Antifa. Άρθρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ποιοι είναι οι φασίστες, (Antifa of fascism) και τι είναι φασισμός; Ίσως κάνουμε λάθος σε ένα τεράστιο ποσό αποδείξεων… (I)

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού. Επιμέλεια με τον προορισμό στη μελέτη του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Με την έννοια του ανάμικτου κοσμοπολίτη, είναι θέμα συνείδησης προς την ελευθερία η θετική επιλογή, θα έπρεπε μια θετική φιλελεύθερη ομάδα να είναι με πολλές επικρίσεις προς την “Κάστα”, διαχωρίζοντας θα ‘ναι -των ακατάληπτων- δίχως την έννοια του ανάμικτου κοσμοπολίτη. Με τη φιλελεύθερη ιδεολογία συχνά παραβλέπεται και το laissez-faire του φιλελευθερισμού, από τους υπερασπιστές του φιλελευθερισμού με τη δογματική έκφραση. Το laissez-faire όμως χωρίς τη συμμετοχή του κράτους και τον κρατικό έλεγχο, οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει καταπατώντας μεγάλη εκμετάλλευση με των ημισέων… για τις ελεύθερες προς τους πολίτες διαθέσεις και για τη βελτίωση της ζωής όλων και την προστασία των εργαζόμενων. Πάντα θα ‘ναι με την ευημερία το κράτος πρόνοιας, όπως εφαρμόζεται σε κοινωνικά ζητήματα, θα ‘ναι μια διαφορά μεταξύ των δύο -πάλι με τη δογματική έκφραση- η χρήση του ενός να υποστηρίζει το νέο, έτσι θ’ ανήκει και το laissez-faire με τις αρχές της ισότητας για τον λαό. Πάνω στον ρυθμό από στιγμή σε στιγμή το σύγκορμο είδος εξελίσσεται ανάμεσα στα οικοσυστήματα, ρυθμίζεται στις δύο αυτές περιοχές που έρχεται… εκεί που μπορεί να κυκλοφορεί για τη συγκεκριμένη δομή του αλτρουισμού.

Ο μεγάλος κριτικός -την έχει δει αρχηγός- των πολιτικών θα ‘ναι σαν της αποικιοκρατίας την πολιτική, για να δουν πάλι τις ψεύτικες προσφορές της ασφάλειας που έρχεται με τα άγνωστα για την αξιολόγηση των γνώριμων, με το κυνήγι των βαθμών σε ό,τι έχω πάνω σε άλλους χρήστες και στα τρία βουνά, και από εμάς μια σιωπή για όλο τον κόσμο των ανεξάρτητων αντιλήψεων και ένας διαφορετικός κύκλος γιατί ήταν τελείως ασύμφορος κόσμος μπροστά στους ψεύτικους συνωμότες και συνωμότες των μυστικών αφανισμών και τον σιωπηρό θάνατο των αντιαποικιοκρατικών. Δες τις ημέρες που ανθίζουν για πρώτη φορά οι επιλογές και δεν είναι σε δυσχερή θέση των αετοραχών, στην αστική τέχνη με τους μονόλιθους σε ένα μέρος και οι μονόλιθοι των γεφυρωμάτων με το θεωρητικό για τις ζωντανές λαϊκές βραδιές, για να μείνουμε μαζί σ’ αυτόν τον κόσμο σε ένα μέρος καλό που οι τράτες δεν υπάρχουν πια, για να πιάνουν τους ανθρώπους.

Τι θα συναντήσω στις πολλαπλές προσκλήσεις; Είναι η προετοιμασία ενάντια από κάποια ανοίγματα για μια μεγάλη σκιά του φασιστικού κινήματος που -θα σκαλίσει την οργή των ψεύτικων ελπίδων- πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι μες στου χειμώνα τη θερμοκρασία για τα ώριμα και άωρα χρόνια, και το όμορφο χρώμα θα ‘ναι ζωγραφιά σε καμβά, για εσένα στην καλύτερη τιμή για τον φιλοτελισμό. Πόσο μακρινή η δράση της άποψή σου για τον φασισμό. Ο φασισμός (Fascismo) με το νομικό σύστημα ή ο προγραμματισμός του είναι το έγκλημα και η θανατική ποινή… ο μιλιταρισμός της στρατοκρατίας και της επιθετικής πολιτικής θα ‘ναι για το δυσβάστακτο κοστολόγιο, εξαναγκάζοντας τον θρίαμβο, τη δήμευση, και την επιστήμη, κρύβοντας τη μόνιμη αναπαραδιά του πολίτη με την ακινησία.

Είναι σαν την NKVD troika ή το Article 58 (RSFSR Penal Code): Είναι περιπτώσεις με την κατάσχεση περιουσίας, η εκτέλεση με τον πυροβολισμό, η θανατική

ποινή, η εξορία στη Σιβηρία, οι επαφές με τους αλλοδαπούς… Είναι ο πλούσιος ή ο πλουτοκράτης της μπουρζουαζίας (Bourgeoisie) ή με τη Νομενκλατούρα. Στο Law of the Soviet Union: Αυτό το σύστημα κατάργησε τις δυτικές νομικές έννοιες, όπως και το κράτος του δικαίου, τις πολιτικές ελευθερίες, την προστασία του νόμου και τις εγγυήσεις της ιδιοκτησίας. Ορισμένοι νομικοί επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης υποστήριξαν ακόμη ότι η «εγκληματική καταστολή» μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς την ενοχή». Μια επισκόπηση πάντα θα ‘ναι σε ένα μέρος για τους αμφιλεγόμενους, για ν’ αντλήσουμε συναρμολογώντας τις επιδράσεις… έτσι ζητήσαμε μια ομπρέλα, για να προστατεύει τ’ αναμφίλεκτα του φιλελευθερισμού από τις αναρχικές ομάδες της λευκής τρομοκρατίας ή κάθε είδος της τρομοκρατίας. Τουλάχιστον όσον αφορά την άποψη για τις δύο πλευρές, θα ‘ναι ως άχρηστη υπεροχή, που στέλνει τις εντολές για τους ανθρώπους του μίσους και τις εκτελέσεις, παρά τη χρήση είναι επιβάλλοντας -εξουσιαστικά ή καταπατώντας… ή και κράτος εν κράτει- ως δήθεν αντιεξουσιαστές της βιαιότητας των καταστροφών για την άποψή τους.

Ο γνήσιος φιλελευθερισμός ή ο λιμπεραλισμός των διεθνών σχέσεων επιθυμεί την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ανεξαρτησία του έθνους… και οικονομικά, με τη βοήθεια, την ενίσχυση της προστασίας ή και τη δανειοδότηση, δίχως τη βια της κατάκτησης για την κατάργηση και την αλλαγή των συνόρων της σκλαβιάς, δίχως τη βια της κατάκτησης, για να χρησιμοποιούν το έδαφος άλλου κράτους οικονομικά και τα λοιπά. Είναι με αυτόν τον όρο οι παγκοσμιότητες του διεθνισμού, οι κοινοπολιτείες, οι αυτονομιστές, έχει διαφορετικές κοινοπολιτείες και αυτονομιστές με τους αλλότροπους των μεθόδων, είναι το σημαντικό για την κοινωνία και για τον κατάλογο της ύπαρξης που δημιουργείται.

Ο φιλελευθερισμός και το σύνολο προσελκύει τους προοδευτικούς, η ραχοκοκαλιά είναι οι οπτικές γωνίες του φιλελεύθερου συντάγματος, των ανοιχτόμυαλων, των μεταρρυθμιστικών, των τροποποιητικών, του φιλελεύθερου συντάγματος των φεμινιστριών δίχως τον όρο του Rush Limbaugh με το Feminazi ή τραχύς, δίχως τον όρο Communazi ή communist pinkoid, “Pinkoid” δύστροπο, δίχως τον όρο Nazi Party ή Neo-Nazism. Ο φιλελευθερισμός είναι η ανοιχτή συχνότητα των ιδεών, των νέων ιδεών, ο αδέκαστος, ο αδιάφθορος, ο ανεπηρέαστος, ο πολύμορφος, ο φιλανθρωπικός, ο αχαλίνωτος, ο ευγενικός, της ευρύτητας λειτουργία, ο επιτρεπτικός, ο αποτρεπτικός, ο αντιφασιστικός…

Ο φιλελευθερισμός είναι η θεωρία των διεθνών σχέσεων ή οι διεθνείς σχέσεις – Θουκυδίδης (International relations theory ή International relations – Thucydides). Το επίκαιρο είναι ο Λοιμός των Αθηνών ή «σύνδρομο του Θουκυδίδη» με τις προκλήσεις των θανάτων της πόλης και του ίδιου του Περικλή.

Ο φιλελευθερισμός υποστηρίζει τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οργανισμοί, οι οργανισμοί του διεθνούς δικαίου, είναι εξίσου οι σημαντικοί παρουσιαστές και οι δημιουργοί. Είναι η εμβληματική ελεύθερη ανάπτυξη ως το σημείο που δεν παραβαίνει την ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας των υποδουλώσεων, των υποδουλώσεων με τις ψευδολογίες για τη φθορά, για τη φθορά των ιδεών που θα στέλνει τους υποστηριχτές με το υποστήριγμα σε αλλουνών τα χέρια, είναι η προαγωγή της ελευθερίας με τη σφαιρική αντίληψη της νοοτροπίας του συμφέροντος του φιλελευθερισμού ενάντια των συμφεροντολόγων.

Οι συλλογισμοί για την κρίσιμη περίοδο, θα ‘ναι ένα ρεύμα της επιθυμίας των πολέμιων για την παρεμπόδιση ή το εμπάργκο του εχθρού. Με την τεράστια ποικιλία της κανονικής, της όψιμης, της πρώιμης, της φυσιολογικής εποχής του ατόμου και της κοινωνίας για την ελεύθερη ανάπτυξη.

