Οι εκστάσεις στο φόρουμ

 

Πάνω στην κόλλα της καθημερινότητας,

ν’ απλώνεσαι στα βράδια της ομοιότητας,

μόλις μια γραμμή κινείται για τον άλλο όροφο,

στα μεγέθη της Δευτέρας, κινείται για τον πολυώροφο,

κι εγώ να διαδέχομαι τη νυχτωδία της γκαρσονιέρας,

ανάμεσα στα μεγάλα κτίσματα της βεγγέρας.

(Οι εκστάσεις στο φόρουμ θα ‘ναι διασπάσεις,

οι αναβάσεις στα μεγάλα κτίσματα, για ν’ απαλλάσσεις,

μια δεύτερη ιστορία τυλίγοντας ν’ αγκαλιάσεις.)

Στο μικρό δωμάτιο, το ανέσπερο θα ‘ναι βολικό,

να γυρίσει στο μικρό μπαλκόνι που θ’ αγρυπνώ,

τους τόσους μήνες του εγκλεισμού μας επιτρέπει,

στο κέντρο της πόλης που πάντοτε διαβλέπει,

που πάντοτε θα φιλοξενήσει μια διαφάνεια,

σαν την υγρασία διακρίνεται στα τουλπάνια.

(Οι εκστάσεις στο φόρουμ θα ‘ναι διασπάσεις,

οι αναβάσεις στα μεγάλα κτίσματα, για ν’ απαλλάσσεις,

μια δεύτερη ιστορία τυλίγοντας ν’ αγκαλιάσεις.)

Σαν την υγρασία στα φώτα, στους τοίχους,

εκεί, που θ’ ανοίγει ο κύκλος στους βοστρύχους,

από τη στάση, έπιασε τον κατήφορο το δύστροπο κέρας,

στους σωλήνες του σαν το χρυσόμαλλο δέρας,

και τα νοτερά από το πρόσωπο… ως τον τόπο της δράσης,

εξοπλισμένη με παροχές, με ψύχος της απόδρασης να μπάσεις.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.