Ο ανήλιαγος της πόλης (το βιβλίο)

 

Τίτλος: Ο ανήλιαγος της πόλης

Πνευματικά δικαιώματα: Σωτήρης Τσατταλιός

Δημιουργία – Εκτύπωση – Καλλιτεχνική επιμέλεια- έκδοση:

Παγκόσμιο Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού «Έλξευσις»

Ιστοσελίδες: www.elxefsis.com / www.elbooksgr.com

e- mail: elxefsis@gmail.com / elxefsis.books@gmail.com

Βόλος – Γαλλίας 73 – Τ.Κ. 38221 / Τηλ: 24210 20038 – 698 80 85 300

Εξώφυλλο: Παναγιώτης Άγγελος

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολο της ή τμημάτων του με οποιονδήποτε

τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου

ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης – Παρισιού, που κυρώθηκε με

το ν. 100/1975. Επίσης, απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και

γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

 

ISBN: 978-618-84812-2-0

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίηση, σαν μια ιδιαίτερη μπάλα

γεμάτη με τις μπογιές της ανάγνωσης

θα ‘ναι ξομπλιαστή σαν της μουσικής την έκφραση

και το χέρι της πάντα

θα κατεβαίνει στην ομορφιά της θάλασσας

μες στα πιο βαθιά της συναισθήματα.

Εκεί, μπορεί να εισέρχονται

τα πόδια της ανθρώπινης λογικής

βλέποντας μέσα στην ζωή της θάλασσας,

το αντάμωμα όταν φέρουν τον ίδιο τίτλο.

Αφιερωμένο, στον Martin Luther King Jr.

 

 

 

 

 

Τα θυμωμένα ποιήματα

 

 

 

 

Ο ανήλιαγος της πόλης

«Ίαμβος»

Στους χτύπους τους οι μπάλες πάγου τα μεσάνυχτα

ελεύθερα κινούνται μες στο δρώμενο υπάρχουν,

οι πρώτες τους συγκρούσεις, δέματα ολάνοιχτα,

με τις αντίθετές τους διαδρομές που συνυπάρχουν

γεμάτες με οστά να δώσουν πια ολάνοιχτα,

σαφής αναφορά στο δράμα που δεν ενυπάρχουν.

 

Στην άγρια μας πατρίδα με τα ζάρια παγωμένα,

με την σειρά κινούν το μέλλον, τι θα γίνει μέλλον…

τα θλιβερά μας επεισόδια μένουν ανδρειωμένα

στις μπάλες, που θα σπάνε μες στα χέρια των λιβέλων

μες στις βαριές τους διαδρομές, σαν τα δαρμένα,

να σέρνονται μες στις εκτάσεις ανδρεικέλων.

 

Δεν έχουν πια τελειώσει, με την αίγλη σ’ ένα δράμα

θα είναι μόνο στις συνήθως μακρινές βολές

με στόχο λες, μες στα ιγκλού, γι’ αλλού αντάμα,

με δυσαρέσκεια να στολίζουν με τις χθαμαλές,

τις σφαίρες, στον ανταρτοπόλεμο συνάμα

στο κείμενο ενισχυμένος και λαοφιλές.

 

Σαν τον ξηρό αέρα τρέχεις άμυνα στα ύψη,

σαν αμμοθύελλα σηκώθηκες, των μαχητών,

ανήλιαγος της πόλης, που στο σκότος θα σε κρύψει

ανήλιαγος της πόλης, στους αντάρτες ιδρυτών,

ανήλιαγος της πόλης, βρίσκουν το ανίψι

ανήλιαγος της πόλης, των κρυφών μας ουρλιαχτών.

 

Μες στον παγκόσμιο χάρτη βρίσκεται αντάμα

δες η δεξιά, παντού στη θέση της δημοφιλές

δεν θα τελειώσει μα θα βγαίνει με ρεκλάμα,

και μέχρι την απελευθέρωση σαν σιωπηλές…

οι αναγκαίες κρούσεις, αν υπάρχουν με το τάμα

μια πίεση, της επανάστασής μας προσφιλές.

 

Μες στης πολιτικής την αναρχία για ν’ ασκεί

τα ιδεώδες για μια λαϊκή αντίσταση

της αντιδικτατορικής μας πάλης ως εκεί,

δημοκρατίας ξέσπασμα μες στην περίσταση

σαν την απάντησή μας, κάθε βράδυ καρδιακή,

με την κατάρρευση των δικτατόρων σύσταση.

 

Ζητούμε την αποβολή της, λες οι μανιακοί

αντιδραστικής φωτιάς η δυνατότητα

βαρέλια μ’ ετικέτες δράσης, σαν οι αμνιακοί,

μετά τις άγριες συμπλοκές στην ανθρωπότητα,

στα βράδια της ντροπής εμείς γενιά δαιμονιακή,

σε όσα θ’ άγγιξες, να φύγεις πια βιαιότητα.

 

Ακούει τις σειρήνες, στα χιλιόμετρα τους νόμους

τα χρόνια πισινά που πίσω τράβαγαν τα τζιέρια

στα μπροστινά, που αναπνέουμε αργά στους δόμους,

τα χέρια τους δεν θα ’ναι όπως όλων μας τα χέρια

ακίνητοι, ακίνητοι, ακίνητοι στους τρόμους

της φλόγας θα ’ναι, φλόγα θέλει, φλόγα στα ξεφτέρια.

 

To έθνος μας χτυπιέται, μέσα απ’ τους στρατονόμους

της νύχτας χτύπος, πυροβολισμός, βομβαρδισμός,

να βλέπουμε πια όλους όσους χτύπησαν στους δρόμους,

αγγίζαν, όπως το δριμύ τους ψύχος, ο γκρεμός

ποτέ δεν θα μπορεί να πλάσει μες στους υπονόμους,

μες στις αρχές μιας χώρας, στην ηχώ της συριγμός.

 

 

 

Μετά την κοινωνική αναμέτρηση

«Ίαμβος»

Κατέγραψε τις αντιφάσεις όπως φαίνονται

να μάθουν επιτέλους πως θα λειτουργεί συχνά

σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει σ’ έκταση,

αντικρουόμενα υποβολής της νάρκωσης,

κατάσταση που μοιάζει ξαφνικά χωρίς απώλεια

μα θα ‘ναι σε αναισθησία ή παράλυση,

στην ύπνωση, στην παύση κάθε κίνησης ν’ αλλάξεις

που διόρισαν, μες στις ενδόμυχες τις σκέψεις μας.

 

Θες να εστιάζει για το θέμα, για την διαδρομή

για την μετάβαση σε όποιους αντιστέκονται,

στο πόδι, γίνεται από εσάς η διασπορά

καθώς αντίκειται στους νόμους, στην ταπείνωση,

με άλλο δρομολόγιο, άλλο στόμα υπομένει,

που διαμαρτύρονται για των εγκλωβισμένων

την ιστορία σ’ ένα επιχείρημα διαρκής,

μακριά, μια σου αναφορά στα μακροπρόθεσμα.

 

Στην έκθεση μας φαίνονται τα χημικά τ’ αέρια

σχεδόν εξήντα όταν ήμασταν εκτεθειμένοι

μες στον κατακλυσμό θολούρα κάποιας ύλης

που ήταν για την έξοδο της διαφυγής στο πλήθος.

Ο δεδομένος όγκος δακρυγόνων δεδομένος

που βρίσκονται κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης

για το μη βίαιό μας τρόπο ανταπόκρισης,

ακίνδυνης, ειρηνικής δημόσιας έκφρασης.

 

Που τότες είχες δει τον γύρο σ’ ένα βίντεο

που έσπασαν μες στο απόγευμα να μας χωρίσουν,

εκεί που είχε ξεκινήσει την επίθεση

εκεί τη δέχτηκαν, για την επίσκεψη ατόμων.

Με φόντο ένα ισχυρό μας φως στα χέρια

κι έγινε η αναγνώριση για να καλύψει,

για να καλύψει ένα σήμα μας κινδύνου

μες στην κοινωνική μας αναμέτρηση το σήμα.

 

Εκεί που ώρα πια μετά ο τίτλος πέφτει.

«Παράγεται χωρίς ζημιές από τα έντομα

αφού η πόλη και ο κόσμος είναι μόδα,

χαμόγελο στο έργο, του πολιτισμού το έργο

χαμόγελο, ακόμα για την ειλικρίνεια».

Μας είπε ο εκφωνητής, να δίνεις σημασία.

 

Κουβέντα μες στον δρόμο, για τον Γιάννη δρόμος.

– Σωτήρη, έλα θα ξαναφτιαχτούν, συνεκφωνώ.

– Μα έλα Γιάννη, μες στην πρώτη μας ενότητα.

– Με αναχαίτιση θα γίνεται, προσέξτε!

«Οι κυβερνήσεις, πού ορίζουν για εδώ/εκεί;»

– Ειρηνική διαδήλωση με αποτέλεσμα

στην αδικία, γίνεται φωνή διαμαρτυρίας,

φωνή, θ’ ακούγεται καλύτερο το κέντρο.

 

– Ειρηνικά που κυβερνούν δημοκρατίες

από μεγάλες δημοκρατικές δημοκρατίες,

στα πλήρεις, για τ’ ανθρώπινά μας δικαιώματα.

– Μα πιο ανεκτικά για τις μικρότερες, προσέξτε!

Δεν έχεις για κυβέρνηση, δεν έχουν να σου δώσουν.

– Αρμόδιος και Αριστογείτονας, μα πού να ήταν;

Των «Αθηναίων Πολιτεία» στο υπαρξιακό.

 

 

 

Πιότερο αγρογλυφικά στο χώμα

«Τερτσίνα»

Στο κανάλι απαντάμε ακόμα

για τον αγωγό που ‘ναι δίχως ρεύμα

σαν να γνωρίζει για την βρόμη ακόμα.

 

Στις αλληλοκατηγορίες πνεύμα

που απέφυγαν στην κοσμοχαλασιά

λες και ήρθε στη συντέλεια το γεύμα.

 

Στις θεόρατες θύελλες αλεσιά

μια κακή σας χρονιά στην οικονόμα

μετά καμένο δέρμα στην θερμασιά.

 

Πιότερο, αγρογλυφικά στο χώμα

θα δηλώνουμε κάθε φορά μπροστά

παρόντα, στους απόντες καινοτόμα.

---

Για μια υπόσχεση εξαιρετική

θα γεμίσει μιας άλλης μέρας με δροσιά

μια μέρα σαν κολάκευες, λες ν’ αρκεί!

 

Δεν πάμε καλά με την αβαρεσιά

έχει αμηχανία πια στην πίεση

αποσόβηση για την ανεβασιά.

 

Μέσα στου καιρού την καταπίεση,

δεν πιστεύουν μα τους μιλούνε για κοσιά

έχουν στο δεσμό τους μεταμφίεση.

 

Στις θεόρατες θύελλες μιαν αλεσιά

σαν τα σώματα μέσα στα ασώματα

ρίχνουν ό,τι έχουν με την φυλλωσιά.

 

 

Φλεγόμενοι, υπέρυθροι διάβολοι

«Σονέτο»

Παντού τις σιωπηλές ψυχές φωτίζει

θα ‘ταν φεγγαροφώτιστα σημεία,

ξεχύνεται μες στις κραυγές δακρύζει

θυελλώδεις προσδοκίες σ’ εποπτεία.

 

Μορφές στην άνοδο τους δαιμονίζει

στην σκοτεινιά υπάρχουν με βραδεία,

τις προβολές τους δήθεν διαφωτίζει

να σβήσουν στην συσκότιση βραχεία.

 

Να μοιάζουν σαν αμέτρητοι στις σκάλες

βουβές στα κτίρια κάνουν τους αγγέλους,

την νύχτα μας θολώνουν, δαίμων στάλες.

 

Οι πλεύσιμοί σας διάβολοι με ζάλες,

φωτιστικά της νύχτας με φακέλους,

στην ποικιλία των θρησκειών σκυτάλες.

 

 

Μες στην τετράδα μου, εδώ στο δικέφαλο κύρος

«Τριολέτο»

Είμαι περιπλανώμενος μέσα στα μονοπάτια

είμαι ο λαθρομετανάστης μέσα στα κύματα,

είμαι παράνομος, νόμους πρότυπο τα βήματα

είμαι περιπλανώμενος μέσα στα μονοπάτια.

 

Είμαι στο καθεστώς τους πρόσφυγας, στα σκαλοπάτια

της πιο φιλοξενούμενης στάσης τα αιτήματα,

είμαι περιπλανώμενος μέσα στα μονοπάτια

είμαι ο λαθρομετανάστης μεσ’ στα κύματα.

---

Στις δολοφονίες τους με δόλο τελετουργικό

δικαιολογούν τις δράσεις, τα κλειστά τους σύνορα

με λεγεώνες μας εξοντώνουνε στα σύνορα,

στις δολοφονίες τους, με δόλο τελετουργικό.

 

Λεγεώνα κατά τινός λεγεώνας, στον εχθρό

μας χωρίζουν συρματόπλεγμα στα σύνορα,

στις δολοφονίες τους με δόλο τελετουργικό,

δικαιολογούν τις δράσεις, τα κλειστά τους σύνορα.

---

Υπανάπτυξης ραγδαίος, αντιπροοδευτικός

χωρίς αναπαραγωγή μες στην πολλαπλότητα,

σ’ επιχειρήσεις μικρές, μικρομεσαίες, λειότητα

υπανάπτυξης ραγδαίος, αντιπροοδευτικός.

 

Σπασμένες αλυσίδες στον καθρέφτη σου στραβός

δίνοντας βάση στον φτωχότερο με πραότητα,

υπανάπτυξης ραγδαίος, αντιπροοδευτικός

χωρίς αναπαραγωγή μες στην πολλαπλότητα.

---

Παρακολουθώντας την ντροπή σου στα μονοπάτια

στην επανάσταση θυμός, στην αιτία πολέμου,

κάθε καταστροφική σου μάστιγα πολέμου

παρακολουθώντας την ντροπή σου στα μονοπάτια.

 

Φώναξε, να σώσεις τα παιδιά με τα γινάτια

κακός Αμάλια Ροντρίγκες με άρνηση πολέμου

παρακολουθώντας την ντροπή σου στα μονοπάτια,

στην επανάσταση θυμός, στην αιτία πολέμου.

 

 

Προ πολλού μισούσαν

«Τερτσίνα»

Κατάχαμα γύρω τα κοσμήματα

στην παλαίωση του ξύλου που αφήνουν

στην πάροδο χάλκινα εμβλήματα.

 

Όλα στο χρόνο κομμένα και τα δίνουν

μίσχο, ανάμεσα στο στήθος που σκιάζεις,

με μια νέα πνοή τα φύλλα να αφήνουν.

 

Ήξερα ότι με αυτά φαντάζεις

σε αγαπούν, στον άγνωστό σου Θεό,

ξεπερνώντας τον εχθρό τους να ακμάζεις.

 

Προ πολλού μισούσαν όσα θ’ αβλεπτώ

σαν μισούν ενός φτωχού τα χρήματα

από κρανία, κέρατα τo αισχρό.

---

Σε αυτούς δεν θα φτάσει πια διαταγή

ή τυχαίνει διότι εύκολα μισείς(!)

στις λάσπες σαν σφίγγεις το βιος μας νταή.

 

Σαν θλίβεις, λερώνεις, μα βραδυφλεγής

στις αναλήθειές σου σαν θα βαρεθείς,

θα λερωθείς, θα ‘σαι ο ψυχοβλαβής.

 

Το τριαντάφυλλο μας πονά ο δυσκραής,

μες στα χέρια του το ψυχρό νυστέρι

πιο βαθιά στις πλάνες σου ωσάν σπαχής.

 

«Να τα δώσουμε» λες πια καροτσιέρη

σαν τα θαύματα και τα τραγούδια μας,

μα δεν υπήρχε, κανένας ραντιέρη.

 

Στην οργή του χάους τα σχοινιά

«Ροντέλο»

Απ’ την ορμή των ακροάσεων πετούν πτηνά

κοιτάξτε μακριά, σαν κουνιστά σχοινιά οι αστραπές

σαν χορδές, θεοί που παίζουν μουσική στους θεατές,

με δύναμη δίνουν τον ρυθμό τους, με απλοχεριά

της νύχτας κιμωλία σε όλη της την πλευρά,

βήματα στις εικόνες των ονείρων οι γραφές

απ’ την ορμή των ακροάσεων πετούν πτηνά,

κοιτάξτε μακριά, σαν κουνιστά σχοινιά οι αστραπές

μυστηριώδες φως, σκισμένος ουρανός να απαντά,

στους ανάποδους θεούς οι τυφλωμένοι στις βιτσιές

στα σχοινιά που κρέμονται, δεμένοι για τις εντολές

των δακτύλων τους κουνήματα, για ν’ ακροπατά,

απ’ την ορμή των ακροάσεων πετούν πτηνά.