Τους εύηχους που ακούει από τις γρίλιες θα ομολογήσει, με την ανάγκη της ένστασης έγιναν η ακτινοβολία, καθώς περνούσε μπροστά από το φως σου, κοκκινίζοντας στο πάθος και με γρήγορες κινήσεις έγιναν παρομοιώσεις. Σημειώνεται, για την πορεία της διεργασίας των διαμορφώσεων σε ένα σχέδιο δράσης που αποτελεί έναν άλλο κινητήρα, με ένα κουίζ των γνώσεων ή των ερωτήσεων στην κινητή συσκευή σας, θα ‘ναι ο τρίτος μήνας… θα ‘ναι η τρίτη και φαρμακερή, για να έχει ταχύτερη δράση, από τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς που θα ‘ναι για να αυτοχαρακτηρίζονται. Δεν είναι για μια σύντομη μορφή της εξωτερικής όψης του περιτυλίγματος του αντιφασισμού που εναντιώνεται ή μάχεται για τον φασισμό, ως αντιφασιστική προπαγάνδα της παραπληροφόρησης, ο αντιφασισμός τους είναι του φασισμού το αντίβαρο, για το ρατσιστικό παραλήρημα απέναντι στους…

Καθώς οι διασυνδέσεις με τον αγωνιστικό κόσμο του συνολικού πληθυσμού θα ‘ναι με την εκδοχή ότι οι σημερινοί αντιφασίστες δεν αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό. Και έτσι όπως ήρθε το επιχείρημα antifa των φιλελεύθερων, δεν είναι μόνο ενάντια στο “Neo-Nazism” ή “Nazism” του φασιστικού πολιτεύματος και των κανόνων ή να είναι και ο λειτουργός ενάντια στο “Nazbol”, θα ‘ναι η εννοιολόγηση του διαπολιτισμικού, της ανατομίας, και της ανθρώπινης φυλής του αληθινού φεμινισμού, θα ‘ναι το διάνοιγμα των αντίθετων του αντιφιλελευθερισμού. Εκτός απ’ αυτά, ο εαυτός μας και η συνήθεια δε θα ‘ναι ο «Νεποτισμός» με τον ρατσισμό, και η επιλογή όσων παρουσιάζονται εκτός τόπου και χρόνου, θα ‘ναι ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός δεν είναι ένα συμβόλαιο θανάτου, σε ένα συμβόλαιο θανάτου -ποιος είναι ο δολοφόνος; Χωρίς κανένα κενό, χωρίς να θεωρείται επικίνδυνος στο συμπέρασμά τους ο δολοφόνος του ρωμαϊκού δικαίου “Homo sacer” δε θα θεωρείται δολοφόνος, υποδηλώνοντας ό,τι ξεχωρίζουν. Κάποιος έλεγε ότι η έρευνα δεν είναι σαγηνευτική, ενώ η σειρά παίζει ακόμα, είναι των ειρηνικών της αντιεξουσιαστικής ειρηνικής περιόδου, για να ‘σαι αργά ή γρήγορα των αμετάπειστων το αγύριστο κεφάλι για άλλη μια φορά… και πάει λέγοντας.

Για την εικονική αληθοφάνεια που έρχεται παίζοντας στο μυαλό σου, θα ‘ναι ένα σίκουελ με άλλα στοιχεία που ακολουθεί από το πρώτο. Οι ισχύες δυνάμεις των ανθρώπων και οι νόες τους, δεν τις προσδιορίζουν τα χρώματα των δερμάτων, ο λόγος που έστεκε δεν είναι για τους φασίστες των αντιεξουσιαστών με τον ψυχολογικό εξαναγκασμό και την τυραννική ταλαιπωρία της ολικής απειλής.

(Χωρίς να θυμόμαστε, το δικό σου παραμύθι θα ξυπνήσει μνήμες, στο λαμπύρισμα, η υπαιτιότητα θα ‘ναι μάλλον ότι θα ντρέπεστε γι’ αυτό που είστε, το κρατάς στ’ απόκρυφα… της ανακάλυψης, άρα είσαι για τον φασισμό ή μια πτυχή της δραστηριοποίησης του φασισμού και του δόλου, άρα είσαι αισχυνόμενος.)

Η έλλειψη του σεβασμού των ασυλλόγιστων, φέρνει συνήθως της αναβάθμισης την απαξίωση για τον αλαζονικό του μεταδοτικού αντίλαλου των προσκρούσεων, του ξεπεσμένου που ουδέποτε χάραξε το έρεισμα ο αβάσιμος των πολιτικοϊδεολογικών, για να είναι προβληματικό από την ορισμένη μορφή, θα ‘ναι σ’ έναν φαύλο κύκλο ο όρος λογική πλάνη. Η εξαιρετική δημοτικότητα των ενοχλητικών γεγονότων ή για τον εγκληματικό εθνικισμό που έχει οριστική μορφή, για να ξεχύνεται το αίμα μαζί με τον επιθετικό εθνικισμό που «δεν κυλάει αίμα μέσα τους». Από τον λαό μας αυτοί που διερευνούν καταγγέλλοντας τις δράσεις τους, θα ‘ναι στις αρθρώσεις του αντιφασισμού μας και της ενσωματωμένης δραστηριοποίησης των φιλελεύθερων μας, που «είναι στο αίμα μας» από τον λαό μας πάντα θα επιτρέπεται η γνωστοποίηση.

Ανεξάρτητα, πάντοτε το αφηρημένο φέρσιμο δεν αιτιολογεί το ηθελημένο κακό. Εξαρτάται, για να γέρνει προς τις δεισιδαιμονίες και των ατομικών συμφερόντων και των προκαταλήψεων… εξαρτάται. Ο εκφυλισμός που χαρακτήριζε την ξενοφοβία των αχρείων, των ανήθικων, με το παράσιτο, για να εξαχρειώσουνε εις βάρος άλλων θα εκμαυλίζουν, εξαρτάται. Με έναν νέο Έλληνα που το παίζει ο πωρωμένος και είναι ο αναίσθητος, ο πωρωμένος και δεν ξέρει πού θα βασίσει, και τι γυρεύει, αλλά (!) είναι σοβαρό το θέμα, ξαφνικά έχει γίνει μικρογεγονός, ένα προς ένα… με ασθενείς σ’ εκχυλίσματα, η αλεπού και ο ψαράς της χώρας.

Το συνδικάτο και το αναρχικό συνδικάτο θα ‘ναι πάντοτε για το Εργατικό Δίκαιο, θα ‘ναι της απεργίας, στο νυν και αεί η απεργία πείνας. Ο αναρχικός υποστυλώνει την αναρχία ως πολιτική ιδεολογία και το κοινωνικό σύστημα, με αρχή των κανόνων, με αρχή και τέλος… με τα ατομικά ακατάστατα ή το ατομικό ακατάστατο, με τις ασυνήθιστες αρχές, με την αντιτρομοκρατία ο “αναρχισμός”… ο Αναξίμανδρος, ο Ησίοδος, θα ‘ναι ο χαοτικός κόσμος. Έναρξη της απόλυτης αναρχίας, του απόλυτου χάους της εξέγερσης, -η επαναστατική τρομοκρατία είναι ενάντια της τρομοκρατίας με αρχή και τέλος- φέρνοντας την ειρήνη της δημοκρατίας… φεύγοντας τυραννίδα έρχεται το τέλος. Για την αναβίωση της δημοκρατίας, η πρώτη (Α) ποιότητα, αυτό που δεν έχεις λανθασμένε, ψεύτη, αυτό που δηλώνεις πάντα (αυτοδηλωμένος) της αυτοπάθειας, ο εκφυλισμός του πολιτικάντη, με της ψωροπερηφάνιας το σόφισμα. Ο γνήσιος δεξιός, η δεξιότητα, της εμπιστοσύνης, άπειρος, σωστός, δίκαιος, αληθινός, περήφανος, ταπεινός, της πανουργίας, σοφός, και πάντα οδηγός της δημοκρατίας, θα ‘ναι αυτός που τη γέννησε.

Ο άναρχος θα ‘ναι των απρογραμμάτιστων, τα ατομικά ακατάστατα, χωρίς αρχή και τέλος, ο αυθαίρετος, ατακτοποίητος, χωρίς αρχή των κανόνων, χωρίς το ρεγουλάρισμα. Με την αντιτρομοκρατία, αλλά σε αυτόν τον χώρο έχει και την τρομοκρατία.

Πώς θα υπολογίσουμε τη συναισθηματική εμπειρία του καταναλωτή… η αναρχία μας είναι της διαμαρτυρίας, της ελευθερίας, η αναρχία δεν είναι έγκλημα, δεν

είναι της ανελευθερίας, δεν είναι της εκδίκησης, της εκδίκησης όμως μπορεί από κάποιους να γίνει, σε κάποιους τύραννους κοστίζει, ώστε να μπορέσω ν’ αγκαλιάσω μια άλλη παράνομη σχέση του δικαίου, ήρθε η ώρα για την τελευταία σου απόπειρα, ήρθε η ώρα όπως το Cymbeline (film) επίσης γνωστό ως Anarchy του θεατρικού έργου Cymbeline – William Shakespeare.

International Third Position (ITP)… “Third Position” “Neo-fascism” ένας συνδυασμός αριστερών και δεξιών ιδεών του θεμελίου του πολιτικού φάσματος, είναι το πολιτικό φάσμα αριστερά-δεξιά, δεν είναι δεξιά του πολιτικού φάσματος των ιδεωδών με τα θεμέλια, είναι το πολιτικό φάσμα αριστερά-δεξιά όπως η “Εναλλακτική θέση” η Terza Posizione (movimento politico) και κάθε δήθεν ακροδεξιά του νεοφασισμού. Το πολιτικό φάσμα είναι και το κάθισμα της βουλής, της βουλής των εδρών, πολιτικό φάσμα είναι και το αν είσαι ο κλασικός φιλελευθερισμός, ο φιλελεύθερος, ο φιλελεύθερος συντηρητισμός, ο νεοφιλελεύθερος, Νεοµερκαντιλισµός (Neomercantilism), Δημοσιονομική πολιτική, των ελευθεριακών ιδεωδών, Right-libertarianism, Laissez-faire. Πολιτικό φάσμα είναι και ο ιδεολογικοπολιτικός, η αντίθεση για το ιδεολογικοπολιτικό των ιδεολογιών (αντι- ιδεολογία ιδεολογία), και η αντίθεση για το ιδεολογικοπολιτικό και των ιδεολογιών (αντι- ιδεολογία) για το “Πολιτικό φάσμα” / “Political spectrum”.

Ο νεοφασισμός -Alt-right- περιέχει Cultural Marxism conspiracy theory, (είναι μια ακροδεξιά αντισημιτική θεωρία συνωμοσίας που παραποιεί τον δυτικό μαρξισμό): Ο πολιτισμικός μαρξισμός είναι μια ακροδεξιά αντισημιτική θεωρία συνωμοσίας που υποστηρίζει τον δυτικό μαρξισμό, (“Western Marxism” το σημαντικό θέμα ήταν η προέλευση της σκέψης του Karl Marx στη φιλοσοφία του Georg Wilhelm Friedrich Hegel και η ανάκτηση αυτού που αποκαλούσαν “Young Marx”) ως τη βάση συνεχόμενων ακαδημαϊκών και πνευματικών προσπαθειών, για την ανατροπή του δυτικού πολιτισμού. Όπως και ο πρώην αριστερός Lyndon LaRouche, ο ιδρυτής στο LaRouche movement.

Alt-right: The Alternative Right. Η «εναλλακτική» -που αντικαθιστά- με Dark Enlightenment και τη Nouvelle Droite, για να αναφέρεται στην ακροδεξιά αντισημιτική “Cultural Marxism conspiracy theory” με επίθεση σε φιλελεύθερες ομάδες και φιλελεύθερες ελίτ. Ομιλία της Hillary Clinton τον Αύγουστο του 2016 που κατήγγειλε την alt-right, η Hillary Clinton, τόνισε τον ισχυρισμό του Bannon ότι το Breitbart ήταν «η πλατφόρμα για την alt-right», περιγράφοντας το κίνημα ως «αναδυόμενη ρατσιστική ιδεολογία» και προειδοποιώντας ότι «ένα περιθωριακό στοιχείο έχει ουσιαστικά αναλάβει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα».

