Anti-fascist Antifa… Η Ελληνική Επανάσταση του 1821

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού. Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Η εφεύρεση της επικινδυνότητας θα πραγματοποιηθεί από τους τυράννους, για να κατακτήσει ακολουθώντας τις χειρότερες δυσκολίες για την έλλειψη της ουσιαστικής φυσικής πραγματικότητας, οι αντίθετες ιδέες θα σχεδιάζονται από τα κληρονομικά χαρακτηριστικά τους. Θα είναι πάντοτε στις πλήρεις εσφαλμένες επινοήσεις στον άνθρωπο ακολουθώντας μονίμως την απογοητευμένη πραγματικότητα για τους ανθρώπους, ψάχνοντας όλα όσα χρειάζονται και από την πλευρά του υπεύθυνου παίρνοντας πολλά μαθήματα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να βρίσκουμε τους τρόπους της σωστής αποτελεσματικής έκφρασης, σε ό,τι συγκροτείται στη διασταύρωση της καινοτομίας μας, καθιερώνοντας τις δομές με το θάρρος και την υπομονή για τους συνδημιουργούς. Η δυσνόητη κακότροπη νοοτροπία γίνεται η ευκολότερη πρόκληση πάνω στους ανθρώπους έχοντας τον ελάχιστο έλεγχο, θα είναι η πρόκληση στο δολοφονικό τους περιβάλλον, ασκώντας πάνω τους την ψυχική και τη σωματική ταπείνωση στις λειτουργίες για το εγκεφαλικό επεισόδιο των γεγονότων. Είναι η ίδια υποτιθέμενη θεωρία, βασίζοντας το έργο τους στο γονιδιωματικό παράδειγμα και τα χαρακτηριστικά τους δίνοντας την κατεύθυνση που ζητάνε, τις περισσότερες φορές να την εκφράζουνε ως ευγενείς, και για τη σύλληψη στη συνέχιση των μεταλλαγμένων ιδεών, και στις διάφορες μιξαρισμένες παραλλαγές. Για την παραπλάνηση πάντοτε του κόσμου και την αποδυνάμωση της δημοκρατίας, πάντοτε στην ιστορία τους με τους διαφορετικούς τύπους της αγκίστρωσης. Η εφαρμογή της εξελιγμένης παραλλαγής τους… για να οπισθοδρομούν βελτιώνοντας τη κάθε νοοτροπία τους, δεν πρέπει να κατορθώνει την αποκοπή του νου μας και την αποδοτικότητα, στις πρακτικές της διαχείρισης, στον καθορισμό των προσδοκιών, και στο ηθικό της προόδου με τα ψηφιακά εργαλεία για τα οφέλη μας.

Δίνοντας το παράδειγμα που πάντοτε γίνεται απαραίτητο για τις δύσκολες καταστάσεις, για να λαμβάνουμε θέσεις στις αποδεκτές χρήσεις του επιπέδου και τις απορριπτέες… έτσι διαμορφώνοντας τις σωστές μορφές στις ομάδες. Αυτό μπορεί να είναι μια άλλη ευκαιρία στις περιστάσεις των αντάξιων προσδιορισμών και στις θεραπείες, με τους πιθανούς κινδύνους από όλους τους όρους, ακόμα και στην ανανέωση της συμπεριφοράς τους ή στη διαφορά μεταξύ του συμβολαίου τους. Σε αυτές τις καταστάσεις του παρελθόντος, είχαν και έχουν τη μεγαλύτερη λογοδοσία ή την ευθύνη έως τη σημερινή εποχή οι ηγέτες, αλλά και οι υποστηρικτές στα γεγονότα της ζωής μέχρι τη σημερινή τους δομή. Για την κατάκτηση σαν τα κακομαθημένα ή τα ζηλόφθονα καλόπαιδα, το τίποτα νομίζοντας τα πάντα που δε θα τους ανήκουν ποτέ, βαραίνοντας με το μίσος και την απέχθεια τη χώρα τους, να νοηματοδοτεί πάντα για την άσβεστη ματαιότητα της μισητής άδοξης δόξας στα διαφορετικά μέρη του κόσμου. Στη διαφορά πάντοτε της απόκλισης, για να συστήνει τους ανθρώπους του φιλελευθερισμού και της μεταφυσικής τους, στην αντίθεση της διαφοράς του μεταφυσικού τρόμου, όταν η στρατηγική τους αποτυπώνει τις διαταγές, πάντοτε στις προκλήσεις τους αναγνώριζαν το αίσθημα της ματαιότητας μπροστά στους ανθρώπους της ζωής. Δημιουργώντας την έντονη δυστυχία στον παγκόσμιο πληθυσμό και τους τρόπους, να βρισκόμαστε στα ίδια αισθήματα που δημιουργούν την έντονη απόρριψη του φυλετικού αλλά και του κατακτητικού μίσους.

Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων αναπτύχθηκε από το παρελθόν όπως η επανάσταση το 1770 (Ορλωφικά) στη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1768-1774. Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων αναπτύχθηκε ξεκινώντας τις ενέργειες της ένοπλης εξέγερσης του 1821, για τον επαναστατικό ανυπότακτο πόλεμο, τον απελευθερωτικό πόλεμο από τους Οθωμανούς, ο πόλεμος της ανεξαρτησίας η Ελληνική Επανάσταση του 1821, με το κίνημα του φιλελληνισμού (Φιλέλληνες) και της φιλοδυτικής κατεύθυνσης. Γι’ αυτήν βασανίστηκε η Ελλάδα, με τη μαζική καταδίωξη, τον μαζικό διωγμό, να υποσκελίζουν επικαλύπτοντας με τις σφαγές και τις φυλακίσεις των Ελλήνων, των χριστιανών, όπως φυλακιστήκαν και θανάτωσαν… πολλούς επίσκοπους, η Ελλάδα είχε και θα έχει τη συμμετοχή στις επαναστάσεις, εναντίον στους εξωγενείς και στους ενδογενείς παράγοντες, αυτών που πάντα θα την υποτάσσουν.

 

Όλος ο κόσμος στη σηματοδότηση της γεωπολιτικής θέσης, για την πυροδότηση της που φώναζε «Ελευθερία ή θάνατος» στο πεδίο της μάχης. Έτσι σχημάτιζαν μέσα στη νύχτα, τα χαρακτηριστικά επαναστατικά κινήματα των ελπιδοφόρων της πολιτιστικής αντενέργειας, με αυτόν τον τρόπο εισέρχονται μπροστά στις επιρροές, με τις ελπίδες ότι θα φεύγει από τα παιχνίδια του διαμερισμού και της άφθονης απειλής. Που γνώριζαν έντονα… με τους άλλους μεταξύ των χειρότερων συνθηκών στις καταστάσεις της οθωμανικής περίπτωσης, το βάρος της καταπιεστικής δύναμης. Σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν οι διαδικασίες της αλλαγής στο ενδιάμεσο των φατριών που αγωνίζονται, και θ’ αγωνίζονται λογοδοτώντας να διεκδικήσουν την αναγνώριση της, την ισχύ τους και τη συνεχή παρουσία του λαού τους και της φιλελεύθερης πολιτικής δράσης. Φαίνεται δίκαιο να κυκλοφορούν κρίσεις της έντασης, για τη συμβολή της κάθε ένοπλης αντιπολίτευσης, για να διακόπτουν την τρομοκρατία της οργάνωσης τους, οι αντάρτες που θα εξακολουθούν να σπάνε τη θέληση τους ενάντια στις ένοπλες δυνάμεις τους με την απεριόριστη πρόσβαση της διαδικασίας, αφήνοντας τους άμαχους ανέπαφους, και όσους δεν επιδρούν με άλλες υπηρεσίες στη σύγκρουση.

 

Δε θα προμηθεύουν τα σαφή κριτήρια, στ’ απαραίτητα μέτρα της δικαιοδοσίας και της προστασίας στα δικαστήρια, για

τις παραβιάσεις και τη σκληρή μεταχείριση των δικαιωμάτων. Μπορούσαν να ρίξουν φως, για παράδειγμα στις υποθέσεις της Τουρκίας, από αυτές τις παραβιάσεις και στα γενικά εγκλήματα, ώστε να είναι αρκετά σοβαρές στην κατανόηση όλων των πλευρών. Όσον αφορά τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, σχετικά με το έδαφος και τους πόρους, για να δίνει τα κίνητρα της συμμόρφωσης των λειτουργιών, για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και τα αίτια της ένοπλης εξέγερσης.

 

Αιχμαλωτίζοντας πολλά γυναικόπαιδα, παιδιά, πολλές γυναίκες, και πολλούς άνδρες, και πολλές γυναίκες πρωταγωνίστριες στις επαναστάσεις που είναι οι «Αγωνίστριες του 1821» θα ‘ναι τα πρόσωπα της εξέγερσης, όπως στην Καταστροφή της Νάουσας, και κατασκευάζοντας της εκτίμησης το γλυπτό -έργο τέχνης- που δημιουργήθηκε προς την τιμητική των Ναουσαίων γυναικών, όπως είναι και ο Χορός του Ζαλόγγου μετά την οριστική κατάληψη του Σουλίου.