———————————————-

Παίρνουν φωτιά στην οργή του χάους τα σχοινιά

να καταρρεύσουν των δαχτύλων τις εντολές,

καίγονται στ’ ουρανού την πυρκαγιά για αρετές

στην άκρη, στον δρόμο των δακρύων σαν αθρακιά,

καίγονται στο Kapp Putsch, Freikorps, Waldemar Pabst βαθιά,

ο Friedrich Ebert στο “Ebert–Groener pact”, W. Groener γραμμές,

παίρνουν φωτιά στην οργή του χάους τα σχοινιά

να καταρρεύσουν των δαχτύλων τις εντολές,

περνάν το “Abdication of Wilhelm II” τ’ αμυντικά

Manfred Gerlach, Joseph Wirth, κι άλλοι αγωνιστές

βλέπω Erich Mende, Thomas Dehler, τις αισθαντικές

κι εσύ αδερφέ τον Thomas Mann, λέω γι’ απαρνησιά,

παίρνουν φωτιά στην οργή του χάους τα σχοινιά.

 

 

Μυαλό

«Διονυσιακή Σάτιρα»

Μυαλό εισερχόμενο κι ανεπαρκή τα δεδομένα

ο ακαθόριστος αυτοκαθορισμός ατέρμων,

καταλογίζεις μέσα στις ταμπέλες εγκεφάλου

μυαλά σαν κουκουνάρες και οι διαλυμένοι σπόροι.

 

Μπροσούρα μπλάβο στα διαβήματα υπάρχει κάλλος

στην αναμέτρηση πληροφορίες στην επάρκεια,

υπήρξε Σμαραγδής λαός σε κάποια χώρα νιότης

σ’ αυτήν που τώρα τόλμησε και δικαιώθηκε πες.

 

Κι εσένα κλώθω με τορβά στον χάρτη και ο κάλος

στην αλλαγή με τα φτιασίδια σε αλλοιώνει μέρα,

σκοτάδι μόνιμο, την χώρα σεργιανάει μόνος

μια ξένη νύχτα σ’ έχουν θρονιασμένο σε γκροτέσκο.

 

Των κνώδαλων το μέρος τράφηκε που τους χαυνώνει

επόμενος ομιλητής μια θρυλική γκραβούρα,

μα όλους είχατε πια χώσει στο δικό σας κέρδος

που τύφλωσαν, χωρίς αντίδραση ναυάγησαν πες.

 

 

Της εξουσίας οι αμάδες

«Μεσότονος»

Θα έχουν αρχίσει για την εξοικείωση

του νόμου αυτού οδηγοί και των χρόνων ευθύνη,

τις μέρες αυτές που εκφράζονται στην εξαθλίωση

εσύ εξουσία ζημίας που και την μολύνει.

 

Στην κρίση αυτή δεν υπάρχει μια αποζημίωση

μονόδρομο τότε στα όρια της φτώχειας να δίνει,

μα ήρθε σαν φόρουμ χωρίς την βελτίωση

που άφαντη είναι και χέρια δεν λύνει.

 

Αμάδες με τίτλο αρμάδες της ίωσης,
στους δρόμους να βγαίνεις που τους προκαλεί την οδύνη.

 

 

Με μια κιθάρα στην ακρογιαλιά

«Τροχαίος»

Όσα χρειάζεστε κοντά μας θα ‘ναι όλοι στην φωτιά,

κάτι να μασάμε με τσιγάρα και ποτά,

σαν θ’ ακούγεται η οκαρίνα, το Παν φλάουτο,

με κιθάρα στην ακρογιαλιά, την σκέψη πιάνεις

άρχισαν, σηκώνονται, σιγά σιγά συγκλίνουν

στα πιο εντυπωσιακά εξωτικά δωμάτια,

του φθηνού ξενοδοχείου, βιώνω μες στα εύμορφα

και χαζεύοντας, για την εκρηκτική του θέα

απεραντοσύνης φως, του πρωινού μας ήλιου.

 

Μην ταλαιπωρείτε πια τον πρωινό καφέ, θα πω:

τον αρμόζεις για εστίαση στ’ αρόσιμά μας,

που θα είναι μόνο στον υδάτινό μας κόσμο.

Και μετά τον ύπνο, το ξεκούραστο μυαλό

θα ’ναι ήδη οργωμένο για ν’ αρχίζει πάντα

πιο μετά το γλέντι, στην σπορά σηκώνεις δέκτη,

για να γίνεται πιο ανοιχτό, καλλιεργημένο,

να γεμίσει φέτος γνώσεις οι οποίες άρχισαν

να περνάνε μέσα μας σαν πνεύματα εγρήγορσης.

 

Πάντα πιο κοντά σας στ’ ατελείωτά μας βράδια

με σκεπάσματα στα πόδια μας, καθώς ακούγεται,

οκαρίνα και Παν φλάουτο με μια κιθάρα

που φλερτάρει στην ακρογιαλιά, φλερτάρει τις στιγμές.

Οι αισθήσεις παρασύρουν με τους τρόπους γεύσεις

στις αισθήσεις δεν θα είναι πάντα οι προτάσεις

μα η πράξη που σ’ εκφράζει δεν θα είναι όμοια

με αυτόν τον τρόπο, που η αίσθηση εκπέμπει

στις αισθήσεις, δεν θα είναι πάντα οι προτάσεις.

 

Έρχεται η ώρα για την αναχώρηση

με μια φυσαρμόνικα, πετάει μελωδίες,

μελωδίες σε μινόρε για την αναχώρηση.

Στο ραδιόφωνο ακούγοντας τα γεγονότα

και αλληλεγγύη για την Ισπανία κίνηση

απεργία πείνας ο Jordi Sànchez (politician),

αυτοεξορία, σύλληψη, Carles Puigdemont,

σε αλληλεγγύη, κίνησης Els’ Artadi,

στο ραδιόφωνο ακούγοντας τα γεγονότα.

 

Κυβερνών δημοκρατία εν ειρήνη

«Τερτσίνα»

Τώρα πες πού θα έχουν παγιδευτεί

αναπτύσσοντας την σκιά σας να ακούσει

προστατεύοντας τους ανθρώπους οι αδροί.

 

Ενάντια της αδικίας το τσιμπούσι

αντιμετωπίζουν το θέατρο σκιών

μιας χαμένης τους σκιάς, για γιουρούσι.

 

Σαμποτάζ οι εχθροί λες των αγριμιών

σαμποτάζ των αγριμιών, λες στους εχθρούς,

δίχως τον τελειωμό των αβασταγών.

 

Το αρνητικό αντανακλά γι’ αμνούς

στα παράθυρα της μεγαλούπολης

ένοπλο θέαμα για του αμαθούς.

---

Οι φωτογραφίες νέων προσώπων

ένοπλο θέαμα της φιλαυτίας

εργαλεία κινδύνου γι’ αρχανθρώπων.

 

Γενικά, στους φτωχούς της δυσπραγίας

τρόποι βελτίωσης των φαινομένων

σκοτεινής περιοχής κακοπραγίας.

 

Κυβερνών δημοκρατία, διαμένον,

με το εν ειρήνη δεν κυνηγάει

εχθρικά κανείς, των διατεταγμένων.

 

Edmund Burke, Joseph Conrad, μιλάει,

Alexis de Tocqueville, Lord Byron,

R. Louis Stevenson, Jane Austen, ξυπνάει.

 

 

Το μακρινό μας μέλλον

«Σονέτο»

Ο μεθυσμένος ρόλος συγκλονίζει

η νέα τρέλα στις σκηνές βλαστίζει,

μας στύβει το πυρέτιο, θλίψη φέρνει

στην οπτική αντίληψη μας σέρνει.

 

Το μακρινό μας μέλλον θα γεμίζει

μα βρείτε τα λεπτά που μας δανείζει,

κομμάτια που εφάρμοζαν τα γδέρνει

στους χάρτες, ύδωρ στις πτυχές που γέρνει.

 

Διωχθέντες κόσμε, της φωνής οι σκέψεις

σαν ξεπερνά της βοήθειας μας τον ρόλο

φιλοτομαρισμός, να τον βολέψεις.

 

Σαν σε στοιχειώνουν σ’ ερωτήσεις πέψεις

μες στ’ απροσδόκητα μαφίας σόλο,

φθορά του εγκεφάλου, για ν’ αντρειέψεις.

 

 

 

Για κάποιους έρωτες

 

 

 

Το κρυφό μας τραγούδι

«Δάκτυλος»

Έγινες πόνος στην έρημη πια την χαρά μου

έτσι και πάλι ζητά να σε ξανά ανταμώσει,

κάθε πρωί και κοιτώ του χεριού σου να έρχεται χάδι

μια θυμωμένη ψυχή ο αγέρας σου να εξημερώσει.

 

Φαίνεται στον ερχομό σου το φως που συνέχεια

ό,τι κι αν κάνω εκείνο κι όλο δυναμώνει,

λες και μας χάραξαν να το διαγράψω με λάδι

χρόνια κι αν ζούμε διαρκώς και το σώμα μας μοιάζει να λιώνει.

 

Έλα αθέατος βγήκες και άχραντος

στο τελευταίο κρυφό μας τραγούδι που όμως πληγώνει,

έλα εκεί που ενώνονται όλου του κόσμου οι λύπες

έτσι που ήσουν χαρά και στις μνήμες μας βράδυ,

είμαστε λησμονημένοι παρόλα αυτά με μια σκέψη

σαν μία φλόγα που πέταξε πάλι ψηλά και ματώνει.

 

 

Μορφές του αετού

«Ανάπαιστος»

Μες στον κήπο μου τώρα ξεράθηκαν

και δεν έχω λουλούδια να φέρω,

θα σου φέρω αποξηραμένα μπουκέτα

με κλαδιά στολισμένα και μιαν αγκαλιά μαγική.

 

Δεν μυρίζουν σε ένα καλάθι λουλούδια

μα το άρωμα ρίχνω εγώ,

να μυρίζει αγάπη μου γαρυφαλλιά

που ‘ναι τ’ άνθη της Πρωτομαγιάς

και τα βάφω με χρώματα του γερανιού.

 

Μα την άνοιξη έναν χειμώνα θα φέρω

τα γλυκά της λουλούδια που όλο αλλάζω,

που αυτά τα χτυπάει το κρύο

μα αυτά αγκαλιάζει το χιόνι

μια ψυχρότητα μένει,

στον λαιμό κρεμασμένη κι εσύ να την διώχνεις.

 

Μα δακρύζω εγώ που νερό θες να γίνω

που τα λόγια μου είναι μορφές του αετού,

με τα σύννεφα πέφτουν από τα ψηλά

θα μπορούσα να είμαι αυτό που κυλά,

και από την αγκαλιά σου να χάνομαι πάλι μακριά.

 

 

Στις αγάπες ιστορία

«Ομηρικό μέτρο»

Έρχεται μέσα μου ρίγος να σε ξαναδώ σκηνοθέτη

τον λογισμό στην σιωπή, φυλλομαδώ αθλοθέτη.

 

Mια καμαρούλα στα μέσα και έξω δετά μοναξιά μου,

διώξιμο της στεναξιάς, άγγιγμα παρηγοριά μου.

 

Και του ιππότη ξυπνάω χορδές που θα είναι φτιαγμένες,

σαν τις θολές τις ορδές, βρείτε τον γρίφο αμβλείες.

 

Να ξαναδώ αναπνοή και της δίψας ανάσα του μύθου,

την απαξίωση αυτή, την αγνοείς που ανήκουν.

 

Στην ευκαιρία ζωής να μην είναι ακλεής που στολίζει,

με τις μελέτες ρυθμού, και τα γρανάζια στα βάθη.

 

Μα δεν ελέγχεται η φωτορύπανση όπως το βράδυ,

στα άστοχά τους και πια, χρήσεις των άστρων οι ρόλοι.

 

Bohemianism, έρωτας

«Μπαλάντα»

Της αγάπης πεμπτουσία να λέει

δεσπόζει το σώμα μα και το μυαλό,

στον αέρα μωρό που απορρέει,

μες στα νερά μας με όραμα καλό,

στις χορδές μου κρότο σε αποκαλώ

με την παρουσία σου να σ’ αγγίξω

ό,τι κρύβεις, για ν’ ανοίξω συγκαλώ,

στον ερχομό σου να το ξετυλίξω.

 

Στο δέρμα, μ’ αλληλογραφία πλέει

αδεκεί το φαντεζί φιλοκαλώ

δοξάρι με βιολί που αποπλέει

το στιλ της Βοημίας ν’ αναπολώ,

στιγμές που στα μαντίλια θ’ αργοκυλώ

διττά μανίκια που θα εκτυλίξω,

μέσα σου να τυλιχτώ παρακαλώ

στον ερχομό σου να το ξετυλίξω.

 

Στο καραβάνι μας εφαρμοστέοι

της νόρμας την συμπεριφορά χαλώ

η καλή συμπεριφορά μ’ εμπνέει,

στο μάτι που κερδίζει το χθαμαλό,

στην κόντρα την έμπνευση μου σπαταλώ

φως στην φωνή του βράχου να τυλίξω

για το στιλ της Βοημίας προσκαλώ,

στον ερχομό σου να το ξετυλίξω.

 

Γι’ αυτό το κορίτσι μας το σιγαλό

που πρέπει το δέρμα της να φυσήξω,

πολύ συχνά γραμμένο και ντροπαλό

στον ερχομό σου να το ξετυλίξω.

 

 

Σαν μια μόνο συρραφή

«Τροχαίος»

Έχει ξαναγίνει, σώνεις πάντα τις προθέσεις

για την πολυαγαπημένη γνωριμία, έμμεσα,

μα η καλοσύνη σου, το θάρρος που θαυμάζω

μα την καλοσύνη σου θα δικαιώσω άμεσα

να επιχειρώ σαν ώριμος ν’ ακούω πιο συχνά,

έτσι πάντοτε θες να με βρίσκεις, για ν’ ανακινώ

μα σε ό,τι έχω πάντοτε θ’ ακροβατώ,

για να μετανιώνω, που αυτό θα είναι αρκετό.

 

«Μα υπάρχει στοχοποίηση… μες στην συζήτηση

στις γραμμές του κόσμου μελοποίηση που ξέσπασε,

ύστερα σηκώνω μελωδίες, θ’ απαντήσετε;»

Λόγος πρίσμα ο δικός σου, στο τσαντάκι λόγος.

 

Την αιτία θ’ αποδέχομαι, που πάντα βρίσκεις

έτσι όλα μας τ’ αποτυπώματα εξάλειψε,

άνοιξες μια θεματολογία χωρισμού,

κοφτερός ο χωρισμός, ο χωρισμός που εξαντλεί

όσο σε πλησιάζω πάνω σου πλαγιάζω, πάνω σου

μ’ εμμονή της λύπης που αλώβητη με κόβει

τόσο πιο απλοί πια μείναμε και ασφαλείς,

που αντίκρυ στάθηκε κι εύκολα θ’ αφήσεις.

 

«Μα υπάρχει στοχοποίηση… μες στην συζήτηση

………………………………………………………………………………………………

Θα πλησιάσει πάλι, που μαζί της θέλω να με…

βάζω να πιούμε, όπως ήρθε το σκοτάδι

σαν κοιτάζω για την θάλασσα μες στην ξηρά

όπως φτάνεις, ζέστη που θ’ αγγίζει μόνο φτάνει.

Σαν μια μόνο συρραφή, που όσο φέγγει θα κοιτάς

μόνο συντροφιά θα θέλει, μία μόνο θέλει,

μέσα της, θα θέλει τόσο δυνατά να μένει

σαν μια μόνο συρραφή, που όσο φέγγει θα κοιτάς.

 

 

Ζωγραφισμένο πρόσωπο

«Σονέτο»

Ζωγραφισμένο πρόσωπο της τέχνης

να ξετυλίγει το μακρύ του σώμα,

να γίνει στην ισχύ σιωπή με χρώμα

πλημμύρας φώτα ζει ο δεξιοτέχνης.

 

Καρδιά θα βάζει λες ο χειροτέχνης

αθάνατοι νεκροί, κοινοί ακόμα,

το πέπλο τους καλύπτει μες στο στρώμα

της άρνησης ζωής ο πυροτέχνης.

 

Ευθύνη για την όμορφη καρδιά σου

το τελευταίο σου κομμάτι φτάνει,

στη γέφυρα ενώνεις τα φιλιά σου.

 

Μα συνεχώς σε δέος η ματιά σου

ζωγραφισμένο σώμα ν’ αποθάνει,

κρυστάλλινο το μαύρο, φορεσιά σου.

 

 

Έωλος νους

«Τερτσίνα»

Πάνω της λιώνω και ρίχνω τα μάτια

σαν δαγκώνει, μια νύχτα τα χειλάκια

σαν με φίλησε, να γίνω κομμάτια.

 

Είχα κρυμμένα μικρά πετραδάκια

με γράμματα για να τελειώνεις σιωπή,

να φέρνεις γραφή τα γλυκά λογάκια.

