Στις μνήμες του αγχίνου

 

 

Θα ‘ναι λιγουλάκι, λιγουλάκι με βρίσκουν,

στου έρωτα της κοιλάδας τα τραγούδια,

λίγος στης αγάπης των περιβολιών τα λουλούδια,

για τους ξένους κήπους… σαν το ντρίλι της αγάπης,

για τον ακριβό υπόγειο σιδηρόδρομο μες στην επανόρθωση της.

Η αγάπη επουλώνει της δυσαρμονίας τις δυστυχίες,

της αδυσώπητης αβεβαιότητας τη χαμένη μαγεία,

μα… άπλωσε το χέρι σου, για να κερδίσω την αγάπη σου.

Ν’ ανατρέπει από την αύρα σου,

άλλες χρήσιμες συμβουλές,

για να χαθώ μες στο ρους της αγάπης,

μέσα σε όλες τις πλευρές.

Κι απαντήσεις βλέπεις στις προαστιακές οδούς,

σκιάχτηκαν τα δρώμενα με των νεφών φτερά,

των παλιών κεριών κυκλάμινα των ανεμικών,

μες στα εγκαταλελειμμένα τρένα,

που θα ‘ναι των φλογερών.

Εκεί, κρεμιούνται λαμπτήρες για εσένα,

κινείς τα χέρια, με την αίγλη που θρηνήσαμε,

με τις ομάδες του χορού,

για των άφεγγων τις ταλαιπωρίες,

ομόφωνα εννόησαν της πόλης τη γροθιά.

Εκεί, που ο αρχηγός υπάρχει…

του ευρήματος μπαρμπέρης,

με τις ψύχραιμες λωρίδες,

που μας οδηγούν στο δάσος,

ποδήλατο στις μνήμες του αγχίνου,

η τρέλα θα ‘ναι μέσα μας,

που καίγεται σαν δάσος,

γι’ αυτό θα ξεχάσεις…

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.