Του Αλγκόλ το σκιάδι

 

Ήμουν πάρσιμο σαν χάση,

του Αλγκόλ το σκιάδι, χώμα,

λαμπυρίδα ν’ ανταριάσει,

το κρυφό σου καινοτόμα,

και το πρόσωπο θα φτάσει,

ένα σύνολο στο σώμα,

για να λάμπει σαν τη φλόγα,

την πολλή αγάπη βλόγα.

–

Όταν έξω έχει αίνοι,

για τις ώρες που περνούσε,

στην ατέλεια να διαμένει,

με αστείο απλοποιούσε,

για τον γρίφο αθροισμένη,

με τις φράσεις που καλούσε,

στη βασανισμένη λήψη,

την ελπίδα της ν’ αλείψει.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.