Προ πολλού μισούσαν

 

 

Κατάχαμα γύρω τα κοσμήματα

στην παλαίωση του ξύλου που αφήνουν

στην πάροδο χάλκινα εμβλήματα.

–

Όλα στο χρόνο κομμένα και τα δίνουν

μίσχο, ανάμεσα στο στήθος που σκιάζεις,

με μια νέα πνοή τα φύλλα να αφήνουν.

–

Ήξερα ότι με αυτά φαντάζεις

σε αγαπούν, στον άγνωστό σου Θεό,

ξεπερνώντας τον εχθρό τους να ακμάζεις.

–

Προ πολλού μισούσαν όσα θ’ αβλεπτώ

σαν μισούν ενός φτωχού τα χρήματα

από κρανία, κέρατα τo αισχρό.

–

Σε αυτούς δε θα φτάσει πια διαταγή

ή τυχαίνει διότι εύκολα μισείς(!)

στις λάσπες σαν σφίγγεις το βιος μας νταή.

–

Σαν θλίβεις, λερώνεις, μα βραδυφλεγής

στις αναλήθειές σου σαν θα βαρεθείς,

θα λερωθείς, θα ‘σαι ο ψυχοβλαβής.

–

Το τριαντάφυλλο μας πονά ο δυσκραής,

μες στα χέρια του το ψυχρό νυστέρι

πιο βαθιά στις πλάνες σου ωσάν σπαχής.

–

«Να τα δώσουμε» λες πια καροτσιέρη

σαν τα θαύματα και τα τραγούδια μας,

μα δεν υπήρχε, κανένας ραντιέρη.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.