Ο ιδεολογικός… και ο φιλελεύθερος στον αντιφασιστικό αναρχισμό

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

Κάποιοι αναρχικοί υπερασπίζονται τη “Συμμετοχική δημοκρατία” ποτέ ώμος στα χέρια της κάθε κυβέρνησης ή της κυβέρνησής τους, και άλλοι την “Αντιπροσωπευτική δημοκρατία”, αυτή η αντίρρηση αρκεί στα κράτη του δημόσιου λόγου, για να πραγματοποιεί όπως κρίνει σκόπιμα η κάθε κυβέρνηση, εκτός εάν θα στηριχτεί στην ασχετοσύνη τους. Μια ελεύθερη δράση υπέρ του αληθινού φιλελευθερισμού στη συνύπαρξη των ίσων ελευθεριών της συνείδησης, θα υπερασπίζει πάντοτε την απουσία του καταναγκασμού, γίνεται πάντοτε με τον τρόπο της σύγκλισης στην ειρήνη μεταξύ μας, έτσι θα ‘ναι πάντοτε συνεισφέροντας στο κοινωνικό σύνολο. Να διασφαλίζει υποστηρίζοντας τη λογική της αντικειμενικής δικαιοσύνης, έτσι θα μειώνουμε τις παρεμβάσεις, η λογική της φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού είναι ικανή να δικαιολογήσει τον φιλελευθερισμό, σε όλους τους τομείς ακόμα και στον βαθμό που θα διασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου από το άτομο.

Πάντοτε η κλειστή κοινωνία θ’ αγριεύει τους ανθρώπους με τις επικίνδυνες καταστάσεις της δυστοπίας, βρίσκοντας τον πολλαπλασιασμό των ακραίων βίαιων συμπεριφορών, αυτές οι καταστάσεις θα ‘ναι ακόμα και στα γελοία θέματα, βρίσκοντας τον πολλαπλασιασμό των επιθετικών αντιπαθειών σε όλα τα θέματα μειώνοντας στο μηδενικό την ανθεκτικότητα· θα βρισκόμαστε στη μόνιμη αντιπαράθεση, ακόμα και για τα θέματα που δε σχετίζονται. Η παιδεία θα εξευγενίζει τους ανθρώπους απορρίπτοντας τις συμπεριφορές… της δυστοπίας, και αν θα βιώνεις τέτοιες καταστάσεις θα ‘ναι των ίδιων στις περιορισμένες καταστάσεις. Εκτός από αυτό το θέμα, οι ομάδες κατά της φτώχειας θα ζητάνε την πληρότητα της προσέγγισης, στην εκπαίδευση και στις δημόσιες παραστάσεις των λειτουργών, των βοηθητικών ατόμων προς την κοινωνία, θα ‘ναι πάντοτε ενάντια στον πρακτικό πολιτικό παγκόσμιο καπιταλισμό, θα ζητάνε να ενισχύουν το ενδιαφέρον των πόρων της ζωής, για την ισχυρή κοινωνική δομή αποφεύγοντας πάντοτε τη δικτατορική «δυστοπία» ως έννοια του ολοκληρωτισμού.

Στις στοχαστικές… σωστές κρίσεις και στις υπερασπίσεις, θα καταθέτουμε πλαισιώνοντας στο δίκτυο τα ευρήματα της πρόσφατης μελέτης. Στα κηρύγματα… θα ‘ναι ο ίδιος λόγος της κοινωνικής ζωής για τη δημοκρατία στην ενεργό αντίσταση, με τη συνεχή ανταλλαγή των ειδών του φιλελευθερισμού στον αντιφασιστικό αναρχισμό.

Ο δεξιός αναρχισμός ή και “Anarchisme de droite” είναι η ευαισθητοποίηση στο σύνολο των πεποιθήσεων και στη συμμετοχή της πολιτικής κοινωνίας, και της πολιτικής κοινωνίας η άρνηση, ενώ πάντα θα υποδέχεται την κοινωνία, με την κοινωνία της διαμαρτυρίας, για τους αναρχικούς της ένωσης… με την κοινωνία των εργαζόμενων στην εργατική/τη μεσαία τάξη.
Γιατί έτσι διατηρείται στα πρότυπα του φιλελευθερισμού, έτσι θα φερθεί με τις πραγματικές αξίες της ελευθερίας, με τα ηθικά, τα ιδεολογικά, που πιστεύουν στη δημοκρατία του συντάγματος. Δίχως την έννοια ότι ο αναρχικός ατομικισμός θα συνδέεται ή θα εκπέμπει μαζί της, αποκόπτοντας σαφώς τον αναρχοκαπιταλισμό που είναι του ελευθερισμού… του ελευθερισμού ο ατομικισμός.