 

Έωλος νους, του φιδιού χωρίς σκεπή

έξω στην πόρτα την σάρκα του βγάζει

γύρω στην φωτιά, σαν ζαρώνεις ντροπή.

 

Μοιάζει εξοχικό, κορμί π’ ουρλιάζει

σαν κρατούν οι ματιές το σώμα σφιχτά,

τέτοια χειλάκια ζω, και δες καλοκαιριάζει.

 

 

 

 

 

Πώς χορεύει; στις απολαύσεις

«Τριολέτο»

Πώς χορεύει στις απολαύσεις σε όλα τα πάθη

στην αγάπη μιλάνε για λεπτή αφή στο σώμα

που γοητεύει, ποθούν τα νεανικά με κόμμα

πώς χορεύει στις απολαύσεις σε όλα τα πάθη.

 

Μες στην υποχώρηση τα νεανικά τους πάθη

όνειρα ευχάριστα, χρόνια ζούσαν ακόμα.

πώς χορεύει στις απολαύσεις σε όλα τα πάθη.

στην αγάπη μιλάνε για λεπτή αφή στο σώμα.

---

Για να μειώσουμε τον αριθμό κακόβουλων και λάθη

στον τρόπο της κοινωνικής, ιδιωτικής μας ζωής ακόμα

στο ερωτηματικό της ζωής της, της ζωής το δώμα

για να μειώσουμε τον αριθμό των κακόβουλων και λάθη.

 

Καλωσορίζεις το σπάσιμο των καλόβουλων τα πάθη

ανοίγουν τα κείμενα στους αγγέλους της ακτής και χώμα

για να μειώσουμε τον αριθμό των κακόβουλων και λάθη

στον τρόπο της κοινωνικής, ιδιωτικής μας ζωής ακόμα.

 

 

Αυτήν την ζέστη του γυαλιού

«Τριολέτο»

Μόνο αυτό σου μοιάζει κοιτάζοντας πάνω σου

πάντα κάτι ν’ αλλάζεις στον γλυκό εαυτό σου

σαν μερικά πολυάσχολα μέρη στον κορμό σου,

μόνο αυτό σου μοιάζει κοιτάζοντας πάνω σου.

 

Φαντασία, δάχτυλα της αγωνίας πάνω σου

σε αναζητούν σε κάθε ξύπνημα βουβό σου

μόνο αυτό σου μοιάζει, κοιτάζοντας πάνω σου,

πάντα κάτι ν’ αλλάζεις στον γλυκό εαυτό σου.

---

Το ύφασμα λεπτό, κομψό τυλιγμένο πάνω σου

αγγίζοντας συνεχώς το σώμα σου, συνεχώς,

πέφτει στο χάδι σου το φως, πέφτει της φλογός

το ύφασμα λεπτό, κομψό τυλιγμένο πάνω σου.

 

Των κεριών το φως τρέμει στο νερό επάνω σου,

μες στα γυάλινα φτιάχνουν την σκιά μας συνεχώς,

το ύφασμα λεπτό, κομψό τυλιγμένο πάνω σου,

αγγίζοντας συνεχώς το σώμα σου, συνεχώς.

---

Της διάθεσης παιχνίδι, στις αγκαλιές ψιθυρίζουν

τα γεμιστά χαμηλά καθίσματα σαν σε φιλώ,

η φλόγα τους πολλή, μα τα στολίδια λίγα εδώ,

της διάθεσης παιχνίδι, στις αγκαλιές ψιθυρίζουν.

 

Αυτήν, των γυαλιών την ζέστη, πώς θα κρυώσεις, ραΐζουν,

όχι γι’ αγκαλιά να τυλίγω, γι’ αμπαλάζ στον καιρό,

της διάθεσης παιχνίδι, στις αγκαλιές ψιθυρίζουν

τα γεμιστά χαμηλά καθίσματα σαν σε φιλώ.

---

Σαν μας τυλίγεις ζεστασιά, να μην μας πνίγεις

ελεύθερη ομορφιά μου και τα γυαλιά να σπάσεις,

κι από φως όπλο, κι από αγάπη νύχτα θα σκάσεις

σαν μας τυλίγεις ζεστασιά, να μην μας πνίγεις.

 

Πρωταπριλιά, πρωτομηνιά, το έθιμο να λήγεις

στις ουράνιες μελωδίες, μελωδίες της κλάσης,

σαν μας τυλίγεις ζεστασιά, να μην μας πνίγεις

ελεύθερη ομορφιά μου και τα γυαλιά να σπάσεις.

 

 

Μωρό σε ζωγράφισα με στίχους

«Τροχαίος»

Δεν φταίμε κι εμείς, για κάποια έκφραση εκτός

που ενοχλεί για κάποια σοφιστεία που διχάζει,

την διχασμένη κοινωνία μες στο χρονικό

σε ύφεση ζητάμε κι εμείς την χώρα

και σε γαλήνη, που θα έχει μέσα της ευγένεια,

μετά την ανακοίνωσή τους, στα στοιχεία τους

για την ανάδειξη, για ό,τι έγινε θα γίνει

σαν μια φορά, για ένα φόρεμα μπροστά τους

τα νώτα της να στρέφει, να στρέφει πιο προκλητικά.

 

Στον άλλο κόσμο τους, στα κόμπλεξ, στα γυαλιά τους

εκεί, εκείνη στρέφει πιο προκλητικά, θα δείτε,

μα πάνω της να στρέφουν βέλη που συνθλίβουν

στο φόρεμα που βγάζει, δεν την ενδιαφέρει

μα μόνο το καπέλο μένει, μόνο το καπέλο,

το διάστημα, το ενδιαφέρον πάνω σου ν’ απλώνει

οι φίλες σου και άλλες σχέσεις σ’ επαφή θ’ αρκούν,

να δείξουν πως θ’ αρχίσει να προσφέρει ώρες

σαν γίνεται κεράσι, γίνεται ξανά η δράση.

 

Να, βλέπεις μες στην βάση το δοχείο, μα τι κάνει;

«Μικρό δοχείο που θα εκραγεί σε κριτικές,

της άνοιξης λουλούδια θα πετούν τριγύρω μας

σαν σύννεφα σκορπούν, της άνοιξης λουλούδια

αγάπη να σκεφτεί· σημαντικό κομμάτι!»

(παντού, θα βλέπεις τρόπους, πιο κοντά στον άλλον)!

αυτά μας είπες, άνοιξη-βροντή κυρα-Λενιώ.

 

Μια γνωστοποίηση για τις επιλογές σας

αν θέλουν να εισέρχονται, με τις σωστές σας πάντα

τις συμπεριφορές σας βέβαια, να ξαναβρούμε,

στο μέρος μου εκπλήξεις, για εσένα στις σειρές

στις πόρτες που ανοίγουν σίγουρα μπροστά τους,

για το προσόν της, σαν παιδί του εαυτού μας

με τα υπέροχα επίμαχα σημεία της,

θα επιμείνεις να τ’ αναγνωρίζουν εντελώς,

χωρίς κακόβουλο – καλόβουλο κουτσομπολιό.

 

Γυμνό μοντέλο, που σε βρίσκει σέξι, να προσέξει

κανείς δεν θες ν’ αγγίζει, το εκπληκτικό κορμί

την άνοιξη κυκλοφορεί, με το περιοδικό,

να εκλεγεί πια, όπως κάθε καλλονή εν λόγω

στον κόσμο της κομψότητα, που την φυσάει,

φυσάει άρωμα που θα τον αγκαλιάζει

στην αγκαλιά, συστήνει να φοράει καλοκαίρι,

μωρό μου σε ζωγράφισα με στίχους των ονείρων,

μα ίσως σιγοτραγουδώντας θα σε νανουρίζουν.

 

 

 

Τα ποιήματα δίχως ίσκιο

 

 

 

Της νόρμας πια το σφρίγος

«Ροντέλο»

Της νόρμας πια το σφρίγος, που θα έχεις φτάσει

που τώρα πια μοιράζεις της εκδήλωσης το νύγμα

σε τσάντα μοιάζει, το γλυκό μυαλό με μείγμα,

να κρύψουν ήθελαν τα όσα έχουν χάσει,

και χαριτολογώντας ναι, τι έχουν περάσει!

Μεγάλη συντροφιά στης μοναξιάς το ρήγμα.

Της νόρμας πια το σφρίγος που θα έχεις φτάσει

που τώρα πια μοιράζεις της εκδήλωσης το νύγμα

μα ήμουν κι εγώ τροφή, της σκέψης δάση

και βρήκαμε στοιχειά σε μιας σειράς το δείγμα

που το βιβλίο σου την λογική του έχει στίγμα

με την αηδία στις σφοδρές τις απελάσεις,

της νόρμας πια το σφρίγος, που θα έχεις φτάσει.

 

 

Γύρω μας τρέχει ένα παιδί

Όλοι εμείς λιτά θα ζούμε, ν’ αγαπάμε

με τις δικές μας τις απόψεις περιττά τα λόγια

σε κάθε μας περίπτωση, ν’ ακούσω την φωνή του

που όταν γύρω μας θα τρέχει ένα μας παιδί,

της σκανταλιάς αγνό, χωρίς την χρήση βίας

της άγριας απειλής, αισθάνεται πιο ασφαλής

να με καταλαβαίνει όταν θα του δίνω λάμψη,

φωνάζω, με την λάμψη θα εξημερώσεις.

 

Καμιά μας σημασία, σε κανέναν για τα λόγια

μα ούτε στα δικά του λόγια όπως βγαίνουν

πολλές φορές, δεν σας προσέχει πια κανείς στο στόμα

και θα ’ναι αερολογίες που προβάλλουν.

Μα τα παιδιά μας θα ‘ναι πάντα θύματα καιρού

της ψυχολογικής, της λεκτικής σας βίας,

θα είναι πάντα με τις πράξεις θυμωμένες

ν’ ακούσω μες στο βράδυ θέλω, ήσυχη φωνή.

 

Στα λάθη των μεγάλων σας από την κούραση

από θυμό, μην τους κρατάς κακία, έχθρα,

γιατί μετά πληγώνονται, μαζί σου κι ασχολούνται.

 

 

Οι μελωδίες μας παίζονται απ’ την ζωή

«Τριολέτο»

Εξαρτημένοι με τις πολλές επιθυμίες μας

τους χαρακτήρες για να τριγυρίζουνε οι σκέψεις,

στο τόξο του καιρού τις ευκαιρίες πώς να θρέψεις

εξαρτημένοι με τις πολλές επιθυμίες μας.

 

Μες στο βραδινό μας γλέντι στις ανησυχίες μας

με τις σκέψεις μας να στέκουν με θρέψεις,

εξαρτημένοι με τις πολλές επιθυμίες μας

τους χαρακτήρες για να τριγυρίζουνε οι σκέψεις.

---

Κι αν έχουν δίχτυα, πώς στην σεζόν θα τις εκλύουν

κι αν έχουν δίχτυα, πώς η αγάπη θα ξεφύγει σαν κερί

κι αν έχουν δίχτυα, πώς θα σε κεντάνε οι καιροί

κι αν έχουν δίχτυα, πώς στην σεζόν θα τις εκλύουν.

 

Οι μελωδίες μας παίζονται πάντα απ’ την ζωή,

πνευματικοί της αντίστασης οι ρόλοι μας κι ας δύουν

κι αν έχουν δίχτυα, πώς στην σεζόν θα τις εκλύουν

κι αν έχουν δίχτυα, πώς η αγάπη θα ξεφύγει σαν κερί.

---

Ωρίμαζε άωρος, στο γυμνό μυαλό ντυμένος

σαν σε πληγώνουν με την αιχμή, την αιχμή χεριάζουν

γι’ αυτούς σημαντικότερο, σαν άθλος(!) κι ας μεριάζουν

ωρίμαζε άωρος, στο γυμνό μυαλό ντυμένος.

 

Στο έλασσον τα ελάσσονα να κατορθώνουν

κι ας τρομάζουν στο παρόν υπομονή,

της εποχής υπομονή κι ας μην ταιριάζουν,

ωρίμαζε άωρος, στο γυμνό μυαλό ντυμένος

σαν σε πληγώνουν με την αιχμή, την αιχμή χεριάζουν.

 

 

Σκεφτόμουν κάποτε

«Σονέτο»

Σκεφτόμουν κάποτε γι’ αυτόν με κλάμα

που ήταν δίχως κλειθροποιό συνάμα,

μακριά θα πουν τ’ αγόρια, τα κορίτσια

το ξιπασμένο γονικών καπρίτσια.

 

Δεν θα ‘ναι δυνατόν ζωή σε στάμα,

χαλάρωσε στους φόβους και αντάμα,

δεν κυβερνάτε την ζωή πολίτσια

για να βγουν των γονέων τα οφίτσια.

 

Κατάθλιψη ζωής σε κυβερνάει

να δείχνουν ό,τι θα σε προσπερνάει

που ό,τι έχουνε για εσένα σπάει.

 

Υπάρχουν θέματα που τα σκορπάει

με απληστία στις αράχνες πάει,

μπορεί σε όλους να συμβεί, μα πράοι.

 

 

Η θεαματική τους έξοδος

«Παντούμ»

Η θεαματική τους έξοδος σαν της αρένας

υπενθυμίζουν την ομιλία τους ν’ αφήσουν,

παγιδευτές με πλέγμα πολυτελείας μίας γέννας

προστατευτικές δυνάμεις των δαπανών να στήσουν.

 

Υπενθυμίζουν την ομιλία τους ν’ αφήσουν,

τα σπίτια μας από αυτή μας την εμπειρία,

προστατευτικές δυνάμεις των δαπανών να στήσουν,

στα στενά, της παρούσας εποχής κενοφοβία.

 

Τα σπίτια μας, από αυτή μας την εμπειρία

στο ημερολόγιο μυρίζει, κι έπειτα να ζεις,

στα στενά, της παρούσας εποχής κενοφοβία

για του φτωχού την λαχτάρα, κι έπειτα να ζεις.

 

Στο ημερολόγιο μυρίζει κι έπειτα να ζεις

ευθύνη θα ‘ναι στα χέρια σου μια χώρα γέννας,

για του φτωχού την λαχτάρα, κι έπειτα να ζεις

η θεαματική τους έξοδος σαν της αρένας.

 

 

Στο “Manifesto degli intellettuali antifascisti”

«Ροντέλο»

Την χαρακτηριστική τους ιδιότητα να αθετείς

των οργανισμών που συγκρούονται σαν αιματικό

γι’ αυτούς που περιφρονήθηκαν στον αποκλεισμό

δίχως εκτίμηση, καλλιέργεια, μόνο αμοιβής,

για την απλότητα στους ανθρώπους να αισιοδοξείς

με των πνευματικών πατέρων το αντιστρεπτό

την χαρακτηριστική τους ιδιότητα να αθετείς

των οργανισμών που συγκρούονται σαν αιματικό,

ν’ αντιμετωπίζετε το χυδαίο αισχροκερδείς

τις υπερτιμήσεις τους σε αδιέξοδο να αθετώ,

γι’ αλλαγή αλτρουισμός Benedetto Croce να ανθώ,

“M. Of the Anti-Fascist Intellectuals” – απλανείς,

την χαρακτηριστική τους ιδιότητα να αθετείς.

---

Εμείς στο τίποτα για όλους που αισχροκερδούν

μια θέση στον κόσμο που δεν ξέρουν τι να γράψουν

οδηγούν την αποκάλυψη στην φωτιά να κάψουν,

τίποτα δεν ωφελεί τ’ αδύναμα που θ’ αυξηθούν,

απαντήσεις σε αντίγραφο, για ν’ ανταποκριθούν

στις ανάγκες τους δίχως εξαγορές να πάψουν,

εμείς στο τίποτα για όλους που αισχροκερδούν,

μια θέση στον κόσμο που δεν ξέρουν τι να γράψουν

να διαγράψουν Gabriele D’Annunzio, για ν’ αναρτούν

στον αντίπαλο Giovanni Malagodi ν’ αστράψουν,

Luigi Einaudi, Manlio Brosio, ν’ αναγράψουν,

R. Lucifero d’Aprigliano, M.d’Azeglio ν’ απαντούν.

 

 

Στην πορεία της ζωής

«Βιλανέλα»

Με τον τρόπο του φύτεψε το δέντρο της ξαστεριάς

ένας θαυμάσιος κόσμος, το χαρακτήριζε παντού

κάθε κλάδος της δικής σας, της δικής του γενιάς.

 

Αν βρεθείτε σε μια συνομιλία του ταιριαστού

στην εμβέλειά σας αυξήστε τις γροθιές της σιγαλιάς,

με τον τρόπο του φύτεψε το δέντρο της ξαστεριάς.

 

Στην πορεία της ζωής ταξιδιώτης του συνετού

η ανοιχτή μας πρόσκληση στου αγαπητού,

κάθε κλάδος της δικής σας, της δικής του γενιάς.

