυταρχικού τυραννικού κράτους, στο θέλημα του απόλυτου ελέγχου. Στο αποτέλεσμα της αδυναμίας τους… στη μεροληπτική τους κυβέρνηση. Για να προκαλέσουν όλους τους πολίτες, για τους άτεγκτους, τους αδυσώπητους ένθερμους χουλιγκάνους οπαδούς τους, είναι κάτι το συνηθισμένο στις άκρες των συντηρητικών ανελεύθερων της ζωής, για να ‘ναι πάντοτε στις υπενθυμίσεις των κινδύνων, για να ‘ναι πάντοτε στις υπενθυμίσεις των νεκρών ηρώων όπως θα διαβάσουμε παρακάτω.

 

Jorge Carpio Nicolle: Του πολιτικού κόμματος National Centre Union ή Unión del Centro Nacional (UCN). Το 1990 υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φιλελεύθερων και Κεντρώων Κομμάτων. Ίδρυσε επίσης τις La Tarde, El Deportivo, La Razón και άλλες εφημερίδες κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Υπηρέτησε επίσης ως Πρέσβης της Γουατεμάλας στα Ηνωμένα Έθνη, και ήταν μέρος της επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα (1966). Δολοφονήθηκε στις 3 Ιουλίου 1993, μαζί με τον Juan Vicente Villacorta Fajardo που ήταν μέλος μιας από τις παλαιότερες και γνωστές πολιτικές οικογένειες της Γουατεμάλας και δύο άλλους πολιτικούς ηγέτες του UCN, στον δήμο Chichicastenango, El Quiché. Επιζώντες μάρτυρες ανέφεραν ότι οι δολοφονίες έλαβαν χώρα αφού η ομάδα αναχαιτίστηκε από μέλη των Περιπολιών Αυτοάμυνας του Στρατού, ενός τύπου παραστρατιωτικής μονάδας υπό τον έλεγχο του Στρατού της Γουατεμάλας. Σύμφωνα με τη χήρα του, Marta Arrivillaga de Carpio, η οποία ήταν μαζί με τον Carpio και τους άλλους κατά τη διάρκεια της επίθεσης, το μίνι βαν του κόμματος σταμάτησε από μια ομάδα ενόπλων με μάσκες σκι. Οι δράστες είπαν «Είσαι ο Jorge Carpio» και στη συνέχεια τον πυροβόλησαν τρεις φορές. Τα άλλα θύματα της επίθεσης ήταν ο Alejandro Ávila Guzmán και ο Rigoberto Rivas González.

 

Abdón Calderón Muñoz: Του πολιτικού κόμματος Alfarista Radical Front ή Frente Radical Alfarista (FRA) μια γραμμή ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Λόγω της συνεχούς αντίθεσής του για τη δικτατορία του Guillermo Rodríguez (politician), στις 29 Νοεμβρίου 1978, ο Calderón Muñoz πυροβολήθηκε πολλές φορές στο σπίτι του στο Guayaquil. Μετά τον θάνατό του, η κόρη Cecilia Calderón, ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, και έγινε η πρώτη γυναίκα του Ισημερινού που ηγήθηκε ενός πολιτικού κόμματος, διατηρώντας την ίδια πολιτική γραμμή, πολέμησε για δικαιοσύνη, για τον πατέρα της.

 

Boris Nemtsov : Του πολιτικού κόμματος “People’s Freedom Party” (Russia), πιο πριν… Union of Right Forces, Solidarnost, People’s Freedom Party “For Russia

