Antifa of liberalism… Να εκφράζει την αγάπη στους κεκοιμημένους μας, στους νεκρούς (I)

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού. Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Το σενάριο θα στερείται πλέον το σταμάτημα της γλυκιάς μας συναυλίας, για τις ζωές της μνήμης, με ένα σημείωμα ίσως θα μπορούν πλέον ν’ αφαιρεθούν οι άνθρωποι, από την εικονική κυριαρχία της ματωμένης πτέρυγας τους ή από τον ματωμένο δρόμο τους, όπως θα βλέπουμε την αξιοσημείωτη ιστορία στη διάρκεια αυτής της περιόδου, από τ’ άτυχα γεγονότα δημιουργώντας τον τρομερό πόνο.
Άρα, το πιο σημαντικό είναι για τις ζωές η δική τους η πρωτοβουλία, που επιτρέπει την επέκταση στις αξιοσημείωτες ιδέες, ώστε η ενίσχυση να φτάσει στη θετική δημόσια στροφή της εκτίμησης. Δίχως την ίδρυση για το σύμβολο του πόνου στις αιματηρές πιστοποιήσεις, υπερκεράζοντας την έκταση της κατάστασης από αυτούς τους ρόλους, ενάντια των φασιστικών δυνάμεων της τρομοκράτησης, και στην πτώση της διάρκειας στη συμμετοχή τους, ενάντια στις αιματηρές παραστάσεις τους.
Θα βρισκόμαστε πάντοτε στον αναστεναγμό της θλίψης και της ανακούφισης, βοηθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα της χάρης, για να εξασκούμαστε συνεχώς στις σωστές πιέσεις ζητώντας στο επίκεντρο την αμνηστία στην οδύνη. Αποφεύγοντας τα κακά αποτελέσματα στις κοινωνικές δυνάμεις, ​​από το βουητό των αντιφασιστικών φιλελεύθερων δυνάμεων μας, για να γίνει στην πραγματικότητα αυτό το ενδεχόμενο.

Ο καθένας από εμάς να εκφράζει την αγάπη στους κεκοιμημένους μας από το προγραμματισμένο, το διεστραμμένο έγκλημα των ιδανικών… μπορούσε να μπει στο έργο της εγκληματικής δράσης σαν την ανάδραση, για να δραστηριοποιηθεί η πραγμάτευση. Οι άνθρωποι της πόλης θ’ αναστατωθούν από τους άφευκτους αφανισμούς, η επικράτεια τους θα ‘ναι στην προϋπόθεση της σύγκρουσης, για να περιορίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από την ξεκλείδωτη μπαλκονόπορτα της αδυναμίας στο επαρκές των πληρεξούσιων.

Στα φασιστικά κινήματα θ’ ανακαλύπτεις πάντα τα ευτελή… της φθοράς, της φθοράς στη χώρα σου, ανακαλύπτοντας πάντα τους εχθρούς στις ορθοπεταλιές των δικαιωμάτων στις πολιτείες, στις ισοπολιτείες, ο ολοκληρωτισμός στη χώρα του εγκλήματος… καθυποτάσσοντας οι επικυριαρχίες. Θα ‘ναι του ανυπότακτου λαού μας η καταστολή με το αντιφασιστικό συλλαλητήριο των πρακτικών, των εμπειρικών, των θεωρητικών, των σερφαρισμάτων, στις περιηγήσεις των αντιφασιστικών φιλελεύθερων.
Θα βρίσκεται εκεί να καταδικάζει τους ακόλουθους ιππότες ως απειλή του ολοκληρωμένου καθεστώτος, καθώς και όλη την επικαιρότητα, από τις απίστευτες τιμές των διαδόσεων για τους ψωροφιλότιμους της αφιλοτιμίας. Θα βρίσκεται εκεί να καταδικάζει… κατηγορηματικά κάθε επίθεση -ή κυβερνοεπίθεση στις ιστοσελίδες των λυτρισμικών- στο ευαίσθητο σημείο της πόλης, θα ‘ναι η απάντηση της συνάντησης, στην αντάμωση της ομοσπονδίας ύστερα από τις δεκάδες απόψεις.

Θα θεωρούμε τη σωστή απαίτηση με άλλες δυνάμεις στη μάχη, για τις πολιτικές τους τακτικές -γνωστή και ως ξόρκι- και στις σχέσεις τους με άλλες δυνάμεις της χορήγησης. Θα ‘ναι η απαίτηση της προετοιμασίας των σωστών τύπων της μάχης των κινητοποιήσεων, που θα μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε ανάμεσα στα φανερά, τις αποκρύψεις στην προσαρμογή της διαβίωσης. Πού θα περιγράφουν ως αλλιώτικα τα φασιστικά κινήματα του ολοκληρωτισμού…; Δεν είναι τόσο ανόμοιες οι μηχανές ή το αντικειμενικό αντικείμενο στις πρωταρχικές μηχανές τους. Δεν είναι τόσο ανόμοιοι οι διακηρυγμένοι στόχοι και οι αρχές τους, ήταν πάντοτε αντίθετοι στο όνομά τους. Δεν είναι τόσο ανόμοιες οι ρίζες αυτών των κινημάτων. Δεν είναι τόσο ανόμοια η έναρξη του πολέμου των φασιστικών κινημάτων.