 

Η πορεία προς το πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας στις 3 Φεβρουαρίου 1830, από τον George Canning -ήταν ο Εγγλέζος φιλέλληνας πολιτικός, που υποστήριξε τον αγώνα της ανεξαρτησίας- ήταν ο γενικός στόχος που στηρίχτηκαν, στη δυναμική του εδάφους και των γενικών δικαιωμάτων, και τ’ απαλλαγμένα συμφέροντα, ήταν η διεθνής διπλωματική ενέργεια που αναγνωρίζει την κυρίαρχη, την ανεξάρτητη πλέον Ελλάδα. Θα ‘ναι με τα πρόσωπα της εξέγερσης, στην Καταστροφή των Ψαρών, στη Σφαγή της Χίου, στην Καταστροφή του Αιγίου, στη Μάχη του Βαλτετσίου, στη Μάχη των Δολιανών και Βερβένων, στην Πολιορκία της Ακρόπολης (1826-27), στη Μάχη του Δραγατσανίου, στη Μάχη στο Καστράκι. Θα ‘ναι στην εξέγερση, η Έξοδος του Μεσολογγίου, η Καταστροφή του Γαλαξειδίου, η Μάχη της Αράχωβας, η Μάχη του Μεχμέταγα, η Μάχη της Καλιακούδας, η Μάχη των Δερβενακίων, η Επανάσταση στα νησιά του Αιγαίου του 1821, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη, η Κύπρος και η Μάχη του Αγιονορίου, θα ‘ναι με πολλά άλλα η Ελληνική Επανάσταση του 1821, και οι ακολουθούμενες/οι ακολουθούμενοι από τις εχθρικές επιθέσεις, για τον επαναστατικό ανυπότακτο πόλεμο…

 

Αικατερίνη Τρικούπη: Είχε έναν αδελφό, τον αγωνιστή της επανάστασης του 1821 και πολιτικό του ελληνικού κράτους, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και δύο αδελφές… Ελένη και Ευφροσύνη, σύζυγος ο Φρειδερίκος Έντουαρντ φον Ράινεκ που πολέμησε αρχικά στην ιστορία των Ναπολεόντειων πολέμων εναντίον του Ναπολέοντα, αργότερα υπηρέτησε στον αγώνα της ανεξαρτησίας, φέρνοντας οικονομική βοήθεια που είχαν συγκεντρώσει οι φιλέλληνες του Κόμπλεντς για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης. Έγινε υπασπιστής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και πήρε μέρος στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου. Όταν μετά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης πραγματοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς διωγμοί κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, η οικία της στο Μέγα Ρεύμα δέχτηκε επίθεση, ενώ ο θείος της, Γεώργιος Μαυροκορδάτος απαγχονίστηκε. Αργότερα, υπό το φόβο μην αιχμαλωτιστεί και καταλήξει στα χαρέμια, έφυγε από την οικία της και βρήκε καταφύγιο σε έναν Άγγλο ιερέα, ο οποίος την φυγάδευσε μέσω πλοίου στην επαναστατημένη Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναύπλιο όπου επανενώθηκε με τον αδελφό της Αλέξανδρο. Στις 7 Ιανουαρίου του 1826 παντρεύτηκε στο Ναύπλιο τον πολιτικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, που υπηρέτησε στον αγώνα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από την Οθωμανική αυτοκρατορία, συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Η Πανώρια Βοζίκη, πολέμησε στην μάχη της Διρού (23 Ιουνίου 1826) εναντίον του Ιμπραήμ. Για την δράση της αναφέρεται από αρκετούς ιστορικούς μεταξύ των οποίων και από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.