Georg Wilhelm Friedrich Hegel: Ο Isaiah Berlin ανέφερε τον Hegel ως έναν από τους έξι αρχιτέκτονες του σύγχρονου αυταρχισμού που υπονόμευσαν τη φιλελεύθερη δημοκρατία, μαζί με τους Rousseau, Claude Adrien Helvétius, Fichte, Saint-Simon και Joseph de Maistre. Σύμφωνα με τον Benedetto Croce, ο Ιταλός φασίστας Giovanni Gentile «έχει την τιμή να ήταν ο πιο αυστηρός Neo-Hegelian σε ολόκληρη την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας και η ατιμία, να υπάρξει ο επίσημος φιλόσοφος του φασισμού στην Ιταλία».

Ο Ivan Ilyin μελέτησε τη φιλοσοφία του Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Η διατριβή του για τον Χέγκελ ολοκληρώθηκε το 1916 και δημοσιεύτηκε το 1918. Υποστήριξε ότι η Ρωσία, θα απελευθερωνόταν με τη βοήθεια του χριστιανικού φασισμού «Christian fascism». Παραμένοντας πιστός στον δεξιό εγελιανισμό σε όλη του τη ζωή. Ο Ilyin συνεργάστηκε με τη Natalia σε μια μετάφραση του “Anarchism” του Paul Eltzbacher και μια πραγματεία του Jean-Jacques Rousseau (“Idea of ​​the General will”) που δε δημοσιεύτηκαν ποτέ. Ως αντικομμουνιστής, ο Ilyin βρήκε τον εαυτό του αρχικά με συμπάθεια προς τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά η κριτική του στον ολοκληρωτισμό δεν αγκαλιάστηκε από το ναζιστικό καθεστώς. Το 1934, η άρνησή του να συμμορφωθεί με τις οδηγίες των Ναζί για τη διάδοση προπαγάνδας οδήγησε στην απόλυσή του από το Ρωσικό Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο, στερώντας του ευκαιρίες απασχόλησης.

Έγραψε στο «Περί Φασισμού»:

«Το μεγαλύτερο λάθος του φασισμού ήταν η αναβίωση του ειδωλολατρικού καισαρισμού. Ο “καισαρισμός” είναι ακριβώς το αντίθετο του μοναρχισμού. Ο Φράνκο και ο Σαλαζάρ το έχουν καταλάβει και προσπαθούν να αποφύγουν αυτά τα λάθη. Δεν αποκαλούν το καθεστώς τους “φασιστικό”. Ας ελπίσουμε ότι οι Ρώσοι πατριώτες θα σκεφτούν μέχρι τέλους τα λάθη του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού και δε θα τα επαναλάβουν».

Ο νεοφασισμός -Alt-right- περιέχει την αντίθεση του στη φιλελεύθερη δημοκρατία, και την αντίθεση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, περιέχει την αντίθεση του κοινοβουλευτισμού, του καπιταλισμού, του μαρξισμού, του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.

Ο Jean-Marie Le Pen: Περιέγραψε τη θέση του ως “ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά γαλλικά” (ni droite, ni gauche, français) η μικρότερη κόρη είναι η Marine Le Pen.

Η Marine Le Pen: Στο National Rally, που είναι ένα γαλλικό ακροδεξιό πολιτικό κόμμα, που περιγράφεται ως δεξιό λαϊκιστικό και εθνικιστικό. Συγχαίροντας τον Donald Trump λέγοντας: «Για τη Γαλλία, οτιδήποτε είναι καλύτερο από τη Hillary Clinton». Η Angela Merkel είπε ότι: «Θα συμβάλει στο να γίνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις ισχυρότερες από το National Rally». Και το Ισραήλ εξακολουθεί να έχει κακή γνώμη για το κόμμα της. Ο Nigel Farage έχει πει: «Ποτέ δεν είπα μια κακή λέξη για τη Μαρίν Λεπέν, δεν είπα ποτέ μια καλή λέξη για το κόμμα της». Σε μια συνέντευξη στο RTL το 2010, η Λεπέν δήλωσε ότι η στρατηγική της δεν ήταν να αλλάξει το πρόγραμμα του FN αλλά να το δείξει όπως είναι στην πραγματικότητα, αντί της εικόνας που του έδωσαν τα μέσα ενημέρωσης τις προηγούμενες δεκαετίες. Τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί της αντίπαλοι κατηγορούνται ότι διαδίδουν μια «άδικη, λανθασμένη και καρικατούρα» εικόνα του Εθνικού Μετώπου. Αρνείται τον χαρακτηρισμό ακροδεξιού ή τον όρο ακροδεξιά, θεωρώντας τον υποτιμητικό όρο: «Πώς είμαι κόμμα της ακροδεξιάς;… Δε νομίζω ότι οι προτάσεις μας είναι ακραίες προτάσεις, όποιο θέμα κι αν είναι». Το κοινωνικό της πρόγραμμα και η υποστήριξή της στον ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές γενικές εκλογές του 2015 οδήγησαν τον Nicolas Sarkozy να την ανακηρύξει ακροαριστερή πολιτικό που συμμερίζεται ορισμένες από τις προτάσεις του Jean-Luc Mélenchon. Ο πρόεδρος François Hollande είπε ότι μιλούσε «σαν φυλλάδιο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Ο Éric Zemmour, τότε γνωστός ως δημοσιογράφος της συντηρητικής εφημερίδας Le Figaro, έγραψε κατά τις προεδρικές εκλογές του 2012 ότι το FN είχε γίνει αριστερό κόμμα υπό την επιρροή του συμβούλου Florian Philippot. Στις 25 Αυγούστου, το εκτελεστικό γραφείο του FN ψήφισε να τον διαγράψει από το κόμμα που είχε ιδρύσει σαράντα χρόνια νωρίτερα. Παρατηρήθηκε η εξάρτηση της Marine από τον στενότερο σύμβουλό της, τον Florian Philippot, πρώην αριστερό τεχνοκράτη. Το κόμμα υποκίνησε μια εκκαθάριση για να εκδιώξει τα μέλη που είχαν αντιταχθεί στις αλλαγές στο FN υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν.

Ο Dinesh D’Souza: Γεννήθηκε 25η Απριλίου 1961, είναι μια ινδική-αμερικανική πολιτική… Right-wing populism, προβοκάτορας, συγγραφέας, σκηνοθέτης και θεωρητικός συνωμοσίας. Το 2012, ο D’Souza κυκλοφόρησε την ταινία ντοκιμαντέρ 2016: Ο Barack Obama της Αμερικής (2016: Obama’s America), μια πολεμική κατά του Barack Obama που βασίζεται στο βιβλίο του 2010, Οι ρίζες του Ομπάμα της οργής (The Roots of Obama’s Rage;) και Η Αμερική της Χίλαρι (Hillary’s America: The Secret History of the Democratic Party). Οι ταινίες και τα σχόλια του D’Souza έχουν δημιουργήσει σημαντικές αντιπαραθέσεις λόγω της προώθησής τους για θεωρίες συνωμοσίας και ψεύδη. Vindicating Trump, είναι μια ταινία πολιτικής προπαγάνδας του 2024, ο Τραμπ προώθησε επίσης την ταινία. Το 2018, ο D’Souza έλαβε χάρη από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Το Stormfront (website): Το Stormfront ξεκίνησε ως σύστημα διαδικτυακών πινάκων ανακοινώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, προτού καθιερωθεί ως ιστότοπος το 1996, από τον πρώην ηγέτη της Κου Κλουξ Κλαν και τον υπερασπιστή των λευκών Don Black (white supremacist).

Ο Don Black (white supremacist): Επίσης εργαζόταν στην εκστρατεία του Stoner ο Jerry Ray, αδελφός του James Earl Ray, ο οποίος διέπραξε τη δολοφονία του Martin Luther King Jr. Στις 25 Ιουλίου 1970, ο Jerry Ray πυροβόλησε τον Black (που ήταν 16 ετών) στο στήθος, για να τον εμποδίσει να πάρει αρχεία από το προεκλογικό γραφείο του Stoner. Ο Ray αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες, λέγοντας ότι πυροβόλησε σε αυτοάμυνα αφού ο Black άπλωσε το χέρι σε κάτι που φαινόταν να είναι όπλο.

Ο David Duke: Nεοναζί, θεωρητικός συνωμοσίας και πρώην μεγάλος μάγος των Ιπποτών της Κου Κλουξ Κλαν. Από το 1989 έως το 1992, ήταν μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λουιζιάνα για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το 2015, αναφέρθηκε από τα μέσα ενημέρωσης ότι ο Duke ενέκρινε τον τότε υποψήφιο για την προεδρία Ντόναλντ Τραμπ.

Η Lauren Southern: Είναι Alt-right, YouTuber, πολιτικός ακτιβιστής και σχολιαστής. Το 2015, έθεσε υποψηφιότητα για το Libertarian Party of Canada στις καναδικές ομοσπονδιακές εκλογές. Τον Μάιο του 2017, η Southern υποστήριξε το Defend Europe (Identitarian movement) στις προσπάθειές τους να εμποδίσουν τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης προσφύγων από τη Βόρεια Αφρική στη Μεσόγειο Θάλασσα. Μερικοί ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι έχουν περιγράψει τη Southern ως λευκή εθνικίστρια (White nationalism) για την προώθηση της Μεγάλης Αντικατάστασης και των θεωριών συνωμοσίας (Great Replacement conspiracy theory) της λευκής γενοκτονίας (White genocide conspiracy theory), αν και η ίδια αρνήθηκε ότι είναι λευκή εθνικίστρια. Η Southern προώθησε τη θεωρία συνωμοσίας Great Replacement μέσω του ομώνυμου βίντεου της στο YouTube, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017. Το βίντεο αναφέρθηκε ότι βοήθησε στην προώθηση της λευκής εθνικιστικής άποψης, έχοντας συγκεντρώσει πάνω από 600.000 προβολές μέχρι τον Μάρτιο του 2019. Έχει περιγραφεί ως υπέρμαχος της θεωρίας συνωμοσίας της λευκής γενοκτονίας για το ντοκιμαντέρ της Farmlands (2018), στο οποίο πρότεινε την επικείμενη ενός φυλετικού πολέμου στη Νότια Αφρική ως απάντηση στις επιθέσεις στη Νοτιοαφρικανική φάρμα. Από το 2021, είναι συνεργάτης του Sky News Australia. Έχει απορρίψει τον χαρακτηρισμό της «ακροδεξιάς» και είπε ότι δεν είναι ρατσίστρια, προτιμώντας να χαρακτηρίζεται ως συντηρητική. Το 2019, όταν έκανε τέτοιες αρνήσεις σε δημοσιογράφο από τους Times του Λονδίνου, η Southern «τελείωσε τη συνομιλία τους προβλέποντας έναν φυλετικό πόλεμο». Η Southern έχει μιλήσει σε αντίθεση με τον φεμινισμό. Τον Ιούνιο του 2018, επισκέφτηκε τη Μόσχα, στη Ρωσία, για να συναντήσει τον Aleksandr Dugin, πολιτικό φιλόσοφο και υπέρμαχο της Ρωσοκρατούμενης Ευρασίας. Μια πολυμερής συνέντευξη του Dugin, που διεξήχθη από τους Southern και Brittany Pettibone, δημοσιεύτηκε στο YouTube με τον τίτλο «From Russia With Love». «Δεν είναι σωστό να τον αποκαλούμε φασίστα», έγραψε η Southern. Στο δεύτερο βίντεο, είπε ότι ο Dugin της είχε «ενθουσιάσει» και «άνοιξε τόσες πολλές πόρτες». Ο Dugin μίλησε σε πάνελ με τις δύο γυναίκες στη Μόσχα. Τον Μάρτιο του 2016, επισκέφτηκε το Βανκούβερ για μια εκδήλωση στην οποία επρόκειτο να εμφανιστεί ο Augustus Sol Invictus. Τον Απρίλιο του 2017, η Southern ήταν ένας από τους πολλούς προγραμματισμένους ομιλητές σε μια συγκέντρωση για την Ημέρα των Πατριωτών στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια. Η συγκέντρωση οδήγησε σε ταραχή μεταξύ διαδηλωτών υπέρ του Τραμπ και αντιδιαδηλωτών κατά του Τραμπ. Ο Tucker Carlson του Fox News, περιγράφοντας την Southern και τους άλλους ως δημοσιογράφους, κάλεσε την Katie Hopkins στο πρόγραμμά του, για να τους υπερασπιστεί ενάντια στην υποτιθέμενη πολιτική ορθότητα που ευθύνεται για τη μη αποδοχή τους. Τον Φεβρουάριο του 2018, η Southern, μαζί με τον Pettibone και τον Caolan Robertson, διένειμαν φυλλάδια στην αγγλική πόλη Luton που περιγράφουν τον Αλλάχ ως “gay”, ως μέρος ενός βίντεο κοινωνικού πειράματος.