 

Εκεί μες στα σύμβολα της αρματωσιάς αυτού

στα μάτια μας σαν αστέρι σβήνει του επιτρεπτού,

με τον τρόπο του φύτεψε το δέντρο της ξαστεριάς

κάθε κλάδος της δικής σας, της δικής του γενιάς.

 

 

Οι γιγαντιαίες μας φιγούρες

«Σονέτο»

Οι γιγαντιαίες μας φιγούρες πρώτες

οι γιγαντιαίες σας φιγούρες λάθος,

σας οδηγούσαν λάθος οι πλειοδότες

στον γύρω σε κρατούν κρυφά με βάθος.

 

Στο χιλιοστό, μακριά το φως οι δότες

στ’ ανύπαρκτα δες το απειραγάθως,

αρχή δεν βλέπουνε οι συστασιώτες

δημοφιλές το μονοπάτι, λάθος.

 

Γυρίστε πρόσωπα, κι οθόνη δώσ’ μου

πανύψηλα τα σώματα που φτάνουν

κυρτώνουν μες στην δίνη του διακόσμου.

 

Να εμφανίζονται κρυφά του κόσμου

κινούμενα τα σχέδια σαν τους χάνουν,

στο πλαίσιό τους, μικρές καρδιές του κόσμου.

 

 

Η φωτιά που έκαιγε ονόματα

Το άτομό μου, ένας ανθισμένος τύπος

κρυμμένο ένα όνομα ζωής στον θάνατο,

της ύπαρξης λες όνομα σαν το μικρό μας δάσος,

θα χαραχτεί για της ψυχής μας το σεντούκι.

 

Τ’ ακάθαρτα δεν έχουν όσφρηση στα ξόρκια

καταδικάζουν, για το καθετί που στάζει,

ατεκμηρίωτα διαδίδουν τους καπνούς του λόγου

χωρίς φωτιές, δεν σας ακούνε μες στους δρόμους.

 

Αφόρητη ζωή χωρίς το δίκαιο του κόσμου

σαν την στημένη μας ζωή, την ανυπόφορη,

θα υποφέρετε στην τραγικότητά της,

να βλέπω τα σκαλιά ξανά χωρίς την νίκη.

 

(Εμείς οι τιμαλφείς· εσείς προς τις καταστροφές.)

«Ψευτο – χειμώνα που σε μαρτυρούν σημάδια,

στην εξουσία την αυθαίρετη φωνάζουν φύγε

απέναντι του δάσους – μονοπάτια χάνατε

μην τον χαρίζεις… μα κοινό συμφέρον δεν θα έχει,

στην “Λακεδαιμονίων πολιτεία” μην χαρίζεις…»

μονολογεί τ’ αδέρφι, περιμένει σαν αγάπη.

Που είπα: – ωφελεί τους άπαντες – σαν την αγάπη.

 

Εσύ, ναι, όπως η φωτιά που καίει τ’ όνομα

μα πώς θες ν’ απαντάω για τους γρίφους νύχτα;

Για το γαλουχημένο της μοιρολατρίας σας

αυτός, μοναχικός στην εξουσία του γυρίζει,

ποτέ δεν υποκλίνομαι στην νύχτα της σιωπής

δεν θα υπάρχει, δεν θα έχει πια εκεί λαό.

Εγώ τον αναθέτω, στην απώλεια μου η λύση

αυτός, για το πλευρό των λίγων στην ανάθεσή του.

 

Για την ανάθεσή του, πάλι εντελώς απαίσιος

μες στον βαθμό πυκνά μας δάση μεγαλώσατε,

θες ν’ ασχολείσαι, φέρνει την ανάπαυλα εδώ

αυτός που παραμένει, σαν τα μεγαλώνουμε.

 

 

Παλίρροια στον νου που ζει όσα αγαπάς

Για πέντε γεύσεις κοψ’ το, έχεις πια πασχίσει

γλυφίζει στα στεγνά, ο κίνδυνος να γαλουχήσει,

δεν έφυγες, δεν έφυγες στην θάλασσα ορφάνια

το άγναντο, το άγναντο, στις εποχές αφάνεια

που θα βρεθούν καιροί, που θα βρεθούν οι ευκαιρίες,

κιρκαδιανός εσύ, κιρκαδιανοί με τις αχρείες.

 

Η λίμνη αδειανή σαν δέρμα που η λάσπη σκίζει

μα μεσ’ από αυτά ζωή επιλογή που σίζει

μα μεσ’ από τα χτυποκάρδια μας το αχολόι,

στην άμπωτη να έχουν φώνημά τoυς το ρολόι,

να σωριαστεί στης όχθης το ξερό τοπίο

και δε θα μείνουμε αβοήθητοι πια στο υδρείο.

 

Ευ ζην σαν εφηλίδες, μας τα κάνεις ρόιδα

της πλημμυρίδας κράση σε σηκώνει τρόπιδα,

γυρίζουμε το ένα μας πανί, κι ανάσες δίνει

και ρούμι να ‘χα πλώρη το εράσμιο μας ν’ αφήνει ,

το ίδιο κύμα στ’ ανοιχτά ως τα πανιά με στόφα

στο σκηνικό θεάτρου που σας μοιάζει κόφα.

 

Να ‘ξερα το Ναμίμπ, ερημικός και ο ψαμμίτης

ανάσας σου ομίχλη στην εικόνα σου βραδύτης,

στην άμμο ντεκουπάζ, την άμμο της εκβάλλει,

ως την δροσιά, ως το νερό, του δέντρου τη διαπάλη

ξερά εμείς, μιας χρήσης της αλόγιστης μας θέας

μοιραίας καταπόνησης, της όστριας ο δρομέας.

 

Σε παύλα με πανιά, σαν όγκος πάγου ανοιχτά

αντάμωση με την ακτή, παρέες ξενυχτά.

Μα λες να γίνει και το σήμερα για μας γαλήνη;

Δεν ήτανε κρυφό, πως πια δεν είχαμε γαλήνη

που τραγουδά η ακροθάλασσα και την πόλη δίνει,

μα η χαρά μου σαν και της ακτής η χαρμοσύνη.

 

Οι μελωδίες που δεν μένουν έξω απ’ το στόρι

οι κανταδόροι, χρονοβόροι, πεζοπόροι,

χορταίνεις απ’ το φάε, κι απ’ του ποτού την σούρα

και στα νερά γαλήνη, στην στεριά βαβούρα,

το μείον ήταν ντίβα, στις ανάγκες δεν διαθέτει

η ντίβα της ωφέλειας, η δαπάνη της εισέτι.

 

 

 

 

 

 

Για κάποιαν επανάσταση

 

 

Ένα κίνημα για χώρο ανεξαρτησίας

«Ανακρεόντειο»

Ένα κίνημα για χώρο ανεξαρτησίας

η ανάπτυξη του πνεύματος και οι ρητορείες,

και θες ν’ αποδράσουν φήμες για την έξοδο

καταπίεσης με την δυναμική στην άνοδο.

 

Πιο συχνά στοιχήματα και της αγάπης χρήμα τους

αδρανής η εμμονή τους για τους αδυνάτους,

και στην βοήθειά του που θα εμπιστευτούν την χώρα

τον ορίσατε και δίνει ανοιχτά την γνώρα.

 

Στην ανθρώπινη συνείδηση ακαταπίεστα

που στην εκδρομή του έκτιση ζωής ζητά,

μα ειδυλλιακός από το καθετί δοσμένο

μια βαθιά σειρά να έχεις αρμονίας αίνο.

 

Πως ο κυβερνών εκτίθεται των αγυρτών

η κερδοφορία είναι στην ρουλέτα των αιτούντων,

που σου γνέφει κόντρα πλέκει για τα επιούσια

αφυδατωμένο χρώμα στα χωρίς εκούσια.

 

Χθες το βράδυ νέα είδαν και διεθνές τον πρόεδρο

T. G. Masaryk, τα στεφάνια να κοσμούν το χρονικό,

K. Capek, πιο μεγάλο μέσα του το ενδιαφέρον

Milos Pojar, στο βιβλίο είσαι δίεδρων εδρών.

 

Αυτοκρατορίας άλλης θα εμφανιστεί

στα γραπτά της έπεται που καθεδρών και αγαστή,

στου Αριστοτέλη την πολιτική σαν όσιος

της τιμής η πτώση όλων και γειώσεως.

 

 

Αντιφρονούντες

«Παντούμ»

Σίτευση κάνουν στων θανάτων τους την πρόβα

άρτια στην έκθεση κοσμοπλημμύρα οστών,

στων φθαρμένων τις ψυχώσεις ήσουν και στην λώβα,

στον ολοκληρωτισμό των απολυταρχιών.

 

Άρτια στην έκθεση κοσμοπλημμύρα οστών

αντιφρονούντες του αυταρχικού φασισμού,

στον ολοκληρωτισμό των απολυταρχιών

δείτε μορφή αντιφά, του αντιφασισμού.

 

Αντιφρονούντες του αυταρχικού φασισμού,

λούμπεν προλεταριάτου, με το λούμπεν μεικτού,

δείτε μορφή αντιφά, του αντιφασισμού,

έκταση της λευτεριάς και στην ειρήνη ατού.

 

Λούμπεν προλεταριάτου, με το λούμπεν μεικτού

δεξιά κεκτημένο μας, πτέρυξ να βλέπεις για λώβα,

έκταση της λευτεριάς και στην ειρήνη ατού,

σίτευση κάνουν στων θανάτων τους την πρόβα.

 

 

Σε κάθε ειρηνική γλυκιά πατρίδα

Θα ξέχασες με σιγουριά παλιές απαγγελίες

στο νέο σου εμπειρισμό δεν έχουν το ποτό τους,

δεν έχουν τώρα τα χθες, ούτε τα όσα είπες

γιατί τα χθες παρέρχονται και άλλα έρχονται

και ό,τι χρειάζεται θα βρω με ό,τι νοιάζεται,

από τις τέσσερίς σου λίμνες με βιβλία κράτους

που επιπλέουν για τους αναγνώστες σ’ έκταση

οι λίμνες που ξεχύνονται, ξεχύνονται ακόμη

από τις ποικιλομορφίες τους απλώνονται.

 

Κοιτάζοντας αυτούς που κόντρα στις ανάγκες μας

γυρνούν τον άνεμο με σιγουριά εμείς μπορούμε,

να τίθεται, σε αυριανή αειφορία θέμα.

Ενώπιόν σου εγώ, τα λογικά σου έρχονται

μες στο αυτί μου στου καιρού τις διαφορές, εσύ λες:

«σε όλες τις μικρές σου πορσελάνες έχω βρει

παντού με τα πολύτιμα, τα σύμβολα ειρήνης

σαν πίνακες με τα νερά τ’ αλλόφυλα παντού

περνάνε χώρες τα νερά, πηγαίναμε αλλού».

 

Μα πάντα θ’ αφικνούμαι στις ειρηνικές πατρίδες

ειρηνική γλυκιά πατρίδα μου πηγαίνω,

ειρήνη ομορφιά μου, που με σένα φόρα παίρνει

μας βγάζει μεγαλύτερη χαρά, χαρά μου,

για τις μικρές μου πορσελάνες θα πλησιάσει,

που περισσότερο τις περιγράφει με πολλά

μα όλα τους ειρηνικά, θ’ ακούγονται νερά.

Θα ‘ναι η γλαφυρότητα μας χροιά, σ’ επηρεάζει,

στην συμπεριφορά, μ’ εγκυκλοπαίδεια να αντιδρά.

 

Μα σαν αυτό στην γης Μαδιάμ που δεν πατάει την γη

η χώρα των Μαδιανιτών που την εξόντωσαν,

που το μοναδικό σας πλέον πήγε ως εκεί

σαν το μοναδικό σας, το αγροίκο φέρσιμο,

μα ξέρεις πάντα να ζητάς, με το νου σου ζητάς,

του νου την νηνεμία, παίρνουμε μια θέση

και δες, που θα μας ξεγελά σαν αλεξίπτωτο

σαν αλεξίπτωτο που πέφτει στο λιμάνι

ηλιοβασίλεμα, μες στο λιμάνι τους μπροστά.

 

Σκουπίδια, είδος ρατσισμού που μίλησε γι’ αντί

για τα σκουπίδια ρατσισμού και υλισμού αντί,

παραπανίσιος ο δικός τους ρατσισμός, τους είπε(!)

Αντί με τόνο κάθε τους αντί, αντίθεση,

Peisistratos – left wing, Karl Haushofer,

Rudolf Hess,”Mein Kampf”

Joseph Goebbels, Zweites Buch, Untermensch, Nazi Party,

Konstantin Rodzaevsky, Nikolay Ustryalov, Cheka,

Karl Otto Paetel, National Bolshevism, Wolf’s Lair,

Forced labour under German rule during World War II.

 

Και απαραίτητο στον περιττό μας ξεσηκώνουν,

για το βιβλίο κάνουμε αυτό που θα μπορούμε,

παραπανίσιος ο δικός τους ρατσισμός, τους είπε(!)

Αντί με τόνο κάθε τους αντί, αντίθεση,

Mao Zedong, Lin Biao – Feudal fascism, Liu Shaoqi,
Zhou Enlai,

Bourgeoisie, «Karl Marx, racist – Nathaniel Weyl»,

Yegor Letov,

Aleksandr Dugin, Eduard Limonov, Labor camp,

National Bolshevik Front, Boris Berezovsky,

«Das Kapital, Volume I» – Karl Marx – Das Kapital.

 

Σκουπίδια, είδος ρατσισμού που μίλησε γι’ αντί,

και απαραίτητο, στον περιττό μας ξεσηκώνουν,

παραπανίσιος ο δικός τους ρατσισμός, τους είπε(!)

Αντί με τόνο κάθε τους αντί, αντίθεση,

Armin Mohler, Julius Evola, Charles Maurras,

Jorge Rafael Videla, Park Chung-hee, Syngmanν Rhee,

Anastasio Somoza García, Jean-Jacques Susini,

Vox – (political party) Black Hundreds, Strasserism,

Reynaldo Bignone, Onésimo Redondo.

 

 

Εκεί που κοιτάς χτυπάνε την ντροπή

Εκεί που τους κοιτάς, χτυπάνε την ντροπή που βλέπω

δεν έχουν φίλε μου ντροπή στην γιγαντομαχία,

μες στις εικόνες που κοιτάς, σηκώθηκε ψηλά,

για τον αέρα στάχτη, τους αμφίρροπους εκτρέπω

κοιτάς, σηκώνουν στον αέρα στάχτη τα δοχεία

σαν μαύρο σύννεφο, σε κρύβει πόλη σιγαλά.

 

Μπροστά σε όλων μας τον κόσμο, να μας μειώνει,

γι’ αυτό η μάχη μας στο αύριο που θα ξημερώνει,

και γράψαμε συνθήματα στα σκοτεινά σας πλάνα

και μέσα στις εικόνες ένα χέρι σας λαβώνει

μας αγκαλιάζει με τα ποιήματα, μας αδερφώνει

σε αγκαλιάζω με τα ποιήματα, σαν βαλεριάνα.

 

Και τα κρυφά μας, προκαλούν για την ντροπή κακό,

τ’ αγαπημένα είναι χαμηλά στο βλέμμα.

Εκεί που τώρα θα κοιτάς δεν κοίταξε κανείς.

Λες: «όλοι ζουν μια σκηνοθετημένη τους αργκό

μια τους μιζέρια γίνεται ο δείκτης λέξη, φλέμα

εκεί, της ύπουλης ισχύος χαφιέδες, που θ’ αντλείς!

 

Εκεί που τους κοιτάς, χτυπάνε την ντροπή που βλέπω

δεν έχουν φίλε μου ντροπή στην γιγαντομαχία.

Μα ίσως για τον κόσμο, που τους αγανάκτησε

ν’ ανήκει μες στο μεσημέρι, θα το αποβλέπω,

μαζί τους φίλοι, στο σκοτάδι χάνονταν ταχεία.

Μα ίσως για τον κόσμο, που τους αγανάκτησε.

 

Της 4ης Αυγούστου ο Ιωάννης Μεταξάς, ταμπλά,

στα σκόρπια ή συμφέρον, Σπύρος ο Μελάς δειλός,

σοσιαλιστής, αντι-σοσιαλιστής, σοσιαλιστής.

Θεόδωρος ο Πάγκαλος (στρατιωτικός) ρολά,

Γεώργιος Παπαδόπουλος, λαλά, καυλός τραυλός,

Δημήτριος Ιωαννίδης, σαν στερούμενος αυτής.

 

Ο Louis Auguste Blanqui με τον τρόπο του ταμπλά

Muammar Gaddafi, πες μου για τα σκόρπια ή δειλός,

ο Bülent Ecevit, στην εισβολή, σοσιαλιστής.

Marine Le Pen, ότι κινδυνεύει στα ρολά,

Josip Broz Tito, που μας τα λαλά, καυλός τραυλός,

ο Άρης Βελουχιώτης, ο στερούμενος αυτής.