 

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος: Το Αγγλικό κόμμα ή English Party… Εγκαταστάθηκε στην Πίζα (αποτελώντας επίλεκτο

μέλος του ομώνυμου κύκλου) και στη συνέχεια κατέβηκε στην Ελλάδα για να λάβει μέρος στην επανάσταση του 1821. Αναρριχήθηκε στα ανώτατα αξιώματα σε σύντομο χρόνο αναλαμβάνοντας, διαδοχικά, πρόεδρος της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης, του Εκτελεστικού Σώματος και στη συνέχεια του Βουλευτικού. Μετά την επανάσταση ηγήθηκε της αντιπολίτευσης εναντίον του Καποδίστρια, ως εκφραστής της αγγλικής πολιτικής και συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας διατελώντας τέσσερις φορές πρωθυπουργός, εντός της περιόδου 1822 – 1844. Οργάνωσε την άμυνα, χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους της οχυρωματικής τέχνης και τα τεχνάσματα που μπόρεσε να επινοήσει, ανέθεσε στον Μάρκο Μπότσαρη συνομιλίες περί παράδοσης με τους πολιορκητές για να κερδίσει χρόνο, διέγειρε την αντιζηλία μεταξύ των πασάδων και τελικά με τη βοήθεια των αφιχθέντων πελοποννησιακών στρατευμάτων, οι Τούρκοι αποκρούστηκαν τη νύχτα των Χριστουγέννων του 1822 με αποτέλεσμα να λύσουν με βαριές απώλειες την Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Ήταν μια προσωπική επιτυχία του Μαυροκορδάτου που αντιστάθμιζε την ήττα του Πέτα, κι αναγνωρίστηκε ακόμα κι από τους εχθρούς του. Πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε και στην ανταρσία της Ύδρας…

 

Ανδρέας Λουριώτης: Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα. Ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Διευκόλυνε την κάθοδο πολλών φιλελλήνων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν ο Λόρδος Βύρων που εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι, όπου έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο και υποστηρίζει οικονομικά, εν τω μεταξύ, έχει σχηματίσει ιδιωτικό στρατό από 40 Σουλιώτες. Και ο Σαντόρε ντι Σανταρόζα ο επαναστάτης, τιτλούχος και σπουδαίος φιλέλληνας, που σκοτώθηκε κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις κατά του Ναπολέοντα Α΄ μάχες στην Ιταλία, όπου διαπνεόμενος με πατριωτικά και φιλελεύθερα αισθήματα υποκίνησε σε επανάσταση το Πεδεμόντιο κατά της Αυστριακής κατοχής, ήθελε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Δεν έπαυε να βγάζει φλογερούς πατριωτικούς λόγους παρασέρνοντας τους κατοίκους των περιοχών αυτών, φέροντας το όνομα Ντερόσι ακολούθησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στην προς Πυλία εκστρατεία τους, στη συνέχεια ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

 

Έντουαρντ Μπλακιέρ: Αξιωματικός του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, δημοσιογράφος, συγγραφέας και φιλέλληνας. Υπηρέτησε στο Βρετανικό Ναυτικό καθόλη τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Όταν το φιλελεύθερο ισπανικό καθεστώς έπεσε το 1823, οι Μπάουριγκ και Μπλακιέρ έστρεψαν την προσοχή τους στην Ελλάδα ιδρύοντας την Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, η οποία ήταν κίνηση φιλελλήνων με κύριο σκοπό την υποστήριξη της ελληνικής Επανάστασης. Ο μεν Μπάουριγκ αναλαμβάνει καθήκοντα ως γραμματέας της “Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου”, ενώ ο Έντουαρντ Μπλακιέρ ταξίδεψε στην Ελλάδα, τον Μάρτιο του 1823, μαζί με τον Ανδρέα Λουριώτη, εκπρόσωπο της πρωτόπειρης ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος προσπαθούσε να αντλήσει οικονομικά κεφάλαια για τον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας. Πρώτα στην Ισπανία και στη συνέχεια στο Λονδίνο, με την υποστήριξη του προς τον πρώιμο φιλελευθερισμό και εξέφραζε την ελπίδα να δει μια συμμαχία των φιλελεύθερων δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη που να μπορεί να αντιταχθεί στην Ιερά Συμμαχία.

 

Γεώργιος Ψύλλας: Η είδηση για την έκρηξη της Επανάστασης τον βρήκε στο Βερολίνο και αμέσως αποφάσισε να γυρίσει για να υπηρετήσει στον Αγώνα. Παρέμεινε άμισθος σύμβουλος της Επικρατείας ως το 1844, οπότε διορίστηκε Γερουσιαστής. Η ιδιότητα του αυτή του έδωσε την ευκαιρία να εκφράζει τις φιλελεύθερες και ανθρωπιστικές ιδέες του. Τον Μάιο του 1854 ο Ψύλλας ανέλαβε το Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνηση Μαυροκορδάτου που σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου.

