Σαν μια μόνο συρραφή

 

 

Έχει ξαναγίνει, σώνεις πάντα τις προθέσεις

για την πολυαγαπημένη γνωριμία, έμμεσα,

μα η καλοσύνη σου, το θάρρος που θαυμάζω

μα την καλοσύνη σου θα δικαιώσω άμεσα

να επιχειρώ σαν ώριμος ν’ ακούω πιο συχνά,

έτσι πάντοτε θες να με βρίσκεις, για ν’ ανακινώ

μα σε ό,τι έχω πάντοτε θ’ ακροβατώ,

για να μετανιώνω, που αυτό θα είναι αρκετό.

–

«Μα υπάρχει στοχοποίηση… μες στην συζήτηση

στις γραμμές του κόσμου μελοποίηση που ξέσπασε,

ύστερα σηκώνω μελωδίες, θ’ απαντήσετε;»

Λόγος πρίσμα ο δικός σου, στο τσαντάκι λόγος.

–

Την αιτία θ’ αποδέχομαι, που πάντα βρίσκεις

έτσι όλα μας τ’ αποτυπώματα εξάλειψε,

άνοιξες μια θεματολογία χωρισμού,

κοφτερός ο χωρισμός, ο χωρισμός που εξαντλεί

όσο σε πλησιάζω πάνω σου πλαγιάζω, πάνω σου

μ’ εμμονή της λύπης που αλώβητη με κόβει

τόσο πιο απλοί πια μείναμε και ασφαλείς,

που αντίκρυ στάθηκε κι εύκολα θ’ αφήσεις.

–

«Μα υπάρχει στοχοποίηση… μες στην συζήτηση

–

Θα πλησιάσει πάλι, που μαζί της θέλω να με…

βάζω να πιούμε, όπως ήρθε το σκοτάδι

σαν κοιτάζω για την θάλασσα μες στην ξηρά

όπως φτάνεις, ζέστη που θ’ αγγίζει μόνο φτάνει.

Σαν μια μόνο συρραφή, που όσο φέγγει θα κοιτάς

μόνο συντροφιά θα θέλει, μία μόνο θέλει,

μέσα της, θα θέλει τόσο δυνατά να μένει

σαν μια μόνο συρραφή, που όσο φέγγει θα κοιτάς.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.