Μας βλέπεις, για ν’ αλλάξουν πια μακράν απ’ όλα

δεν έχουν φίλε μου ντροπή στην γιγαντομαχία,

μες στις εικόνες που κοιτάς σηκώθηκαν ψηλά

ονόματα που διάβασες και όλους τους εκτρέπω

κοιτάς, σηκώνουν στον αέρα στάχτη τα δοχεία,

μας βλέπεις, για ν’ αλλάξουν πια μακράν απ’ όλα.

 

 

Στον οδηγό βιωσιμότητας, Ellen Johnson Sirleaf

«Ροντέλο»

Κοιτάτε στους ανθρώπους, τον φόβο που προκαλούν

αποστροφή, στους εχθρικούς τυχοδιώκτες της ντροπής,

κάλυψη στην βία της κακοποίησης και αβαθείς

έλεγχο αυστηρό, των ασύνδετων αιτούν,

η ζωή φωνάζει για έρωτα, γι’ αγάπη να ασκούν,

θέλω κι εγώ το υγιές μυαλό σαν αγωνιστής,

κοιτάτε στους ανθρώπους, τον φόβο που προκαλούν,

αποστροφή, στους εχθρικούς τυχοδιώκτες της ντροπής

την ζωή μας πρέπει ν’ αντιπροσωπεύει, ν’ ακουστούν,

στο στόμα σας σκουπίστε το δηλητήριο ανοχής

των δαχτύλων σας τον δείκτη σαν θ’ αγοραστείς,

στ’ όμορφο χαμόγελο, στο νυχτερινό γυρνούν

κοιτάτε στους ανθρώπους, τον φόβο που προκαλούν.

————————————————–

Τον οδηγό βιωσιμότητας ακούς να αθυμούν

στις γωνίες τους στόχους καθοδηγούν οι αγενείς,

τις οδηγίες συνείδησης να μην αδικείς

του φασιστικού ποιητή θεατές για ν’ αμελούν

στην δυσάρεστη αϋπνία χαρούμενα γελούν,

μόνος στον κρύο πόνο μόνος σαν θ’ αγνοηθείς,

τον οδηγό βιωσιμότητας ακούς να αθυμούν,

στις γωνίες τους στόχους καθοδηγούν οι αγενείς,

στον William Tolbert, Edward James Roye, ν’ απειλούν,

William Tubman, Anthony W. Gardiner, ν’ απειληθείς,

Edward Kesselly, Alfred Francis Russell, θ’ απελπιστείς,

Ellen Johnson Sirleaf, στους στόχους γι’ αγάπη να ασκούν,

τον οδηγό βιωσιμότητας ακούς να αθυμούν.

 

 

Warsaw Ghetto Uprising”, “Żydowski Związek Wojskowy (ŻZW)

«Ροντέλο»

Σαν τα όργανα θ’ ακούγονται απ’ την κορυφή

ήχοι ξεχύνονται γυμνοί στου βουνού την μάχη,

της πρότασης υποστήριξη διαλύουνε στην ράχη

αυξανόμενο χάσμα στα μικρόβια γι’ αγωγή,

γυμνοί ως την κρύα μας πόλη που ανησυχεί,

να μεταβάλλονται, να τροποποιούνται σαν βράχοι

σαν τα όργανα θ’ ακούγονται απ’ την κορυφή,

ήχοι ξεχύνονται γυμνοί στου βουνού την μάχη,

απεικονίζουν του αποικισμού την ζωή γι’ αντί

στην διέλευση των αστικών δεν θα ‘ναι μονομάχοι

βλέποντας τις κορυφές την μέρα, δίχως μπερντάχι,

πάντα παραμένουν υπό το φως οι αγαπητοί

σαν τα όργανα θ’ ακούγονται απ’ την κορυφή.

---

Ένα ταξίδι ξεκινά σε νέα περιοχή

σπάει την γυάλινη σκηνή με την διαμάχη

κατά μήκος των τειχών τους για το ταμάχι,

Ze’ev Jabotinsky – Revisionist Zionism, μαζί,

τα λουλούδια μας στον δίσκο της άνοιξης θα θωρεί

με γενιές στον υπόγειο σιδηρόδρομο στην μάχη,

ένα ταξίδι ξεκινά σε νέα περιοχή

σπάει την γυάλινη σκηνή με την διαμάχη,

Leon Simon (Zionist) στην γυάλινη σκηνή, στην περιοχή,

Hatzohar, Jewish Legion, Joseph Trumpeldor, πυγμάχοι,

Dawid Wdowiński, Leon Rodal, Paweł Frenkiel στην μάχη,

Anatoly Rubin, Ahad Ha’am, Chaim Weizmann αιτεί,

ένα ταξίδι ξεκινά σε νέα περιοχή.

 

 

Νοε 17. Αντίφας αντιφασισμού

«Ίαμβος»

Φυτά της ιστορίας με μια σπάνια νόσο

αυτό εκθέτουν για μοναδική ανατροφή

την ασταθή τους πρακτική, για να νεκρώσω,

στην ασφυξία, μήνιν που θ’ ασκεί για να θραφεί

στην πρόφασή τους αδιανόητη, θα στοιχειώσω,

γι’ ανάγκες ταξικών μιμήσεως κι ατυχής υφή.

 

Το άρμα καταράστηκαν στην περισυλλογή τους

και το σαθρό τους έκδηλο θα γίνει να τελέσει

μες στο μεγάλο θραύσμα γίνεται η εποχή τους

που ό,τι θα του μοιάζει, σε απότμημα θ’ αρέσει,

για να μπει το κορμί που κρύβουν στη στροφή τους

με τόση νοσταλγία το μοιραίο να συνθέσει.

 

Τους φανατίζουν, μες στην διαφωνία έχουν θέση

για να φυλάσσονται από τους αλαζόνες

που σπέρνουν και αγίνωτα θα μένουν σαν πεσκέσι,

από τ’ απατηλά, σ’ αυτά που έχουν τις αγχόνες

και στο πυρ κάθε αμαρτία που θ’ αλυσοδέσει

η αμαρτία τους, βαρύ πια σφάλμα στις οθόνες.

 

Ο ήρωάς μας που εμάς θες να ξυπνάει,

τα μέτρα πιο αιφνίδια για ν’ ακούσεις μες στη ζέση,

αγκαθωτό παντού το σύρμα που χρωστάει,

στους μαζικούς υπνωτισμούς τους για να εγκαλέσει,

ο άνεμος σφυρίζει όταν πάνω του φυσάει,

μεταλλαγμένος σπόρος που θ’ αποκαλέσει.

 

Κι αγκαθωτό παντού το σύρμα που τους προξενεί

και πάνω του οι αυξημένες μας νεφώσεις,

από αυτά που θα συμβαίνουν στα πυριγενή

από αυτά πια ούτε τους θεούς θα νιώσεις,

η απαισιοδοξία τους στα εκρηξιγενή

ημέρες, νύχτες διαφυλάξεων που θα γυμνώσεις.

 

Ο ήρωας με μύτη, με τα χείλη ενεή,

κρυμμένα μ’ ένα του σκισμένο πανωφόρι

που ό,τι πριν το βρει στο πόδι τον εκτενή

μ’ ελεύθερα τα μάτια όπως όλοι μας οι όροι,

με το αδιόρατο χαμόγελο στον γηγενή

μες στην αχνά θ’ ανέβουν όμως οι πυρφόροι.

 

Για την ομώνυμή τους θέση πήγαν αιχμηροί

η τέλεση δική σας με την πάγια πράξη

θα μένει σε μεγάλη έγνοια πάντα ευμενής

για την αμείωτη τους άμβλυνση θα διαταράξει,

στην μέση βρίσκει το πυρ τους, τον άνδρα δυσμενή

μα η γυναίκα είχε πέσει, για ν’ αρπάξει.

 

Στο πορφυρό κλουβί την πόρτα έχουν πια χτυπήσει

η σιδηρόφρακτη μας πύλη πάλι θ’ ασφυκτιά,

της εισβολής του τανκ, προς στο Πολυτεχνείο ρύση

δες, των υαινών οι τάξεις σαν στρατού δαγκωματιά,

διδακτισμός εισέβαλε στο κράτος να λογχίσει

και της δεξιάς αντίφας αντιφασισμού γητειά.

 

Να γευματίζουν σαν τον κόρακα χηλής μυτιά

που ντύθηκα με ρούχα και στεφάνια πένθιμα,

θανατερός λαός, οι Χάροι μέσα σου νυχτιά

δεν θα ’ναι ο θανατερός, των Χάρων πένθιμα

μα ο λαός και της γιορτής τα μέλη στην νυχτιά

να φέρουν νιότη, την χαρά, στο πέρας πένθιμα.

 

Στα μέτωπα το σύνολο από κοινού τα γένη

για της δεκαεφτά μας Νοεμβρίου, κι αδροί,

τις τελευταίες μέρες, θα σου στέλνει όμως αίνους

και όταν έρθει, θες την εορτή μας στιβαρή,

και της ελεύθερης μας έκφρασης βροχή που δένει

και μεταξύ μας, στην ειρήνη στέκουν σοβαροί.

 

Παραφορά, παραφορά που θα μαυρίσει

ρητά, ρητά, ρητά, του βάρδου σαν βιολέτες,

την ζήση έχουν, ζήση φέρουν, ζήση σαν μπαξίσι,

αυτός ο λόγος του νερού στους γλωσσοδέτες

στον λόγο του νερού, η βλάστηση στην κλήση,

στους αποχωρισμένους, οι κακοί τους σκηνοθέτες.

 

 

 

Πάγωσε το γέλιο μας

«Βιλανέλα»

Πάγωσε το γέλιο μας από νωρίς

ήσουν κι εσύ στα σταυροδρόμια

κάτω τώρα, και που τώρα θα θωρείς.

 

Μες στης επανάστασης τα προνόμια

στις πολλές ανατροπές της αλλαγής

πάγωσε το γέλιο μας από νωρίς.

 

Μια σημαία που σηκώσαμε παρόμοια

κυματίζει κόσμε άραγε στα στόμια

κάτω τώρα, και που τώρα θα θωρείς.

 

Στο βάθρο αντάρτες απ’ τα πεζοδρόμια

τα χείλη δήλωσαν την νίκη στ’ ανόμοια,

πάγωσε το γέλιο μας από νωρίς

κάτω τώρα, και που τώρα θα θωρείς.

 

 

 

 

Ακροπατώντας ανάμεσα στις σκέψεις

 

 

 

 

Το ένα μέρος στο γραμμόφωνο

«Ίαμβος»

Στις σύγχρονές μας τάσεις με τ’ αρχεία οδηγιών

να ψάχνω πού θα ήταν στις παλιές μας εποχές,

που πάνω στο βινύλιο, σαν να ήμασταν εμείς

ορθοί σαν κάποια τάχα της κεφαλής βελόνα

το ένα μέρος στο γραμμόφωνο… να σου δίνει λόγια.

 

Επάνω στο βινύλιο που γυρίζει με σκοπό

να συναντάμε λόγια που θα έχουν πια χαθεί

σε μια σπειροειδή αυλάκωση που δεν παρεκκλίνει,

να βρούμε λόγια, που εκεί δεν έχουν πια χαθεί

αμέτρητες φορές… βαδίζαμε στα χρόνια.

 

Και σ’ εύρυθμη πια λειτουργία κάθε μας σημείο

στην διαδρομή να συναντάμε λόγια πρώτα

να λένε, για μια πολυσύχναστη μας περιοχή,

πως πάντα πια θ’ αδιαφορούσε για τον φθόνο

αμέτρητες φορές, (να διώχνει το άχρηστό μας μίσος).

 

Τα χρόνια θα ’ναι δέκα, ή να είναι τρία…

δεν φανερώνει την υποκρισία της ποτέ,

πως φαίνεται στον κόσμο μας ο αναστεναγμός

πως θα ’ναι πια σχεδόν ο κόσμος τους ανύπαρκτος,

δεν ήμασταν τραγούδι τους ποτέ, τι να το κάνω;

 

Στην πολυσύχναστή μας περιοχή δεν φαίνεται

σαν έχει μείνει πια λιπόθυμος ο φόβος

σαν ένα του βουβό σενάριο και στο ξύπνημά του,

στην ζεστασιά το άκουσμα του πάντα κουβαλάς

που διέπουν σχέσεις, πάντα σ’ έναν κόσμο τους σκληρό.

 

Σαν με το άθλημα χωρίς αναπνευστήρα

στις επαφές, τον οίκτο συναντάς στο αχανές

να είναι η πολλή πεζότητα σε κώμα,

που παίζει τρέιλερ χωρίς τα λόγια του φυγά

παλιά με νέα ρεύματα, που για ν’ αποκτήσουν.

 

Στις διακοπές, δουλειά και της λεπτής αισθητικής

από την άκρη ως το κέντρο, ενός δίσκου

και να, στ’ ακόλουθα η διακοπή του ήχου

που μια ολόκληρη μας εβδομάδα θα γυρίζει

κ’ εσύ, αμέριμνος να σεργιανίζεις με τους λόγους.

 

Που μια ολόκληρή μας εβδομάδα θα γυρίζει

εκεί μες στα πολλά μας σπίτια εξαντλούμαστε

σαν θα κυκλοφορεί, μια μας στενογραφία,

σαν μια ξεχωριστή μας ιστορία έρχεται

στην άβολή τους θέση, που ‘ναι πιθανώς κενό.

 

 

Κάτι αρχίζει, σαν να ξεχύνεται

«Ίαμβος»

Αυτός ο τρόπος έκφρασης χωράει πάντα για μας

που έχουν αναδεύοντας πια όλοι τις κλωστές,

που δεν υπήρξε η επαίσχυντή τους πράξη για εμάς

φιμώνουν ανοιχτά οι καθαροί μας εραστές.

 

Ασπίδα οι αλήθειες μας στα πάθη μιας καρδιάς

για έναν τους εγκέφαλο ενός οργάνου ρίψης,

το σώμα τ’ άνοιξε με το μυαλό της μυρωδιάς

από τα πάθη μας χωρίς εχθρούς και απορρίψεις.

 

Και του σχεδίου οι ορίζοντες σου παραλείψεις

που και τ’ απότομά τους μέρη έχουν ξεπεράσει

την μακρινή τους εποχή χωρίς τις αντιλήψεις,

η τύχη που θα εξαφανιστεί και για να διστάσει.

 

Η τύχη σαν τολμήσει και αυτή να διαφωνήσει

δεν θα μπορείς να φτάσεις για να νιώσεις ποιος θα είσαι,

μα ούτε το λαμπρό συναίσθημά σου δεν θ’ ανθίσει

στους δυνατούς χαμογελά η συμβουλή που είσαι.

 

Να προσπαθείς για να κρατήσεις το συναίσθημα

θυμίζει λάμψη πια χαμένη και θα ‘ταν αισθητή,

ιδανική μας τεχνική για το προαίσθημα

που ήθελες να κάνουν σ’ ένα ειδικό κουτί.

 

Μα λόγο δεν θα είχε για να μπει να φανταστεί

πως άλλες πια συνθήκες τρύπωσαν εκεί στον χώρο,

μια ώρα ο παλμός σου, πώς ν’ ακούσει ν’ ασπαστεί

και πάλι θα βρεθείς στης γλώσσας της το δώρο.

 

Κι όσα μας κουτιά θα έχουν τις σχισμές που έχουν

να είναι στην συνέχεια στον ήλιο αιμοφόρα

στο φως που φέρουν, σαν το αίμα πάντα που θα έχουν,

σαν διαφανής η έκδοση, να αρμόζεις γνώρα.

 

Μα την εικόνα σε προσαρμογή δεν άφηνα

που άπλετος πια θ’ απορρέω στο συναίσθημά μου,

σαν νέα λάμψη το συναίσθημά μου ν’ άφηνα

της αγκαλιάς σου δώρο, να ξεχύνεται καρδιά μου.

 

 

Στην θέση της στιγμής

«Τροχαίος»

Και η παρουσία μας η σιωπηλή πιο πάνω

ώστε τόσο να χτυπάει και την λάθος πίεση,

που θα είχε κάθε της κατάληξη στην δίεση,

στην εκτίμηση την ύφεση να δουν πως φτάνω.

 

Έτσι κάνω ένα νεύμα με το άλμα μυστικό

με την δυνατότητα της όρασης το πλέγμα,

και ν’ αφήσω να με πιάσεις, βλέμμα ως το βρέγμα

στων θεμάτων σου τον κώδικα σαν βλαπτικό.

 

Με την σχέση σου ψυχή μουντής σιωπής ουσία

έχεις ενοχή στην λύπη και αρχίζεις πάντα,

με την αγωνία που σου κάνουν γκουβερνάντα

και οι ενεργοί στα πρότυπα με κάποια αμνησία.

 

Και γι’ αυτό σε άσκοπους αγώνες δεν θα είμαστε

ούτε θέλουμε την ανθρωπότητά μας, άστε,

στο σημείο που το νιώθουν συνεχώς βρυχάστε

έτσι με αυτής το πρόβλημα, που θες ν’ αγγίζεστε.