without Lawlessness and Corruption”. Επέκρινε την κυβέρνηση του Vladimir Putin -άρχισε ν’ αλλάζει- ως ολοένα και πιο αυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς, υπογραμμίζοντας τις εκτεταμένες υπεξαιρέσεις και κερδοσκοπία ενόψει των αγώνων Sochi Olympics, και τη ρωσική πολιτική παρέμβαση και στρατιωτική ανάμειξη στην Ουκρανία. Μετά το 2008, ο Boris Nemtsov δημοσίευσε εμπεριστατωμένες εκθέσεις που περιγράφουν λεπτομερώς τη διαφθορά υπό τον Vladimir Putin, την οποία συνέδεσε απευθείας με τον Πρόεδρο. Στο πλαίσιο του ίδιου πολιτικού αγώνα, ο Boris Nemtsov ήταν ενεργός οργανωτής και συμμετείχε στις πορείες των διαφωνούντων “Dissenters’ March”, στις πολιτικές ενέργειες “Strategy-31” και στις συγκεντρώσεις για δίκαιες εκλογές “2011–2013 Russian protests”. Ο Boris Nemtsov συνελήφθη στις 25 Νοεμβρίου 2007 κατά τη διάρκεια μιας μη εξουσιοδοτημένης διαδήλωσης κατά του Προέδρου Vladimir Putin κοντά στο κρατικό Hermitage Museum. Ο Boris Nemtsov δολοφονήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2015, δίπλα στην Ουκρανή σύντροφό του Anna Durytska, σε μια γέφυρα κοντά στο Κρεμλίνο στη Μόσχα.

 

Sergei Yushenkov: Του πολιτικού κόμματος “Liberal Russia”, πιο πριν… Democratic Choice of Russia, Democratic Choice of Russia – United Democrats, Union of Right Forces. Ο Sergei Yushenkov πυροβολήθηκε κοντά στο σπίτι του στη Μόσχα στις 17 Απριλίου 2003, λίγες ώρες αφότου έλαβε τελικά τις εγγραφές που απαιτούνταν για να συμμετάσχει το κόμμα του στη Φιλελεύθερη Ρωσία στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2003 σε 55 περιφέρειες. Ο Mikhail Trepashkin πίστευε ότι ο Sergei Yushenkov δολοφονήθηκε επειδή ήταν ηγέτης ενός κόμματος της αντιπολίτευσης που αμφισβήτησε ανοιχτά την εξουσία του FSB και των ρωσικών αρχών. Επιπλέον, ο Sergei Yushenkov υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους μια ανεξάρτητη έρευνα για τις βομβιστικές επιθέσεις σε ρωσικά διαμερίσματα (1999 Russian apartment bombings) ως βασικό θέμα της προεκλογικής του εκστρατείας.

 