Κάποιοι, το βρίσκουν παράλογο, άσκοπο, αναποτελεσματικό για τις πολιτικές τους τακτικές να γίνεται νομιμοφανής η

κατοχή ή η χούντα. Δεν είναι η βιώσιμη πολιτική… κυρίως οι κυβερνήσεις τους, και προς τις λειτουργίες τους που ριζοβολούν στο σύμπαν. Μπορεί η νοητική του κοινωνικού κινήματος των αντιφασιστικών φιλελεύθερων, να τροφοδοτεί το σύμπαν, αλλά αλλού τροφοδοτείται η πολιτική που συνήθως θ’ αποτυπώνει ο εκφασισμός… την ένταση που αναδύονται οι τρόποι ανάμεσα στ’ αντίθετα φασιστικά κινήματα του ολοκληρωτισμού, ή και προς τις λειτουργίες των αντιφασιστικών φιλελεύθερων. Θα εξετάζουμε μέσω της σύγκρισης ότι εντυπωσιάζονται με το διεστραμμένο έγκλημα των ιδανικών τα καλόπαιδα.

Ο κάθε άνθρωπος εξαρτάται από τις πράξεις των ανθρώπων, αλλά και από τους ανθρωποειδείς, για ν’ ακυρωθούν οι όψεις και οι επόψεις των παραγωγικών. Οι εκδηλώσεις της στοργής δεν έχουν τη δυνατότητα της ανακούφισης από τους ανθρωποειδείς, ούτε να ζητήσουν άφεση της αντιπάθειας, από τις επιχειρήσεις που θα ξεσηκώνουν τον πλουραλισμό μας. Οι προσεκτικοί της παραμονής της κάθε ημέρας, έβλεπαν πως δεν υπήρχαν οι χρωματισμοί στο βλέμμα του κυανού στον ουρανό, ζητώντας τις πρώτες βοήθειες, ζητώντας τα επιστεγάσματα, το μερίδιο της άσκησης στις νοοτροπίες. Και να βοηθήσουν την εναρκτήρια διεργασία και τη συνδρομητική παροχή που θα περιβάλλει εκατοντάδες παραστάσεις, σ’ εκατοντάδες σημεία της συνδρομητικής παροχής.

Από όλες τις αποχρωσιακές φρικιαστικές δολοφονίες, τα εγκλήματα, το συγκεντρωμένο μαρτυρικό υλικό έβλεπαν πως στους πνευματικούς πραγματοποιεί τα εγκλήματα, η παρουσίαση περιγράφει την απαγορευμένη συμπεριφορά, την πρόθεση, τη διάπραξη της πράξης. Είχαν περάσει με τον τραγικό τρόπο, από τις ομοσπονδιακές αρχές στις επιβολές των νόμων, και όλων των εγκλημάτων κατά των γυναικών, οι ακολουθούμενες/οι ακολουθούμενοι από τις εχθρικές επιθέσεις…

 

Agathe Uwilingiyimana: Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής μοναδική γυναίκα πρωθυπουργός της Ρουάντα… τις ώρες πριν από τον θάνατό της. Κατά τη διάρκεια του οποίου οι σκληροπυρηνικοί της ζήτησαν να παραιτηθεί από το κόμμα, μαζί με τον πρόεδρο του Republican Democratic Movement (MDR) – Faustin Twagiramungu. Η κύρια βάση της πολιτικής υποστήριξης του MDR ήταν οι Χούτου στο κέντρο της χώρας, ιδιαίτερα η επαρχία του Kayibanda, η Gitarama. Στα τέλη του 1991, το MDR ενώθηκε με το Φιλελεύθερο Κόμμα και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα για να σχηματίσουν έναν συνασπισμό της αντιπολίτευσης που άσκησε πίεση στον Πρόεδρο Juvénal Habyarimana και στο MRND να εφαρμόσουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Σε μια συνάντηση στο Κιγκάλι, ο Juvénal Habyarimana της προσφώνησε συγκαταβατικά «Εσύ, γυναίκα!» στην οποία απάντησε «Μη μου μιλάς έτσι. Δεν είμαι η γυναίκα σου!»

Το αεροπλάνο του προέδρου καταρρίφθηκε από ρουκέτες γύρω στις 8:30 μ.μ. στις 6 Απριλίου 1994. Από τον θάνατο του Habyarimana μέχρι τη δολοφονία της το επόμενο πρωί (περίπου 14 ώρες) ο πρωθυπουργός Uwilingiyimana ήταν ο συνταγματικός αρχηγός του κράτους και της κυβέρνησης της Ρουάντα.
Είπε ότι το σπίτι της ήταν υπό πολιορκία και είπε τις τελευταίες ηχογραφημένες λέξεις της:
Γίνονται πυροβολισμοί, άνθρωποι τρομοκρατούνται, άνθρωποι είναι μέσα στα σπίτια τους πεσμένοι στο πάτωμα. Υποφέρουμε τις συνέπειες του θανάτου του αρχηγού του κράτους, πιστεύω. Εμείς, οι πολίτες, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση υπεύθυνοι για τον θάνατο του αρχηγού του κράτους μας.

