Νοε 17. Αντίφας αντιφασισμού

 

 

Φυτά της ιστορίας με μια σπάνια νόσο

αυτό εκθέτουν για μοναδική ανατροφή

την ασταθή τους πρακτική, για να νεκρώσω,

στην ασφυξία, μήνιν που θ’ ασκεί για να θραφεί

στην πρόφασή τους αδιανόητη, θα στοιχειώσω,

γι’ ανάγκες ταξικών μιμήσεως κι ατυχής υφή.

–

Το άρμα καταράστηκαν στην περισυλλογή τους

και το σαθρό τους έκδηλο θα γίνει να τελέσει

μες στο μεγάλο θραύσμα γίνεται η εποχή τους

που ό,τι θα του μοιάζει, σε απότμημα θ’ αρέσει,

για να μπει το κορμί που κρύβουν στη στροφή τους

με τόση νοσταλγία το μοιραίο να συνθέσει.

–

Τους φανατίζουν, μες στην διαφωνία έχουν θέση

για να φυλάσσονται από τους αλαζόνες

που σπέρνουν και αγίνωτα θα μένουν σαν πεσκέσι,

από τ’ απατηλά, σ’ αυτά που έχουν τις αγχόνες

και στο πυρ κάθε αμαρτία που θ’ αλυσοδέσει

η αμαρτία τους, βαρύ πια σφάλμα στις οθόνες.

–

Ο ήρωάς μας που εμάς θες να ξυπνάει,

τα μέτρα πιο αιφνίδια για ν’ ακούσεις μες στη ζέση,

αγκαθωτό παντού το σύρμα που χρωστάει,

στους μαζικούς υπνωτισμούς τους για να εγκαλέσει,

ο άνεμος σφυρίζει όταν πάνω του φυσάει,

μεταλλαγμένος σπόρος που θ’ αποκαλέσει.

–

Κι αγκαθωτό παντού το σύρμα που τους προξενεί

και πάνω του οι αυξημένες μας νεφώσεις,

από αυτά που θα συμβαίνουν στα πυριγενή

από αυτά πια ούτε τους θεούς θα νιώσεις,

η απαισιοδοξία τους στα εκρηξιγενή

ημέρες, νύχτες διαφυλάξεων που θα γυμνώσεις.

–

Ο ήρωας με μύτη, με τα χείλη ενεή,

κρυμμένα μ’ ένα του σκισμένο πανωφόρι

που ό,τι πριν το βρει στο πόδι τον εκτενή

μ’ ελεύθερα τα μάτια όπως όλοι μας οι όροι,

με το αδιόρατο χαμόγελο στον γηγενή

μες στην αχνά θ’ ανέβουν όμως οι πυρφόροι.

–

Για την ομώνυμή τους θέση πήγαν αιχμηροί

η τέλεση δική σας με την πάγια πράξη

θα μένει σε μεγάλη έγνοια πάντα ευμενής

για την αμείωτη τους άμβλυνση θα διαταράξει,

στην μέση βρίσκει το πυρ τους, τον άνδρα δυσμενή

μα η γυναίκα είχε πέσει, για ν’ αρπάξει.

–

Στο πορφυρό κλουβί την πόρτα έχουν πια χτυπήσει

η σιδηρόφρακτη μας πύλη πάλι θ’ ασφυκτιά,

της εισβολής του τανκ, προς στο Πολυτεχνείο ρύση

δες, των υαινών οι τάξεις σαν στρατού δαγκωματιά,

διδακτισμός εισέβαλε στο κράτος να λογχίσει

και της δεξιάς αντίφας αντιφασισμού γητειά.

–

Να γευματίζουν σαν τον κόρακα χηλής μυτιά

που ντύθηκα με ρούχα και στεφάνια πένθιμα,

θανατερός λαός, οι Χάροι μέσα σου νυχτιά

δε θα ’ναι ο θανατερός, των Χάρων πένθιμα

μα ο λαός και της γιορτής τα μέλη στην νυχτιά

να φέρουν νιότη, την χαρά, στο πέρας πένθιμα.

–

Στα μέτωπα το σύνολο από κοινού τα γένη

για της δεκαεφτά μας Νοεμβρίου, κι αδροί,

τις τελευταίες μέρες, θα σου στέλνει όμως αίνους

και όταν έρθει, θες την εορτή μας στιβαρή,

και της ελεύθερης μας έκφρασης βροχή που δένει

και μεταξύ μας, στην ειρήνη στέκουν σοβαροί.

–

Παραφορά, παραφορά που θα μαυρίσει

ρητά, ρητά, ρητά, του βάρδου σαν βιολέτες,

την ζήση έχουν, ζήση φέρουν, ζήση σαν μπαξίσι,

αυτός ο λόγος του νερού στους γλωσσοδέτες

στον λόγο του νερού, η βλάστηση στην κλήση,

στους αποχωρισμένους, οι κακοί τους σκηνοθέτες.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.

 

Από το βιβλίο… Ο ανήλιαγος της πόλης.