Ο ιδεολογικός… και ο φιλελεύθερος στη σύνθεση της αντίληψης του ατομικισμού, στον αντιφασιστικό αναρχισμό
Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού
Ο αναρχισμός εδώ, είναι μια πολιτική θεωρία της φιλελεύθερης διανόησης, της ανθρώπινης προσωπικότητας, θ’ αντικρίζει απεναντίας με τη διαδικασία του σκεπτικού, του στοχαστικού οπαδού, την κινηματική ανάπτυξη της οργάνωσης με τη δικαιολόγηση της εξουσίας για τη δημοκρατική ενδυνάμωση. Έτσι είναι για την προστασία της δημοκρατίας, με τις δημοκρατικές διαδικασίες του φιλελευθερισμού και όχι της απολυταρχίας. Επίσης, θα ‘ναι μια θετική θεωρία στα ανθρώπινα συναισθήματα, με τον φιλελευθερισμό απέναντι από κάθε αυταρχική προκατάληψη ή την πολιτική βια (Political violence) και της διάρθρωσης στην αναρχική βια (Anarchism and violence). Θα ‘ναι πάντοτε με τις προοπτικές, για να είναι οι εκφραστές της κοινωνίας, της πραγματικής φύσης, ο αναρχισμός του φιλελευθερισμού θ’ αντιπροσωπεύει την ιδέα της ευδαιμονίας -δίχως να είναι πάντοτε απαραίτητο- πρέπει να είναι το υπόδειγμα του φιλελευθερισμού.
Θα μπορούν να έχουν ένα σώμα της ελεύθερης κατανόησης των ρυθμίσεων, της κοινωνικής αξιόπιστης δομής, για ν’ αποδεχτούν ομοιόμορφα την ισχύ των συνθηκών στη γραμμή της σκέψης. Θα ήταν καλύτερη η ζωή στην πραγματικότητα και για μια καθαρά φιλοσοφική παγκόσμια ευτυχία, θα ‘ναι οι ταπεινοί στην αναζήτηση των αιτιών της φέρουσας απελπισίας που δεν έμαθαν να προσκυνούν, και να βιώνει ως ο ανεξάρτητος εσμός από την κρατική οργάνωση της εξουσίας προς την κατεύθυνση της ελεύθερης άσκησης, σε αυτές τις γραμμές των κυμάτων της δημοκρατίας. Μια τέτοια στάση, θα ‘ναι οι μάζες του λαού στα χαρακτηριστικά της απήχησης για την αδυναμία των ατόμων μες στην ελευθερία.
Το κράτος της συγκεκριμένης δύναμης είναι όπως ο νόμος σε κάποια κράτη, με τη χρήση του καταναγκασμού και τη
χρήση της σωματικής βίας, δεν έχουν τίποτα κοινό με τη δημόσια συνεργασία και τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο διεθνές σύμφωνο (United Nations) της ειρηνικής συνάθροισης στην ανάλογη προστασία του δικαιώματος της δεξιάς μας, είναι δίχως τη δικαιολογία στην πρόφαση της δημόσιας ασφάλειας. Για να φτάσουμε έτσι στον έλεγχο των πολιτών με τη χρήση του καταναγκασμού, συνήθως κάποιοι θεωρούν ως φιλελεύθεροι με τη δημόσια συνεργασία, ότι ο νόμος τους είναι της πρόληψης με το αντάλλαγμα, για την απουσία της καταστροφής και για την προστασία από τη βία.
Με τη μη βίαιη και τη συνειδητή αντίσταση των ηθικών αρχών του φιλελευθερισμού, της πολιτικής ανυπακοής -άρα δε θα ‘ναι στο προσωπικό συμφέρον- με τις συμβολικές προαναφερόμενες διαμαρτυρίες. Για τις αισθητικές αλλαγές ή για την αποτροπή στις συγκεκριμένες επιλογές, και των συγκεκριμένων θεμάτων που θα ορίζουν, έτσι θα διατηρούνται πάντα οι αμφισβητήσεις ζωντανές και συζητήσιμες σε μια δημοκρατία. Έτσι θα διατηρούνται οι αμφισβητήσεις, όπως στη φορολογία, στα εργατικά, στις αγροζημίες, στην απέλαση των ακίνδυνων λαθρομεταναστών, στα ζημιογόνα της καταστροφής και γενικά στη βια της τρομοκρατίας. Στη θανατική ποινή και για το άσχημο παράδειγμα που θα δίνει, ώστε να επηρεάζει σε πολλά άλλα άσχημα των αιτιών της φέρουσας απελπισίας, στις άρες μάρες, και με πολλά άλλα… η κρατική εξουσία έρχεται αντιμέτωπη με την πολιτική ανυπακοή.