Βλέποντας τη σύγκρουση έξω από το σπίτι της, η Uwilingiyimana και η οικογένειά της κατέφυγαν στο συγκρότημα εθελοντών του ΟΗΕ στο Κιγκάλι γύρω στις 8 το πρωί. Αυτόπτες μάρτυρες της έρευνας για τις ενέργειες του ΟΗΕ λένε ότι στρατιώτες της Ρουάντα μπήκαν στο συγκρότημα στις 10 το πρωί και το έψαξαν για την Uwilingiyimana. Φοβούμενη για τη ζωή των παιδιών της, η Uwilingiyimana και ο σύζυγός της εμφανίστηκαν.

Η προεδρική φρουρά τους σκότωσε και τους δύο το πρωί της 7ης Απριλίου 1994. Η Uwilingiyimana είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι και το σώμα της βρέθηκε γυμνό με ένα μπουκάλι της μπίρας γεμάτο στον κόλπο της. Τα παιδιά της διέφυγαν και τελικά κατέφυγαν στην Ελβετία.

Η Uwilingiyimana μνημονεύεται ως πρωτοπόρος στα δικαιώματα και την εκπαίδευση των γυναικών στη Ρουάντα και τις προσπάθειές της να συμφιλιώσει τις εθνοτικές διαφορές στη χώρα. Στις 18 Δεκεμβρίου 2008, το ICTR έκρινε τον συνταγματάρχη Théoneste Bagosora ένοχο για γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου και τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη, εν μέρει λόγω της συμμετοχής του στις δολοφονίες… Uwilingiyimana και των Βέλγων ειρηνευτών.

 

Dismas Nsengiyaremye: Όταν αποκαλύφθηκε τον Φεβρουάριο του 1993 ότι ο στρατός συνέτασσε λίστες με τους

υποτιθέμενους «συνεργούς» του Rwandan Patriotic Front της Ρουάντα, ο Nsengiyaremye διαμαρτυρήθηκε για αυτό που ονόμασε «κυνήγι μαγισσών». Ο Nsengiyaremye κατέφυγε στην Ευρώπη λίγο μετά την αντικατάστασή του ως πρωθυπουργός το 1993, επικαλούμενος… απειλές για τη ζωή του. Ζει εξόριστος στο Βέλγιο.
Η πιο εξέχουσα εξτρεμιστική φατρία του MDR ηγήθηκε από τον αντιπρόεδρο του κόμματος, Froduald Karamira.

 

Els Borst: Το 1994, έγινε υπουργός Υγείας για τους “Democrats 66” πολιτικό κόμμα.
Η Borst βρέθηκε νεκρή το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου 2014 στο γκαράζ στο σπίτι της στο Bilthoven από δύο στενούς φίλους.

Την 1η Σεπτεμβρίου 2015, η Εισαγγελική Υπηρεσία εξέδωσε δήλωση ότι η Borst πέθανε από σαράντα ένα τραύματα από μαχαίρι στο κεφάλι, το λαιμό και τα χέρια της.
Αυτός ο άνδρας συνελήφθη δύο εβδομάδες νωρίτερα ως ύποπτος για συμμετοχή στη δολοφονία της αδερφής του. Στις αρχές του 2016 ομολόγησε τη δολοφονία της αδερφής του (σχεδόν ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της Borst). Είπε ότι σκότωσε την αδερφή του επειδή είχαν διαφορετικές απόψεις για την άμβλωση και την ευθανασία.

Τον Φεβρουάριο του 2016 ομολόγησε ότι σκότωσε τη Borst επειδή η θεϊκή έμπνευση του είπε να το κάνει, θεωρώντας την υπεύθυνη για την ολλανδική πολιτική, για την ευθανασία… Αργότερα δήλωσε ότι δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει την κυρία Borst, αλλά ήθελε να τη ρωτήσει, για τη διεύθυνση του πρώην πρωθυπουργού Wim Kok. Όταν εκείνη αρνήθηκε να δώσει τη διεύθυνση, θυμήθηκε ότι η Borst ήταν υπεύθυνη για την πολιτική, για την ευθανασία…
Στις 16 Μαρτίου 2017 το Εφετείο της Χάγης κήρυξε τον Van U. μόνο εν μέρει αθώο για τις δολοφονίες και τον καταδίκασε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση και TBS.

 

Paweł Adamowicz: Ήταν γνωστός ως φιλελεύθερη προοδευτική προσωπικότητα, μιλώντας υπέρ των δικαιωμάτων των LGBT, της μετανάστευσης και των μειονοτικών εθνοτικών ομάδων όπως οι Kashubians. Ο Paweł θυμήθηκε αργότερα ότι οι γονείς του ήταν καχύποπτοι για τον κομμουνισμό και την κομματική προπαγάνδα.

«Like many Poles of our generation, [my] brother and I have thus been shaped against the obligatory official history; since childhood we have known not only the sinister wording of the Gestapo abbreviation, but also the NKVD; we perfectly understood what is behind the names of distant places: Kazakhstan, Siberia, Katyn. We hardly saw a place for ourselves in this double world».