 

Σαν την άσχημή σας σκέψη που στριφογυρίζει,

σαν την άσχημή σας σκέψη, που ποτέ δεν θα δεις

πώς χαϊδεύει το λαιμό τους, θα την βγάλω θα δεις

και ο εαυτός μας τις θυσίες ν’ αντικρίζει.

 

Σαν μηχάνημα ο νους που προτιμά οδύνη,

έτσι έμοιαζε μισός και είμαστε σβησμένοι

με τις λέξεις μένουν σαν τις σπίθες μας γραμμένοι

στον αέρα την κουβέντα του, έτσι θες ν’ αφήνει.

 

Αύριο θα ‘ναι σύντομα πολλές οι αναμμένες

σαν μια έκρηξη ψυχής, η εξαφάνιση ψυχής,

βράδυ και στο σταυροδρόμι με την θέση της στιγμής

με απρόσμενη την καταιγίδα σαν βρεγμένες.

 

 

Στις μεταποιήσεις νεύμα

«Νόστος»

Το αέτωμα κοσμούσε της ζωφόρου η σειρά.

 

Για ελπιδοφόρο θα ‘χουμε γυναίκας όρο,

στην ουσία την απαλλαγή στην ένοχη.

 

Βιγλατόρισσά μου δεν αξίζει να τα βλέπεις,

στων δρυμών μας οι πνοές να βρουν το μονοπάτι,

το ν’ αλλάζουν τρόπο της ζωής το θέλγητρο.

 

Και στην αδυσώπητη της έννοια που δεν σπεύδω,

σαν λεπτή που γίνεται κλωστή γερή μίας φιέστας,

ένας χαρακτήρας που γιορτάζεται να έχουν,

έχει κάνει τον φτωχό νου ανοιχτό και πλούσιο.

 

Είναι η εκροή τα λογικά μετά παράλογα,

που αιτιολογεί κατόπιν ως της πράξης πνεύμα,

νίψιμο στο θούριο και στις μεταποιήσεις νεύμα.

 

Στην ουσία την απαλλαγή στην ένοχη,

για ελπιδοφόρο θα ‘χουμε γυναίκας όρο.

 

Το αέτωμα κοσμούσε της ζωφόρου η σειρά.

 

 

 

Συλλογές είναι όπως έχω δει σε έναν

«Τροχαίος»

Όσο θες ν’ αυξάνεται σαν την περίφραση

η αποφυγή που εξαρτάται στο εν μέρει τους,

στην συγκόλληση της επαφής μας η εξήγηση

για το ίδιο η αγάπη, άλλη μια μας δύναμη,

στο επίκεντρο του έρωτα οι γνωριμίες

μέσα, μέσα στην φωτιά νεκρώνει την οργή μας.

 

Με την άσκηση πλοήγησης μας βρίσκεις χαραυγή

μες στα ωχροκίτρινα νερά της φύσεως

που μας κοκκινίζει πάντα με αρώματα,

δείχνει με την αρωματική της ομορφιά

κι άρχισα να γράφω, στου δικού σου έρωτα,

κάθε του ταξίδι, στην γωνιά του έρωτα ζωή.

 

Με τα γόνιμα που θα ’ναι άλφα και ωμέγα

έχουν τόσες διαφορές για όσα θες ν’ ακούει,

που τα χρώματα ξεβάφουν μες στον ήλιο με χαρά

είμαστε το ίδιο πια βγαλμένοι μες στον ήλιο,

μα εγώ στη θέση που μας έκαιγε θες να βρεθώ

κάθε μέρα ήταν μέρα, ήταν σ’ αγαπώ.

 

Εύκολοι, νωθροί, που όταν θα μιλάς θες ν’ απωθείς

που σε άλλους θα περνάς ακόμη το σχοινί

σε μια λίστα, με αυτά που θα ποθείς να έχεις

με περιγραφή του ζώου στο δικό σου έρωτα,

έχεις και αυτόν που σε ακολουθεί μες στο κλουβί

σαν κλουβί στην έκθεση, δεν νιώθεις ενοχή.

 

Και οι συλλογές για τις μικρές σαν με τους άνδρες

θα ’ναι όπως έχω δει πια σ’ έναν, χρόνος που περνά

στην ζωή σου μόνος δεν μπορείς, στις κριτικές μαζί,

θα ’ναι το τυχαίο που θα γίνεται αντιληπτό

ή να είναι και αυτό σχεδόν στο άγνωστο

ή να είναι και αυτό αμίλητο στην περιοχή.

 

Θα ’ναι πάντοτε να έχουν στο καταμεσής,

να τις προσπορίζουν πάντα σ’ εμπνευσμένα σχόλια

κι ολόκληρες μπροστά τους με αγάπη στην φωτιά,

δια μαγείας, με τα χρόνια της ακρόαση

θα ’ναι κάτι μες στο μονοπάτι της απέναντι

ένα πλάγιο βλέμμα της, μες στην στιγμή να διαλυθεί.

 

 

Η φεγγαράδα στου Θεού τα βέλη

«Σονέτο»

Στα μέσα μου του κύκλου φεγγαράδα

την γη να δεις ψηλά θυμό που δίνει,

κυκλωνικός στο σύμπαν περατζάδα

στο όνομα του γαλαξία ας μείνει.

 

Στο ρυάκι που κυλάει ρομαντζάδα

σαν μας μιλάει το φεγγάρι δίνει

πριχού με μιας γραφίδας ζωηράδα

που τους ερήμους του πλανήτες σβήνει.

 

Σκιρτώ του φτερωτού Θεού τα βέλη

τον έρωτα με τόξο σημαδεύει

με γύρους κόρτε κάνει μ’ αβαντάγιο.

 

Μα στον παλιό καημό κουπιά να θέλει

κι ο έρωτας βρεγμένος με χαζεύει

κι αράζει ανάκαρα μπρος στο μουράγιο.

 

 

 

 

Οι αναγνωρίσεις μας

«Τερτσίνα»

Οι αναγνωρίσεις μας των βασικών

χαρακτηριστικών της κατάστασης,

προς των ψυχολογικών διαταραχών.

 

Στις χαμένες αισθήσεις της διάστασης

μιας παθολογικής συμπεριφοράς,

δίχως πρότυπο της υπερδιάστασης.

 

Ογκώδη δυστοπία, ν’ αποτραβάς

ακολουθώντας μια νέα εμπλοκή

της έξεως τέχνη, δεν παρατραβάς.

—————

Εκθαμβωτική, γεγονός μαλθακή

σκάλα με κλιμακωτές απαντήσεις,

στην έντονη δυσπιστία δανειακή.

 

Σε μια τεράστια στοίβα οι θελήσεις

σαν συσσωρευμένη συσσωμάτωση

στα μέγιστα ζητήματα οι ρήσεις.

 

Σπας το θεμέλιο στην ενσωμάτωση

θέμα που θέλουμε στην μετατροπή,

πάει στο σωστό, στην ενυδάτωση.

—————-

Θεμέλιο των σχέσεων αμφιρρεπής

σ’ ενάρετο κύκλο καθοριστικός

με μαύρο φόντο στις λέξεις σαν σιωπείς.

 

Για μορφές ζωγραφισμένες δεκτικός

οι λαϊκές μας εκφράσεις μες στην γεύση

στην κωδικοποίηση, αισθαντικός.

 

 

Πολιτών λυκόφως, εξήντα εννιά

«Τερτσίνα»

Στις λαϊκές ελευθερίες θετικοί

στις δωρεάν εικόνες μας ασκεπείς

στην δύναμη που βγήκε ανοδικοί.

 

Στη διέξοδο σκοντάφτουν, της γκριζωπής

της άγνωστης πόλης μας τα σοκάκια

στο μπλοκάρισμα λεωφόρου και ροπής.

 

Κοσμούν ψεκάζοντας τοίχους και ρυάκια

άρνηση για θρυμματισμένη πόλη

κι έχουν φωτοβολίδες στα δισάκια.

 

Στην κοινωνική συνοχή μας όλοι

να προστατεύσετε, θ’ αποκρούετε(!)

ελευθερόφρων μες στ’ αραξοβόλι.

 

Άλφα τέσσερα στους στίχους κρούετε

πολιτών λυκόφως, εξήντα εννιά,

του κύκλου αστραπή θα ανακρούεται.

 

Οι νύχτες κοκκινίζουν την αραχνιά

στην απώλειά σου, τις απώλειες μετράς

της ξεχωριστής αιτίας αφεντιά.

 

Αναρχικής εφημερίδας, αβάς

Thomas Hobbes – «”Leviathan” book» the State,

William Godwin, Peter Marshall – (author) μάς.

 

Herbert Spencer – «The Man Versus the State»

R. Nozick – «Anarchy, State, and Utopia»

Auberon Herbert – «Voluntaryism» State.

 

 

 

Δημιουργούν αισθήσεις

«Τερτσίνα»

Κοιτάζουν στην γκαλερί τους ορισμούς

από τις εκδρομές παντού την χώρα,

σαν ζωντανεύουν το έργο στους απτούς.

 

Αισθήσεις να δημιουργούν στην πρώρα

της χώρας στο κινούμενο βαγόνι,

των παράλογων φόβων στην πληθώρα.

 

Στους αιματηρούς εφιάλτες να λιώνει

το αστρικό της σύμπαν, το ισχυρό

στα εκτεθειμένα έργα που βουρκώνει.

 

Τέρμα, την διαδικασία ν’ αφαιρώ

της επιβολής και φράσεων το ρεύμα

των θρυλικών ηρώων τους το φτερό.

---

Με την ορμή μας έξω θα διαρρέει

για τις πληγές που μας επηρεάζουν

σαν της έκλειψης κρίκος, σαν εδραίοι.

 

Όμορφης, σύμβολα, φτερά σαν μοιάζουν

ζεις στην απουσία της εχθρότητας,

ζεις σε αρμονία, ειρήνη τάζουν.

 

Δαίμονες της άμυνας, αιτιότητας

εξοπλίζουν τον εναέριο δαίμων

την ειρήνη να φέρει της ποιότητας.

 

Song Jin-woo (journalist) Kim Jae-gyu, δαίμων

Chang Chun-ha, Yun Posun, Chough

Pyung-ok, Chang Myon,

April Revolution, πάνω ευδαίμων.

 

 

 

Κατάληψη σ’ ερειπωμένους πύργους

«Σονέτο»

Η τεχνητή ομίχλη των χρωμάτων

σ’ ερειπωμένους πύργους των δογμάτων

εκτείνεται, αναρριχάται άνω,

σχεδόν κατεστραμμένοι σαν τους φτάνω.

 

Φωνάζουν στις φωνές των αχνισμάτων

πανό στα χέρια έχουν με το διάττων,

μεγάλα θα κρεμούν πανιά, τ’ αυξάνω

αφήστε να πετάξουν στον βαρδιάνο.

 

Μεγάλο θα κρεμούν πανί ασμάτων

κορδέλες κύκλους κάνουν οι κορδέλες

γεμάτοι προσδοκίες των βημάτων.

 

Συγχρονισμένα χέρια των μαντάτων

πουλιά παντού αφήνουν οι κοπέλες,

απ’ τους πυργίσκους μας των αισθημάτων.

 

 

 

Έχουμε της μοναξιάς τα αντικλείδια

«Μπαλάντα»

Παίζουν παιδιά τα αυτοσχέδια παιχνίδια

μαζί της παίζουν, τώρα την γνωρίζουν

στην αυλή τους μιλάει στα στρωσίδια,

τ’ ασήμαντα χαλάνε που δακρύζουν,

την ομορφιά της ψάχνουν, για ν’ αγγίζουν

που μες στο παρόν τους φεύγεις ομορφιά

και οι νεράιδες μόνες θυμίζουν,

στο τρελό κυνηγητό μια μολυβιά.

 

Έχουμε της μοναξιάς τ’ αντικλείδια

σαν ναυαγός τα φανερώνω, τρίζουν

ενοχλημένος με τα σταγονίδια

στο παγκάκι τις σκέψεις τους γκρεμίζουν,

έχουν κρυφτεί στην ελπίδα που χτίζουν

του χαμένου ψάχνουνε την μοναξιά

όταν κρυβόμαστε μου διαφωτίζουν

στο τρελό κυνηγητό μια μολυβιά.

 

Έτρεξα, για να μοιραστώ τα ίδια

χαιρετίσματα που τα διαιωνίζουν

με την βλοσυρή ματιά κι αιφνίδια

ο συγγενής τους άφησε ν’ αγνίζουν,

τους άφησε μετά που τον γεμίζουν,

με όσα θα πει μες στην αντιφεγγιά

για την μακρινή μας σολίστ δακρύζουν

στο τρελό κυνηγητό μια μολυβιά.

 

Σ’ ένα δέντρο μας τους κλάδους ραγίζουν

στολίδια, στο λίγο τ’ ουρανού κλαριά,

κείμενα, κασέτες, που μας σαλπίζουν

στο τρελό κυνηγητό μια μολυβιά.

 

 

Ο επαναστατικός ρηξικέλευθος

«Παντούμ»

Μια παράμετρος διδασκαλίας σ’ εγχειρίδιο

μας έχει γράψει, τις εξελίξεις για τις αφίξεις,

στα δίκαια οι απαντήσεις δίχως σταγονίδιο

στις αντιθέσεις, αντιθέσεις οι αναδείξεις.

 

Μας έχει γράψει, τις εξελίξεις για τις αφίξεις

θα ‘ναι πάντα γνωστές οι συνέπειες του συνεπούς,

στις αντιθέσεις, αντιθέσεις οι αναδείξεις,

αναπτύχθηκαν, εκ νέου απ’ του ανελλιπούς.

 

Θα ‘ναι πάντα γνωστές οι συνέπειες του συνεπούς

θα ‘ναι με ταπεινότητα στην δημόσια κριτική,

αναπτύχθηκαν, εκ νέου απ’ του ανελλιπούς

σκόνη ζητάνε στη ντροπή, θα ‘ναι γνωστική.

 

Θα ‘ναι με ταπεινότητα στην δημόσια κριτική

εξακολουθεί ν’ ανιχνεύεται στο κρατίδιο,

σκόνη ζητάνε στην ντροπή, θα ‘ναι γνωστική

μια παράμετρος διδασκαλίας σ’ εγχειρίδιο.

---

Ο επαναστατικός ρηξικέλευθος ν’ αρκεί

γι’ αντιλήψεις μπούμερανγκ με φυλλάδια στον αέρα,

στην λειτουργία, η αύξηση αντοχής βολική

αναζητήσεις με χαλαρότητα στην εσπέρα.

 

Γι’ αντιλήψεις μπούμερανγκ με φυλλάδια στον αέρα

στο τηλέφωνο η πρώτη μέρα δεν φτάνει,

αναζητήσεις με χαλαρότητα στην εσπέρα

τις γνωστές υποδοχές ακόλουθη στο σεργιάνι.

 

Στο τηλέφωνο η πρώτη μέρα δεν φτάνει

επαγγελματίας οδηγός ονομάζεται,

τις γνωστές υποδοχές ακόλουθη στο σεργιάνι

στην κρυπτογραφία, κυκλοφορία ν’ αλλάζετε.

 

Επαγγελματίας οδηγός ονομάζεται

μ’ αριθμημένη ομιλία μας ανθεκτική,

στη κρυπτογραφία, κυκλοφορία ν’ αλλάζετε

ο επαναστατικός ρηξικέλευθος ν’ αρκεί.

 

 

 

Στην σκόπιμη παραπληροφόρηση

«Παντούμ»

Δεν θα ‘ναι τυχαίος παράγοντας στο γινόμενο

με ορισμένα στοιχεία της διαδικασίας,

όλοι στην ίδια λογική, ως συνεπαγόμενο

στην πόλη συνδέονται οι πάντες της ωταλγίας.

 

Με ορισμένα στοιχεία της διαδικασίας

την σκόπιμη παραπληροφόρηση να γνωρίζει,

στην πόλη συνδέονται οι πάντες της ωταλγίας

οφείλεται, των εκτός αποδείξεων σαν χρήζει.

 

Την σκόπιμη παραπληροφόρηση να γνωρίζει

στην απουσία εικόνων υπάρχουν πάρα πολλά,

οφείλεται, των εκτός αποδείξεων σαν χρήζει

έχει καταγράψει την κατεύθυνση θαμπά.

 

Στην απουσία εικόνων υπάρχουν πάρα πολλά

βόλτα το κυνήγι με κατεύθυνση στ’ απρόσιτα,

έχει καταγράψει την κατεύθυνση θαμπά,

κοιτάζοντας στο άγνωστό μου τα δυσπρόσιτα.

 

Βόλτα το κυνήγι με κατεύθυνση στ’ απρόσιτα

με ό,τι ξεχνάς, στο ένστικτο σε ξεγελάνε,

κοιτάζοντας στο άγνωστό μου τα δυσπρόσιτα

τους αλλάζουν μορφή, στην παρόρμηση να λυγάνε.