Aparicio Saravia: Ουρουγουανός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης. Ήταν μέλος του National Party (Uruguay) ή Partido Nacional (Uruguay) και ήταν επαναστάτης, ηγέτης ενάντια στην κυβέρνηση της Ουρουγουάης. Δεδομένου ότι τα σύνορα μεταξύ Βραζιλίας και Ουρουγουάης δεν ήταν σαφώς οριοθετημένα, οι αδελφοί Saravia είχαν πολύ στενούς δεσμούς με το Rio Grande do Sul και τα επαναστατικά του κινήματα.
Ο Aparicio Saravia ξεκίνησε τη στρατιωτική του δράση σε πολύ νεαρή ηλικία. Πιστεύεται ότι συμμετείχε στην Επανάσταση των Λόχων (Revolution of the Lances ή Revolución de las Lanzas) (1870–1872), με επικεφαλής τον Timoteo Aparicio ενάντια στην κυβέρνηση του Lorenzo Batlle y Grau, πατέρα του José Batlle y Ordóñez, ο οποίος αργότερα θα γινόταν πολιτικός αντίπαλος.
Το 1875, με δύο από τα αδέρφια του, συμμετείχε στην Revolución Tricolor (Revolución tricolor) υπό τον Ángel Muniz, με José María Pampillón.
Ο Gumercindo Saraiva, ο μεγαλύτερος αδερφός του Aparicio Saravia, έπαιξε μεγάλο ρόλο στη φεντεραλιστική επανάσταση στο Rio Grande do Sul. Οι αδερφοί Saravia ηγήθηκαν μιας δύναμης 400 Ουρουγουανών λογχών που έφεραν ένα πανό που έγραφε Defensor da lei (Υπερασπιστής του Νόμου), το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από τον Manuel Oribe στη μάχη της Carpintería, η οποία είχε οδηγήσει στη δημιουργία του Εθνικού Κόμματος.
Ο Gumercindo Saraiva πέθανε το 1894 και ο Aparicio Saravia ανέλαβε τις επαναστατικές δυνάμεις με τον βαθμό του Στρατηγού. Αυτός και οι Ουρουγουανοί εθελοντές του πολέμησαν στη Battle of Passo Fundo. Αν και η επανάσταση άρχισε να αποτυγχάνει μέχρι το 1895, ο Aparacio Saravia κέρδισε όχι μόνο τον βαθμό του Στρατηγού αλλά και μεγάλο κύρος, καθώς οι εφημερίδες στο Montevideo κάλυπταν τα κατορθώματά του.
Ο Aparicio Saravia τραυματίστηκε θανάσιμα σε αυτή τη μάχη μετά από επίθεση στο κεφάλι των στρατευμάτων του. Πυροβολήθηκε στην κοιλιά με σφαίρα Mauser, οι σύντροφοί του κατάφεραν να τον μεταφέρουν πέρα από τα σύνορα στη Βραζιλία, σε ένα ράντσο που ονομαζόταν Carovi κοντά στο Santiago, Rio Grande do Sul. Ξάπλωσε με αγωνία για 10 μέρες, έπασχε από περιτονίτιδα, πριν πεθάνει από τα τραύματά του.
Μέσω της διοίκησης του Luis Alberto de Herrera -μιας θεωρητικής απόρριψης του ιμπεριαλισμού- τότε προέδρου του Partido Nacional (Uruguay), τα λείψανά του επαναπατρίστηκαν και θάφτηκαν στο νεκροταφείο Buceo στο Montevideo. Λίγο αργότερα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο Santa Clara de Olimar, όπου αναπαύεται με την οικογένειά του.

 

Bernardo Prudencio Berro: Του πολιτικού κόμματος National Party (Uruguay). Ο Bernardo Berro κήρυξε την επανάσταση, ήταν η ανεξαρτησία της Ανατολής και της Παραγουάης, από το 1863, είχε να αντιμετωπίσει μαζί και ο Timoteo Aparicio (Revolution of the Lances) τον Ουρουγουανό στρατηγό Venancio Flores – “Cruzada Libertadora de 1863” ήταν ενάντια στην κυβέρνηση του Bernardo Berro, ο Flores δολοφονείται, ωστόσο δεν έχει επιβεβαιωθεί τίποτα, και ως αντίποινα δολοφονείται και ο Bernardo Berro. Ο Bernardo Berro να μπαίνει ενισχύοντας τη βιομηχανία, την αγροτική και τη μεσαία τάξη, στην εδραίωση της εσωτερικής ειρήνης στη χώρα, αυτά οδήγησαν σε ευημερία και οικονομική ανάπτυξη.

 

Héctor Gutiérrez Ruiz: Του πολιτικού κόμματος National Party (Uruguay). Ο Héctor Gutiérrez Ruiz απήχθη στις 18 Μαΐου 1976 από μια παραστρατιωτική ομάδα. Βασανίστηκε και πυροβολήθηκε. Το σώμα του ανακαλύφθηκε στις 21 Μαΐου σε ένα εγκαταλελειμμένο σεντάν. Τρία άλλα πτώματα βρέθηκαν στο αυτοκίνητο, ο Zelmar Michelini, πρώην γερουσιαστής, και δύο μαχητές του Tupamaros, ο William Whitelaw και ο Rosario del Carmen Barredo, οι οποίοι είχαν επίσης βασανιστεί πριν σκοτωθούν. Ο δικαστής Roberto Timbal έθεσε υπό προληπτική κράτηση τον πρώην δικτάτορα Juan María Bordaberry και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Juan Carlos Blanco Estradé στις 16 Νοεμβρίου 2006, επειδή ενορχήστρωσαν τις δολοφονίες.

