Φλεγόμενοι, υπέρυθροι διάβολοι

 

 

Παντού τις σιωπηλές ψυχές φωτίζει

θα ‘ταν φεγγαροφώτιστα σημεία,

ξεχύνεται μες στις κραυγές δακρύζει

θυελλώδεις προσδοκίες σ’ εποπτεία.

–

Μορφές στην άνοδο τους δαιμονίζει

στην σκοτεινιά υπάρχουν με βραδεία,

τις προβολές τους δήθεν διαφωτίζει

να σβήσουν στην συσκότιση βραχεία.

–

Να μοιάζουν σαν αμέτρητοι στις σκάλες

βουβές στα κτίρια κάνουν τους αγγέλους,

την νύχτα μας θολώνουν, δαίμων στάλες.

–

Οι πλεύσιμοί σας διάβολοι με ζάλες,

φωτιστικά της νύχτας με φακέλους,

στην ποικιλία των θρησκειών σκυτάλες.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.