Μορφές του αετού

 

 

Μες στον κήπο μου τώρα ξεράθηκαν

και δεν έχω λουλούδια να φέρω,

θα σου φέρω αποξηραμένα μπουκέτα

με κλαδιά στολισμένα και μιαν αγκαλιά μαγική.

–

Δε μυρίζουν σε ένα καλάθι λουλούδια

μα το άρωμα ρίχνω εγώ,

να μυρίζει αγάπη μου γαρυφαλλιά

που ‘ναι τ’ άνθη της Πρωτομαγιάς

και τα βάφω με χρώματα του γερανιού.

–

Μα την άνοιξη έναν χειμώνα θα φέρω

τα γλυκά της λουλούδια που όλο αλλάζω,

που αυτά τα χτυπάει το κρύο

μα αυτά αγκαλιάζει το χιόνι

μια ψυχρότητα μένει,

στον λαιμό κρεμασμένη κι εσύ να την διώχνεις.

–

Μα δακρύζω εγώ που νερό θες να γίνω

που τα λόγια μου είναι μορφές του αετού,

με τα σύννεφα πέφτουν από τα ψηλά

θα μπορούσα να είμαι αυτό που κυλά,

και από την αγκαλιά σου να χάνομαι πάλι μακριά.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.