 

Matilde Rodríguez Larreta: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Παντρεύτηκαν το 1961 με τον αναπληρωτή Héctor Gutiérrez Ruiz. Μόλις η δημοκρατία επέστρεψε στην Ουρουγουάη, η Matilde αντιτάχθηκε στον νόμο περί λήξης (Ley de Caducidad de la Pretensión Punitiva del Estado) που ψηφίστηκε στα τέλη του 1986. Το 1987, μαζί με την Elisa Delle Piane de Michelini και τη María Ester Gatti de Islas, προήδρευσαν της Εθνικής Επιτροπής υπέρ του δημοψηφίσματος (Referéndum sobre la Ley de Caducidad de la Pretensión Punitiva del Estado) που δημιουργήθηκε για να προωθήσει την ανάκληση του εν λόγω νόμου.

 

Ana Lía Piñeyrúa: Του πολιτικού κόμματος National Party (Uruguay) ή Partido Nacional (Uruguay), τη δεκαετία του 1980 ήταν υπέρμαχος της δημοκρατίας, πολεμώντας ενάντια στην πολιτική-στρατιωτική δικτατορία. Το 1989 εξελέγη βουλευτής.
Ήταν περιφερειακή διευθύντρια της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (International Labour Organization) το 2000–2008.

 

Carlos Julio Pereyra: Το 1978, εν μέσω της δικτατορίας, συνέβη ένα γεγονός που δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Ανώνυμα χέρια έστειλαν δηλητηριασμένο κρασί στους Pereyra, Luis Alberto Lacalle και Mario Heber του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Ο Pereyra και ο Lacalle δεν ήπιαν αυτό το κρασί, αλλά η σύζυγος του Heber δοκίμασε, Cecilia Fontana (María Cecilia Fontana Etchepare) η οποία πέθανε.

 

Luis Alberto Lacalle: Το 1973, μετά το Πραξικόπημα, ο Luis Alberto Lacalle ​​συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για μερικές εβδομάδες. Το 1978 έγινε απόπειρα θανάτωσης.

 

Dardo Ortiz: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Αποκλείστηκε το 1976 από τη στρατιωτική δικτατορία που ξεκίνησε τρία χρόνια νωρίτερα,

μεταξύ εκείνης της χρονιάς και του 1983 εντάχθηκε στην τριάδα που ηγήθηκε λαθραία του Εθνικού Κόμματος, μαζί με τον Carlos Julio Pereyra και τον Mario Heber (αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Jorge Silveira Zavala). Στις διαπραγματεύσεις με τον στρατό για την έξοδο από τη δικτατορία, αποστασιοποιήθηκε από τις θέσεις του Ferreira Aldunate, αλλά όπως όλοι, έμεινε μακριά από το Σύμφωνο Ναυτικού Ομίλου, στο οποίο οι στρατιωτικοί συμφώνησαν για τη δημοκρατική έξοδο με τους ηγέτες, του Frente Amplio, του Κόμματος του Κολοράντο και της Ένωσης Πολιτών.

 

Uruguay Tourné ή Uruguay Tourné del Campo: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Αντιτάχθηκε επίμονα στην πολιτικοστρατιωτική κυβέρνηση. Στις εκλογές του 1984 εξελέγη γερουσιαστής του κινήματος Por la Patria.

 

Juan Martín Posadas: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Χειροτονήθηκε ιερέας στα νιάτα του, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1973-1984 αφιερώθηκε στην αντιπολιτευτική δράση και ήλθε πιο κοντά στο Κίνημα για την Πατρίδα (Por la Patria). Ξεκινώντας το 1981, έγραφε στην εβδομαδιαία εφημερίδα La Democracia, αντίπαλος της δικτατορίας.

