Στα αντικείμενα ως σημάδια, θα γεφυρώνουμε όσο τις ισομοιρίες και τα ισοκρατήματα. Για το έσχατο σημάδι της επιδιόρθωσης…

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Στα αντικείμενα ως σημάδια, θα γεφυρώνουμε όσο τις ισομοιρίες και τα ισοκρατήματα. Για το έσχατο σημάδι της επιδιόρθωσης…
Θα ‘ναι καλύτερα στον υπολογισμό της πράξης όσο μπορούμε, ή πριν την ακραία ανώφελη πράξη που θα κοστίσει στη μετάνοια, αλλά θα ‘ναι αργά όταν η ευχαρίστηση θα μεταφέρεται. Ό,τι αγαπάτε, θα ‘ναι ό,τι κι αν είπαμε…

Οι πιο ωραίοι είναι πλέον άνθρωποι… είναι αλτρουιστικοί. Πολλοί άνθρωποι συμμερίζονται τις συμπάθειες σαν τους στρυφνούς, δε σαφηνίζουν οι σπεκουλαδόροι από των εγωκεντρικών τις αυταρέσκειες. Έτσι θα χάνουν τον καλύτερο κύκλο, για τις δυνάμεις τους που τις αναδεικνύουν σαν τους τενεκέδες, σαν τις τσοκαρίες. Έτσι σχολιάζουν, σχεδόν όλοι τα πάντα μ’ επικριτικά σχόλια, ενώ θα προσποιούνται, για να παραγράφουν. (Με αυτούς τους [μεγάλους παίκτες] εμείς πρωί-βράδυ θα ψάχνουμε τη λέξη-κλειδί.) Αλλά για την απάντηση… Κανένας δεν είναι ο καλύτερος από τις θηλυκές διάνοιες.

Με τους φίλους μας δε θα φοβάται κανένας, για να μη σχολιαστή αρνητικά ανάμεσα μας… ολημερίς και ολονυχτίς. Ο δυσηχαγωγός μας, υπερασπίζεται τις διεθνείς σχέσεις του ηχαγωγού, που θα ‘ναι στον ακτιβισμό σαν την υπεραγωγιμότητα, για να κατανοούν τώρα τις διεθνείς σχέσεις μετασχηματίζοντας τα σχήματα. Ξεκάθαρη εικόνα, θα ‘ναι στην τρέχουσα δεκαετία να προσπαθεί πάντα να βρει τη διεύθυνση του, αναζητώντας τα μικρά πράγματα των επενεργειών του παλιού δέους.

Στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι φίλοι μας με άλλα βέλη στη φαρέτρα, οι φίλοι μας αντιμετωπίζουν τη χλωρίνη -της μεταφοράς- που σκοτώνει τα πάντα στον κορμό που αισθάνεσαι.
Πάντα μαζί το βράδυ στις ασιατικές αγορές με τους φίλους, με το καθημερινό τραπέζι και μετά σε ένα κλειδωμένο θέατρο με δωρεάν εικόνες της δημιουργίας, της δημιουργικής φωτιάς που χορεύει δυνατά ξανά και ξανά. Για τις πολλές φορές που έχουν περάσει κουρασμένοι μέσα απ’ την αποκοπή των δυσηχαγωγών, σαν άγνωστοι δυσηχαγωγοί της επικάλυψης γίνονται για τη φιλία τους, για τη φιλία, τώρα που θα φεύγουμε εμείς· θα μπαίνουν άλλοι με την πίστη πως όλα θα ‘ναι ικανά, θα ‘ναι της εμπιστοσύνης μόνο όσα τους λέει η αβεβαιότητα, με μια έγκαιρη διάγνωση.
Αν καθαρίσετε το δωμάτιο των ψυχώσεων τους, προσοχή στη δική σας την πραγματικότητα, γιατί δεν έχετε ιδέα, τι τους προκαλεί το χαρτοφυλάκιο. Βρες τα αυτοκολλητάκια σου, του τοίχου, του ψυγείου, της πόρτας, όπως εμείς, για να μας θυμίζουν τα κομμάτια, στον σταθμό του μετρό που ξαφνικά θα εμφανίσει την ιδεοκαταιγίδα, θα ‘ναι λιγάκι σοκαρισμένη, μου είχε κάνει εντύπωση που δεν ξέφυγα λίγο από το θέμα.