(Αν και δεν είμαστε για τη σοσιαλδημοκρατία, είμαστε ενωμένοι με τα μεταλλαγμένα της “Bourgeois socialism” σε “Right-wing socialism”, ο δεξιός σοσιαλισμός θα ‘ναι για τη σοσιαλδημοκρατία την “Κεντροαριστερά” – “Centre-left politics” -στο πολιτικό φάσμα δεξιά – αριστερά- καθώς λένε και ο Strasserism, Nouvelle Droite, και για τα μεταλλαγμένα της “Alt-right” (η εναλλακτική δεξιά) των φασιστών… οι αντίπαλοι που αιχμαλωτίζουν…)

Έτσι ο καθορισμένος, ο δεξιός αναρχισμός θα θεωρείται επαρκώς… ως ο παράπλευρος στον ατομικιστικό αναρχισμό ή στον ελευθεριακό ατομικισμό “Anarchisme individualiste”. Στην αντικειμενική έννοια, δεν πρέπει ν’ ανακατεύεται με αυτόν, γιατί δε στηρίζεται στην ίδια σκέψη με τον ατομικιστικό αναρχισμό.

Ενώ ο αντισημιτισμός του Louis-Ferdinand Céline ήταν γενικά ο ευπρόσδεκτος από τη γαλλική ακροδεξιά, καθώς ο

Robert Brasillach, ανησυχούσε πως η ωμότητά του μπορεί να είναι αντιπαραγωγική. Οι λευκοί υπερασπιστές του ρατσισμού και οι ακραίοι ελευθεριακοί της

εναλλακτικής δεξιάς.
Είναι μια άλλη επιρροή της Alt-right ή όπως ο Aleksandr Dugin, o Alain de Benoist – Nouvelle Droite… γι’ αυτό αποκαλείται Alt-right γιατί είναι αυτό που είπε ο Michel Audiard: «C’est la gauche qui me rend de droite» μετάφραση: «είναι η αριστερά που με κάνει δεξιά» αυτή είναι και η έννοια της Alt-right σε δήθεν δεξιό αναρχισμό. Και ο Alain Delon για το “National Rally”, και το “Geneva Citizens’ Movement”, δεν είναι το αυτοαποκαλούμενο… είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά, είναι όπως είπε και ο Jean-Marie Le Pen: “Ni droite, ni gauche, francais”. Αλλά ανακοινώνεται συχνά ως δήθεν ακροδεξιά ή δεξιά του λαϊκισμού, της πτέρυγας.

Μια υγιής αναρχία είναι στην καθοδήγηση, αναρχία είναι και στον διπλό ρόλο, αλλά και στην αναρχία θα κυβερνάν όλοι. Στην αναρχία του πολίτη, θα κατευθύνεις τον εαυτό σου με την υπευθυνότητα, αλλά θα ‘ναι και στην ενέργεια της αναρχικής κοινωνίας των πολιτών.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν όλοι στις άναρχες εφέσεις, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης απαλλάσσονται από τις άναρχες εφέσεις, ωστόσο, ο Πλάτωνας (Republic (Plato), Plato’s political philosophy) και ο Αριστοτέλης (Aristotle – Political) χρησιμοποίησαν τον όρο αναρχία ως αρνητές στον συνδυασμό, στον συσχετισμό με τη δημοκρατία, όταν δεν είναι της εμπιστοσύνης τους ως το ευαίσθητο έμφυτο στην κυρίευση και στην τάση της φθοράς ή της ερείπωσης. Και θα ευαισθητοποιεί τα πάντα στην ψυχαγωγία, με το νόημα περισσότερο του κινητικού ακτιβισμού, ο Αριστοτέλης στην αναρχία του αναρχισμού (Aristotle’s to Anarchy) σε αυτές τις τάσεις ήταν και η Mary Shelley, Frankenstein and politics.