 

Javier Barrios Amorín: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Το 1933 παραιτήθηκε σε αντίθεση με το πραξικόπημα του Gabriel Terra και πολέμησε ενεργά κατά του αυταρχισμού. Το 1942 εξελέγη και πάλι βουλευτής Rocha μέχρι το 1950. Αργότερα εξελέγη γερουσιαστής του Partido Nacional Independiente (Uruguay) για την περίοδο 1951-1959.

 

Fernando Oliú: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Το 1971 ήταν από τους πρώτους που εντάχθηκαν στο νέο κίνημα Por la Patria, και έγινε εξέχων ηγέτης. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μαζί με τον Gonzalo Aguirre Ramírez υπηρέτησαν ως γραμματείς της κρυφής τριάδας που αποτελούνταν από τους Carlos Julio Pereyra, Dardo Ortiz και Mario Heber, και με την ευκαιρία της εξορίας του ηγέτη Wilson Ferreira Aldunate, αποτέλεσε θεμελιώδη σύνδεσμο επαφής.

 

Wilson Ferreira Aldunate: Του πολιτικού κόμματος Partido Nacional (Uruguay). Μετά το πραξικόπημα της Ουρουγουάης του 1973 είχε συγκρούσεις με την Πολιτική-στρατιωτική δικτατορία της Ουρουγουάης και ήταν κορυφαίος μη αριστερός που κατέφυγε στο Μπουένος Άιρες. Αντιτάχθηκε στη δικτατορία από την εξορία του σε πολλές χώρες, το 1976 απευθύνθηκε στη Γερουσία των ΗΠΑ, καταγγέλλοντας τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του, και ζητώντας να σταματήσει η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στην Ουρουγουάη.

 

National Party (Uruguay) – Partido Nacional (Uruguay): Στις 7 Ιουλίου 1872 εγκρίθηκε το πρώτο Πρόγραμμα Αρχών, στο οποίο ο σεβασμός των ελευθεριών, η διατήρηση της ειρήνης ως υπέρτατου αγαθού για το Έθνος, η εκπροσώπηση των μειονοτήτων, η αποκέντρωση της χώρας, η ενίσχυση της δικαιοσύνης και προώθηση της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας.
Στεγάζει τομείς ποικίλης ιδεολογίας, κυρίως κατά μήκος… Είναι ένα κόμμα με ισχυρές εκλογικές ρίζες στο εσωτερικό της χώρας, δεδομένης της ιστορικής του υπεράσπισης της αποκέντρωσης που βασίζεται στον λευκό φεντεραλισμό, του οράματός του για μια παραγωγική χώρα και του αγώνα του για τους πιο απροστάτευτους κατοίκους των αγροτικών περιοχών. Όλα αυτά σε αντίθεση με το συγκεντρωτικό κεφαλαιακό και λιμενικό όραμα με ενιαία ρίζα, ιστορικά κυρίαρχο μέχρι σήμερα. Όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι παραδοσιακά καθιστούν τις δημόσιες συζητήσεις και τους αγώνες σχεδόν σήμα κατατεθέν.

 

(Κηρύχθηκε η δικτατορία… της στρατιωτικής χούντας και στην εξουσία της Βολιβίας, ήταν του Germán Busch στενός σύμβουλος ο Gabriel Gosálvez, οι ένοπλες δυνάμεις ανέτρεψαν τον Πρόεδρο Daniel Salamanca -πρώην (Partido Liberal (Bolivia) του ιδρυτή Eliodoro Camacho Mesa, μετά ήταν μέρος ενός συνόλου… Antifascist Democratic Front (Frente Democrático Antifascista)- ανέτρεψαν και τον José Luis Tejada Sorzano, έχει και “War communism” και “Military Keynesianism” και Στρατιωτικός Σοσιαλισμός ο David Toro – Κυβερνητική Χούντα της Βολιβίας (1936–1938), (Government Junta of Bolivia (1936–1938).
Έχει και Κυβερνητική Χούντα της Βολιβίας (1943–1944), (Government Junta of Bolivia (1943–1944) – ο Gualberto Villarroel ένα φιλοφασιστικό καθεστώς, μαζί ο αριστερός Roberto Hinojosa (revolucionario boliviano)… με απόσταση ο Hernán Siles Zuazo, και ο Julián V. Montellano Carrasco, αντίθετα 1946 Εξεγέρσεις στη Λα Παζ “1946 La Paz riots” ή Anarchy in La Paz.)

