Γύρω τους οι στάχτες ζουν

 

 

Περίοπτος όταν βρήκε το φως του ο σταυρός

θα ‘ναι σε όλες μας τις αποστάσεις αισθητός,

η παρασκιά του περιβάλλει τα μακριά του κόσμου

στο ψηλότερο σημείο κοιτάξτε, ο αγνός.

–

Όλων των εποχών, με τ’ άλογα των ιπποτών

της τύχης πέταλα στις αγέλες των αγγελικών,

μ’ ευλυγισία θα ιππεύσουν, με ήχο καλπασμού,

στα μάτια των πιστών, το τόξο των αλματωδών.

–

Δεμένους, πάνω στα κατάρτια σταυρωμένους

άγνωστες τυραννίδες να τους καίνε νιμμένους,

σαν στάχτες χύνονται, το χάδι του βοριά τις παίρνει

σβούρα να γίνουν με το νοτιά στους ασπασμένους.

–

Γύρω τους οι στάχτες να ζουν με χιτώνες των ετών

στις κουκούλες, το πρόσωπο διαλύεται των αλσών,

επικίνδυνες οι στάχτες στο έπος με συριγμό

με τον άνεμο τους κυκλώνουν, πράττει αγεληδόν.

–

Φορτικό, βουερό το τοπίο που σας εκφράζει

έξυπνα δαιμόνια στην αναστάτωσή σας τάζει,

θα μένουν πάντα των πιστών στα μάτια αναβάτες,

κύμα οι σημαίες, ασπίδες, το ξίφος τους και βράζει.

–

Μετά την πολιορκία να τους καλωσορίζουν

τους πηγαίνει στα νέα, την σταυροφορία κτίζουν,

με λιτανεία να τους προϋπαντήσουνε στο φως

με “Luciferianism” οι ελευθερωτές διασχίζουν.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.