Είναι ανοιχτός ο ενδέκατος μήνας (17 Νοεμβρίου)
Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού
Πώς επανέρχεται πάλι η μητέρα; Μόνο που ακούει ή γνωρίζει ότι υπάρχει το παιδί της. Πώς αποκαλούσαν και αποκαλούν μια πατρίδα; Απάντησε: «Η μητέρα της οικουμένης». Σας έχουν πει ότι θα ‘ναι κάθε μητέρα της ανθρωπότητας, η ιδέα που βοηθά ν’ αντιλαμβανόμαστε την αγάπη και τη φροντίδα. (Δεν έχουμε να κάνουμε με πατριδοκαπηλία, από την “κλεπτοκρατία” της ανεπισημότητας.) Οι λέξεις είναι μέρες αλλά και των αερολογιών «έπεα πτερόεντα», και η φήμη της μητέρας θα κυκλοφορεί αιώνια «τα γραπτά μένουν», τόσο και των γλυκών λόγων, τόσο και των νεκρών της. Στο σημείο όπου θα σημειώσουμε το ραδιούργο μπερντάκι, πριν λίγη ώρα από άγνωστες μπότες κάθε είδους, με τη μεγάλη επιμονή του αφανισμού, για να πείθεσαι θα ‘σαι αστοιχείωτος, θα γίνει σαν το αφεντικό του, πριν το βούτηγμα θα έχει χαθεί.
Έτσι και εμείς λέμε να χαθούμε με την αλληγορία σε μια ατμόσφαιρα του σύμπαντος μας για την καλή διάθεση, με τους γαλαξίες των διαχειρίσεων στην ισορροπία μιας ανοιχτής καμπύλης στο έδαφος της αφύπνισης. Και της μεσότητας πορεία, αυτή η λαχτάρα έχει ιστορία, πώς γυρίζω στον τροχό του λούνα παρκ, πώς σε βλέπω από όλα τα σημεία; Γιατί κυλιέμαι στο χτες, σε μια νέα ευφορία. Και η ευφροσύνη σου χάνεται ακόμα, στης χώρας σου τα μπετά που όλη είναι εντός των τειχών και προς τις φυλακές των ακρογωνιαίων λίθων τους.
Πού κυκλοφορεί; Ποιος να ξέρει, πώς μπορώ να ρωτήσω; Για τις συλλήψεις, που είναι για λόγους πολιτικούς. Για ό,τι οι φρουροί τους χτύπησαν σε ξεχωριστά κελιά των πληγμάτων, γιατί για εμάς δεν υπάρχουν φυλακές, πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Ασήμαντος ο δικτάτορας, αν έχει, και η θεοκρατία του, αλλά πάλι είναι μόνος του ένας τίτλος στην απομόνωση. Κηρύχτηκε η δικτατορία, τροχοπέδη του μεγάλου ρολογιού, δε λυπήθηκαν να σκορπίζουν τα πιο φρικιαστικά βασανιστήρια και τον θάνατο. Έτσι, η δικτατορία απάντησε στο λαό και τους είπε: «Θα γίνεται συνεχώς αυστηρή αμφίδρομη επιτήρηση». Σε αντίδραση, η αντιδικτατορική δημοκρατία σ’ ενότητα που τους απάντησε: «Από εμάς θα γίνονται συγκρούσεις αμφίδρομες».
Είναι ανοιχτός ο ενδέκατος μήνας (17 Νοεμβρίου). Νύξη, για τους ψιθύρους των σκανδάλων· αλλά αυτά έγιναν μετά σπερμολογία… των εκτρόπων και των διαπληκτισμών. Μετά μεταφέρουν τρία-τέσσερα δέματα από αντιφρονούντες της αντιπαράταξης, για να δείξουν το παρακράτος, και τις πινακίδες των λαιμών που κάτι γράφουν. Και εγώ σου είπα: ξύπνησαν στη χώρα μια φορά και εξερράγη πραξικόπημα, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ένας κακός κέρβερος, και οι άλλοι την χαρακτηρίζουν «λούμπεν» τα χαμένα προνόμια της τάξης τους. Ήταν μια καταπίεση, και ταξιδιώτες της έξαρσης για την προσφυγική κρίση, ήταν αυτή που αποκαλούσαν: Στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα (1967 – 1974).