Μετάφραση: «Όπως πολλοί Πολωνοί της γενιάς μας, ο αδερφός μου κι εγώ έχουμε έτσι διαμορφωθεί ενάντια στην υποχρεωτική επίσημη ιστορία· από παιδική ηλικία γνωρίζαμε όχι μόνο την απαίσια διατύπωση της συντομογραφίας της Γκεστάπο, αλλά και το NKVD· καταλάβαμε τέλεια τι κρύβεται πίσω, τα ονόματα μακρινών τόπων: Καζακστάν, Σιβηρία, Κατίν. Δεν είδαμε σχεδόν μια θέση για τον εαυτό μας σε αυτόν τον διπλό κόσμο».

Σπούδασε νομικά στο University of Gdańsk, όπου αναδείχθηκε επίσης ως μέλος του φοιτητικού κινήματος. Ήταν ένας από τους διοργανωτές της απεργίας του 1988, και έγινε επικεφαλής της απεργιακής επιτροπής. Παραμένοντας ένθερμος επικριτής του τρέχοντος κυβερνώντος κόμματος στην Πολωνία, Law and Justice. Έπρεπε να υπηρετήσει μέχρι το 2023… βρίσκεται και κλίνει προς την κεντροδεξιά.

Στις 13 Ιανουαρίου 2019, ο Adamowicz μαχαιρώθηκε στην καρδιά. Ο δολοφόνος συνελήφθη στον τόπο του εγκλήματος, ήταν ένας 27χρονος Stefan W. που ζούσε στην πόλη.

Στις 14 Ιανουαρίου, χιλιάδες παρευρέθηκαν σε αγρυπνίες σε όλη την Πολωνία για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Adamowicz.

 

Walter Lübcke: Ο Lübcke του Christian Democratic Union of Germany (CDU), ήταν γνωστός για τις φιλο-μεταναστευτικές του απόψεις. Δέχτηκε απειλές θανάτου αφού δήλωσε σε μια δημόσια συγκέντρωση ότι οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να εγκαταλείψουν τη χώρα εάν αντιτίθεντο να βοηθήσουν όσους ζητούσαν άσυλο.

Την εποχή της δολοφονίας του Lübcke, ο Ernst ήταν ήδη γνωστό ότι είχε ακροδεξιές πολιτικές απόψεις και ότι είχε διασυνδέσεις με το γερμανικό παρακλάδι της νεοναζιστικής τρομοκρατικής ομάδας Combat 18 (C18). Είχε επίσης διασυνδέσεις με το ακροδεξιό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (NPD) και τα κόμματα Alternative fur Deutschland (AfD).

Ο Ernst είχε προηγουμένως καταδικαστεί για επιθέσεις με μαχαίρι και βόμβες εναντίον στόχων που συνδέονται με εθνοτικές μειονότητες στη Γερμανία. Και δικάστηκε για το έγκλημα τον Ιούνιο, μαζί με τον φερόμενο συνεργό του Markus H. … Ο Ernst καταδικάστηκε στις 28 Ιανουαρίου 2021 και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Ο Markus H. αθωώθηκε από την κατηγορία του φόνου, αλλά καταδικάστηκε για παράνομη οπλοκατοχή.

Μετά τον θάνατο του Lübcke, η πόλη του Κάσελ πραγματοποίησε μια συγκέντρωση με έως και 10.000 άτομα που κρατούσαν πανό που έγραφαν στα γερμανικά «#FlagForDiversity» και «Μαζί είμαστε δυνατοί» με τις ακόλουθες δηλώσεις που έκανε ο επίσκοπος Martin Hein και ο Thomas Bockelmann, διευθυντής του Staatstheater Kassel that said:

“Whoever violates the dignity of people, in violence or in words, puts himself outside our democratic community, there are no ifs, ands or buts” and “cowardly people who in the anonymity of the internet wanted to feel powerful”.

Μετάφραση: «Όποιος παραβιάζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, με βία ή λόγια, θέτει τον εαυτό του έξω από τη δημοκρατική μας κοινότητα, δεν υπάρχουν αν, και ή αλλά» και «δειλοί άνθρωποι που η ανωνυμία του διαδικτύου ήθελε να νιώθει δυνατή».

Μια έρευνα από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία για την Προστασία του Συντάγματος (BfV) διαπίστωσε ότι ένα δίκτυο prepper Nordkreuz (γερμανικά: Northern Cross) είχε πυρομαχικά, πυροβόλα όπλα και σακούλες, καθώς και “λίστες δολοφονίας” για πολιτικούς μετά την απόκτηση… βάση δεδομένων με 25.000 ονόματα, τα οποία μοιράστηκαν στην εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων Telegram.

 

Oleh Babaiev: Ο Babaiev του Batkivshchyna (All-Ukrainian Union “Fatherland”) πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στις 26 Ιουλίου 2014. Σύμφωνα με το Ουκρανικό Υπουργείο Εσωτερικών, σκοτώθηκε στο αυτοκίνητό του μπροστά από το σπίτι του όταν ένα άγνωστο άτομο πυροβόλησε… τρεις πυροβολισμούς από όπλο με σιγαστήρα από άλλο αυτοκίνητο. 50.000 άτομα παρευρέθηκαν στην κηδεία του, συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου του Κιέβου Vitaly Klitchko.

