Του φύλακα μας, του αγγέλου

 

 

Του φύλακα, η χαμογελαστή ψυχή του βύθους,

αστήρικτη, ανήκει στης ζωής το αντιστύλι,

ο κόσμος, καμακώνουν με τους ακλεείς τους μύθους,

ο κήρυκας, επιτηρεί της ύπαρξης το μίλι.

–

Το δειλινό… σαν κάθε δείλι, και τ’ ουράνιου

αγγέλου φως της έκκλησης, κατάρα για τη φήμη,

η φήμη του για την καμπύλη, και του σπάνιου

φωστήρα κίνηση, για να διαφέρει το μπρισίμι.

–

Με το γιοφύλλι χόρευε για το κανίσκι,

κι απλά, με τα φτερά του να ευχαριστεί τ’ αβρά,

και με τις διακοπές τους των ανέμων οι πυργίσκοι,

γι’ ασήμι που θα λαμπυρίζει και θ’ αναμετρά.

–

Το ‘χει αντέτι, τα σινιάλα να κρατάει,

το ‘χει αντέτι, και τα σταθερά δεσμά να διώχνει,

το ‘χει αντέτι, στην ακρογιαλιά του να γυρνάει,

το ‘χει αντέτι, ν’ αγκυροβολεί, λες για ν’ αμπώχνει.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.