Μια μαντινάδα όμορφη…

 

Μιλούσε ακατάπαυστα μια πλειάδα… στιχουργών μας,

μια μαντινάδα όμορφη στην κάβα… μουσουργών μας.

Να χαίρομαι σε κάθε της αυγής μελάνι κράμα,

με σκηνικό που λάμπει ξέσκεπο αιθέρα βάμμα.

Κουρελιασμένος ο ναρκισσισμός που νεροβράζουν,

πως έχουν και την τάση του γκισέ βροντοφωνάζουν.

Να πάρουμε το σώμα, θέμα για τ’ αλλοτινά μας,

υπάρχει λίγη τύχη, γι’ απολαύσεις στ’ αυριανά μας.

Υπενθυμίζει, τα παράπονα τις νύχτες πάντα,

ταλέντο το κερί, με πόνο πάλι ανταπάντα.

Εφαρμογή, την εχθρική γραμμή σας συνοδεύει,

θα έχετε αλλάξει σώματα σαν γιγαντεύει.

Μες στην ανατροπή θα χάνεστε με γεγονότα,

να τα οικοδομήσουμε, για κάτι ξαναρώτα.

Στο χώμα πάντα, την απόγνωση μου σημαδεύω,

πολλές φορές στα μέσα μου, τη μοναξιά χορεύω.

Μια μέρα θα γυρίσεις, μες στο πουθενά… γενιά μας,

παντού, το πνεύμα που θα τρέχει μες στην αγκαλιά μας.

Ανύπαρκτος ο δείκτης… έκφρασης στα τελευταία,

ο έρωτας στα πρόσωπα, σαν τα εφαρμοστέα.

Μιλούσε ακατάπαυστα μια πλειάδα… στιχουργών μας,

μια μαντινάδα όμορφη στην κάβα… μουσουργών μας.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.