Το κρυφό μας τραγούδι

 

 

Έγινες πόνος στην έρημη πια την χαρά μου

έτσι και πάλι ζητά να σε ξανά ανταμώσει,

κάθε πρωί και κοιτώ του χεριού σου να έρχεται χάδι

μια θυμωμένη ψυχή ο αγέρας σου να εξημερώσει.

–

Φαίνεται στον ερχομό σου το φως που συνέχεια

ό,τι κι αν κάνω εκείνο κι όλο δυναμώνει,

λες και μας χάραξαν να το διαγράψω με λάδι

χρόνια κι αν ζούμε διαρκώς και το σώμα μας μοιάζει να λιώνει.

–

Έλα αθέατος βγήκες και άχραντος

στο τελευταίο κρυφό μας τραγούδι που όμως πληγώνει,

έλα εκεί που ενώνονται όλου του κόσμου οι λύπες

έτσι που ήσουν χαρά και στις μνήμες μας βράδυ,

είμαστε λησμονημένοι παρόλα αυτά με μια σκέψη

σαν μία φλόγα που πέταξε πάλι ψηλά και ματώνει.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.