Για τον αναρχισμό μας, ο ιδεολογικός όρος της δεξιάς του φιλελευθερισμού των ανιδιοτελειών, μπαίνει στη νοοτροπία του αναρχισμού δίχως τις προκαταλήψεις,

που δεν είναι ο δεξιός ελευθερισμός του φιλελευθερισμού ή ο όρος δεξιός ελευθερισμός (Right-libertarianism), που είναι ως δήθεν ιδεολογία, και της στάνταρ αντιπολίτευσης στα σημεία της διαλογής του, αγνοώντας τις αρμοδιότητες στο πλάτος των θεμάτων του δημόσιου περιβάλλοντος. Στον αναρχισμό ή ως και ο συμπεριλαμβανόμενος ελευθερισμός στον αναρχισμό, θα ‘ναι ακόμα και για την ένωση του κινήματος, ο σωστός ιδεολόγος συνήθως θα έχει μία ιδεολογία. Στην παράδοση του αναρχισμού θα ‘ναι πάντοτε ο φιλελεύθερος αντιαυταρχισμός που δεν είναι ο ευνοϊκός στην πλήρη υπακοή της υποδούλωσης.

Οι μορφές της ελευθεροκρατίας, θα βάζουν την οικονομία laissez-faire πάνω από την οικονομική ισότητα, δεν πρέπει να

είναι ο κόσμος ανυπολόγιστος… των εκμεταλλευόμενων. Άλλο μέσω των κανόνων να κατασκευάζουν ελεύθερα το υποφαινόμενο τους, και άλλο να δεχτούμε την οικονομική ανισότητα. Αυτές θα θεωρούνται πάντα… ως συνήθως ασυμβίβαστες πρακτικές, με την παράδοση του αναρχισμού στον εξισωτικό φιλελευθερισμό για τη διαφωνία στον καπιταλισμό.
Ο αναρχοκαπιταλισμός, και ως ένα είδος του ατομικισμού, ο οποίος θ’ ακυρώνει το κράτος, για να παρασκευάζει την απόλυτη laissez-faire οικονομία, θα βρίσκεται πάντοτε εκτός των κοινωνικών θεσμών στη συμπεριφορά του αναρχισμού. Θα βρίσκεται επιπλέον, στο πλαισίωμα του laissez-faire ή και ως ελευθεριοκρατισμός, θα ‘ναι και ως η αποβολή της απόδοσης του αναρχοκαπιταλισμού, ο καπιταλισμός του κεφαλαίου ή της κεφαλαιοκρατίας ανακοινώνεται στην αγορά του laissez-faire, πάντοτε θα ‘ναι οι φατρίες εκτός των κοινωνικών θεσμών, θα ψυχαγωγούν τη δικαιοσύνη των ανισοτήτων της αδικίας… των ιδιοτελών.

(Έχει πολλές ελευθεριακές δεξιές, έχει και άλλες όπως η Υπερεθνική ένωση (Supranational union) ή Ευρωπαϊκή Ένωση που είμαστε ενωμένοι -συμβολικό όνομα, ποιός είν’ αυτός;- και η προσαρμοσμένη κεντροαριστερά.)

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η προστασία των δικαιωμάτων, η ηθικότητα της ισότητας, η ηθικότητα της συμπεριφορικής δημοκρατικής ανθρωπιάς, με τον σεβασμό της δικαιοσύνης στην ομοιότητα όλων στα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα αίρουν καταργώντας τη βιαιοπραγία, τη βιαιοπραγία και όλες τις όψεις των φυλετικών διακρίσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα (των φυλών, των φύλων… LGBT rights) θα αίρουν καταργώντας όλες τις όψεις των διακρίσεων εναντίον των γυναικών, των εργαζόμενων, θα αίρουν καταργώντας όλες τις όψεις στην υπόδουλη της σκλαβιάς, και ό,τι είναι εναντίον των εργαζόμενων μεταναστών, τα ανθρώπινα δικαιώματα θα ‘ναι στην ελευθερία, στην ελευθερία της εκπαίδευσης.

Ο François Mitterrand υπηρέτησε υπό το καθεστώς Vichy (Vichy France) και (Croix-de-Feu) ως δήθεν ακροδεξιά. Στη συνέχεια μετακινήθηκε προς την αριστερά… το 1985 σαν να διέταξε τον βομβαρδισμό του Rainbow Warrior της Greenpeace…