Ένα άτομο που θ’ αρχίζει την αβεβαιότητα, δίχως τον εαυτό του και την αντίθεση ν’ αναδύεται, ενώ θα ρωτάει αδιάκοπα το τζίνι της ξεχωριστής ζωής των άβλεπτων του υπερκόσμιου, όταν το απόσπασμα θ’ αποκαλύπτεται στη μακροχρόνια διασκευή των πραγμάτων, θα καταλάβεις πως δε θα έχει ποτέ τα ίδια χαρακτηριστικά της επιρροής και τη βαθύτερη αίσθηση, θα βρίσκεται πάντοτε στο κέντρο της παρακολούθησης του δίχως ν’ αμφιβάλλει, με τις πολλές υπερβολικές δηλώσεις. Για να σας βοηθήσει η γραμμή θέλει τον χαλαρό βηματισμό στο γεγονός, και το τζίνι για τις αφελείς βελτιώσεις στην πρακτική όσο και να ψάξεις, ωστόσο συνέχισε να χρησιμοποιείς το τζίνι. Στην προσοχή της πληρότητας να βρίσκεται πάντοτε το μυαλό του ανθρώπου είναι το ακατόρθωτο, στην προσοχή μας να έχουμε το μυαλό ανθρώπινο για τους ανθρώπινους είναι το κατόρθωμα, η σκέψη δε χρειάζεται την υπερκόπωση ούτε τον λήθαργο, όμως εξαρτάται από τις οικογενειακές υποχρεώσεις μέσω των κρατικοδίαιτων.

Θα γίνω αυτό που θέλω, με αυτό που είναι όντως, για ν’ αποτελεί τον προορισμό στα επόμενα χρόνια. Για τις στιγμές που χαμογελούν πάντα με το κρύο ειρωνικό χαμόγελο και μία ειρωνική σπόντα του μπορόλα, έχει και μία χιουμοριστική πλευρά -πόσο άσχημος είναι ο χαρακτήρας σου, της ψυχοσύνθεσης σου, της ιδιοσυγκρασίας σου, και της στοχαστικής σου δουλειάς, και άχρηστος, για να το λες μόνος σου, λόγω το ότι εσύ είσαι και όχι ο αδύναμος- που θα ‘ναι και οι σχολιαστές που χρησιμοποιούν το δηλητήριο που ρίχνουν. Για να πιστεύουμε τον καθένα με τον δίσκο που έφερε ο ανεπίσημος του τύπου της εκτύπωσης, θα ‘ναι ο κιτρινισμός του “κίτρινου τύπου” στα ποδόμακτρα για την εικόνα ενός πλαστού χαρακτήρα, για να επηρεάζεται η κοινή γνώμη με το μπραβιλίκι, μα για τους υψηλούς τόνους η ποντικοπαγίδα είναι ασφάλεια, αλλά δεν είδε κανένα πέναλτι, ούτε τον στόχο, με την αμηχανία του εξυπνάκια.

Για να εκφέρουμε την άποψή μας… εδώ δεν μπορούμε να έχουμε γνώμη ή να γράφουμε τη γνώμη μας, να έχουμε τα ιδεώδη μας, να διαφωνήσουμε σαν άνθρωποι, για τις επιλογές μας ή για τη γνώμη μας. Πρέπει να παίζουμε ξύλο σαν τ’ απολίτιστα ζώα ή να υπάρχει μια μορφή μπούλινγκ των εκφοβιστικών χαρακτήρων, και να το κάνεις δημοσιότητα ή επειδή είναι στη δημοσιότητα να το κάνεις δημοσιότητα, και για τις σεξουαλικές πράξεις που είναι και το ταραγμένο κλίμα της εποχής, κατά το κοινώς λεγόμενο… κάποιοι πολίτες (!) είναι οι δημοκράτες. Μολαταύτα, δε μας λένε για ποια δημοκρατία.

(Είναι δύσκολο να παίζεις τον άνετο για τους τρόπους σου και large για τον φασιστικό σου χώρο. Με την αλαζονεία, την υπεροψία, την ταπείνωση, και την οίηση για αυτό που καταφέρνουν, μάλλον το κάνουν μόνο για αυτό τον λόγο, λόγω το ότι μόνο η δική τους γνώμη μετράει και η λογική, και πάντα (!) οι πανέξυπνοι. Με την αυταρχικότητα του δεσποτισμού, να επιπλήττουν τους ανθρώπους και τα παιδιά γιατί τους είναι αντιπαθής ή φοβούνται, αλλά ποτέ δε βλέπουν το παιδί τους, τον εαυτό τους, και τι καταφέρνουν.

Το μόνιμο πρόσκομμα σου για τους ανθρώπους μπορεί να έχει τις επιπτώσεις σου… το μόνιμο δεν είναι λάθος, αλλά είναι λάθος, είναι λάθος οι ετσιθελικοί. Είναι λάθος το βαρύ πεπόνι με τα παρελκόμενα, και ο σοβαροφανής του καθωσπρεπισμού.)