Ο νεοφασισμός -Alt-right- περιέχει αριστερά-δεξιά, μεταβάλλοντας/εναλλακτικά σε δήθεν Far-right politics, ο νεοφασισμός στην παραστρατιωτική Milice του Vichy France, ο νεοφασισμός μ’ εγκλήματα, υπερεθνικισμό, φυλετική υπεροχή, λαϊκισμό, αυταρχισμό, και αντίθεση στη μετανάστευση, νατιβισμό, τον αντισημιτισμό, την ξενοφοβία και αντι-μεταναστευτικό.

Ο Alain de Benoist: Έθεσε υποψηφιότητα για το ακροδεξιό Κόμμα των Party of New Forces κατά τη διάρκεια των Ευρωεκλογών του 1979. Στις εκλογές του 1984 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ψηφίσει για το French Communist Party και δικαίωσε την επιλογή του χαρακτηρίζοντας το κόμμα ως το πιο αξιόπιστο αντικαπιταλιστικό, αντιφιλελεύθερο και αντιαμερικανικό… Στη Nouvelle Droite, θεωρούνται γενικά ως επιρροές στην ιδεολογική και πολιτική δομή του Identitarian movement. Μέρος της alt-right έχει επίσης ισχυριστεί ότι εμπνεύστηκε από τα γραπτά του Alain de Benoist. Ο Alain de Benoist γνώρισε τον Ρώσο συγγραφέα Alexandr Dugin το 1989 και οι δυο τους σύντομα έγιναν στενοί συνεργάτες.

Η Nouvelle Droite: Επηρεάστηκε επίσης πολύ από τις τακτικές της Νέας Αριστεράς (New Left) και κάποιες μορφές μαρξισμού, και αντιτίθεται στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Με Pierre Vial, Jean-Claude Valla, Dominique Venner. Ο Alain de Benoist δηλώνει ότι η Nouvelle Droite «έχει έναν ορισμένο αριθμό χαρακτηριστικών της Αριστεράς και έναν ορισμένο αριθμό χαρακτηριστικών της Δεξιάς». Nouvelle Droite, δανείστηκαν από τον Ιταλό μαρξιστή Antonio Gramsci, και οι υποστηρικτές της έχουν περιγραφεί ως «Γκράμσι της Δεξιάς» (Gramscians of the Right), ιδέες που προέρχονται από το κίνημα της “New Left”.

GRECE: Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Πιο γνωστό ως GRECE, είναι μια γαλλική εθνοεθνικιστική δεξαμενή σκέψης που ιδρύθηκε

το 1968 για να προωθήσει τις ιδέες της Nouvelle Droite (Νέα Δεξιά). Το ιδρυτικό μέλος της GRECE, Alain de Benoist. Εξέχοντα πρώην μέλη περιλαμβάνουν τον Guillaume Faye και τον Jean-Yves Le Gallou. Η ΕΛΛΑΔΑ είναι βαθιά αντίθετη στην πολυπολιτισμικότητα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον καπιταλισμό και διακρίνεται από άλλες εθνικο-συντηρητικές οργανώσεις, στη συγκεκριμένη απόρριψη του Χριστιανισμού και την επιδοκιμασία του νεοπαγανισμού.

Neue Rechte: Αρκετά μέλη του Neue Rechte αναφέρονται επίσης σε θεωρητικούς όπως ο Georges Sorel, ο Vilfredo Pareto, ο Robert Michels, ο Julius Evola και ο José Antonio Primo de Rivera που θεωρούνται πρωτοπόροι φασιστών. Ορισμένοι βασίζονται ακόμη και σε μαρξιστές φιλοσόφους όπως ο Antonio Gramsci και οι ιδέες του για την “Kulturelle Hegemonie” (Cultural hegemony). Εκτός από τους εθνικούς επαναστάτες που προέκυψαν από το NPD, ένα κίνημα εμφανίστηκε γύρω στο 1980 που βασίστηκε ρητά στη γαλλική Nouvelle Droite και υιοθέτησε τις ιδέες του ιδρυτή της Alain de Benoist. Οι επαναστάτες αναφέρονται περισσότερο στον Ernst Niekisch και συχνά χρησιμοποιούν τη ρητορική της λεγόμενης «αριστερής» πτέρυγας του NSDAP (Gregor και Otto Strasser). Αντίστοιχα, ακολουθούν μια διασταυρούμενη στρατηγική. Δηλαδή, προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινωνική συζήτηση, συμπεριλαμβανομένου του αριστερού περιβάλλοντος, με αρχικά «αριστερό» περιεχόμενο όπως ο αντιιμπεριαλισμός ή ο αντικαπιταλισμός. Έχουν κάνει προσπάθειες να οικοδομήσουν μια στρατηγική “Querfront” -συνεργασία ή την ανάμειξη του αριστερά και δεξιά- με αρχικά «αριστερούς» αντιιμπεριαλιστικούς και αντικαπιταλιστικούς κύκλους.

Michel-Georges Micberth: Ισχυρίστηκε ότι ήταν δεξιός αναρχικός, ενώ είναι ελευθεριακός, αναρχοδεξιός, ξεκίνησε το πολιτικό κίνημα Νέα Δεξιά… Nouvelle Droite française (που δεν έχει καμία σχέση με την GRECE, που συχνά αποκαλείται Νέα Δεξιά… Nouvelle Droite) που στοχεύει να είναι «επαναστατικό», «αριστοκρατικό» και «αντι-ρεπουμπλικανικό». Η πολιτική του ευθυγράμμιση είναι μέρος του ακροδεξιού επαναστατικού αναρχισμού, που υποστηρίζει την άμεση δράση (Action directe), συμπεριλαμβανομένης της παράνομης και ακόμη και βίαιης δράσης. Σε ένα άρθρο με τον τίτλο Colère λέει: «Je n’aime pas l’extrême droite […] Je crois que la démocratie, en raison de son système indirect, n’a jamais été qu’une utopie fort dangereuse. En refusant de se donner les moyens d’être vraiment démocratique, elle nous oblige à un perpétuel balancement entre les extrêmes de gauche et de droite, pareillement détestables. En omettant de prendre en compte les épiphénomènes les plus cruels de son histoire, en utilisant négativement ses forces politiques comme tristes exutoires occasionnels, elle perpétue la barbarie et freine l’évolution intelligente des hommes. En s’embourbant dans un extrême centre (on me passera la plaisanterie) elle désespère ses citoyens et les livre en pâture à toutes les aventures rutilantes mais pernicieuses du destin.»

Μετάφραση: «Δε μου αρέσει η ακροδεξιά […] Πιστεύω ότι η δημοκρατία, λόγω του έμμεσου συστήματός της, δεν ήταν ποτέ κάτι άλλο από μια πολύ επικίνδυνη ουτοπία. Αρνούμενος να δώσει στον εαυτό του τα μέσα για να είναι πραγματικά δημοκρατικός, μας αναγκάζει σε μια διαρκή ταλάντευση μεταξύ των εξίσου απεχθών άκρων της αριστεράς και της δεξιάς. Παραλείποντας να λάβει υπόψη τα πιο σκληρά επιφαινόμενα της ιστορίας του, χρησιμοποιώντας αρνητικά τις πολιτικές του δυνάμεις ως θλιβερές περιστασιακές διεξόδους, διαιωνίζει τη βαρβαρότητα και επιβραδύνει την ευφυή εξέλιξη των ανθρώπων. Με το να βαλτώνει σε ένα ακραίο κέντρο (θα γλιτώσω το αστείο) απελπίζει τους πολίτες του και τους παραδίδει σε όλες τις αστραφτερές αλλά ολέθριες περιπέτειες του πεπρωμένου.»

Η ακροδεξιά στο Traditionalism (perennialism) με τον Julius Evola, και καθώς είχε επηρεάσει τους Steve Bannon και Aleksandr Dugin, συμβούλους του Donald Trump “Trumpism” “Political positions of Donald Trump” και του Vladimir Putin καθώς και το κόμμα Jobbik στην Ουγγαρία. Καθώς ο John Michell (writer): Σύμφωνα με τους κανόνες στο εσωτερικό της αντι-κουλτούρας, κάπνιζαν τακτικά μαριχουάνα, και δημόσια να ενθαρρύνει τη χρήση των ναρκωτικών, μυαλό-αλλάζοντας.

Ο όρος “Μεταξισμός” είναι η πολιτική ιδεολογία του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, το “Καθεστώς της 4ης Αυγούστου”, με το “Κόμμα των Ελευθεροφρόνων” ΕΟΝ ή Ε.Ο.Ν. Το πολίτευμα του Μεταξά ήταν η στρατοκρατική Σπάρτη και η αρχαία Μακεδονία η οποία ενοποίησε πολιτικά την αρχαία Ελλάδα. Η διαφορά με το Γ΄ Ράιχ έγκειται στο ότι η ιδεολογία περί «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού» δε βρήκε τόσο πλατιά απήχηση στις μάζες, όσο βρήκε η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία στη Γερμανία (απουσία μαζικού φασιστικού ή εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος όπως σε Ιταλία και Γερμανία).

