Σαν σκιάχτρο, κάνεις την πυξίδα

 

 

Χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή

σαν σκιάχτρο τα χέρια σου να θέτεις σαν γυρίζεις

σαν κάνεις την πυξίδα, τον διαβάτη κι αρμενίζεις,

χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή.

 

Πυξίδα βορειοδυτικά, νοτιοανατολικά κι αγγίζεις

φαίνεσαι σαν να γυρίζεις στην κορυφογραμμή,

χάσαμε τον προσανατολισμό μας στην στροφή

σαν σκιάχτρο τα χέρια σου να θέτεις σαν γυρίζεις.

–

Στο άλμα σου να σπας πυξίδα κι έχουμε χαθεί

άλμα στο άλμα έσπασα κι εγώ στις κορυφές,

σαν μας φωτίζουν του σκότους άλλες εποχές

στο άλμα σου να σπας πυξίδα, κι έχουμε χαθεί.

 

Μας πλημμυρίζουν τα μυστικά νερά του ζόφου αν θες

κι ο κόσμος σπάει κάθε φράγμα του μ’ ευχή

στο άλμα σου να σπας πυξίδα, κι έχουμε χαθεί

άλμα στο άλμα έσπασα κι εγώ στις κορυφές.

–

Καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

λεπτά των ωρών που έπεσες σαν καταλήγουν,

κρατήσου στο πέρασμα στα ύψη που σε πνίγουν

καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

 

Η σκιά μας συνεχίζει, κι όλα την γη τυλίγουν

σε κάθε διαφορετική γραμμή σαν θύματα

καταλήγουν τα βήματα, για δες! Τι βήματα!…

λεπτά των ωρών που έπεσες σαν καταλήγουν.

 

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.