Μια εικόνα θα ‘ναι η ακριβή μου στην τελευταία σκηνή μας, με την ανάγκη στον χρόνο -σαν την άγνωστη γλώσσα, η

συλλογική μνήμη των αντιδραστικών μοντέλων- να μας διαβάζουν την ψυχολογία, για να αισθάνονται πιο άνετα στα βράχια, σαν θα βρίσκουν τα γαρίφαλα, τα τριαντάφυλλα, στα γεγονότα της ζωής και στην ποίηση που είναι μουσική. Και θα κλείνει το μάτι στους φόβους των ανθρώπων -είναι τα συγκεκριμένα γεγονότα του φραξιονισμού;

Οι φίλοι έλεγαν: «Αλλού… επιδρά ενεργά στις συμμετοχές ο ιός που θα μεταλλάζεται με τον ήχο του γκονγκ, όταν θα παίρνει το μικρόφωνο στον στίβο της μάχης ο αλμπάνης καλαμπόρτζος».

Οι φίλοι έλεγαν: «Η εφηβεία! Το πρώτο και το δεύτερο μέρος της εφηβείας. Δεν είναι η γυναίκα, ο άνδρας της ωριμότητας, ακόμη και σαν τις παιδικές ψυχές, τις αγνές, είναι τα κορίτσια, τα αγόρια οι εφηβείες που θα παίζουν».

Κάποιοι δήθεν κριτικοί είναι οι μετεφηβικοί, οι ανώριμοι με το στιλάτο κόκκινο των σκύλων της εξαπάτησης και των παιχνιδιών, των σκυλόψυχων, των σκυλόμουτρων…
Η αλλαγή πρέπει να σερβίρεται από τη ζωή μας, για να βελτιωνόμαστε στις ανθρωπιστικές δράσεις, τους κωδικούς, που έχουν τα πρόσωπα αναπτύσσει, και την επιθυμία που μας απασχολεί.
Το θεμελιώδες πρωταρχικό γυναικείο σώμα, πάντα θα ‘ναι της αρμονίας, της εξατομίκευσης των σωμάτων, γιατί πάντα θα σου λείπει ο τόνος στον παλμό της δύναμης του, της ρώμης… Για τη λεπτότητα στη διάπλαση των ανθρώπων, με την αβρότητα της διαμόρφωσης, με τις αλληλεπιδράσεις μες στα ερεθίσματα, πάντα θα ‘ναι μαζί οι πίνακες των ρητορικών ανθέων της μητέρας στα παιδιά, απλό, για την αξία της αγάπης σου.

Είναι ο άνθρωπος του θηλυκού γένους στη σοφία, στη δημοκρατία, που πάντα θα ‘ναι το τιμώμενο πρόσωπο, για να νιώσεις την ελευθερία, την ιδιοσυγκρασία της ψυχοσύνθεσης στη γυναίκα, και την ψυχοσύσταση με το μαλακό εξώφυλλο στ’ ανοιχτά μυαλά, για να κρατήσουμε τη σελίδα κλασική, με τις πολλές εκσυγχρονισμένες μόδες, τις διαχρονικές μόδες, να υιοθετούμε τα ίδια με τις μοντέρνες πινελιές… δίχως τα όρια, τα όρια των σοφισμάτων που θα σε ξεγελάσουν, για να κρατάμε τα όρια που διαχωρίζουν τις καταστάσεις. Στο αληθινό συναίσθημα δε θα αρμόζει η λέξη του γαμιά γαμιόλη των αποκαλυπτήριων ή άλλη λέξη, αλλά μόνο το κάλυμμα του έρωτα, ο έρωτας με την ανάγκη των ανθρώπων, ο έρωτας δίχως την ενεργητική φωνή της περιουσίας, της εταιρείας για το τέλος του κινηματογραφικού έργου.

