Των κρουσταλλιών θα ‘ναι νησιά…
Μετέδιδαν των διαβουλεύσεων τις φυσαλίδες,
στην απαραίτητη περίληψη με τις εικόνες,
να τρέχουνε τα κείμενα στις χιονοκαταιγίδες,
και οι ευδαιμονίες χάνονται μες στις οθόνες,
τρεχούμενο το βήμα τους νερό μες στις λεπίδες,
στο σταυροδρόμι να μοιράζονται στις αμαζόνες.
–
Των κρουσταλλιών θα ‘ναι νησιά με την ακολουθία,
τα κρύσταλλα χολιάζουνε, χολιάζουνε τις σκόνες,
δεν ήταν καθαρό το βήμα σου, ιδιοφυΐα!
Με τους σκοπούς εντός μου σαν τις μελωδίες μόνες,
σαν την καμάρα η βαθμίδα για τη γλωσσαλγία,
οι των πουλιών τα μονοπάτια και για τις γοργόνες.
–
Ψαλίδισε μια στάλα που απλώθηκε αργά,
κι εξασφάλισε τη θέση γι’ απαισιοδοξία,
να τρέχεις της ζωής τον ρόλο με τη σιγουριά
που κρύβεις, σου θυμίζει την αγάπη γι’ ασπλαχνία,
θα πρέπει να πιστέψεις τη ζωή μες στα στρεβλά,
που είχε φέρει δίψα του σκοπού για ποικιλία.
–
Από κάτω να δείχνεις της οπώρας πια τα κάλλη,
να μοιάζεις με τον θεατή, βαθμέ του λυπημένου,
σαν εξωτερικεύεις με τ’ αστέρια την αιθάλη,
το μελαγχολικό χαμόγελο του βουβαμένου,
την ξαφνική απώλεια… λες γι’ ανεμοζάλη,
θα ‘ναι και η καρδιά μες στη ζωή του τεταμένου.
–
Και πήρε η καρδιά τ’ αστέρια της στο σάρωμα,
στο φως, στη φλόγα, στη φωτιά, του άγνωστου αγώνα,
για το ζεστό αιθέριο έλαιο… καμάρωμα.
Και τα λογάκια μένουν σαν το πνεύμα με την ντόνα,
στην τραγωδία τα λογάκια για το ζάρωμα,
για ν’ αγκαλιάζουν τα περίπλοκα, τα ζημιογόνα.
Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.