(Όπως και ο Yellow socialism – Pierre Biétry πρώην αριστερός, National-anarchism – Troy Southgate, Strasserism – Otto Strasser, Gregor Strasser. Jacques Doriot, Robert Brasillach, Guillaume Faye, Giorgio Locchi, Leopold Maxse – National Party (UK, 1917), Neosocialism όπως και ο πρώην αριστερός Marcel Déat, Reinhold Wulle, Moviment Patrijotti Maltin, Europe-Action – Dominique Venner, Anton Drexler, Corneliu Zelea Codreanu, Ernst Graf zu Reventlow. Όπως και ο πρώην αριστερός Roland Gaucher, o Charles Maurras, Franco Freda – Nazi-Maoism.)

Ο Karl Otto Paetel: Κατά τη δεκαετία του 1920 ήταν εξέχων εκφραστής του εθνικού μπολσεβικισμού. Κατά τη δεκαετία του 1930 έγινε μέλος της αντιναζιστικής γερμανικής αντίστασης. Ανήκε στην «εθνική επαναστατική» της τάση, η οποία επιδίωκε να παντρέψει στοιχεία τόσο της ριζοσπαστικής αριστεράς όσο και της ριζοσπαστικής δεξιάς προκειμένου να σχηματίσει έναν «Third Position» -η Τρίτη Θέση (Neo-fascism) είναι ένα σύνολο νεοφασιστικών πολιτικών ιδεολογιών- μεταξύ του Ναζιστικού Κόμματος (Nazi Party) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (Communist Party of Germany), ήταν και συνεκδότης με τον Ernst Jünger.

Volkssozialistische Bewegung Deutschlands / Partei der Arbeit: Ως αποτέλεσμα του αποκλεισμού του από το NPD, ο Friedhelm Busse και 40 άλλοι δεξιοί εξτρεμιστές ίδρυσαν την ένωση στις 17 Ιουνίου 1971 στο Krefeld με το όνομα του Εργατικού Κόμματος / Γερμανών Σοσιαλιστών (PdA / DS). Μόνο το 1975 έδωσε στον εαυτό της το τελικό του όνομα, η νεανική τους οργάνωση, που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1980, ονομάστηκε Junge Front. Το Junge Front ήταν η νεανική τους οργάνωση, περισσότερο γνωστή για ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία το 1981, στην οποία σκοτώθηκαν δύο άτομα.

Armin Mohler: Η έννοια του Mohler για τη Συντηρητική Επανάσταση έχει περιγραφεί από κάποιους, όπως ο Roger Griffin, ως φασισμός. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα, ο Mohler δέχτηκε ότι ήταν φασίστας αλλά μόνο στην παράδοση του José Antonio Primo de Rivera. Προώθησε ενεργά τον Γάλλο φιλόσοφο Nouvelle Droite – Alain de Benoist τη δεκαετία του 1980 και παρέμεινε αμετανόητος φασίστας μέχρι το τέλος της ζωής του.

Benito Mussolini: Ήταν στο Italian Socialist Party, στο κίνημα Left-interventionism με τον Filippo Corridoni, Fasci d’Azione Rivoluzionaria με τους ηγέτες Benito Mussolini, Alceste De Ambris, και Angelo Oliviero Olivetti, μετά για Fasci Italiani di Combattimento ή Italian Fasces of Combat (Ιταλικές Δέσμες Μάχης): Στις εκλογές του 1919, ο Mussolini και το κόμμα του παρουσίασαν και ένα ενωτικό πρόγραμμα… και ένα αριστερό και αντικληρικό πρόγραμμα που απαιτούσε υψηλότερους φόρους κληρονομιάς και κεφαλαιακών κερδών και την εκδίωξη της μοναρχίας. Πρότεινε επίσης μια εκλογική συμμαχία με τους σοσιαλιστές και άλλα κόμματα της αριστεράς, αλλά αγνοήθηκε λόγω ανησυχιών ότι θα ήταν ευθύνη έναντι των ψηφοφόρων. Κατά τη διάρκεια των εκλογών, λένε ο Mussolini έκανε εκστρατεία ως “the Lenin of Italy” (ο Λένιν της Ιταλίας) σε μια προσπάθεια «εξωσοσιαλιστών των σοσιαλιστών». Ο Mussolini και το κόμμα του απέτυχαν παταγωδώς απέναντι στους σοσιαλιστές που συγκέντρωσαν σαράντα φορές περισσότερες ψήφους, εκλογές τόσο θλιβερές που ακόμα και το χωριό του Mussolini, το Predappio, δεν τον ψήφισε ούτε ένα άτομο. Σε μια ψεύτικη νεκρώσιμη ακολουθία μετά τις εκλογές, μέλη του πρώην Italian Socialist Party του Mussolini, μετέφεραν ένα φέρετρο που έφερε το όνομα του Mussolini, περπατώντας από το διαμέρισμά του για να συμβολίσει το τέλος της πολιτικής του καριέρας, αργότερα το κόμμα γύρισε πλευρό. Όπως και ο Filippo Tommaso Marinetti από το Futurist Political Party και το Manifesto of Futurism, στο Fascist Manifesto, μετά στο National Fascist Party. National Fascist Party (PNF): Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, το PNF εγκατέλειψε τον ρεπουμπλικανισμό για να στραφεί αποφασιστικά προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Και μετά στο Republican Fascist Party. Και το 1934 Montreux Fascist conference: Γνωστό και ως Διεθνές Φασιστικό Συνέδριο.

Hubert Lagardelle: Το 1899 ίδρυσε το Le Mouvement socialiste, ένα θεωρητικό περιοδικό σοσιαλισμού και συνδικαλισμού που παραμένει σημείο αναφοράς στην ιστορία του γαλλικού σοσιαλισμού. Ο Lagardelle πήρε επιρροή από τις θεωρίες των Pierre-Joseph Proudhon, Karl Marx και Georges Sorel. Το 1926, εντάχθηκε στο τμήμα της Τουλούζης στο “Le Faisceau” το πρώτο γαλλικό φασιστικό κόμμα. Ο Benito Mussolini απέδωσε τη γένεση του φασισμού εν μέρει στο Lagardelle, γράφοντας στο “Doctrine of Fascism” (1932) στο δόγμα του φασισμού: «Στο μεγάλο ποτάμι του φασισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι φλέβες τρέχουν πίσω στο Sorel, Peguy, στο σοσιαλιστικό κίνημα Lagardelle, και οι Ιταλοί συνδικαλιστές, που από το 1904 έως το 1914, έφεραν μια νέα νότα στους σοσιαλιστικούς κύκλους με τους Pagine libere Olivetti, La Lupa of Orano He Divenire Social E. Leone». Όπως ο Gustave Hervé και ο Georges Valois.

Η ιταλική φασιστική εφημερίδα Il Popolo d’Italia, που ιδρύθηκε από τον Benito Mussolini, είχε ένα απόσπασμα του Louis Auguste Blanqui στον ιστό της: Chi ha del ferro ha del pane. Η Il Popolo d’Italia και με Giuseppe Ungaretti.

Charles Péguy: Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι αντίπαλοι του “Vichy France” ανέφεραν τον Péguy. Ο Edmond Michelet

ήταν ο πρώτος από τα πολλά μέλη της Γαλλικής Αντίστασης που ανέφερε τον Péguy, de Gaulle, εξοικειωμένος με τη γραφή του Péguy’s, του παρέθεσε μια ομιλία του 1942. Εκείνοι που αντιτάχθηκαν στους αντισημιτικούς νόμους του Vichy’s τον ανέφεραν συχνά. Αντίθετα, ο Robert Brasillach εξήρε τον Péguy ως “French National Socialist” (Γάλλο εθνικοσοσιαλιστή) και οι γιοι του Péguy’s, Pierre και Marcel, έγραψαν ότι ο πατέρας τους ήταν έμπνευση για την ιδεολογία της Εθνικής Επανάστασης του Vichy’s “Révolution nationale” και «πάνω από όλα, ρατσιστής». Έχει γραφτεί ότι ο Péguy πιθανότατα θα είχε τρομοκρατηθεί από τη μελλοντική του επιρροή στον φασισμό.

Grigore Filipescu: Είχε μια θητεία στο Labor Party (Romania), και συγχωνεύτηκε στο People’s Party (Romania, 1918–38) του Averescu’s, και ως μέλος του National Peasants’ Party, Conservative-Democratic Party, και άλλα. Μετά, Vlad Țepeș League ή Liga Vlad Țepeș, LVȚ: Η ιδεολογία για Anti-democracy, Conservatism, Monarchism, Economic liberalism, National conservatism (Romanian), Anti-communism, Anti-fascism, Fascism. Πάντα μια μικρή δύναμη, στην αντίθεση για άλλους φασίστες. Ενώ τα πιο ριζοσπαστικά μέλη του έφυγαν για να προσχωρήσουν στην Iron Guard, ο Filipescu δήλωσε τον αντιφασισμό του (Anti-fascism) και τελικά, στις αυταρχικές τάσεις του Βασιλιά Carol, ο οποίος τελικά απαγόρευσε όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός από το National Renaissance Front. Ο μοναρχισμός LVȚ και PC ήταν γενικά μετριοπαθής και εντός του κλασικού πολιτικού φάσματος, ανακτώντας την κληρονομιά του παλαιού καθεστώτος (Conservative Party (Romania, 1880–1918). Ωστόσο, το League εξιδανικεύει αποτελεσματική κυβέρνηση με δικτατορικά μέσα, και τα περιθώρια της ομαδοποιήσαν υπερεθνικιστές και φασίστες.

Chetniks: (Με Draža Mihailović, Ilija Trifunović-Birčanin, Dobroslav Jevđević.) Την ίδια μέρα, ο Momčilo Đujić δήλωσε ότι ο Vojislav Šešelj «αναλαμβάνει αμέσως το ρόλο ενός τσέτνικ vojvoda» (List of Chetnik voivodes) και τον διέταξε «να διώξει όλους τους Κροάτες, τους Αλβανούς και άλλα ξένα στοιχεία από το ιερό σερβικό έδαφος», δηλώνοντας ότι θα επέστρεφε μόνο όταν η Σερβία θα καθαρίσει από «τον τελευταίο Εβραίο, Αλβανό και Κροάτη». Αργότερα, ο Vojislav Šešelj , ο Vuk Drašković και ο Mirko Jović σχημάτισαν τη Serbian National Renewal ένα κόμμα των Τσέτνικ.

Τον Μάρτιο του 2004, η Εθνοσυνέλευση της Σερβίας ψήφισε έναν νέο νόμο που εξισώνει τους Τσέτνικ και τους Παρτιζάνους ως ισοδύναμους αντιφασίστες. Η ψήφος ήταν 176 υπέρ, 24 κατά και 4 απείχαν. Ο Vojislav Mihailović, αντιπρόεδρος του σερβικού κοινοβουλίου και εγγονός του Draža Mihailović, δήλωσε ότι «άργησε, αλλά παρέχει ικανοποίηση σε μια μεγάλη μερίδα της Σερβίας, τους απογόνους τους».

Οι ενώσεις παρτιζάνων βετεράνων πολέμου, επέκριναν τον νόμο και δήλωσαν ότι η Σερβία ήταν «η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που κήρυξε ένα κίνημα Quisling ως απελευθερωτικό και αντιφασιστικό».

