Έωλος νους

 

 

Πάνω της λιώνω και ρίχνω τα μάτια

σαν δαγκώνει, μια νύχτα τα χειλάκια

σαν με φίλησε, να γίνω κομμάτια.

–

Είχα κρυμμένα μικρά πετραδάκια

με γράμματα για να τελειώνεις σιωπή,

να φέρνεις γραφή τα γλυκά λογάκια.

–

Έωλος νους, του φιδιού χωρίς σκεπή

έξω στην πόρτα την σάρκα του βγάζει

γύρω στην φωτιά, σαν ζαρώνεις ντροπή.

–

Μοιάζει εξοχικό, κορμί π’ ουρλιάζει

σαν κρατούν οι ματιές το σώμα σφιχτά,

τέτοια χειλάκια ζω, και δες καλοκαιριάζει.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.