Μες στη διαστροφή του απόκρυφου κόσμου τους, και τις κραυγές τους, αντιμετωπίζοντας το τσουχτερό κρύο τους όλος ο κόσμος, όταν ήταν μπροστά στα μάτια όλων η πραγματικότητα των ψυχών που ζητούσανε την ανατροπή της σελίδας… για άλλο βιβλίο στη διάρκεια της χώρας, ζητούσανε την ανατροπή στη σειρά των έργων τους, όσον αφορά την ανακοίνωση της καταπολέμησης μπροστά στο πιο σκληρό πρόσωπο της, που είχε σκορπίσει τον τρόμο. Για ν’ αποδεσμευτούμε αληθινά από τα φρικιαστικά φαινόμενα και την έλλειψη του πολιτισμού, από το απλωμένο ματωμένο θλιβερό σεντόνι, με την τεράστια ένταση για ό,τι πληγώνουν. Έτσι μες στα κοσμικά φαινόμενα βρίσκεται απεικονίζοντας μια ιδανική γυναικεία μορφή, εκφράζοντας την πολυπρισματικότητα για την ανάγκη των ανθρώπων, ενάντια στις αυστηρές ποινές και την απάνθρωπη μεταχείριση για τα τραύματα των ψυχών, αλλά πάντοτε θα εμφανίζει την ιδιαίτερη προτίμηση της.
Έλα, θα πάμε αλλού αν θες, τώρα τελείωσε και σφυρίζει ο ωραιότερος καιρός, μακριά από τα πλήθη ο κέρβερος τους
γίνεται η πεπιεσμένη χαρτομάζα, έτσι η ζωή στη σιωπή απλώνεται κοιτάζοντας τη δουλειά της, μα το κύμα της θα δουλεύει αλησμόνητα εδώ στο σπίτι της καρδιάς του, για όλα εκείνα που σ’ ενοχλούν. Δίχως την έλλειψη της συγκέντρωσης για τα βασικά σημάδια, που θέλεις να μοιραστείς από τα μάτια σου, όλα αυτά θα φέρνουν τραγουδώντας τ’ αναγνωριστικά συναισθήματα στην αγκαλιά σου. Σε ένα τηλέφωνο θα μπορούμε να καλέσουμε και άλλους, για να έχουμε την πρόσβαση ν’ αρνηθούμε για όλα τα πλοκάμια τους, που αιματοκύλησαν το σπίτι, έτσι θα υπάρχει στον χρόνο πάντοτε η μέρα που θα παίζουν στην πόλη τη μουσική μας.
Αν θες πάμε εκεί, εκεί όπου όλοι τους θα ‘ναι γύρω από ένα σώμα ντυμένο με τα λελούδια, χορεύοντας όπως γνώριζαν κάθε ακουστικό και ηλεκτρικό βράχο, εκεί που θα ντυθείς με τα ρούχα που θα συναρμόζουν στο στιλ το δικό σου. Με όλα αυτά, που δίνουν χρώμα στη ζωή, να διαβάσουμε ποιήματα, να γνωρίσουμε ποιητές, τα παιδιά της ειρήνης, στα παιδιά που μάχονται, για να φέρουν την ειρήνη. Με αυτά που ένα αγόρι αγνόησε, και άλλα που βρίσκει τρελά, αλλά και θα το βρίσκουν, λες και ήταν χρόνια σαν τους γελοίους διαγωνισμούς που διέγραψα. Πρώτη φορά δίνεις στον καθένα αξία, πριν έπρεπε να ήταν σαν εσένα, είχες μεταμορφωθεί σε ένα τέρας κακίας. Θα επιστρέψει κανένας, έχει την αίσθηση σε όσα ακολούθησαν; Δεν το πίστευα, ήταν λες και πεθάναμε νωρίς, και επιστρέψαμε.