Σύμφωνα με τον Goran Marković, οι σημερινοί ρεβιζιονιστές βλέπουν το κίνημα των Τσέτνικ ως αντιφασιστικό, αν και τον Νοέμβριο του 1941 αυτό το κίνημα άρχισε να συνεργάζεται με τους κατακτητές και άλλους κουίσλινγκ, στην πραγματικότητα σημαίνει ότι το 1941 είχαμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που αρνήθηκε να πολεμήσει ενάντια στο φασισμό και συνεργάστηκε με τον φασισμό.

Οι Τσέτνικ δραστηριοποιήθηκαν στην εξέγερση στα κατεχόμενα από τη Γερμανία, εδάφη της Σερβίας από τον Ιούλιο έως τον Δεκέμβριο του 1941. Μετά την αρχική επιτυχία της εξέγερσης, οι Γερμανοί κατακτητές εφάρμοσαν τη φόρμουλα του Αδόλφου Χίτλερ για την καταστολή της αντιναζιστικής αντίστασης στην Ανατολική Ευρώπη, σε αναλογία 100 Εκτελούνται όμηροι για κάθε σκοτωμένο Γερμανό στρατιώτη και 50 όμηροι για κάθε τραυματισμένο στρατιώτη. Τον Οκτώβριο του 1941, Γερμανοί στρατιώτες και Σέρβοι συνεργάτες διέπραξαν δύο σφαγές εναντίον αμάχων στο Κράλιεβο και το Κραγκούγεβατς, με τον συνολικό αριθμό των νεκρών να αγγίζει τους 4.500 πολίτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Σέρβοι. Αυτό έπεισε τον Mihailović ότι η δολοφονία των γερμανικών στρατευμάτων θα οδηγήσει μόνο σε περαιτέρω περιττούς θανάτους δεκάδων χιλιάδων Σέρβων. Ως αποτέλεσμα, αποφάσισε να περιορίσει τις επιθέσεις των ανταρτών Τσέτνικ και να περιμένει μια συμμαχική απόβαση στα Βαλκάνια. Ενώ η συνεργασία των Τσέτνικ έφτασε σε «εκτεταμένες και συστηματικές» διαστάσεις, οι ίδιοι οι Τσέτνικ αναφέρθηκαν στην πολιτική συνεργασίας τους ως «χρησιμοποιώντας τον εχθρό».

Οι Τσέτνικ ήταν εταίροι στο μοτίβο του τρόμου και της αντιτρομοκρατίας που αναπτύχθηκε στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές τακτικές κατά των Κροατών σε περιοχές όπου αναμείχθηκαν Σέρβοι και Κροάτες, εναντίον του μουσουλμανικού πληθυσμού στη Βοσνία, την Ερζεγοβίνη και το Σάνττζακ, και εναντίον των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων υπό την ηγεσία των Κομμουνιστών και των υποστηρικτών τους σε όλες τις περιοχές. Αυτές οι τακτικές περιελάμβαναν τη δολοφονία αμάχων, την καύση χωριών, τις δολοφονίες και την καταστροφή περιουσιών και την όξυνση των υφιστάμενων εθνοτικών εντάσεων μεταξύ Κροατών και Σέρβων.

Οι τρομοκρατικές τακτικές κατά του μη Σερβικού πληθυσμού στο NDH ήταν, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, αντίδραση στις σφαγές των Σέρβων που διεξήγαγαν οι Ούστασε, ωστόσο οι μεγαλύτερες σφαγές Τσέτνικ έλαβαν χώρα στην ανατολική Βοσνία, όπου προηγήθηκαν οποιασδήποτε σημαντικής επιχείρησης Ουστάσε.

Τον Σεπτέμβριο του 1944, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν και κατέλαβαν τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, απομακρύνοντάς τις από τον πόλεμο και βάζοντας τις σοβιετικές δυνάμεις στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας. Οι Τσέτνικ δεν ήταν απροετοίμαστοι γι’ αυτό και καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου η προπαγάνδα τους προσπάθησε να αξιοποιήσει τις φιλορωσικές και πανσλαβικές συμπάθειες της πλειοψηφίας του σερβικού πληθυσμού.

Vojislav Šešelj: Ο Šešelj έδρασε από την πλατφόρμα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, μετά σχημάτισε το Serbian Radical Party (SRS): Που έχει περιγραφεί ως «νεοφασιστικό» στη δεκαετία του 1990 λόγω της φωνητικής υποστήριξής του στον υπερεθνικισμό. Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, το SRS υποστήριξε το κυβερνών καθεστώς του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σερβίας (Socialist Party of Serbia), το οποίο είχε συμβάλει τα μέγιστα στην άνοδο του SRS μέσω της χρήσης των μέσων ενημέρωσης.

Blagoje Jovović: Συμμετείχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία αρχικά ως μέλος του στρατού “Yugoslav Partisans” και αργότερα του κινήματος των Chetniks. Του πιστώνεται ότι τραυμάτισε θανάσιμα τον ηγέτη των Ουστάσε της Κροατίας Ante Pavelić. Τον Ιούλιο του 1941, πήρε μέρος σε μια αντιφασιστική εξέγερση (Uprising in Montenegro (1941) κατά της Ιταλίας και αργότερα συμμετείχε στη μάχη της Pljevlja ως μέλος των Παρτιζάνων. Αργότερα άλλαξε πίστη και πολέμησε για τους Τσέτνικ, υπό τη διοίκηση του Bajo Stanišić.

(Walking Together: Η ομάδα μετατράπηκε σε νεανική ομάδα “Nashi”, Vasily Yakemenko το 2005 έγινε ηγέτης του Nashi -ως ακολούθως- ενός νέου κινήματος υπέρ του Πούτιν.

Nashi (Russian youth movement): Νεανικό Δημοκρατικό Αντιφασιστικό Κίνημα «Δικά μας!», ήταν ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας στη Ρωσία, το οποίο δήλωσε ότι ήταν ένα δημοκρατικό, αντιφασιστικό, αντι-«ολιγαρχικό-καπιταλιστικό» κίνημα. Ο Nashi χαρακτηρίστηκε ευρέως ως μια στολή υπέρ του Πούτιν, με το Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας να την περιγράφει ως «ο ιδιωτικός στρατός του Πούτιν». Οι δυτικοί κριτικοί έχουν εντοπίσει μια «σκόπιμα καλλιεργημένη ομοιότητα» με τη Σοβιετική “Komsomol” ή με τη “Hitler Youth” και ονόμασαν την ομάδα «Putinjugend» (Νεολαία του Πούτιν). Ο Yakemenko είπε ότι δημιούργησε το Nashi ως ένα κίνημα, για να διαδηλώσει ενάντια σε αυτό που θεωρούσε ως την αυξανόμενη δύναμη του ναζισμού στη Ρωσία και, για να αντιμετωπίσει σκίνχεντ σε οδομαχίες, αν χρειαστεί. Οι στενοί δεσμοί του Νάσι με το Κρεμλίνο έχουν τονιστεί από τον Vladislav Surkov, Αναπληρωτή Προεδρικό Επιτελείο (1999-2011), ο οποίος συναντήθηκε με τους ακτιβιστές του κινήματος, εκφωνώντας ομιλίες και πραγματοποιώντας ιδιωτικές συνομιλίες. Εικάζεται ότι ο πρωταρχικός στόχος του Κρεμλίνου ήταν να δημιουργήσει μια παραστρατιωτική δύναμη για να παρενοχλήσει και να επιτεθεί στους επικριτές του Vladimir Putin ως «εχθρούς του κράτους». Σε μια εκδήλωση πολιτικής παιδείας το καλοκαίρι του 2006, ο σύμβουλος του Κρεμλίνου Gleb Pavlovsky είπε στα μέλη του Nashi ότι τους: «έλλειπε η βαρβαρότητα», «πρέπει να είστε προετοιμασμένοι», συνέχισε, «να διαλύσετε τις φασιστικές διαδηλώσεις και να αποτρέψετε με βία κάθε προσπάθεια ανατροπής του συντάγματος». Το 2005, ο Vasily Yakemenko έγινε ο Ομοσπονδιακός Επίτροπος του Nashi, ενός νέου κινήματος νεολαίας υπέρ του Πούτιν. Ο Yakemenko αποκάλεσε το κίνημα «αντιφασιστικό», λέγοντας ότι καθήκον του είναι να εξαλείψει «τη συμμαχία ολιγαρχών και αντισημιτών, ναζί και φιλελεύθερων. Ιδεολογία του Nashi περιλαμβάνει, Anti-Americanism, Anti-democracy (Criticism of democracy), Authoritarianism, Anti-revolutionary (Counter-revolutionary), Illiberal democracy, Putinism, Sovereign democracy.

(Ο Kim Jong Un (Workers’ Party of Korea) το 2024 ενισχύει με τον στρατό του τον Vladimir Putin για τον πόλεμο που άνοιξε στην Ουκρανία “North Korean involvement in the Russian invasion of Ukraine”.)

Παρ’ όλ’ αυτά, τώρα μπορείτε να διαβάσετε, ακόμα και από την επίσημη Wikipedia που γράφουν οι Διαφωτισμοί και από τα βιβλία, τα βιβλία των κρατών, όπως τώρα, αυτό που ζεις τώρα καταγράφεται επιτόπου, και επισημοποιούνε πολλά, βλέπεις δεν έχει μηνύσεις, δεν κάνει κανείς, ούτε οι ιστοριογράφοι που τους έχουν ήρωες, ούτε ο ανεπίσημος του τύπου της εκτύπωσης, όπως στα ντοκουμέντα ή ντοκιμαντέρια, μιλάνε και οι ίδιοι, όπως για παράδειγμα… Γεώργιος Παπαδόπουλος, “Τα Πραξικοπήματα & τα Στρατιωτικά Κινήματα στο Νεοελληνικό Κράτος” γενικό, Jorge Rafael Videla, Augusto Pinochet και άλλα. Τον πρώην κομμουνιστή Dmytro Yarosh, Rafael Trujillo, Hussain Muhammad Ershad, François Duvalier, Tonton Macoute, Per Engdahl, Karl-Heinz Priester, Alt-lite, Anti-Romani sentiment.

(Στη μνήμη των θυμάτων “El abrazo” (Madrid), “Remembrance park”, “Museum of Memory and Human Rights”, “Human rights violations in Pinochet’s Chile”, “The Eye That Cries”.)