 

Gebran Tueni: Εκδότης της καθημερινής εφημερίδας An Nahar, και για την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου στη Μέση Ανατολή, ο πατέρας του ήταν ο Ghassan Tueni, μητέρα του ήταν η ποιήτρια Nadia Tueni. Τον Απρίλιο του 2001, συνίδρυσε τη συγκέντρωση Qornet Shehwan (Qornet Shehwan Gathering), τον Μάρτιο του 2005, ήταν στις διαδηλώσεις της “Cedar Revolution” κατά τη διάρκεια των οποίων έδωσε την ομιλία, δολοφονήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2005 ως μέρος μιας σειράς δολοφονιών επικριτών της Συρίας. Η πλέον ανενεργή λιβανέζικη εφημερίδα As-Safir αναφέρθηκε ως αντίπαλος της An-Nahar. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η τελευταία περιγράφηκε ως μέτρια και δεξιά στο κέντρο, ενώ η πρώτη ως αριστερό-κεντρικό χαρτί. Η Qornet Shehwan Gathering, είναι μια λιβανέζικη πολιτική οργάνωση, ιδεολογικά από την κεντροδεξιά έως την κεντροαριστερά. Για την πλήρη αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων, η Qornet Shehwan ζήτησε αρχικά την αναδιάταξη τους στην κοιλάδα Bekaa και περιέγραψε το Ισραήλ ως τον κύριο κίνδυνο για τον Λίβανο. Μετά τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Rafic Hariri -μετά ήταν ο Walid Eido, Mohamad Chatah- στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ήταν στην εκστρατεία της για να ζητήσει την άμεση αποχώρηση των συριακών δυνάμεων του στρατού και πληροφοριών από τον Λίβανο, και προεδρικές εκλογές χωρίς ξένες παρεμβάσεις.

 

Ahmad Shah Massoud: Το “Shura-e Nazar” δημιουργήθηκε από τον Ahmad Shah Massoud το 1984. Έχασε τη ζωή του από δύο δολοφόνους της Αλ Κάιντα (Al-Qaeda) σε βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας… εντολή από τον Osama bin Laden. Ήταν ένας ισχυρός διοικητής των ανταρτών, ήταν στο κόμμα Jamiat-e Islami, ήταν μεγάλος θαυμαστής… του Charles de Gaulle. Το 2001 επισκέφθηκε την Ευρώπη και προέτρεψε τους ηγέτες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να πιέσουν το Πακιστάν για την υποστήριξή του προς τους “Taliban”. Ήταν ένας ισχυρός διοικητής των ανταρτών, στην αντίσταση ενάντια στον κομμουνισμό (People’s Democratic Party of Afghanistan (PDPA), στην αντίσταση κατά της Σοβιετικής Ένωσης (1979-1989) μετά τη σοβιετική εισβολή και κατοχή στο Αφγανιστάν το 1979 (Soviet–Afghan War), στην αντίσταση κατά των Taliban (1996–2001), με το Ενωμένο Μέτωπο (Northern Alliance) δυνάμεις διαφορετικών μαχόμενων ομάδων ενάντια των Ταλιμπάν (Afghan Civil War (1996–2001), και αντίσταση στους Taliban από τον γιο του Ahmad Massoud.

