“Sleeping By Myself”
I should have know there was someone else
Down below I always kept it to myself
Now I believe in nothing
Not today as I move myself out of your sight
Oh I’ll be sleeping by myself tonight
I could never go to no one else
The hurt don’t show but who knows, time will tell
Now I believe in nothing, but the pain
And I can’t see this turning out right
Oh I’ll be sleeping by myself tonight
Τραγούδησε ο Eddie Vedder
Στη μνησικακία
Θ’ αποτινάξω τ’ απαράλλακτα των απολογισμών,
αρκεί, ανάριχτο το αναπαλλοτρίωτο,
στο έκδηλο μας κάρβουνο, ασκώ για το φινάλε,
μες στ’ απογιόματα για τον ατμό των κομπασμών,
ζητώντας οι εκτάσεις τον συσχετισμό αμείωτο,
απέναντι στους δανεικούς τους θεατές… μπιενάλε.
–
Πηγαίνω στη σχολή των μάγων, για να κατανοήσω,
πως όλα θα ‘ναι τεχνητά στις δεισιδαιμονίες,
και το γυαλί πυρώνοντας μακραίνει φιλικά,
θα γίνει εντελώς φλαμπέ και το γυαλί θα λύσω,
στο Σιάτλ μεταμορφώνοντας, για τον λαιμό λυχνίες,
μαζί γυναίκα, στη μοιραία τη συνάντηση γλυκά.
–
(Όταν τραβάν το κόλλημα, ως πέρα που δε θα φταις,
μας λείπεις… είμαστε στη θυμωμένη θλίψη της ψυχής,
το δάκρυ μας αναχαιτίζοντας να μας μεταμορφώνει,
τι θα καταλαβαίνουν για εμάς όλοι που δε θα φταις,
μας λείπεις… είμαστε στη θυμωμένη θλίψη της ψυχής,
το δάκρυ μας αναχαιτίζοντας να μας μεταμορφώνει.)
–
Να παίρνω απτικό φιλί σαν ξερονήσι,
περνώντας πάλι κοντινά κι από τις πολυκατοικίες,
στο πεζουλάκι κοίτα, το μονότοξο ταχυπαλμία,
για τις χαράδρες των αστών θα μεριμνήσει,
για όσα έγιναν γνωστά στις ερημοδικίες,
παρών, στης φτωχογειτονιάς μας την ακαδημία.
–
Εγώ πετάω πάντα κι αεροφωτογραφίες,
για τα κομπλεξικά σκουπίδια… σαν των ντουβαριών,
κι εσύ αναρωτιέσαι πάντα -ποιος να φταίει;
Ποιος πάντοτε θα φταίει, αν οι νύχτες γίνουν οι ξιφίες,
το τρομερό σοκ, για τα πενταπλάσια πες των απορροιών,
ποιος θα γελάσει, όταν γίνονται της λογικής ριπαίοι.
–
(Όταν τραβάν το κόλλημα, ως πέρα που δε θα φταις,
μας λείπεις… είμαστε στη θυμωμένη θλίψη της ψυχής,
το δάκρυ μας αναχαιτίζοντας να μας μεταμορφώνει,
τι θα καταλαβαίνουν για εμάς όλοι που δε θα φταις,
μας λείπεις… είμαστε στη θυμωμένη θλίψη της ψυχής,
το δάκρυ μας αναχαιτίζοντας να μας μεταμορφώνει.)
Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.
