Στις κουλτούρες το μικρό δεξίμι

 

Εσύ που γνέφεις από μακριά,

μες στα παραμετρικά, στο καινούριο πατιρντί,

ψάχνεις τ’ ανολοκλήρωτα απωθημένα,

μες στην αγάπη που είχαμε παιδιά,

τώρα θα φτάνει πρώτα σαν του άσημου την αγωνία,

θα βγαίνει στο έτος της εκτεταμένης μυγοπαγίδας,

στα δυνατά σας ουρλιαχτά των ορυμαγδών,

και στης κοιλάδας τον φλοιό ν’ αφήνει φυλαχτά,

ν’ αφήνει φυλαχτά, η αγάπη σαν τα παιδιά.

 

Στις κουλτούρες το μικρό δεξίμι της εξίσωσης,

γυρίζοντας τ’ ασύντακτα χαρτάκια του φιτιλιού,

σαν τον δραπέτη στην εποχή του τρομπονιού,

κρυφοκοιτάζοντας οι ορμαθοί τα νιάτα,

στης εξίσωσης την ασυναρτησία,

φωνάζοντας τις αιτίες της ακαθαρσίας,

θα ‘ναι οι συναισθηματικοί των αποχαυνωμένων,

μες στο πλιάτσικο για τους δαρμένους,

του κόσμου αυτού, έχει τον δρόμο του το τρενάκι,

να μην πέσει στο χειρότερο αυλάκι.

 

Δε θα ‘ναι ξεκάθαρο το μέτρο του παραστρατιωτικού,

και “Riot control” στη ρύπανση του δρόμου,

και το φορτηγό των βαρβαρικών μπασκίνων,

στα άψυχα του κόσμου να πέφτουν νεκροί,

οι πολιτισμικοί στην πορεία της καλλιέργειας,

θα ‘ναι η αυτοδιάθεση μες στη δυσωδία τους,

για τη μεγάλη διαφορά “Crowd control” του δρόμου,

και στο μυστήριο της καρδιάς οι ομάδες της πολιτοφυλακής.

 

Τα κεφάλια οι γεμοφεγγαριές της συνεστίασης,

των άλλων γνωρισμάτων, των σκέψεων,

στα μακρινά χρώματα των ματιών για τον μηνίσκο,

του μισοφέγγαρου η δική του εκδοχή, το υποψήφιο κλειδί.

Μια απόφαση θα ‘σαι στοργή μια απόφαση,

έδωσες κουράγιο στους συλλογισμούς, την ψυχραιμία,

έτσι να βαδίζεις στις προτροπές τους.

Να δημιουργείς τσουλήθρες στις κακουχίες,

να έχεις αλεξίπτωτο στις επιδιώξεις της ζωής,

στις ζάρες του φωτισμού, στην κοσμογονία,

και το τροχόσπιτο στην ενασχόληση της αγκαλιάς μας.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.