Στις 19 Ιανουαρίου 2015, ένα μνημείο για τον Oleh Babaiev αποκαλύφθηκε στο Kremenchuk, είχε χρηματοδοτηθεί από φίλους του δολοφονημένου δημάρχου και άνοιξε από τους γονείς του Babaiev. Βρίσκεται σε ένα από τα πάρκα της πόλης που ο δήμαρχος συνέβαλε στην αποκατάσταση.

 

Stepan Senchuk: Ο Senchuk του Our Ukraine (political party). Πυροβολήθηκε, νεκρός στις 29 Νοεμβρίου 2005 στις 19:20 μέσα στο αυτοκίνητό του.

 

William Tolbert: Του True Whig Party. Ο Tolbert εξελέγη ο 23ος αντιπρόεδρος της Λιβερίας από τον William Tubman το

1952 και υπηρέτησε σε αυτή τη θέση μέχρι να γίνει Πρόεδρος μετά τον θάνατο του Tubman το 1971. Η πρώιμη προεδρία του Tolbert είδε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και υιοθέτηση μιας στάσης μη ευθυγράμμισης, αλλά αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα και οι εντάσεις μεταξύ Αμερικανο-Λιβηριανών και ιθαγενών Λιβεριανών οδήγησαν σε αστάθεια.

Ο Tolbert δολοφονήθηκε στο πραξικόπημα του 1980 από το Λαϊκό Συμβούλιο Αλυτρωτισμού με επικεφαλής τον Samuel Doe, σηματοδοτώντας το τέλος 133 ετών αμερικανο-λιβεριανής κυριαρχίας στη Λιβερία.

Τον Μάρτιο του 1980 ο Tolbert διέταξε την απαγόρευση του PAL και έβαλε τον Gabriel Bacchus Matthews και την υπόλοιπη ηγεσία της οργάνωσης να συλληφθεί με την κατηγορία της προδοσίας.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 12ης Απριλίου 1980, 17 υπαξιωματικοί και στρατιώτες των Ενόπλων Δυνάμεων της Λιβερίας με επικεφαλής τον Λοχία Samuel Doe εξαπέλυσαν ένα βίαιο πραξικόπημα. Όλοι τους ήταν «ιθαγενείς» Λιβεριανοί που αργότερα έγιναν τα ιδρυτικά μέλη του Λαϊκού Συμβουλίου Αλυτρωτισμού, του διοικητικού οργάνου του νέου καθεστώτος. Η ομάδα μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο και σκότωσε τον Tolbert, το σώμα του οποίου πετάχτηκε σε ομαδικό τάφο μαζί με άλλα 27 θύματα του πραξικοπήματος. Ένα πλήθος θυμωμένων Λιβεριανών συγκεντρώθηκε για να φωνάξει ύβρεις και να πετάξει πέτρες στα πτώματα. Το σώμα του Tolbert μεταφέρθηκε αργότερα σε ένα σημείο στο νεκροταφείο Palm Grove της Μονρόβια, όχι μακριά από τα πτώματα όσων σκοτώθηκαν στις Rice Riots.

Μέχρι το τέλος του μήνα, τα περισσότερα από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της διοίκησης Tolbert είχαν δικαστεί σε δικαστήριο Kangaroo court και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν δημοσίως στις 22 Απριλίου σε μια παραλία κοντά στο Εκπαιδευτικό Κέντρο Barclay στη Μονρόβια. Μόνο τέσσερις επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου του Tolbert επέζησαν του πραξικοπήματος και των συνεπειών του, ανάμεσά τους ήταν η υπουργός Οικονομικών, μελλοντική πρόεδρος Ellen Johnson Sirleaf.

Victoria Tolbert: Μετά το πραξικόπημα, η Victoria φυλακίστηκε και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό για μήνες από το καθεστώς του Samuel Doe.
Ένας από τους γιους τους, ο A. Benedict Tolbert, σκοτώθηκε στον απόηχο του πραξικοπήματος: είχε καταφύγει στη Γαλλική Πρεσβεία αλλά συνελήφθη από μέλη της δύναμης ασφαλείας του Doe που παραβίασαν τη διπλωματική ασυλία και σύμφωνα με πληροφορίες πετάχτηκε έξω… στρατιωτικού αεροσκάφους κατά τη μεταφορά του σε φυλακή στην κομητεία Λόφα.

Ο Steven Ellis, στο βιβλίο του Mask of Anarchy, λέει ότι ο Πρόεδρος βρέθηκε να κοιμάται στο γραφείο του, όπου τον σκότωσαν οι στρατιώτες, ενώ η βιογραφία της Ellen Johnson Sirleaf, This Child Will Be Great, λέει ότι ο Tolbert συνελήφθη και σκοτώθηκε στο κρεβάτι του.