Πρέπει να καταδικάζουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά τη γενοκτονία, τις βιαιότητες. Στη μνήμη των θυμάτων ενάντια στο νεοφασισμό, για να ‘ναι οι ευθύνες όλων, για να διακρίνετε τις μαζικές δολοφονίες… “ Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”, Anastasio Somoza García, Samuel Doe, Park Chung-hee, Ngo Dinh Diem, Ngô Đình Nhu, Ngô hnh Nhu, Ngô hnh Cẩn, Black Hundreds, Estado Novo (Portugal) – António de Oliveira Salazar, Marcello Caetano, Rodolfo Irazusta, Mungyeong massacre – Syngman Rhee. Operation Condor, Deir Yassin massacre, Death flights – Dirty War – Jorge Rafael Videla, José Alfredo Martínez de Hoz, Orlando Ramón Agosti. 1977 Atocha massacre – White Terror (Spain) – Social cleansing – Francoist Spain – Francisco Franco, Luis Carrero Blanco, Manuel Fraga, ο Stefano Delle Chiaie τρομοκράτης. Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, Στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα (1967 – 1974) – Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ιωάννης Λαδάς, Στυλιανός Παττακός, Μιχαήλ Ρουφογάλης, Νικόλαος Μακαρέζος, ΕΑΤ-ΕΣΑ. Alparslan Türkeş, Jean-Jacques Susini – Organisation armée secrète, Maxime Brunerie, Ghulam Azam, 1971 Bangladesh genocide, Chiang Kai-shek – Kuomintang.

Ούστασε: Κροατική φασιστική, ρατσιστική, υπερεθνικιστική και τρομοκρατική οργάνωση, που έδρασε στην αρχική της μορφή, μεταξύ 1929 και 1945. Τα μέλη της δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, Εβραίους και Ρομά καθώς και πολιτικούς αντιφρονούντες στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το κίνημα υπογράμμιζε την ανάγκη για μια φυλετικά «καθαρή» Κροατία και προωθούσε γενοκτονία εναντίον Σέρβων, Εβραίων και Ρομά και διώξεις αντιφασιστών ή αντιφρονούντων Κροατών και Βόσνιων Μουσουλμάνων. Η Ούστασε θεωρούσε τους Βόσνιους Μουσουλμάνους ως «Μουσουλμάνους Κροάτες» και ως εκ τούτου αυτοί δε διώκονταν με βάση τη φυλή. Φανατικά Ρωμαιοκαθολική, η Ούστασε υποστήριζε τον Καθολικισμό και το Ισλάμ ως θρησκείες των Κροατών και των Βοσνίων (Μουσουλμάνων) και καταδίκαζε την Ορθοδοξία, που ήταν η κύρια θρησκεία των Σέρβων. Όταν η Ούστασε κατέλαβε την εξουσία στο NDH, ένα οιονεί προτεκτοράτο που ιδρύθηκε από τη Φασιστική Ιταλία και τη Ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η στρατιωτική της πτέρυγα έγινε ο Στρατός του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας και η πολιτοφυλακή της Ούστασε (Κροατικά: Ustaška vojnica). Ωστόσο η Ούστασε δεν απέκτησε ποτέ μαζική υποστήριξη.

Ante Pavelić: Πολιτικός που ίδρυσε και ηγήθηκε της φασιστικής υπερεθνικιστικής οργάνωσης γνωστής ως “Ustaše” το 1929, και ήταν δικτάτορας του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας (Independent State of Croatia (NDH), ενός φασιστικού κράτους-μαριονέτα που χτίστηκε από τμήματα της κατεχόμενης Γιουγκοσλαβίας από τις αρχές της ναζιστικής Γερμανίας και Φασιστική Ιταλία, από το 1941 έως το 1945. Ante Pavelić και οι Ουστάσε καταδίωξαν πολλές φυλετικές μειονότητες και πολιτικούς αντιπάλους στο NDH κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων Σέρβων, Εβραίων, Ρομά και αντιφασιστών, και έγιναν ένα από τα βασικά πρόσωπα της γενοκτονίας των Σέρβων (Genocide of Serbs in the Independent State of Croatia), των Porajmos (Romani Holocaust) και του Ολοκαυτώματος στο NDH (The Holocaust in the Independent State of Croatia).

Το λένε για τη συμμορία, ως «αδίστακτη» και ένα ανώμαλο και απειθάρχητο σώμα, δολοφονώντας αντιπάλους, με τη βία της, υπό τον έλεγχο του συνδικαλιστή με τον κόκκινο ουρανό, για το Grenada United Labour Party – Sir Eric Gairy. Η συμμορία των Mongoose (Mongoose Gang) έχει συχνά συγκριθεί με το Tonton Macoute της Αϊτής.

Henri Namphy: Το καθεστώς του έλαβε το προσωνύμιο «duvalierism χωρίς Duvalier». Τον Ιανουάριο του 1988 ο Leslie Manigat – Συλλαλητήριο Προοδευτικών Εθνικών Δημοκρατών (Rally of Progressive National Democrats με Mirlande Manigat η πρώτη Κυρία της Αϊτής), κέρδισε εκλογές που θεωρήθηκαν ευρέως δόλιες και ο Namphy τον ανέτρεψε στις 20 Ιουνίου στο πραξικόπημα της Αϊτής του Ιουνίου 1988, αφού ο Manigat απέλυσε τον Namphy από διοικητή του στρατού, αφού ο Namphy είχε κάνει κινήσεις που ο Manigat δεν ενέκρινε. Και το κίνημα διαμαρτυρίας Anti-Duvalier (Anti-Duvalier protest movement).

Casimiro Monteiro: Ήταν Πορτογάλος αξιωματικός στρατιωτικών πληροφοριών μυστικών επιχειρήσεων και αξιωματικός επιβολής του νόμου, του καθεστώτος Estado Novo. Διεξήγαγε βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες με κρατική έγκριση στην Πορτογαλία, τη Μοζαμβίκη και τη Γκόα. Οι ενέργειές του επικεντρώθηκαν κυρίως εναντίον μελών κινημάτων ανεξαρτησίας. Ως πράκτορας του PIDE, βασάνιζε Ινδούς στη Γκόα που απαιτούσαν την ένωση των εδαφών της Πορτογαλικής Ινδίας με την πρόσφατα ανεξάρτητη Ινδία. Ο Monteiro πιστεύεται ότι διέπραξε τις υψηλών προδιαγραφών δολοφονίες των Humberto Delgado και Eduardo Mondlane.

Ενώ ο Σαλαζάρ (Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ (Estado Novo) ήταν πρωθυπουργός, η Αμάλια Ροντρίγκες (Amália Rodrigues) υποστήριζε οικονομικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας. Παράλληλα, είχε περιστασιακά εκφράσει κάποιο θαυμασμό για τον ίδιο τον Σαλαζάρ και φέρεται ότι του έγραψε ερωτικές επιστολές όταν νοσηλεύτηκε το 1968.

Pío Moa ή Luis Pío Moa Rodríguez: Ένας κομμουνιστής στη νεολαία του, κατά τα πρώτα του χρόνια συμμετείχε στην αντι-Φράνκο αντιπολίτευση ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μαρξιστικής-λενινιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης GRAPO. Εκδιώχθηκε από το ίδιο το 1977 και καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους το 1983, η σκέψη του εξελίχθηκε έως ότου κατείχε συντηρητικές πολιτικές θέσεις και υπερασπιστές πολλών πτυχών της δικτατορίας του Φράνκο. Για τον Moa, η δημοκρατική ιδεολογία στην Ισπανία είναι κληρονόμος του καθεστώτος του Φράνκο και όχι της δημοκρατικής αριστεράς, την οποία αποκαλεί ολοκληρωτικό (Ολοκληρωτισμός) και κατηγορεί «κληρονομιά πολιτιστικής, πνευματικής και πολιτικής καταστροφής».

Ο Herman Cain: Στον εκλογικό κύκλο του 2020, ο Cain ήταν συμπρόεδρος για Black Voices για τον Trump. Ακτιβιστής του Tea Party movement που είναι ενάντια στην ατζέντα του Προέδρου Bill Clinton και Barack Obama. Όπως ήταν ο Donald Trump μαζί με τις ρατσιστικές απόψεις του “Racial views of Donald Trump”. Tea Party Patriots μαζί με την Amy Kremer – Women for Trump. Ποιος προωθεί τη συνωμοσία με μέλη εξτρεμιστικών ομάδων -όπως οι Three Percenters, Proud Boys και Oath Keepers- της εισβολής στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ “January 6 United States Capitol attack”.

Ο David Horowitz: Είναι ιδρυτής και πρόεδρος του David Horowitz Freedom Center (DHFC) συντάκτης του Κέντρου FrontPage Magazine, και διευθυντής του Discover the Networks. Από το 1956 έως το 1975, ήταν ειλικρινής υποστηρικτής της Νέας Αριστεράς. Στις αρχές του 1985, ο Horowitz και ο Collier, ο οποίος έγινε επίσης πολιτικός συντηρητικός, έγραψαν ένα άρθρο για το The Washington Post Magazine με τίτλο “Lefties for Reagan”, που αργότερα ξανατιτλοφορήθηκε ως “Goodbye to All That”. Το άρθρο εξηγούσε την αλλαγή απόψεών τους και την πρόσφατη απόφασή τους να ψηφίσουν για δεύτερη θητεία για τον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν. Το 1986, ο Horowitz δημοσίευσε το “Why I Am Nonger A Leftist” στο The Village Voice. Ο Horowitz αντιτίθεται στον Barack Obama, στην παράνομη μετανάστευση, στον έλεγχο των όπλων και στο Ισλάμ. Έχει επικρίνει τους Παλαιστίνιους, υποστηρίζοντας ότι στόχος τους είναι να εξαφανίσουν τους Εβραίους από τη Μέση Ανατολή. Έχει υποστηρίξει τους Προέδρους Ronald Reagan, George W. Bush και Donald Trump. Υποστήριξε τις προσπάθειες ανατροπής των προεδρικών εκλογών του 2020 “Attempts to overturn the 2020 United States presidential election”.

Franz Schönhuber: Ήταν ακροδεξιός… Μαζί με τους πρώην βουλευτές του (CSU) Franz Handlos και Ekkehard Voigt το 1983, ο Schönhuber ίδρυσε το δεξιό λαϊκιστικό κόμμα «Die Republikaner» (The Republicans (Germany) και έγινε αναπληρωτής πρόεδρος του. Ωστόσο, η επιδείνωση των αποτελεσμάτων οδήγησε σε εσωτερικές συγκρούσεις και ο Schönhuber επέκρινε αρκετά μέλη του κόμματος, συμπεριλαμβανομένου του Harald Neubauer, ότι είχαν σχέσεις με το National Democratic Party of Germany (NPD), το οποίο θεωρήθηκε ταυτόχρονα και «ναζιστικό» όπως και πολύ «αριστερό», στο ότι πρότεινε μεγάλα σοσιαλιστικά σχέδια λαϊκής μεταρρύθμισης που δε συμμερίζονται οι πιο αστοί-εθνικιστές και οι πιο συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι του Schönhuber, και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του προέδρου του κόμματος στις 25 Μαΐου 1990. Ως δεκαεννιάχρονος ήταν μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας και μέλος του Ναζιστικού Κόμματος.