 

Μαξίμ Ρεμπώ: Ήταν Γάλλος φιλέλληνας, στρατιωτικός και συγγραφέας και συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τον Ιούλιο του 1821, μετά από συνάντηση στη Μασσαλία με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο Ρεμπώ απέπλευσε… μαζί του για να συμμετάσχουν στην εξέγερση της Ελλάδας. Μαζί τους στο πλοίο ήταν 70 εθελοντές Έλληνες της διασποράς, 4 Γάλλοι και 3 Ιταλοί εθελοντές. Στις 2 Αυγούστου 1821, το πλοίο αγκυροβόλησε στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Ο Ρεμπώ συμμετείχε στην πολιορκία και παρευρέθηκε στην Άλωση της Τριπολιτσάς τον Οκτώβριο του 1821. Στη Μάχη του Πέτα, όπου το πρώτο τακτικό σύνταγμα (στην πραγματικότητα τάγμα) του ελληνικού στρατού -το οποίο αποτελείτο από Έλληνες της διασποράς και ξένους εθελοντές- απώλεσε το ήμισυ της δύναμής του, ο Ρεμπώ υπηρέτησε στο Επιτελείο του Μαυροκορδάτου. Τον Ιούλιο του 1822 στη πόλη του Μεσολογγίου ήταν επικεφαλής 25 επιζώντων του Πέτα Φιλελλήνων κατά την τελετουργική βολή στη μνήμη των πεσόντων συντρόφων τους.

 

Μάρκος Μπότσαρης: Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Την άνοιξη του 1822 το Σούλι πολιορκήθηκε από τους Οθωμανούς και ο Μπότσαρης ζήτησε βοήθεια από τους οπλαρχηγούς της Στερεάς Ελλάδας. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο… Τότε με παρέμβαση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου τού έδωσαν τον τίτλο του στρατηγού της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Μάλιστα το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντιζηλία των άλλων οπλαρχηγών, κάτι το οποίο εξόργισε τον Μπότσαρη, ο οποίος μπροστά τους έσκισε το χαρτί του διορισμού του λέγοντας: “Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του από τον πασά!”. Αυτή η μεγαλοπρεπής πράξη του αποδεικνύει την ανιδιοτέλειά του και την αγάπη του για την πατρίδα. Ο Μπότσαρης, τη νύχτα της 8-9 Αυγούστου, μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και άλλους 450 Σουλιώτες, επιτέθηκε κατά της εμπροσθοφυλακής των εχθρών, που είχε στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, στη μάχη που έμεινε γνωστή ως Μάχη του Κεφαλόβρυσου. Ιστορικοί αναφέρουν πως τότε ο Μπότσαρης είπε πριν ξεψυχήσει: «Αδέλφια, με βάρεσαν». Εκείνη τη στιγμή, οι Σουλιώτες, αν και νικούσαν, διέκοψαν τον αγώνα για να παραλάβουν τον νεκρό αρχηγό τους και τα λάφυρα. Οι Σουλιώτες σκότωσαν εκατοντάδες εχθρούς χωρίς όμως να καταφέρουν να σταματήσουν την οθωμανική προέλαση. Μεταφέροντας το σώμα του Μπότσαρη προς το Μεσολόγγι για να τον ενταφιάσουν, σταμάτησαν για λίγο στο νάρθηκα της Μονής Προυσσού, όπου ευρισκόταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κατάκοιτος από ασθένεια. Αυτός τον ασπάστηκε λέγοντας “Άμποτε ήρωα Μάρκο, κι’ εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω”.

 

Ανδρέας Σ. Λόντος: Ο Ανδρέας (Σωτηράκη) Λόντος, προεπαναστατικά μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πελοπίδα, και εργάστηκε για την προπαρασκευή της Επανάστασης. Μετείχε ενεργά στην Επανάσταση, όπως και οι αδελφοί του Αναστάσιος και Λουκάς. Στις 23 Μαρτίου κήρυξε την επανάσταση στο Αίγιο, εκδίωξε τους Τούρκους χωρίς μάχη και ύψωσε την πρώτη ελληνική επαναστατική σημαία. Στη διάρκεια της επανάστασης διοικούσε δικό του στρατιωτικό σώμα, με το οποίο πήρε μέρος στην πολιορκία της Πάτρας και του Μεσολογγίου. Μετά από αυτό επικεφαλής ενόπλων συμμετείχε στην πολιορκία της Πάτρας και του Ρίου. Κατά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου ο Λόντος έλαβε ενεργά μέρος, όντας αρχηγός του Αγγλικού κόμματος. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου διορίστηκε αντιπρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, ενώ στη συνέχεια χρημάτισε Υπουργός Στρατιωτικών & Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση. Με την άνοδο όμως του Ιωάννη Κωλέττη, ο Λόντος εκδιώχθηκε και έχασε όλα του τα αξιώματα. Τα οικονομικά του προβλήματα αλλά και η μεγάλη πίκρα του για την πολιτική του αποτυχία τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Αίγιο και συγκεκριμένα στο σπίτι του αδερφού του Λουκά στις 15 Οκτωβρίου, αλλά δεν τάφηκε με εκκλησιαστικό τελετουργικό εξαιτίας της απαγόρευσης που είχε επιβληθεί από την Κυβέρνηση Κωλέττη.