 

William Tubman: Του True Whig Party. Η Emily Tubman έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων Αφροαμερικανών και στην πληρωμή για τη μεταφορά τους στη Λιβερία για «επαναπατρισμό».
Η Tubman ζήτησε τη βοήθεια του φίλου και μέντορά της, Henry Clay του Κεντάκι, προέδρου της American Colonization Society. Αυτή η οργάνωση, αποτελούμενη τόσο από καταργητές όσο και από δουλοπάροικους, είχε προτείνει τον αποικισμό στην Αφρική ως λύση για τους ελεύθερους, αντί να τους επιτρέψει να παραμείνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η παρουσία τους θεωρήθηκε ότι ενοχλούσε τους σκλάβους στο Νότο, και τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο, οι λευκοί της κατώτερης τάξης δυσανασχετούσαν που τους ανταγωνίζονταν για δουλειές. Ο Clay τη διαβεβαίωσε ότι η αποστολή των πρώην σκλάβων της στη Λιβερία θα ήταν μια ασφαλής και κατάλληλη επιλογή. Αφού έφτασαν στη Λιβερία, αυτή η ομάδα των απελευθερωμένων πήρε το “Tubman” ως επώνυμο και εγκαταστάθηκαν μαζί. Ονόμασαν την κοινότητά τους Tubman Hill από την ευεργέτη τους.

Liberian policy is committed to the concept of a free enterprise system, democracy, and a pragmatic search for solutions to problems of multinational existence. We envisage a synthesis composed of individual states retaining their own way of life, but united by mutual exchanges of peoples, goods and ideas, by pacts of non-aggression, non-interference in the internal affairs of other states, and of perpetual peace.
William Tubman

Μετάφραση: Η πολιτική της Λιβερίας είναι αφοσιωμένη στην ιδέα ενός συστήματος ελεύθερης επιχείρησης, της δημοκρατίας και μιας ρεαλιστικής αναζήτησης λύσεων σε προβλήματα πολυεθνικής ύπαρξης. Οραματιζόμαστε μια σύνθεση που αποτελείται από μεμονωμένα κράτη που διατηρούν τον δικό τους τρόπο ζωής, αλλά ενωμένα με αμοιβαίες ανταλλαγές λαών, αγαθών και ιδεών, με συμφωνίες μη επίθεσης, μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών και αέναη ειρήνη.
William Tubman

We wage no war against socialism if it is kept within the territories and among people that are so inclined, but we shall fight till death any attempt to impose and force upon us what we consider a mystical illusion.
William Tubman

Μετάφραση: Δεν διεξάγουμε πόλεμο εναντίον του σοσιαλισμού, εάν κρατιέται μέσα στα εδάφη και ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι τόσο διατεθειμένοι, αλλά θα πολεμήσουμε μέχρι θανάτου κάθε προσπάθεια επιβολής και επιβολής σε εμάς αυτού που θεωρούμε μυστικιστική ψευδαίσθηση.
William Tubman

 

Edward James Roye: Του True Whig Party. Ο Roye απομακρύνθηκε από την προεδρία στις 26 Οκτωβρίου 1871, σε αυτό που ορισμένοι σύμμαχοι ονόμασαν πραξικόπημα. Οι συνθήκες γύρω από την απομάκρυνσή του, ωστόσο, παραμένουν σκοτεινές και άκρως κομματικές. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες μετά την ανατροπή του και σύντομα πέθανε κάτω από εξίσου μυστηριώδεις συνθήκες. Τα αντιδημοφιλή δάνειά του στη Βρετανία καθώς και οι φόβοι του Republican Party (Liberia) ότι σχεδίαζε να ακυρώσει τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές ήταν μεταξύ των λόγων για την αναγκαστική απομάκρυνσή του.

 

William Spencer Anderson: Του True Whig Party. Το 1871 ο Roye ανέλαβε στον Anderson να διαπραγματευτεί ένα δάνειο από Βρετανούς χρηματοδότες. Κατάφερε να εξασφαλίσει 500.000 δολάρια μέσω του David Chinery, του Βρετανού γενικού προξένου, αλλά οι όροι του δανείου επικρίθηκαν ως μη εφαρμόσιμοι και ο Anderson συνελήφθη. Ο Anderson σκοτώθηκε σε πυροβολισμό που πραγματοποιήθηκε από τον Jesse Sharp στις 27 Σεπτεμβρίου 1872. Ο Anderson πυροβολήθηκε καθώς έφευγε από ένα δικαστήριο όπου μια δίκη μόλις είχε τελειώσει υπέρ του και η δολοφονία συνδέθηκε με την πολιτική, ενώ ο Roye είχε πρόσφατα εκδιωχθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

 

Ο εγγονός του William D. Coleman (politician) του True Whig Party, Samuel David Coleman ασχολήθηκε επίσης με την πολιτική και σκοτώθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις στις 27 Ιουνίου 1955, μετά από κατηγορίες για αποτυχημένο πραξικόπημα.

 

Edwin Barclay: Του True Whig Party. Ο Barclay επιλέχθηκε για να ολοκληρώσει τη θητεία του King ως πρόεδρος. Μία από τις πρώτες του επίσημες αποφάσεις ήταν η κατάργηση του περίφημου νόμου λιμένα εισόδου του 1864 που είχε περιορίσει τις οικονομικές δραστηριότητες των αλλοδαπών στη χώρα. Στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 υπογράφηκαν συμφωνίες παραχώρησης μεταξύ της κυβέρνησης της Λιβερίας και Ολλανδών, Δανών, Γερμανών και Πολωνών επενδυτών.