Η ρίζα της αναρχίας είναι από την αρχαία Ελλάδα, η μια βάση είναι (ο ετυμολογικός ορισμός) ως την αποφατική στάση στην εξουσία. Η αναρχία είναι το πολιτικό δόγμα ή ο ιδεολογικοπολιτικός, στις αυτοδιαχειρίσεις του οργανισμού ή της αυτοοργάνωσης των θετικών για τις διακανονίσεις, που θα διακανονίζει ο λαός αντίθετα στην εξουσία. Είναι στην αντίθεση με τον άναρχο που θα ζητάει την κατάργηση του κράτους και της εξουσίας. Ο αναρχισμός είναι και (ο αντιεξουσιαστικός ορισμός) ως η αντίσταση ή η απόρριψη του συμβιβασμού σε όλες τις εξουσίες, ως την αποφατική στάση στην εξουσία, είναι ο πιο πλατύς, ο πιο ευρύς ορισμός, από τον αναρχισμό των ελευθεριακών. Αντικρατισμός είναι (αντικρατικός ορισμός) ως την αποφατική στάση και την αντίθεση στον κόσμο του κράτους, από τον αναρχισμό των ελευθεριακών και των οικονομικών ελευθεριακών.
Ο ολισμός είναι η θεωρία, εν καιρώ ειρήνης με την απόσταση στον δεσποτικό τύραννο, και η αντίληψη της αξίας στο πρότερο της ολότητας στην κοινωνία, στη σύνθεση της κοινωνιολογίας. Είναι απέναντι στη θεωρία της αξίας του ατόμου, στην αντίληψη του ατομικισμού. Ο ατομικισμός, είναι η θεωρία στη συνταγή με την απόσταση στην ολότητα της κοινωνίας, η διάσπαση στην κοινωνιολογία, με την απόσταση και στον δεσποτικό τύραννο. Ο ατομικισμός ή ο εγωισμός της παρουσίασης, στη σύγχυση και στη συνταγή του εξαναγκασμού, γίνεται ο παρεμποδιστικός στο δικαίωμα για παράδειγμα στην κριτική της κάστας, της φυλής, είναι στην αντίληψη του συγκεκριμένου ατομικισμού.
Στον ατομικισμό της προσωπικής ελευθερίας, θα υποστηρίζουν τα ατομικά δικαιώματα, προβάλλοντας τη φιλελεύθερη
ιδεολογία ή κοσμοθεωρία, την οποία θ’ αποκαλούν ο φιλελευθερισμός του ατομικισμού «Individualism» ή και «Individualist anarchism» – «Anarchisme individualiste». Θα ‘ναι και ο ατομικισμός ενάντια στην ανεπιθύμητη εισβολή, των λιγότερων ενδιαφερόντων ή των ισχυρών κυβερνήσεων, των προσώπων, των εταιρειών στο δικαίωμα. Θα ‘ναι πάλι ενάντια στη δραματική επέκταση, στην ταλαιπωρία, στην ταλαιπωρία της γραφειοκρατίας. Ο ατομικισμός του αναρχισμού θα συχνάζει στην αντίθεση του ολοκληρωτισμού, θα συχνάζει στην αντίθεση της εξωτερικής παρέμβασης για τ’ ατομικά συμφέροντα από την κοινωνία ή τους θεσμούς. Ο αναρχισμός, ο υπαρξιστικός αναρχισμός, ο φιλελευθερισμός και ο ελευθερισμός που θα παίρνουν το ανθρώπινο άτομο στην ανάλυση, θα ‘ναι πάλι στη σημασία της απελευθέρωσης.
Για να τεθεί υπό αμφισβήτηση η αντίληψη του ατομικισμού, θα ‘ναι όταν τα μηνύματά τους δε βλέπουν ευνοϊκά την ιδέα της συλλογικότητας των κοινωνικών δυνάμεων, εκτός όταν εκφράζονται… -ως παράδειγμα- για ν’ αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους όταν θ’ αδικούνται, για να τις κατορθώνουν. Στην ατομική προσπάθεια, δε βλέπουν ευνοϊκά την ιδέα της συλλογικότητας των κοινωνικών δυνάμεων, έτσι μπορεί και στην ευθύνη του κράτους -ως παράδειγμα- στην ιδέα της συλλογικότητας, για την πρόνοια που θα πληρώνουν όλοι, και δεν έχει καν νόημα, αν δε θα τοποθετηθεί στο πλαίσιο της κοινωνικής ομάδας ο ατομικισμός, ως ξεχωριστές και διακριτές οντότητες.