 

Με ό,τι ξεχνάς, στο ένστικτο σε ξεγελάνε

τι κρύβεται από καιρό σε καιρό, δεν μετράνε,

τους αλλάζουν μορφή, στην παρόρμηση να λυγάνε

τραπουλόχαρτα οι άνθρωποι, με δόλο και τραβάνε.

 

Τι κρύβεται από καιρό σε καιρό, δεν μετράνε

μοιράζονται τις επιλογές σαν το θιγόμενο,

τραπουλόχαρτα οι άνθρωποι, με δόλο και τραβάνε

δεν θα ‘ναι τυχαίος παράγοντας στο γινόμενο.

 

 

 

 

 

 

 

Συνοδεύει τους κινδύνους

«Οκτάβα»

Συνοδεύει τους κινδύνους

μες στην εχθρική γραμμή μας

πάνε γι’ άλλους υπευθύνους

να μην χάσει τη ψυχή μας,

στους μειοδότες θεατρίνους

δεν ζητούν πια τη ζωή μας,

έπαινος, αξίας τίτλος

ο πιο ακριβός μας τίτλος.

 

Τραύματα μες στους κρετίνους

παραμένουν στα σπασμένα

σαν αυτούς τους αρλεκίνους

δισταγμοί μες στ’ αναμμένα,

ο χαρτογιακάς γι’ αμβλύνους

βαρβαρότητας παρθένα,

αντικείμενα σπασμένα

δισταγμοί μες στ’ αναμμένα.

 

 

 

Στην υδρόγειο σφαίρα

«Οκτάβα»

Στην υδρόγειο σφαίρα κράση

θάλασσα μας με τον κόσμο,

έχει μέρος να κοπιάσει

με της Μεσογείου δυόσμο,

να φοβάστε μην καλπάσει

με ανατροπές στον κόσμο,

καλοσύνη που τον κάνει

να τους αναπαριστάνει.

 

Δεν προβλέπει γεγονότα

στ’ ουρανού το τηλεσκόπιο,

οι πλανήτες βαρελότα

σε τροχιά το γυροσκόπιο,

σήμανση στα καθεστώτα

μέσα στο σεληνοσκόπιο,

η αντίθετή μας λύση

θα ‘ναι δύσκολη στην κρίση.

 

 

 

Τα καλύτερα δρομολόγια

«Βιλανέλα»

Τα καλύτερα δρομολόγια ν’ αναζητούν

στ’ απρόσιτά μας ασφυκτικά μονοπάτια

με την απουσία εξαναγκασμού ν’ αντηχούν.

 

Στο μανδύα που ξεδιπλώνεται σαν κυμάτια

αναζητώντας την αιώνια προμήθεια που ζητούν

τα καλύτερα δρομολόγια ν’ αναζητούν.

 

Σε όλα τα μέρη αλληλεγγύη με κανάτια

ένας συλλογικός οργανισμός στα μονοπάτια

με την απουσία εξαναγκασμού να αντηχούν.

 

Στην πιο ευχάριστη ζωή να ξοδευτούν τα μάτια

παίρνει την δύναμη σαν μας ενώνει σε κομμάτια

τα καλύτερα δρομολόγια ν’ αναζητούν,

με την απουσία εξαναγκασμού να αντηχούν.

 

 

 

Του χαοτικού εφευρετικού κανόνα

«Βιλανέλα»

Με κατανόηση στις τάσεις της ελευθερίας

στις οποίες συμμετέχουν οι κοινές υποσχέσεις

χαοτικού εφευρετικού κανόνα της μνείας.

 

Χθες βράδυ, στο δελτίο τύπου οι αναθέσεις

ωσότου οι άνθρωποί μας θα ‘ναι της μαγείας

με κατανόηση στις τάσεις της ελευθερίας.

 

Ο Ησίοδος, στην διασταύρωση γι’ αντιθέσεις

στον κόμβο θα φτάσει, στο δίκαιο γι’ ανασχέσεις

χαοτικού εφευρετικού κανόνα της μνείας.

 

Ο Αναξίμανδρος, μια έκθεση με θέμα σχέσεις

έσπασε τον μύθο της ψυχής στις καταθέσεις,

με κατανόηση στις τάσεις της ελευθερίας

χαοτικού εφευρετικού κανόνα της μνείας.

 

 

 

Ο πλουραλισμός θα ‘ναι των νοητών

«Βιλανέλα»

Ο πλουραλισμός θα ‘ναι των νοητών, να αντιτάσσει

απόρροια στην μετενέργεια της συζήτησης η λήξη,

έχουν κατά νου, την συζήτηση του νου οι άσσοι.

 

Στον καθοδηγητικό μας ρόλο να βουτήξει

στην περίοδο της πραγματικότητας ν’ ακμάσει,

ο πλουραλισμός θα ‘ναι των νοητών, να αντιτάσσει.

 

Την πελώρια ταχύτητα προκαλεί, για ν’ αγγίξει

πιο κοντά, μες στ’ άγρια μεσάνυχτα να τυλίξει,

έχουν κατά νου, την συζήτηση του νου οι άσσοι.

 

Ταχύτητα, τα λάθη της επιλογής να τρίξει

στην λάθος εποχή το χρονικό να ξετυλίξει,

ο πλουραλισμός θα ‘ναι των νοητών, να αντιτάσσει,

έχουν κατά νου, την συζήτηση του νου οι άσσοι.

 

 

 

Οι κοσμικές ακτίνες

«Ρουμπάϊ»

(Οι κοσμικές ακτίνες φαίνονται να κυριαρχούν.)

Υπερκαινοφανής αστέρας σαν θ’ αδρανοποιηθούν

της συνένωσης το μοτίβο του δομοστοιχείου,

το πλαίσιο του κόσμου ν’ αλλάζουν προς κέντρο ν’ ασκούν.

 

Οδηγούν σε πύλες με ρόλους ήρεμης ζωής

η διάρκεια με τους ρόλους για να μην αγνοηθείς,

των νηματουργιών καρτερία που κοσμεί την ρώμη

τα υπέροχα συναισθήματα να μην λησμονείς.

 

Δεν αλλάζει κάτι την υπερδιέγερση της ζωής

πάντα θα ηρεμεί, το κεντρικό σημείο να ζητείς…

Ν’ ακούσετε τις γραμμές για μερικές βραδιές,

τα πρόσωπα στον χρόνο ταξιδεύουν σαν τ’ αμελείς.

 

 

 

Τα βλέμματα μειώνονται

«Ρουμπάϊ»

Τα βλέμματα μειώνονται στον κόσμο μας πρακτικά

απλώς παραμένουν σταθερά στ’ αβδηριτικά,

μόνο στα μεγέθη, στις φανταστικές απόψεις τους

γοητευμένοι συνεχώς στην τρέλα τους, στ’ αστρικά.

 

Δεν θα ‘ναι στην ομορφιά επιτιθέμενος κανείς,

στις ώρες που αλλάζουν ό,τι ανοίγει για ν’ αντλείς

το καλύτερο νόημα, ικανοποιεί την έλξη

σε ό,τι ανοίγει τις νύχτες, τα όνειρα να βρεις.

 

Τους δείκτες που αλλάζουν τελείες σ’ εμφανίσεις

χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες φορές θ’ αγαπήσεις,

κι όσο σε αλλάζουν, στο φευγιό της αυτουργίας

τόσων δοντιών, στα ρούχα δίχως σώμα οι πτήσεις.

 

 

 

Σαν σκιάχτρο, κάνεις την πυξίδα

«Τριολέτο»

Χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή

σαν σκιάχτρο τα χέρια σου να θέτεις σαν γυρίζεις

σαν κάνεις την πυξίδα, τον διαβάτη κι αρμενίζεις,

χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή.

 

Πυξίδα βορειοδυτικά, νοτιοανατολικά κι αγγίζεις

φαίνεσαι σαν να γυρίζεις στην κορυφογραμμή,

χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή

σαν σκιάχτρο τα χέρια σου να θέτεις σαν γυρίζεις.

---

Στο άλμα σου να σπας πυξίδα κι έχουμε χαθεί

άλμα στο άλμα έσπασα κι εγώ στις κορυφές,

σαν μας φωτίζουν του σκότους άλλες εποχές

στο άλμα σου να σπας πυξίδα, κι έχουμε χαθεί.

 

Μας πλημμυρίζουν τα μυστικά νερά του ζόφου αν θες

κι ο κόσμος σπάει κάθε φράγμα του μ’ ευχή

στο άλμα σου να σπας πυξίδα, κι έχουμε χαθεί

άλμα στο άλμα έσπασα κι εγώ στις κορυφές.

---

Καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

λεπτά των ωρών που έπεσες σαν καταλήγουν,

κρατήσου στο πέρασμα στα ύψη που σε πνίγουν

καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

 

Η σκιά μας συνεχίζει, κι όλα την γη τυλίγουν

σε κάθε διαφορετική γραμμή σαν θύματα

καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

λεπτά των ωρών που έπεσες σαν καταλήγουν.

 

 

 

Στον τίτλο 2014 Ukrainian revolution

«Τριολέτο»

Χαίρομαι όπως την σκέψη που δίνει χρώμα

όταν φαντάζεσαι τα χαμένα σου έργα σαν ψέμα

πρώτα να θέτεις τους τρόπους ζωής σου σε θέμα

χαίρομαι όπως την σκέψη που δίνει χρώμα.

 

Άπειρος, άφηνα σύντομα τις ερμηνείες κι ακόμα…

απεικονίζω το μοναδικό σου το ταξίδι,

χαίρομαι όπως την σκέψη που δίνει χρώμα

όταν φαντάζεσαι τα χαμένα σου έργα σαν ψέμα.

---

Μέσω ενός μεγεθυντικού φακού συνδέομαι

βαθιά με τα έργα σου για ώρες που διανέμονται

βλέποντας άδειες κούνιες, άδειες να κρέμονται

και μέσω ενός μεγεθυντικού φακού συνδέομαι.

 

Δεν ταιριάζουν στις δικές μας αντιλήψεις, νέμονται

συχνότητες στις κάμερες της διεθνούς κι εμπνέομαι

και μέσω ενός μεγεθυντικού φακού συνδέομαι

βαθιά με τα έργα σου, για ώρες που διανέμονται.

---

Τα παιδιά να λείπουν απ’ το μέρος των θυμάτων

της διεθνούς τα φλας, φαίνονται της διεθνούς μας όντως,

στα γεγονότα “War in Donbass” “Donbas Battalion”,

τα παιδιά να λείπουν απ’ το μέρος των θυμάτων.

 

Semen Semenchenko, Yehor Soboliev, Hanna Hopko,

“pro-Russian unrest in Ukraine”, “human rights in (UKR)”

τα παιδιά να λείπουν απ’ το μέρος των θυμάτων,

της διεθνούς τα φλας, φαίνονται της διεθνούς μας όντως.

 

 

 

Στην συνέχεια του Aparicio Saravia

«Τερτσίνα»

Για την διάρκεια που αντιμετωπίζεις

κάθε δυσάρεστή σου εμπειρία

μες στην εμβέλεια του δέκτη και βαδίζεις.

 

Θ’ αντιστρατευόταν μες στην φλυαρία

στην επίδραση του εικονοκλάστης

έκπληκτος κινδύνου με αβαρία.

 

Στον δυσμενή αντιπρόσωπο πλάστης

σε κάθε μας εκστρατεία θυμώδης

στο δυνάστη επιζήμιος προπλάστης.

———————————-

Αναπαραγωγής μωρών, φρικώδης,

“Lebensborn”, Ilya Ivanovich Ivanov,

“Operation Condor” σαν αιματώδεις.

 

Φάμπρικα μωρών σφραγισμένων βουίζεις

να πεθαίνουν σαν εκείνα στα όπλα

αρπαγή μητέρων, παιδιών, βαδίζεις.

 

Τα μη συμμορφούμενα υπερόπλα

καθοδήγηση στην εκσπερμάτωση,

στη Cecilia Fontana, λύπης όπλα.

---

Héctor Gutiérrez Ruiz στη θανάτωση,

πάμε Luis Alberto Lacalle – libre,

Carlos Julio Pereyra περάτωση.

 

El, Wilson Ferreir’ Aldunate – libre,

Jorge Gandini, Gonzalo Aguirre,

Mario Heber, Beatriz Argimón – libre.

 

 

 

Μιας μαντινάδας, ονειροπαγίδα

«Τερτσίνα»

Βαθμηδόν με το ήπιο κρεμασμένος

ο στόχος μου σαν ονειροπαγίδα

στις άσχημες νύχτες, λόγος γδαρμένος.

 

Ζει στην συμφορά, της ζωής αγκίδα

η συμφορά σαν εφήμερη ματιά

την εισβολή παγιδεύει, το προείδα.

 

Σε μάχη που σβήνει, μα όλα σταχτιά

δημιουργίας έμπνευση στην βαφή,

στις κινήσεις συμπεριφοράς νυχτιά.

 

Ο χαρακτήρας στο έργο να τραφεί

με τοπία, εικόνες και μαγεία,

σε άλλων με την σκυτάλη σ’ επαφή.

---

Αναγραφή σαν μαντινάδα τρίζει

μες στης φαντασίας μας τα μεγέθη

μέσα στην αλήθεια που τερματίζει.

 

Μελετώ το νόημα που όσο έχει…

στις εξελίξεις όπως η ουσία

με βουτιά, μες στων ποιητών τα μεγέθη.

————————————–

Βρες εδώ τα χειμερινά τοπία

παγωμένα μάρμαρα θες να κτίσει

εκεί που είναι όλα ουτοπία.

 

Κι ερχόμενη με τ’ άνθη να τους ντύσει

με μυρωδιές στις συλλογές βιβλίων

σαν ζήταγε βοήθεια, για να αγαπήσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα ανούσια του δέρματος, του νου

«Σονέτο»

Του δέρματός σας πνίγεται ο λόγος

σαν σπάγανε τα χείλια της σιωπής μας,

φωνή ομόθυμη της απαρχής μας

κρυμμένα μυστικά ο διεθνολόγος.

 

Τα νήματα να σπάνε πια ευλόγως

στα χείλη μας βελόνα της ακτής μας,

ηχητικό τοπίο στ’ αληθή μας

τα όνειρα εξόριστα σαν μπόγος.

 

Σπασμένα ράμματα σ’ ελευθερίες

των σκέψεων, των δράσεων στις λέξεις…

τα χείλη χαλαρά μες στις ευθείες.

 

Ψιθύριζαν χτυπήματα οι μνείες

να ρίχνουν στις ρωγμές για τις μεθέξεις,

μηνύματα που δέχονται πρεσβείες.

 

 

 

Δυσαρμονία

«Ακροστιχίδα»

Διάπλατα μιας διάσκεψης παράπτωμα

ύποπτα τώρα της σκιάς καταστροφή,

σε ψάχνουν πια σαν περπατάς στους τοίχους

αδιαίρετος και μες στα κτίρια προχωράς.

 

Ρούβλια το ψεγάδι και φτιάχνεις εφιάλτες

μπουναμάς, στης κακής χρονιάς τον φόνο,

οργίων της αργκό που έκαιγε τους πόρους

ντίβες του υποκόσμου μιας ατμομηχανής.

 

Ίντριγκα χωρίς σκοπό μιας μπλόφας το μυαλό

ασθενείς, του τρίτου κόσμου υποτροφία.

 

 

 

Των κυκλοφορημένων δράκων

«Σονέτο»

Ατμός τις μεταμφιέσεις συνεχίζει

ιδιωφελείς στο ίδρυμα των σάκων,

στιλίστας φαντασμάτων μας κακίζει

ο υφοτέχνης, στις ενέργειες δάκων.

 

Το γένος των ηρώων θ’ αφοπλίζει

αυτών των τρομοκρατικών μπαστάκων,

τους σκοτεινούς ανθρώπους γονατίζει

αυτών των κυκλοφορημένων δράκων.

 

Μιλάει άνδρας, στην οθόνη σφύζει

σ’ εκτεταμένη χρήση θες να δείξεις,

μιας σκιάς φτερά που συνεχώς δακρύζει.

 

Η μείωση μεγέθους θ’ αλωνίζει

στις κοσμικές γωνίες διακηρύξεις,

τις θυμωμένες τους σκηνές τονίζει.

 

 

 

Μες στα γνωστά παράδοξα

«Παντούμ»

Καθορίζουν, την στιγμή μας οι μοίρες με την πράξη

καθορίζουν κουνώντας με ό,τι έχεις τυχαίο,

καθορίζουν στο γραφτό τα ολόγυρα ν’ αδράξει

τυχαία σώζει, στης θεάς την τραγωδία πλέω.

 

Καθορίζουν κουνώντας με ό,τι έχεις τυχαίο

σου δημιουργούν ομιλίες μ’ επιτεύγματα,

τυχαία σώζει, στης θεάς την τραγωδία πλέω

με συνοδεία τα μαρτύρια μες στα ζεύγματα.