Ο Barclay πιστώνεται ότι βοήθησε τη χώρα να επιβιώσει μερικές από τις μεγαλύτερες απειλές της Λιβερίας για την κυριαρχία της στην ιστορία αυτής της χώρας. Αυτές περιελάμβαναν απειλές από την Κοινωνία των Εθνών υπό την ηγεσία της γερμανικής, της βρετανικής και της αμερικανικής κυβέρνησης για κατάληψη της χώρας εκτός και αν γίνονταν μεταρρυθμίσεις, επιθετικές διπλωματικές ίντριγκες από τη Γαλλία και μια απόπειρα πραξικοπήματος από την Firestone Tire and Rubber Company που κατείχε μεγάλο μέρος της γης της Λιβερίας.

 

Benedicto Kiwanuka: Του Democratic Party (Uganda). Ο Kiwanuka φυλακίστηκε το 1969 από την κυβέρνηση του Obote, αλλά ήταν ένας από τους 55 πολιτικούς κρατούμενους που απελευθερώθηκαν από τον Idi Amin αμέσως μετά το πραξικόπημα που έφερε τον Amin στην εξουσία…
Ο Kiwanuka ήρθε σύντομα σε αντιπαράθεση με την περιφρόνηση του κράτους δικαίου από τον Amin. Αμέσως μετά την εισβολή του Obote στην Ουγκάντα ​​το 1972 (1972 invasion of Uganda), ο Kiwanuka συνελήφθη υπό την απειλή όπλου από τους άνδρες του Amin καθώς προήδρευε σε μια συνεδρίαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Ο Kiwanuka σκοτώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου στη στρατιωτική φυλακή Makindye. Οι δυτικές μαρτυρίες περιέγραφαν μια παρατεταμένη εκτέλεση η οποία, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, περιελάμβανε τα αυτιά, τη μύτη, τα χείλη και τα χέρια του Kiwanuka που κόπηκαν, ξεκοίλιασμα και ευνουχισμό πριν τελικά τον πυροβολήσουν.

 

Ο Anthony Ochaya: Του Democratic Party (Uganda). Ανέλαβε το ρόλο του Γενικού Γραμματέα του Nationalist Liberal Party κατά τη δημιουργία του. Το κόμμα ήταν βραχύβιο και τελικά απορροφήθηκε ξανά από το Democratic Party (Uganda) μέχρι το 1986 με τον Okeny να επανεντάσσεται τελικά στο Democratic Party (Uganda).

 

Norbert Mao: Του Democratic Party (Uganda). Ήταν καθοριστικός στην προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των ανταρτών του Στρατού της Αντίστασης του Κυρίου και της κυβέρνησης της Ουγκάντα ασκώντας πιέσεις για την ψήφιση ενός νόμου γενικής αμνηστίας με στόχο την ειρηνική επίλυση των ένοπλων συγκρούσεων στη βόρεια Ουγκάντα.

 

Ahmad Maher Pasha: Του Saadist Institutional Party. Ιδρύθηκε το 1938 ως απόσχιση από το κόμμα Wafd. Αμέσως μετά την ανακοίνωσή του, ο Maher δολοφονήθηκε στη Βουλή από τον 28χρονο Mahmoud El Essawy. Υποτίθεται ότι ο Essawy ήταν μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

 

Makram Ebeid: Ο Ebeid ήταν ο γενικός γραμματέας του Wafd Party μεταξύ 1936 και 1942. Ήταν επίσης υπουργός Οικονομικών 1930, 1936–1937, 1942. Ο Ebeid βοήθησε στην ίδρυση του κόμματος Wafd στην Αίγυπτο και πίστευε στη φιλελεύθερη πολιτική. Συμμετείχε στην επανάσταση του 1919 με τον φίλο του Saad Zaghloul και ήταν ένας από τους ανθρώπους που εξορίστηκαν ως τιμωρία, αλλά τελικά επέστρεψε στην Αίγυπτο με μερικούς από τους ευγενείς εκείνης της εποχής.

 

Manuel Pardo (politician): Του Civilista Party. Στις 24 Απριλίου 1871 ίδρυσε το Civilista Party, το σημαντικότερο πολιτικό κόμμα της Δημοκρατίας. Εξελέγη πρόεδρος από το Περουβιανό Κογκρέσο μετά από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα που εξαπέλυσε ο συνταγματάρχης Tomás Gutierrez.
Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πράξεις που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ήταν η υπογραφή μιας Συνθήκης Αμυντικής Συμμαχίας με τη Βολιβία. Ο στόχος αυτού του συμφώνου ήταν να προστατευθούν από αυτό που αντιλαμβάνονταν ως «χιλιανό ιμπεριαλισμό» και την αυξανόμενη επιθυμία της Χιλής για τις συμμαχικές επαρχίες Tarapacá και Litoral.

Στις 16 Νοεμβρίου 1878, ο Manuel Pardo, Πρόεδρος της Γερουσίας, δολοφονήθηκε με πυροβολισμό.
Ο γιος του ήταν ο José Simón Pardo y Barreda… Πρωθυπουργός και επίσης Πρόεδρος του Περού.

