Συγχωρώντας μες στο φως
Συγχωρώντας μες στο φως, στο μέλλον θα χρειαστεί,
για ν’ αναρωτιόμαστε, τι θέλουμε για τη ζωή,
είμαστε τα λιανοκέρια όλοι που θα σώνουν,
λαβωμένοι απαλά, της φύλαξης που βιώνουν,
πρέπει να προσέχουμε της ανθρωπιάς τον τρόπο,
ξέρουν τα γαρίφαλα ν’ ανθίζουν με τον κόπο.
–
Το απόλυτο ξεκλείδωμα θες για τον ναυαγό,
άκεφοι, κι ακόμη εύθυμοι με τον συνοδηγό,
για να μου τηλεφωνήσει πάλι μες στο μέλλον
της συνάντησης… υπάρχει χρόνος των αγγέλων,
θα ‘ναι στη δραπέτευση για μερικές στιγμές,
όλοι ταξιδιάρηδες, οι φίλοι όλοι στις λαβές.
–
Μέχρι τώρα βρίσκω κλικ εδώ που δε θα φτάνω,
του σκεπτόμενου να ταξιδεύει θες το πλάνο,
σύντροφος βηματισμών θα πέσεις, να διαβεί,
α, να, που δεν του μιλούσε, να μη διώξει τη λαβή,
φέρνει την αμάθεια με τη βοήθεια το παιχνίδι,
κατ’ αρχάς απέδωσε την προσμονή στα είδη.
–
Πάμε στο Παρίσι μας γλυκιά μου Αμαλία,
μια στιγμή, για την παραλαβή με αγωνία,
θα ‘ναι τα λουλούδια, τα τριαντάφυλλα του γλεντιού,
θα ‘ναι φορτισμένα θετικά του αργυραμοιβού,
και το άγαλμα θ’ ανάβει, της ειρήνης φωτεινό,
για τον ψεύτικο πολεμιστή, τον θλιβερό.
Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.