Burhanuddin Rabbani: Σχημάτισε το Jamiat-e Islami, στη συνέχεια με το Ενωμένο Μέτωπο (Northern Alliance), και ηγέτης στο Ενωμένο Εθνικό Μέτωπο United National Front (Afghanistan), ήταν σε εξορία από τους Taliban, στη συνέχεια σκοτώθηκε σε βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στο σπίτι του στις 20 Σεπτεμβρίου 2011, ο βομβιστής αυτοκτονίας ισχυρίστηκε ότι ήταν των Ταλιμπάν…

 

(Μετά την αποχώρηση του Ισραήλ από την κατοχή του νότιου Λιβάνου το 2000, ο Ghazi Kanaan επέκτεινε την επιρροή της Συρίας εκεί και υποστήριξε την

κατάληψη της περιοχής από το κίνημα της Hezbollah.
Τον Οκτώβριο του 2000, ο Hosni Mubarak φιλοξένησε μια έκτακτη σύνοδο κορυφής στο Sharm El Sheikh για να συζητηθεί η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Παρόντες ήταν: ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton, ο Πρόεδρος Yasser Arafat, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ehud Barak, ο Βασιλιάς Abdullah II of Jordan, το τμήμα ΝΑΤΟ Javier Solana και ο secretary-general of the United Nations (UNSG) Kofi Annan.
Τον Ιούνιο του 2007, ο Hosni Mubarak πραγματοποίησε μια συνάντηση κορυφής στο Sharm El Sheikh με τον Βασιλιά Abdullah II of Jordan, τον Πρόεδρο Mahmoud Abbas και τον Πρωθυπουργό Ehud Olmert. Στις 19 Ιουνίου 2008, τέθηκε σε ισχύ η παύση των εχθροπραξιών μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς (2008 Israel–Hamas ceasefire) με τη μεσολάβηση της Αιγύπτου. Σύμφωνα με τους New York Times, καμία πλευρά δε σεβάστηκε πλήρως τους όρους της κατάπαυσης του πυρός. Τον Ιούνιο του 2021, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι πραγματοποίησαν διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς και της βαρβαρότητας της κυβέρνησης Mahmoud Abbas στο κέντρο της Ramallah (συμπεριλαμβανομένης μιας που πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία του προέδρου) μετά τον θάνατο του ακτιβιστή κατά της διαφθοράς Nizar Banat υπό την κρατική κράτηση (Palestinian Preventive Security), ο Nizar Banat επέκρινε την κυβέρνηση του Abbas, αλλά και τον αντίπαλο του, Mohammed Dahlan, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από διμοιρία δυνάμεων ασφαλείας της ΠΑ, που τον συνέλαβαν από το σπίτι του.)

 

Η Tetiana Chornovol εντάχθηκε στην “Ukrainian National Assembly – Ukrainian People’s Self-Defence”, και αποχώρησε από το κόμμα, στο αντιπολιτευόμενο κόμμα “Batkivshchyna”, ιδρυτικό μέλος του νέου κόμματος People’s Front (Ukraine), στις βουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας το 2019, τοποθετήθηκε για… “European Solidarity”. Η Chornovol παραδέχεται ανοιχτά ότι διέπραξε διάφορα μικροεγκλήματα κατά τη διάρκεια των πολιτικών της πράξεων και ερευνών, συμπεριλαμβανομένης της καταπάτησης και της παραβίασης περιουσίας (όπως με βάψιμο με σπρέι και ρίψη αυγών) και ενθαρρύνει άλλους ακτιβιστές να ακολουθήσουν το παράδειγμά της με τρόπο μη βίαιης αντίστασης. Το 2011-2013, η Chornovol συμμετείχε σε πολλές επικίνδυνες διαδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένης της “Ukraine without Kuchma” (2001), της “Orange Revolution” (2004), των διαμαρτυριών του 2011 κατά της επέκτασης της χρήσης της ρωσικής γλώσσας και των διαδηλώσεων του “Euromaidan”, τα ξημερώματα της 25ης Δεκεμβρίου 2013 στη 01:30 π.μ. η Chornovol ξυλοκοπήθηκε άγρια ​​από μια ομάδα ανδρών που την έσυραν από το αυτοκίνητο.