 

José Pardo y Barreda: Του Civilista Party. Αυτό το γεγονός οδήγησε τον Pardo να εκλεγεί. Και οι δύο προεδρικές του θητείες χαρακτηρίστηκαν από φιλελεύθερη πολιτική.
Ο Pardo δημιούργησε ένα Γενικό Υποκατάστημα Εκπαίδευσης στο οποίο εξαρτώνται οι επιθεωρητές επιφορτισμένοι με το έργο της επιτήρησης σε ολόκληρη τη Δημοκρατία. Στον πολιτιστικό τομέα ιδρύθηκαν: Η Εθνική Ακαδημία Ιστορίας, η Σχολή Καλών Τεχνών (Bellas Artes), η Εθνική Ακαδημία Μουσικής και το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Η ανώτερη σχολή μάχης ιδρύθηκε επίσης για να σχηματίσει σημαντικούς κρατικούς αξιωματικούς.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησής του, ο José Pardo αντιμετώπισε τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και την εργατική κινητοποίηση για την απόκτηση των «8 ωρών εργασίας» την ημέρα. Τελικά χορηγήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1919.

Μόλις ένα μήνα πριν το τέλος της δεύτερης θητείας του, εκδιώχθηκε με πραξικόπημα από τον Augusto B. Leguía. Πέρασε τα επόμενα έντεκα χρόνια εξόριστος στη Νότια Γαλλία, μέχρι την επιστροφή του στη Λίμα. Εκεί πέθανε το 1947.

 

Pinheiro Machado (politician): José Gomes Pinheiro Machado, ήταν Βραζιλιάνος δημοκρατικός πολιτικός. Αγωνίστηκε

για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στη Βραζιλία και για την εδραίωση της.
Πολέμησε στη δημοκρατική πλευρά στην Ομοσπονδιακή Επανάσταση (Revolução Federalista), διοικώντας τη Βόρεια Μεραρχία (Divisão do Norte) και κερδίζοντας μια νίκη επί των μοναρχικών δυνάμεων στη μάχη του Passo Fundo το 1894.

Ήταν γερουσιαστής της πολιτείας του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ από το 1890 μέχρι τη δολοφονία του το 1915.
Το Rio-grandense Republican Party, διαλύθηκε το 1937 λόγω του Estado Novo.
Το Conservative Republican Party, όπως όλα τα πολιτικά κόμματα, καταργήθηκε τελικά από το Estado Novo το 1937.

 

Yury Zacharanka: Του United Civic Party. Το κόμμα αντιτίθεται στην κυβέρνηση του Alexander Lukashenko (του Communist Party of the Soviet Union… άλλαξε, μετά του Belaya Rus). Ο πρώην υπουργός εξαφανίστηκε το βράδυ της 7ης Μαΐου 1999. Το κράτος δεν έκανε σοβαρές προσπάθειες αναζήτησης του πολιτικού.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο πρώην αξιωματούχος του MVD Aleh Alkaeu κατέφυγε στη Γερμανία και δήλωσε ότι ήταν μάρτυρας της δολοφονίας της Zakharanka και πολλών άλλων ηγετών της αντιπολίτευσης που απήχθησαν κατόπιν εντολής ανώτατων κυβερνητικών αξιωματούχων.

Σε ανάμνηση των απαχθέντων πολιτικών και πολιτικών κρατουμένων της Λευκορωσίας, η αντιπολίτευση της Λευκορωσίας και οι υποστηρικτές της έχουν την Ημέρα Αλληλεγγύης με τη Λευκορωσία στις 16 κάθε μήνα.
Τον Σεπτέμβριο του 2004, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέδωσαν ταξιδιωτικές απαγορεύσεις σε πέντε Λευκορώσους αξιωματούχους που θεωρούνται ύποπτοι για εμπλοκή στην απαγωγή Zacharanka: τον υπουργό Εσωτερικών Vladimir Naumov, τον Γενικό Εισαγγελέα Viktor Sheiman, τον Υπουργό Αθλητισμού και Τουρισμού Yuri Sivakov και τον συνταγματάρχη Dmitry Pavlichenko από το Υπουργείο Εσωτερικών της Λευκορωσίας.

 

Viktar Hanchar: Του United Civic Party. Σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής της φυλακής με αριθμό 1, Oleg Alkaev (Aleh Alkaeu), ο Viktar Hanchar απήχθη και εκτελέστηκε με εντολή προσώπων που πρόσκεινται στον Πρόεδρο Lukashenko.

 

Hienadź Karpienka: Του United Civic Party. Ήταν Λευκορώσος επιστήμονας και σημαντικός πολιτικός σε αντίθεση με τον πρόεδρο Alexander Lukashenko.

Στις 31 Μαρτίου 1999 η Karpienka μεταφέρθηκε στο 9ο νοσοκομείο της πόλης του Μινσκ με εμφανή εγκεφαλική αιμορραγία. Την 1η Απριλίου χειρουργήθηκε, αλλά δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του. Πέθανε στις 6 Απριλίου στις επτά το πρωί.