Άραγε από ποιον πρέπει να προστατευτούν; Άραγε ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο;… Από το να σχολιάζουν με όλα τα υπόλοιπα οι κακοδιάθετοι, πάντα θα ‘ναι επί ξυρού ακμής ο συνεκτικός λόγος, γιατί όλα είναι στραβά από τους στραβούς, έτσι τα βλέπεις όλα από την αντιπαράθεση. Εσύ είσαι το βιβλίο, και ο λόγος που ακούγεται μπροστά σε ένα παιδί, παίζει μεγάλο ρόλο, και πολλά άλλα μαζί γιατί είναι ο αντιγραφέας. Δε μοιάζει ο Άρης. Kι έχω μια σκασίλα… για όσα λένε για τα χρήματα, και της συγκριτικής πολιτικής τα χείλη με το σύνδρομο Μινχάουζεν, με αυτά τα χείλη το παιδί όλο αρρωσταίνει, είναι πολλά τα λεφτά Άρη και τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια του ή είναι ένας πολύ καλός τρόπος «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου».

Έπνιξε την ψυχή του, ήταν ο μεγαλύτερος έρωτάς του και μετά είχε απώλεια μιας ζωής, ήταν ένας καλός τρόπος όταν είχε περάσει κατάθλιψη.

Δε θα αφήσουν τίποτα να πέσει με την κακή στάση του ηττημένου και την πρωινή έγερση για το βάρος που έχουν ορισμένοι, από τη συγκεκριμένη κατηγορία για τη συνταγματική της θητεία. Ασχολούνται σχολιάζοντας (!) οι

σκληραγωγημένοι, ότι είναι φλώροι ή ότι είναι φλωράτζα -οι ντολμάδες γιαλαντζί θα ‘ναι οι σταθμοί των συμβολικών προς ντεμέκ- δίχως τη χιουμοριστική πλευρά τους, ξεχνώντας ότι είναι μια άλλη συμπεριφορά της σνομπαρίας οι ψηλομύτηδες, οι φαντασμένοι, και η αθέατη πλευρά τους… Πρέπει να είσαι ο ανεγκέφαλος, σαν τον κακοήθη απερίσκεπτο και τον ηλίθιο, για να σε λένε δήθεν μάγκα, γιατί δεν καταλαβαίνεις και πάει λέγοντας… γιατί οι ανώριμοι κάνουν χαζομάρες και ωριμάζουν. Ωστόσο, η διαφορά σε ένα τόσο μεγάλο κλαμπ των συμβολικών… εμάς μας πέρασαν χιλιάδες σκέψεις της σοβαρότητας και της τρέλας, εντούτοις είναι στενάχωρο για τις οικογένειές μας ο άνθρωπος που έφυγε και για αυτούς που έχασαν τις ζωές τους από τους ηλιθιώδεις, και μαζί η εγκατάλειψη και η απαξίωση από τους πανηλίθιους.

Αποκαλύπτοντας με τ’ ασυμπλήρωτα λόγια, τις πράξεις, τις αιτίες, και με τις φαντασιοκοπίες τους πάνω στους ανθρώπους, και την ορμητική πορεία των καχύποπτων σε ένα όχημα της ηχογραφημένης εξουσίας, για τις ακόλουθες ημερομηνίες θα ‘ναι όλα τα σκευάσματα των μάγων σε παγκόσμιο επίπεδο. Κατά τα άλλα υγεία, θα ‘ναι όλα της μεμψιμοιρίας, σε λίγο θα φοβούνται όλοι να μιλήσουν, γιατί οι άνθρωποι έχασαν την ελευθερία του ανθρώπου.

Και χωρίς να χάνουν τον χρόνο τους, θα ‘ναι για όλους αυτούς που κατηγορήθηκαν και οι διάδικοι ενώπιον του δικαίου, και σε πολλές δύσκολες στιγμές τους κατηγορούν ή κατηγορούνε το θύμα. Γιατί ποτέ δε βλέπουν τη μεριά τους, κατά τα άλλα θέλουν να τα εξολοθρεύουν, σε μια στιγμή της σιγαλιάς που είχε πάρει ο αγώνας, έτσι είναι όταν το δίκαιο δεν περιλαμβάνει τη γενική έννοια, γιατί έτσι κατηγορούν κάποιοι άλλοι για την αδικία των άλλων θυμάτων.

Γι’ αυτό πρόσεχε μανάρι μου γιατί υπήρχαν και θα υπάρχουν, γιατί σου φάνηκαν κάπως αφύσικα τα συμπεριφορικά της στερεοτυπίας, αυτοί είναι οι κοινωνικοί κανόνες της ελευθερίας, της ζωής, διότι δε γεννήθηκε κανένας, για να υποφέρει από τον καθένα. Για να μην υποστηρίζεται ο κάθε βλάχος του κάθε τόπου, για το φασιστικό του οικόπεδο, σε κάθε χώρα -να λέτε τη διεύθυνση- είναι ο άξεστος, ο αγενής, ο αγροίκος, ο ακαλλιέργητος, ο χυδαίος. Ο βλάχος, που δεν έχει κοινό στόχο για το απόκτημα της διαγωγής, της προφορικής, της νοοτροπίας, εκ μέρους της πρωτεύουσας. Από όποιο μέρος και να είσαι, βλάχος θα ‘σαι. Το να είσαι από χωριό ή επαρχία δεν έχει σημασία.