Ρευματοφόροι

 

Από το καλώδιο… των ανύποπτων χρόνων,

να φεύγει η καρδιά σου στο μέλλον,

με τα κλειδιά που τρυπώνουν στο περιλαίμιο,

σε ό,τι της έχει στερήσει στη ζωή,

θα φέρνει η ψυχή μας και οι δυαδικοί αγωγοί,

δεν μπορεί, δε μετέπεισε η νοσηρότητα τους,

ανέλπιστη της υγείας μπορεί, με την καχυποψία

να πίνουν λιωμένα τα συμπτώματα τους.

Οι γιγαντιαίες, κι οι γιγαντιαίοι που τα βρέφη

και τους νεαρούς βοήθησαν,

γυναίκες της γενναιότητας κι άνδρες,

να σας οδηγήσουν οι ανδρείες κι οι ανδρείοι,

κατά κάποιο τρόπο για να ανδρώνεστε.

Καρφωμένο κείμενο, καρφωμένη αποδοχή,

πίνοντας τα βύσματα λιωμένα,

εγώ στ’ αγκάθια που θα κρατάς,

ο κρότος, το άναμμα της φωτιάς, φωτίτσα μου,

τ’ αγκάθια σου σύρματα καμένα,

δεν μπορεί, δε μετέπεισε η νοσηρότητα τους,

από τον λαό οι πολίτες μας βιώνουν ακόμα τον καμβά,

ώστε να έχουν το καλύτερο στην αγκαλιά,

δίχως τ’ αστέρια των ανάστερων.

 

Της γεύσης μελανιά,

κατάστικτη μες στο μυαλό,

μ’ εξαρτημένη εμμονή ο θεατρινισμός

ρωτούσε για την εμμονοκρατία,

έφυγε η ζωή μου από την καταισχύνη

τέτοιες στιγμές με οτοστόπ,

μες στις εικόνες μου γι’ αντίγραφο,

όλα τα πράγματα ανεξάρτητα

για τον ίδιο τον κίνδυνο να ενσωματώνετε.

Να ισχυρίζομαι… μα μια φορά να μετανιώσω

με τη μεταμέλεια των αποτελεσμάτων,

δεν μπορεί, δε μετέπεισε η νοσηρότητα του,

το σύστημα του στο κρεβάτι,

στα λεφτά του, για την εμπορική του πορεία,

που διαρκώς «φάσκει και αντιφάσκει».

Έχει σφηνώσει στη μνησικακία του,

της γεύσης μελανιά και της ανακούφισης,

για να ερεθίζει την υγρασία της ειρηνικής μνησικακίας,

με τις λέξεις των αοριστιών… της αοριστολογίας.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.