 

Σου δημιουργούν ομιλίες μ’ επιτεύγματα

μες στα γνωστά παράδοξα για τους παράγοντες,

με συνοδεία τα μαρτύρια μες στα ζεύγματα

μόνο το άδικό σου δεν θα ‘ναι στους ενάγοντες.

 

Μες στα γνωστά παράδοξα για τους παράγοντες

όλων οι κινήσεις λάθος, προορισμός (!) χαμένος,

μόνο το άδικό σου δεν θα ‘ναι στους ενάγοντες

με θεωρία ουτοπικοί πιστοί, αλλοιωμένος.

 

Όλων οι κινήσεις λάθος, προορισμός (!) χαμένος

μολυσμένο μέρος, την καινοτομία για να κράξει,

με θεωρία ουτοπικοί πιστοί, αλλοιωμένος

καθορίζουν, την στιγμή μας οι μοίρες με την πράξη.

 

 

 

Του εργάτη, Benjamin Disraeli

«Οκτάβα»

Στην προκλητική ζωούλα

της απελπισίας σκέψη

γι’ απαντήσεις βαριοπούλα

θ’ αποφεύγει ν’ αγναντέψει,

του εργάτη την τσαντούλα

κόπος για ν’ αναφυτέψει,

πνίγονται του κόσμου ρίζες

με τους συναδέλφους φρίζες.

 

Μες στον ποταμό ελπίδες

στις στιγμές τους ταξιδιώτες,

μες στα βήματα παγίδες

στ’ ανοιχτά πολλοί γκανιότες,

στις δηλώσεις μπαταξήδες

στην φροντίδα τροφοδότες,

κρυπτογραφημένα λόγια

θα συμβεί στ’ ανεμολόγια.

 

 

 

Πάρε όλο το μυστήριο

«Οκτάβα»

Πάρε όλο το μυστήριο

σ’ έναν σάκο μια βαλίτσα

μες στ’ αποχαιρετιστήριο

μια θεόρατη καρφίτσα,

άφησε το δηλητήριο

σαν φυγάς μια πασχαλίτσα,

της αρχής σιμά μου χάνω

ζεις παντοτινά επάνω.

 

Θα ‘μουν φως από την δύση

έργο, θέα, για να βλέπω,

απομακρυσμένη λύση

και ολότελα να τρέπω

ήσουν άνω, πάντα ίσοι,

πάντα, για ν’ αγγελοβλέπω,

οι αγάπες δεν πεθαίνουν

είπες, μα κι εμπρός μου ραίνουν.

 

 

 

Γύρω τους οι στάχτες ζουν

«Ρουμπάϊ»

Περίοπτος όταν βρήκε το φως του ο σταυρός

θα ‘ναι σε όλες μας τις αποστάσεις αισθητός,

η παρασκιά του περιβάλλει τα μακριά του κόσμου

στο ψηλότερο σημείο κοιτάξτε, ο αγνός.

 

Όλων των εποχών, με τ’ άλογα των ιπποτών

της τύχης πέταλα στις αγέλες των αγγελικών,

μ’ ευλυγισία θα ιππεύσουν, με ήχο καλπασμού,

στα μάτια των πιστών, το τόξο των αλματωδών.

 

Δεμένους, πάνω στα κατάρτια σταυρωμένους

άγνωστες τυραννίδες να τους καίνε νιμμένους,

σαν στάχτες χύνονται, το χάδι του βοριά τις παίρνει

σβούρα να γίνουν με το νοτιά στους ασπασμένους.

 

Γύρω τους οι στάχτες να ζουν με χιτώνες των ετών

στις κουκούλες, το πρόσωπο διαλύεται των αλσών,

επικίνδυνες οι στάχτες στο έπος με συριγμό

με τον άνεμο τους κυκλώνουν, πράττει αγεληδόν.

 

Φορτικό, βουερό το τοπίο που σας εκφράζει

έξυπνα δαιμόνια στην αναστάτωσή σας τάζει,

θα μένουν πάντα των πιστών στα μάτια αναβάτες,

κύμα οι σημαίες, ασπίδες, το ξίφος τους και βράζει.

 

Μετά την πολιορκία να τους καλωσορίζουν

τους πηγαίνει στα νέα, την σταυροφορία κτίζουν,

με λιτανεία να τους προϋπαντήσουνε στο φως

με “Luciferianism” οι ελευθερωτές διασχίζουν.

 

 

 

Από τα φύλλα σταγόνες

«Ρουμπάϊ»

Από τα φύλλα σταγόνες πέφτουν, ορατό νερό

το σώμα της αγκαλιάζουν σαν διαπερνούν το αδρό,

στην άμμο μας οι καμπύλες της μένουν να δροσίζουν,

τα χέρια ν’ ανοίγει τα ρομαντικά ν’ ανιστορώ.

 

Πολύτιμα σχέδια, στα γραφικά μονοπάτια

στις διαστάσεις των αφισών μες στα ραχάτια,

προχωράμε μες στους ξεθωριασμένους τοίχους,

διάχυτοι στα υπόγεια καταστήματα, δωμάτια.

 

Στις διαφημίσεις τα μηνύματα των θεάτρων

στα χρόνια των θανάτων, τα ενεργά των αρχιάτρων,

σχεδιασμός στην καταπολέμηση της φτώχειας

μορφοποίηση για το κίνημα των αμφιθεάτρων.

 

 

 

Καρδιές σαν αχαρτογράφητα νησιά

«Μπαλάντα»

Ασφυκτιώ συχνά με την ίδια ζέση,

καρδιές σαν αχαρτογράφητα νησιά,

σαν τ’ αποτυπώματα ν’ αναιρέσει,

πλέουν σαν βραχονησίδες ανοιχτά,

κι αγνόησαν πόλους, στα μέσα τους βαθιά,

τις πνίγουν σαν η γλύκα τους πικραίνει,

προκαλούν δυσκολίες στην ανοστιά,

μουρμουρίζει ο μύλος, μας γλυκαίνει.

 

Προσχέδια ομιλιών, τα λόγια ζέση,

ν’ αφήνει παραστάσεις στην απλωσιά,

ιάσεως επιστολή, για ν’ αρκέσει,

αλληλογραφία για τ’ αβιοτικά,

ψυχής το ξόρκι στ’ ολίσθημα, στ’ ασκιά,

κάνουν την συντροφιά δυστυχισμένη,

μες στην αιθαλομίχλη, στα δειλινά,

μουρμουρίζει ο μύλος, μας γλυκαίνει.

 

Σαν φακοειδές αστέρες στην μέση,

κάθε καρδιάς αναδυόμενης τ’ αβρά,

ρίχνουν στο νερό τις δεήσεις ν’ αρέσει,

στον κόσμο σαν αλήθειες να τις τραβά,

ξεριζωμένες, στις ρίζες τους γροθιά,

το στόμα τους κρατάνε σαν δαρμένοι,

μα σαν κυριευμένοι, σπάνε τα λουριά,

μουρμουρίζει ο μύλος, μας γλυκαίνει.

 

Α, να, σήμερα μας φυσάς απαλά,

μα το φεγγάρι προκαλούν, βαραίνει,

μες στις καρδιές μας νερά ορμητικά,

μουρμουρίζει ο μύλος, μας γλυκαίνει.

 

 

 

Άθικτη ελπίδα σαν βουλοκέρι

Δεν μπορούν να ελέγχουν την συλλογικότητα,

στο κράτος του πολίτη, μ’ ατομική μας πρόταση,

διαχώριζε ο τραυματισμένος εγωισμός τους,

δεν μπορούν να ελέγχουν την συλλογικότητα.

 

Σπεύδε βραδέως, τα σχόλια κορυφής τους έσπευσαν,

για την άγρια διαφυγή ενός ανοιχτού διαλόγου,

δεν μπορούν να ελέγχουν την συλλογικότητα,

στο κράτος του πολίτη, μη ατομική μας πρόταση.

 

Το αυτί του ακουστικό, σ’ ενσύρματη διαδρομή,

χάθηκε στα κτίρια σαν φωνή φοβισμένη,

μα δεν έβλαψε κανέναν, θα ‘ναι αγκαλιασμένοι,

το αυτί του ακουστικό, σ’ ενσύρματη διαδρομή.

 

Γιούχα τα μικρόφωνα, κραυγές του τηλεβόα,

σε συγκρουόμενες επιθυμίες τρέχουν τώρα,

το αυτί του ακουστικό, σ’ ενσύρματη διαδρομή,

χάθηκε στα κτίρια σαν φωνή φοβισμένη.

 

Οι φωνές δεν ήταν μικρές, δεν ήταν βραχνές φωνές,

μιλιούνια οι φωνές μας, παλιρροϊκό το πλήθος,

τόσο απέραντο σαν το σύμπαν στο άπειρο,

οι φωνές δεν ήταν μικρές, δεν ήταν βραχνές φωνές.

 

Άθικτη ελπίδα σαν βουλοκέρι άθικτη,

οι των πληθών οι δρόμοι, μες στις ώρες της ζωής,

οι φωνές δεν ήταν μικρές, δεν ήταν βραχνές φωνές,

μιλιούνια οι φωνές μας, παλιρροϊκό το πλήθος.

 

Για δες την κλίμακα μας αν ανέβηκε αρκετά,

κινητικότητα, πρώτο βήμα στο δρομολόγιο,

μην εγκαταλείπεις τις καρδιές που διαμορφώνουν,

για δες την κλίμακα μας αν ανέβηκε αρκετά.

 

Στο ίχνος τους, εγκαταλελειμμένα ποδήλατα,

στον τροχό του σκηνοθέτη, στις κάμερες της ζωής,

για δες την κλίμακα μας αν ανέβηκε αρκετά,

κινητικότητα, πρώτο βήμα στο δρομολόγιο.

 

Καλλιεργεί μες στην ευχάριστη μας διάθεση,

που θ’ αναζητήσουν μια πρόταση, για να εμπνεύσουν,

Yoani Sánchez, Oswaldo Payá, “Varela Project”,

καλλιεργεί μες στην ευχάριστη μας διάθεση.

 

J. Miró Cardona, “Cuban Revolutionary Council”,

αλλού θα ‘ναι Ángel Carromero, Andrej Babiš,

καλλιεργεί μες στην ευχάριστη μας διάθεση,

που θ’ αναζητήσουν μια πρόταση, για να εμπνεύσουν.

 

Στο ίχνος τους, εγκαταλελειμμένα ποδήλατα

στον τροχό του σκηνοθέτη, στις κάμερες της ζωής,

John Shattuck, Liu Xiaobo, Hou Dejian, Wei Jingsheng,

στο ίχνος τους, εγκαταλελειμμένα ποδήλατα.

 

Fang Lizhi, Hu Jia ‘ctivist, Wu Zuguang, Xin Fengxia,

εμείς για “Tiananmen Square protests”,

πού ‘σαι”Tank Man”,

στο ίχνος τους, εγκαταλελειμμένα ποδήλατα,

στον τροχό του σκηνοθέτη, στις κάμερες της ζωής.

 

 

 

Δραματική επεξεργασία

Την δραματική επεξεργασία

του κειμένου έρευνα θα προσφέρει

στο πολιτικό μανιφέστο γλοία.

 

Το παντοδύναμο στοιχείο φέρει

την εξαπάτηση περιορισμένη

έγγραφα σ’ εξωστρέφεια θα εισφέρει.

 

Την πραγματικότητα την γδυμένη

με την λύπη εκφράζουν την μετάνοια

στις παραισθήσεις τους αγκιστρωμένοι.

 

Για κωμωδίες δώστε αδιαφάνεια

στα διαφορετικά τ’ ακροατήρια

τηλεοπτικής εκπομπής παράνοια.

 

Κατευθύνοντας τους σαν αρειμάνιος

σαν δεινός, ο γενναιόδωρος δίνει(!)

αποκαρδιώνει σαν δήθεν κιρκάνιος.

 

Παλιομοδίτικες κούκλες ν’ αφήνει

Marcus Garvey, Cercle Proudhon – G. Valois, Ern,

Red Summer, των αντιπάλων, ν’ αμβλύνει.

 

Thomas Dixon Jr – “Birth of a Nation” Northern,

“Leopard’s Spots: A Romance of the White”,

“The One Woman: A Story of Modern…”

 

Walt Whitman, John C. Calhoun, “Carpetbagger” see,

Bull Connor, Jesús Requejo San Román,

Indian Removal Act, Ratko Mladić, see.

 

 

 

Της αστικής ζωής μας διασκεδαστές

Στις οδούς μας σαν φιλοξενούμενοι

μες στους τεχνίτες του δρόμου αδαές

μες στην ατμόσφαιρά τους ποθούμενοι.

 

Της αστικής ζωής μας διασκεδαστές

πάντα στου δρόμου μας το επίκεντρο

στη νέα εποχή μας οι αρπιστές.

 

Ακούγονται από το βαρύκεντρο

το μαγικό τους ταξίδι στις σκηνές

από τις χορδές σαν το περίκεντρο.

 

Από το στόμα βγαίνουν οι πυρκαγιές

ατενίζω χειρόγραφα σ’ έναν καμβά

στο τσιγγάνικο φλαμένκο σας καρδιές.

 

Απόδοση παράστασης στον κόσμο

το αίσθημα δυσαρέσκειας θα δείξουν

θα τους αιματοκυλίσουν στον δυόσμο.

 

Θα κυλούν στην νύχτα να καταπλήξουν,

στους ξενώνες οι φίλοι μας της ζωής

μες στα πέτρινα μπαρ θα καταλήξουν.

 

Δες το σούρουπο βυθίζει καταγής

τα ρέματα, τα πρόσωπα, τους δρόμους,

άτομα κρύβει στις γωνιές καταγής.

 

Οι καρδιές σανιδένιες για τους γόμους

με την βάση στα δυαδικά μας μια σκιά

τύλιγε τα ευρέως γι’ ανθοκόμους.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χαϊκού

 

 

 

 

 

Αιτία

Συχνή αιτία

μια τάση εμφάνισης

αίσθηση στο τακτ.

 

 

 

Μας βγαίνει

Να καλύψουμε

αντιμετωπίζοντας

αυτό που βγαίνει.

 

 

 

Στην έκφρασή σου

Του προσώπου σου

εκρηκτική ομορφιά

η έκφρασή του.

 

 

 

Μονόσελο ταιριάζει

Καταγράφηκε

πορεία μιας αντίκας

σε ρετρό γιορτή.

 

 

 

Κόλαση

Μοιάζουν κόλαση

τα φώτα στην θάλασσα

σαν τους αφρίζει.

 

 

 

Συνάντηση

Στους πυλώνες μας

συνάντηση τυχαία

με μακριές ουρές…

 

 

 

Λύγκας

Βήμα του Λύγκα

στην γραμμή μιας ακτίνας

σ’ εξαφάνιση.

 

 

Μεγέθη

Διαφορετικό

στους μετασχηματισμούς

έργου μεγέθη.

 

 

 

Προσωπικών, ακεραιότητα δεδομένων

Βλέπω σπασμένες

κάμερες ασφαλείας(!)…

παρακολουθούν!

 

 

 

Πας βαθιά νου

Θα ‘ναι το σώμα

μες στα παράκτια νερά

μα πας βαθιά νου!

 

 

 

Μικρές θαυμάσιες

Μεγάλες σκέψεις

όλα όσα κρατάτε

μικρές θαυμάσιες.

 

 

 

Δίχως ευχαρίστηση

Θα έχεις χαθεί

σε γυναίκας βιβλίο

που δεν σας βρίσκαν(!)

 

 

 

Τα λέω αμυδρά (!)

Δεν έχουν βρεθεί

όλα όσα θες να βρεις

είχαν περάσει(!)

 

 

 

Οι κατευθύνσεις

Σε λάθος φάσεις

αισθάνεται μαζί σας

τις κατευθύνσεις.

 

 

 

Καλώς κακού

Εννιά γειτονιές

μέσα στην ανάγνωση

έξι προσώπων.

 

 

 

Ανυπόστατη τηλεδιάγνωση

Βόμβος στο γυαλί

κλειδωμένα βλέμματα

με κουμπί αφής.

 

 

 

Μετά σ’ ενδοιασμό

Εσένα βλέπε

εσένα να πιστεύεις

μετά σ’ ενδοιασμό.

 

 

 

Ηρεμία

Δες, αλωνίζουν

μες στις μέρες δεν βρίσκεις

την ηρεμία.

 

 

 

Την αγάπη σου κρατώ

Ό,τι πεις τώρα

εγώ τα λόγια δώρο

κρατώ αγάπης.

 

 

 

Την ειρήνη αγνοούν

Δεν νιώθει κανείς

την ειρήνη στις ψυχές

δες, την αγνοούν.

 

 

 

Δεν θα ‘μαι της πλάτης σου ο ποταπός

Εγώ προς εσάς,

διαρκώς ακατάστρωτος,

χωρίς ειδεχθή.

 

 

 

Στόχος

Στόχος σοφία

ν’ αντιδρά το άρωμα

θα ‘ναι δεκτικό.