 

 

 

Μαντώ Μαυρογένους: Ήταν Ελληνίδα αγωνίστρια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με καταγωγή από τη Μύκονο. Διώχθηκε και εξορίστηκε από τον πολιτικό Ιωάννη Κωλέττη και τελικά πέθανε πάμφτωχη στην Πάρο, καθώς είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία για τον αγώνα. Στον αρραβώνα της Μαυρογένη με τον Υψηλάντη αντιτάχθηκαν πολλοί από τους ισχυρούς πολιτικούς, οι οποίοι είδαν την ενοποίηση των δύο αυτών ισχυρών οικογενειών, οι οποίες διέθεταν φιλικές σχέσεις, ως απειλή. Ο επικεφαλής των αντιπάλων τους στην Ελλάδα ήταν ο πολιτικός Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος κατάφερε και διέλυσε τον αρραβώνα. Η Μαντώ, μετά τη διάλυση του αρραβώνα επέστρεψε στο Ναύπλιο όπου ζούσε βαθιά καταθλιπτικά, σε κατάσταση εξαθλίωσης, στερήσεων και φτώχειας, και δεν έλαβε κάποια σημαντική τιμητική σύνταξη.

«Οι Έλληνες, γεννημένοι να είναι ελεύθεροι, θα οφείλουν την ανεξαρτησία τους μόνο στον εαυτό τους. Επομένως, δε ζητώ από την παρέμβασή σας να αναγκάσετε τους συμπατριώτες σας να μας βοηθήσουν. Αλλά μόνο για να αλλάξουν την ιδέα της αποστολής βοήθειας στους εχθρούς μας. Ο πόλεμος εξαπλώνει τον τρομερό θάνατο…»

Η επιστολή της Μαντώς στις γυναίκες του Παρισιού

 

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Αρχικά έγινε συνέταιρος σε αρκετά πλοία ενώ αργότερα κατασκεύασε τρία δικά της, το ένα από τα οποία με το όνομα Αγαμέμνων πήρε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της, συμμετείχαν με τον ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, μετά απὀ καταγγελίες συγγενών της, που εποφθαλμιούσαν την περιουσία της. Τότε εκείνος για να την σώσει από την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, την έστειλε στην Κριμαία της νότιας Ρωσίας, στη Μαύρη Θάλασσα, σε ένα κτήμα που της δόθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α’. Η Μπουμπουλίνα, έχοντας γίνει ήδη μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, που προετοίμαζε την ελληνική επανάσταση, και όντας η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθμό μύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές, καθώς γυρνούσε στις Σπέτσες, αγόραζε μυστικά όπλα και πολεμοφόδια από τα ξένα λιμάνια, τα οποία μετά έκρυψε στο σπίτι της, ενώ ξεκίνησε την κατασκευή του πλοίου Αγαμέμνων, της ναυαρχίδας της, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820. Όταν ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια». Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να καταφέρει να περικυκλώσει τα τουρκικά οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία.

 

Ελισάβετ Υψηλάντη: Αποκλήθηκε “Πρωτομάνα των Φιλικών”, καθώς κατά τα χρόνια της προετοιμασίας της Επανάστασης, η Ελισάβετ στάθηκε το πρόσωπο που οργάνωσε τις προκαταρτικές συναντήσεις προσωπικοτήτων της εποχής στα σαλόνια της, με το πρόσχημα φιλολογικών συναντήσεων, οι οποίες οδήγησαν τελικά στη σύσταση της Φιλικής Εταιρείας, της οποίας η ίδια υπήρξε πιθανότατα ένα από τα πρώτα γυναικεία μέλη. Τα παιδιά, ήταν οι Αγωνιστές της Φιλικής Εταιρείας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (Φιλικός), ο Δημήτριος Υψηλάντης, Νικόλαος Υψηλάντης.