Στα ευέλικτα στενάκια

 

 

Στο οπισθόφυλλο η αφιέρωση σου,

συγκινεί τα σωθικά… το υπόμνημα σου,

ο τελεστής θα ‘ναι διαθέσιμος,

στο δυναμικό πάντα ο εκτελέσιμος,

πηγαίος κώδικας στα χείλη λάξευμα,

η σύνοδος στο άκρατο άθροισμα.

Στα ευέλικτα στενάκια το ντουζένι,

το καραντουζένι των κυβόλεξων βουβαίνει,

μα κάθε όραμα βαθαίνει στο διακρότημα,

και στις αγορές γυρεύουν κόμπιασμα,

και στέκουν αμετάβατες οι δακρυσμένες,

στο λίκνισμα θαυμάζοντας τις θωπευμένες.

(Ξανά ζωή βλέπεις ξανά, μελωμένη στο σινεμά,

ανέμελα αλωνισμένη, στα στενά αναρτημένη,

το ατόπημα, στους πεζοδρομιακούς αβλέπτημα,

στο ασχόλημα κερωμένο μαρμαροθέτημα,

ξανά ζωή βλέπεις ξανά, μελωμένη στο σινεμά,

ανέμελα αλωνισμένη, στα στενά αναρτημένη.)

Με όλες τις ευχές της αγάπης η επιστροφή,

να ξανά ενημερώσεις την αναστροφή,

στις όμορφες αποδοτικότητες της λαχτάρας,

στο κουράγιο δίχως να λιποψυχείς στην τιάρα,

καθώς θα συστήνεται ο συγκείμενος,

να ευχαριστήσω θέλω ο παρακαθήμενος.

Στο αγαπάκι η διάγνωση της αγάπης,

περνά τον σκοπό που ενέχω ο ουρανοβάτης,

στο βάσταγμα της ένατης εισορμά,

κοντά στον ηλίανθο ο Ερμής χειροφιλά,

ο άτολμος διόφθαλμος της ώρας,

για την περίπτυξη της τροπαιοφόρας.

(Ξανά ζωή βλέπεις ξανά, μελωμένη στο σινεμά,

ανέμελα αλωνισμένη, στα στενά αναρτημένη,

το ατόπημα, στους πεζοδρομιακούς αβλέπτημα,

στο ασχόλημα κερωμένο μαρμαροθέτημα,

ξανά ζωή βλέπεις ξανά, μελωμένη στο σινεμά,

ανέμελα αλωνισμένη, στα στενά αναρτημένη.)

 

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.