Πλανήτης “576 Εμμανουέλα”

 

 

Αίρω, ψιθυρίζαμε διαρκώς… θα ‘σαι η άφιξη,

ναι μόνος, που συνέχεια λείπεις απ’ την αγκαλιά μου.

Εγώ απτό αργά με τ’ αγανά δεινά μου,

μα πάντα έρχομαι στα μέρη σου που όφειλαν,

ανοιχτά, να με γυρνάν σαν ξένο στα νυχτιάτικα,

να νιώθω σαν παγίδες, τα κομμάτια που περπάτησες,

ογκόλιθε της κλίσης, διαφωτίζοντας στο γράμμα,

υπάρχει μες στο γράμμα, λέγοντας πως θες τη φέξη,

έλα στην ψυχή μου, ν’ αρνηθεί τη μελανή γραφή μου,

λύνουμε τους φθόγγους, στις φιγούρες μας τροφή,

αέρινη στους δρόμους, και με τα γνωστά στους ώμους.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.