 

Εδώ είναι το πρώτο συνέδριο των Σοσιαλιστικών Κομμάτων.

Anwar al-Fatayri: Ήταν στο Progressive Socialist Party. Στις 9 Φεβρουαρίου 1989, ο Fatayri βρισκόταν στο Wadi Benhaliah, στην περιοχή Chouf, προετοιμάζοντας μια στρατιωτική εφαρμογή από τον Walid Jumblatt. Ένας στρατηγός που ήταν δίπλα στον Anwar al-Fatayri τον πυροβόλησε για άγνωστους ακόμη λόγους.

Kamal Jumblatt: Ήταν Progressive Socialist Party. Στις 16 Μαρτίου 1977, ο Kamal Jumblatt δολοφονήθηκε στο αυτοκίνητό του κοντά στο χωριό Baakline στα βουνά Chouf από άγνωστους ενόπλους. Ηγήθηκε του Εθνικού Κινήματος (Lebanese National Movement) κατά τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου. Ήταν κύριος σύμμαχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestine Liberation Organization) μέχρι τη δολοφονία του το 1977.

 

Farid Babayev: Του πολιτικού κόμματος Yabloko. Ο Babayev πυροβολήθηκε στα τέλη της 21ης Νοεμβρίου 2007 στην είσοδο της πολυκατοικίας του στη

Makhachkala, την πρωτεύουσα του Dagestan. Οι γιατροί είπαν ότι πυροβολήθηκε τέσσερις φορές, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον μία φορά στο κεφάλι. Πέθανε στις 24 Νοεμβρίου από τα τραύματά του. Ο αρχηγός του κόμματος Yabloko, Grigory Yavlinsky, αποκάλεσε τον Babayev «ένα ακόμη θύμα του αυταρχικού καθεστώτος του Πούτιν, όπου η φυσική καταστροφή των πολιτικών αντιπάλων σας έχει γίνει ο κανόνας.

 

(Ο Illia Kyva πυροβολήθηκε, σε ένα πάρκο στο χωριό Suponevo. Ο Kyva εργάστηκε ως αξιωματούχος και αστυνομικός προτού εισέλθει στην πολιτική… επικεφαλής του κεφαλαίου της Πολτάβα του κόμματος “Right Sector” προτού υπηρετήσει ως ηγέτης του “Socialist Party of Ukraine” από το 2017 έως το 2019. Έβαλε ανεπιτυχώς υποψηφιότητα για την προεδρία τον Μάρτιο του 2019 και στη συνέχεια εξελέγη το Verkhovna Rada τον Ιούλιο του 2019 ως μέλος του κόμματος της Αντιπολίτευσης “Opposition Platform — For Life”.)

 

Η Nelya Shtepa ήταν μέλος του Communist Party of Ukraine (Soviet Union), ήταν υποψήφιος στον εθνικό κατάλογο για το κόμμα της Opposition Platform — For Life, τον Ιανουάριο του 2020 προτάθηκε από το Opposition Bloc (2019). Ο αυτονομιστής μαχητής Vyacheslav Ponomarev προσπάθησε να αναγκάσει την Nelya Shtepa να υπογράψει μια επιστολή παραίτησης. Εκείνη αρνήθηκε, και στη συνέχεια την χτύπησε για να υποταχθεί. Στη συνέχεια, αναγκάστηκε να εκφράσει την υποστήριξή της στους αυτονομιστές σε μια σειρά συνεντεύξεων στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, ενώ κρατούνταν αιχμάλωτη στο υπόγειο του κτιρίου της διοίκησης της πόλης. Στη συνέχεια συνελήφθη από μέλη της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU) στις 11 Ιουλίου για φερόμενη συνεννόηση με τους αυτονομιστές, οδηγήθηκε σε φυλακή στο Χάρκοβο και κατηγορήθηκε…