Albrecht von Graefe (politician): Γαιοκτήμονας και δεξιός πολιτικός ενεργός τόσο κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Αυτοκρατορίας όσο και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αν και ποτέ δεν ήταν μέλος του Nazi Party, ήταν πρώιμος συνεργάτης του Adolf Hitler και για ένα διάστημα εμφανίστηκε αξιόπιστος αντίπαλος για την ηγεσία του συνολικού κινήματος Völkisch. Ο Albrecht von Graefe επέστρεψε στο Ράιχσταγκ το 1920 ως μέλος του German National People’s Party (DNVP). Στενός συνεργάτης του Reinhold Wulle, ο von Graefe ήταν στην άκρα δεξιά του DNVP και ήδη από το 1920 το ζευγάρι είχε διαπραγματευτεί με τον Adolf Hitler. Μεταξύ 1919 και 1920, ο von Graefe είχε αναδειχθεί προσωπικά μετά τη δημοσίευση μιας σειράς ανοιχτών επιστολών στον γερμανικό Τύπο, όπου οι ρατσιστικές και αντισημιτικές του απόψεις δέχθηκαν επίθεση από τον εξέχοντα φιλελεύθερο Gustav Stresemann.

Wilhelm Henning: Ο Wilhelm Henning έγινε διαβόητος για ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην έκδοση του Ιουνίου 1922 του Konservative Monatsschrift. Στο άρθρο «The Real Face of Rapallo Terror», ο Henning κατήγγειλε τον Walther Rathenau ως «διεθνή Εβραίο» που είχε πλήξει τη γερμανική τιμή μη αναφέροντας τη δολοφονία του απεσταλμένου Wilhelm Graf von Mirbach-Horff στη Μόσχα κατά τις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη του Rapallo. Με τον Rathenau να δολοφονείται περίπου την ίδια εποχή, φάνηκε ότι αδίστακτα στοιχεία μέσα στο DNVP υποστήριζαν την πολιτική δολοφονία και έτσι, υπό την πίεση του Καγκελάριου Joseph Wirth, η ηγεσία του DNVP απέβαλε την ακροδεξιά αντισημιτική πτέρυγα, συμπεριλαμβανομένου του Henning. Σε απάντηση, ο Henning ενώθηκε με τους Wulle και von Graefe στην ίδρυση του German Völkisch Freedom Party (DVFP) ως μιας δεξιάς αποσπασματικής ομάδας. Ο Henning συνέχισε να εκπροσωπεί αυτήν την ομάδα (καθώς και το National Socialist Freedom Movement, μια κοινή λίστα με το Nazi Party που δραστηριοποιήθηκε μετά το πραξικόπημα της Μπυραρίας) στο Ράιχσταγκ μέχρι το 1928. Κατά τη διάρκεια των αγώνων για την ηγεσία του κινήματος Völkisch μεταξύ του DVFP και των Ναζί, ο Henning ήταν σφοδρός επικριτής του Adolf Hitler και τον είχαν καταγγείλει ως «όχι πολιτικό».

Alternative for Germany: Ακροδεξιά πολιτική και δεξιός λαϊκισμός. Ο Wolfgang Gedeon, εκλεγμένος εκπρόσωπος του AfD, έχει συμπεριλάβει τον φεμινισμό, μαζί με τον «σεξουαλισμό» και το «μεταναστευτικό», σε μια ιδεολογία που αποκαλεί «πράσινο κομμουνισμό» που αντιτίθεται και υποστηρίζει τις οικογενειακές αξίες ως μέρος της γερμανικής ταυτότητας. Τον Απρίλιο του 2019, ο Jörg Meuthen εμφανίστηκε μαζί με τον ηγέτη Matteo Salvini, την Marine Le Pen και πολιτικούς από το Danish People’s Party και το Freedom Party of Austria (FPÖ) για να ανακοινώσει το σχηματισμό μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής συμμαχίας. Το AfD αργότερα προσχώρησε σε αυτή την ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο τελικά ονομάστηκε ομάδα Identity and Democracy.

Christchurch mosque shootings: Συνολικά, 51 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 89 τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων 40 με πυροβολισμούς τρομοκρατικής επίθεσης, μέλος της “alt-right” ο Brenton Harrison Tarrant.

Rostock-Lichtenhagen riots: Από τις 22 Αυγούστου έως τις 24 Αυγούστου 1992, πραγματοποιήθηκαν βίαιες ξενοφοβικές ταραχές στην περιοχή Lichtenhagen του Rostock. Αυτές ήταν οι χειρότερες επιθέσεις όχλου εναντίον μεταναστών στη μεταπολεμική Γερμανία. Πέτρες και βόμβες βενζίνης ρίχτηκαν σε πολυκατοικία όπου ζούσαν αιτούντες για άσυλο. Στο απόγειο των ταραχών, συμμετείχαν αρκετές εκατοντάδες ακροδεξιοί και περίπου 3.000 θεατές της γειτονιάς ήταν δίπλα τους, που τους χειροκροτούσαν.

Καρτέλ ναρκωτικών (Drug cartel) στα διαφορετικά εγκλήματα “Drug lord”, στις βιαιότητες, ο νεοφασίστας luis garcía meza, ο Carlos Castaño Gil, “Peasant Self-Defenders of Córdoba and Urabá”, “United Self-Defense Forces of Colombia” ακροδεξιά, ο José Gonzalo Rodríguez Gacha, “Muerte a Secuestradores”, και με Pablo Escobar.

Fulgencio Batista: Διατήρησε τον έλεγχο μέσω μιας σειράς προέδρων – μαριονέτα (Puppet state) μέχρι το 1940, όταν εξελέγη πρόεδρος σε μια λαϊκιστική (Populism) πλατφόρμα. Ο Batista ανήλθε αρχικά στην εξουσία ως μέρος της Εξέγερσης των Λοχιών του 1933 (Cuban Revolution of 1933), που ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση του Carlos Manuel de Céspedes y Quesada. Ο Batista… στρατιωτικός δικτάτορας της Κούβας από το 1952 έως το 1959. Αντιμετωπίζοντας βέβαιη εκλογική ήττα, οδήγησε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του προέδρου Carlos Prío Socarrás που προκάλεσε τις εκλογές. Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν… από εκατοντάδες έως περίπου 20.000 νεκρούς. Ο Batista, υποστηριζόμενος από τον Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Συνασπισμό (Democratic Socialist Coalition) που περιελάμβανε το Κομμουνιστικό Κόμμα (Popular Socialist Party (Cuba) του Julio Antonio Mella, νίκησε τον Γκράου (Ramón Grau) στις πρώτες προεδρικές εκλογές… Ο Batista υποστηρίχθηκε από το αρχικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας, αργότερα γνωστό ως Popular Socialist Party (Cuba). 1952 Κουβανικό πραξικόπημα (1952 Cuban coup d’état) με επικεφαλής τον Fulgencio Batista. Democratic Socialist Coalition (1939–1944), Liberal Party of Cuba, (1948–1949), Progressive Action Party (1949–1952), Progressive Action Party (1952–1959). Στις 6 Οκτωβρίου 1960, ο γερουσιαστής John F. Kennedy, εν μέσω της εκστρατείας του για την προεδρία των ΗΠΑ, κατήγγειλε τη σχέση του Μπατίστα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ και επέκρινε την κυβέρνηση Αϊζενχάουερ για την υποστήριξή του.

Anastasio Somoza García: Ήταν ο πατριάρχης της οικογένειας Somoza, η οποία κυβέρνησε τη Νικαράγουα ως οικογενειακή δικτατορία για 42 χρόνια, με τα μέλη του “Partido Liberal Nacionalista” (Nationalist Liberal Party) ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους, εδραιώνοντας την εξουσία του μέσω πολιτικών διώξεων και καταστολής, είχε δολοφονήσει τους συντρόφους. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956, ο ποιητής Rigoberto López Pérez (ο Rigoberto López Pérez, στον αγώνα κατά της δικτατορίας για την ελευθερία της χώρας του, ακτιβιστής του PLI – Partido Liberal Independiente (Nicaragua) ή Independent Liberal Party (Nicaragua). Ο Somoza υπέστη επίθεση στην πόλη León (Νικαράγουα) από τον ποιητή Rigoberto López Pérez. Enoc Aguado ή Enoc Aguado Farfán, ξεκινά την περιπέτεια της πλοκής εναντίον του Σομόζα.

(Μόνο για τις επαναστάσεις, ενάντια στη δικτατορία, και οι επαναστατικοί πράκτορες.)

Partido Liberal Independiente (Nicaragua): Ιδρύθηκε το 1944 από διαφωνούντες του κυβερνώντος Partido Liberal Nacionalista (PLN) από την Familia Somoza.

Στο πλαίσιο των φοιτητικών διαμαρτυριών στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Managua ενάντια στην προσπάθεια επανεκλογής του Προέδρου Anastasio Somoza García, ενός αντιφρονούντος τμήματος του Partido Liberal Nacionalista (PLN). Γύρω στις 5:00 μ.μ. η διαδήλωση από την πλατεία κατά μήκος της λεωφόρου Ρούσβελτ προς το La Loma (Προεδρικό Μέγαρο) της Loma de Tiscapa για να διαμαρτυρηθεί κατά του Προέδρου Lorenzo Guerrero Gutiérrez και του στρατηγού Anastasio Somoza Debayle. Γύρω στις 6:00 μ.μ., ο υπολοχαγός της Πολεμικής Αεροπορίας Sixto Pineda Castellón βρισκόταν πάνω από ένα φορτηγό βυτιοφόρο με τους πίδακες νερού του οποίου είχε εντολή να διαλύσει τη διαδήλωση της αντιπολίτευσης.

Ο Kim Jae-gyu: Ο Kim φαίνεται να είχε στενή σχέση με τον Chang Chun-ha, ευρέως σεβαστό ηγέτη του δημοκρατικού κινήματος ως πρώην αξιωματικός του Απελευθερωτικού Στρατού, βουλευτής της αντιπολίτευσης και εκδότης του μηνιαίου περιοδικού World of Ideology. Ο Kim Jae-gyu επιτέθηκε ξανά στον Park Chung-hee…

Democratic Party (South Korea, 1955): Το κόμμα ήταν η πρώτη πραγματικά οργανωμένη φιλελεύθερη αντιπολίτευση ενάντια στο Liberal Party (South Korea) του Syngman Rhee, και θεωρείται ως ο προκάτοχος της καταγωγής των Liberalism in South Korea. Η στάση του κοινού που στρέφεται ενάντια στην κυριαρχία του Syngman Rhee, οδήγησε σε αυξημένες εντάσεις και ο Chang Myon, ο Chang Myon επέζησε από απόπειρα δολοφονίας το 1957. Ο Syngman Rhee, και η κυβέρνησή του, επέβλεψε επίσης αρκετές σφαγές, ο Park Chung Hee πρώην κομμουνιστής, η κληρονομιά του συνεχίζει να προκαλεί διαμάχες ως μια αναπτυξιακή δικτατορία.

Anti-Fujimorism: Είναι ένα πολιτικό κίνημα, από την αντίθεση στο Fujimorism, η ιδεολογία του πρώην περουβιανού προέδρου Alberto Fujimori, Keiko Fujimori, με πολλούς αντιπάλους στις φιλελεύθερες δημοκρατίες… από την αριστερά, το κέντρο και τη δεξιά να βγαίνουν ενάντια στον Fujimorism.