Οι πραγματικές αξιολογήσεις των κίβδηλων θα ‘ναι για την ευαισθητοποίηση, για τις συχνές αλλαγές με τα κριτήρια της δημιουργίας. Έχοντας εντοπίσει ό,τι υπάρχει με τις απαιτήσεις για την αποφυγή… για μια ολόκληρη ομάδα από τους ανθρώπους που συνεισφέρουν στις ζωντανές επιταγές που θα ξεπουληθείς, για να στέλνουν την εντολή της αγοράς -μαζί με το τέλος της περιόδου- για τις επιθυμίες των απηνών. Το κρούσμα δε θα βρίσκεται στις υπηρεσίες των συνοδών για τις προσωπικές σας ενέργειες, ούτε στα πέντε εύκολα βήματα για τους/τις συνοδούς που θα προσέχετε και θα πληρώνετε, αλλιώς στην αποφυγή. Το κρούσμα θα βρίσκεται στις επιθυμίες των απηνών, για τις προσλήψεις πρέπει να εξαναγκάζονται στον περιορισμό τους, πρέπει να συνουσιάζονται, τα κορίτσια, τα αγόρια, δίχως σεξαπίλ, σαν τους συντελεστές της επιλογής τους.

Η κοινωνία πρέπει να τιθασεύει κάθε μορφή της βίας, πρέπει να τιθασεύει κάθε μορφή της έμφυλης βίας, της σωματικής αρτιμέλειας, της αναπηρίας. Κάθε φαινόμενο του εκφοβισμού ή λόγω της κυριαρχίας, πρέπει να τιθασεύει με την προστασία των δικαιωμάτων λόγω της αδυναμίας. Σαν το σημερινό δελτίο, να μιλάμε για τη συνεργασία από την πρώτη σελίδα, για να γίνει η απολύμανση. Με τα δικαιώματα οι λεπτότητες να καθορίζουν την περίοδο της επιδομής, με το ταίριασμα στις λέξεις για την ευγλωττία.
Πού ήσουν, στον μωρόπιστο/στον δύσπιστο; Αυτό δεν είναι ο φορέας της ζωής· είναι το μεγάλο βάσανο. Λοιπόν, δε θα πάμε στον μωρόπιστο, θα πάμε στον δύσπιστο, στον κόσμο με τα μεγάλα (!) πράγματα των υποθέσεων της ζωής μας και τα κόμπλεξ με τον βραχυκυκλωμένο προβληματισμό στον νου, που τον νου μας διακόπτουν. Τώρα θα τον συναρμολογήσουμε, για να είναι στο λειτουργικό του για ό,τι θα μπορούμε, αλλά πάντοτε αυτό που φοβάσαι περισσότερο… θα ‘ναι η κατασκευή σου με τα κόμπλεξ στην ασυνείδητη δημιουργία σου.

(Το παιδί θα μιλάει αλλού όταν θα φοβάται τους όρους ή τους γονιούς του.)

Οι γονείς με τις αδικίες της μομφής των ντροπών που δε θ’ αποτελούν τον προσδιορισμό, θα ‘ναι που θα νιώθουν οι καλότυχοι ή οι κακότυχοι για το φύλο του παιδιού τους. Στα δυο παιδιά των διαφορετικών φύλων, το ένα παιδί θα εκδηλώνει το σεξιστικό χυδαίο σχόλιο, της ανυπόθετης συμβουλής του έξω στον κόσμο, το κατασκευασμένο… δίχως την επινόηση του με την παρελθοντολογία. Στα παιδιά τους, το ένα είναι στην καθοδήγηση της αντίθεσης από το άλλο παιδί, αμέσως στις αναιρέσεις, στις αλλοιώσεις, στην αποσύνθεση με την επισήμανση τους. Κανένας μόνος του δε θα κάνει τίποτα, την ίδια προσοχή χρειάζονται οι δυαδικοί, για να προσέχουν αναμεταξύ τους, το ένα παιδί το άλλο έξω στον κόσμο. Ένα προς ένα, σαν της αλληλοπάθειας η ενέργεια, δε λείπει στο θηλυκό η θηλυκότητα, της ανδρειωμένης, δεν τους λείπει, δε λείπει στον άνδρα ο ανδρισμός είναι… ύπουλε πορνοβοσκέ. Δίχως τη φύση τους, την πλάση, την κοινωνιοβιολογία, στον αναπαραγόμενο εαυτό τους, θα μοιράζουν αφενός την εμπειρία τους δίχως τις ανάγκες στις ενιαίες διαιρέσεις με τις δυνατότητες τους. Δίχως την αλήθεια στα συμπτωματικά τους, για την κάλυψη των αναγκών τους και την υπεράσπιση τους, θέλει την προσοχή, τη φροντίδα.