Μελαγχόλησαν τ’ αγάλματα από την ακινησία
Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού
Λοιπόν, πρέπει να εξιστορήσω την ιστορία ενός προσώπου, είναι πολύ λαοφιλής αλλά και πολύ λαϊκιστής, με άλλα λόγια είναι ο λαοπλάνος, δημοκοπεί με τα παραπλανητικά πλάνα, τα λόγια, είναι ο καλλιτέχνης που θα το παίζει παιχνίδι ή θα το πουλάει πάντοτε ανήσυχο, αντικομφορμιστικό, ψυχαγωγία, ακτιβιστικό φωτιστικό, μαζί και ο από μηχανής θεός, ο σωτήρας, που στα απονήρευτα πουλάει. Πω πω πωωω! Τι λέει ρε φίλε ο φιλές… Γυρνώντας στις παραστάσεις τις σκηνές, έτσι θα βρίσκει και απήχηση στον αντίλαλο, ερωμένες, χωρίζοντας τον κόσμο από τον πλανήτη του προς τα συναφή του, αναλόγως πού μοιάζει ο λαός κατά διαστήματα, και πότε θα ξαναγυρίσει από την ετικέτα της στερεοτυπίας, να με συγχωρείς. Αυτός έχει πινακίδα κυκλοφορίας “Ehestreit”. Υιοθετώντας πάντοτε αυτό που του δίνεις, στο πιασάρικο μείγμα του το σταριλίκι, το πιασάρικο δε σημαίνει ότι είναι καλό ή κακό, όπως και το ακατέργαστο. Έτσι, μια φορά κι έναν καιρό, πάνω στην παράσταση της προσωποποίησης, από αντίδραση έκανε τον φιλέ αιώρα, και πήγαινε μια αριστερά μια δεξιά, μια αριστερά μια δεξιά, ένιωθε ευχαριστημένος, ευτυχής φίλε, αυτά είναι τα καλά φίλε, αλλά κάτι φαινόταν σαν να κρύβει, τον ενοχλούσαν οι αλληγορικές μύγες. Ξέρεις, βγάζει από τη μύγα ξίγκι, έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, προβάλλω τ’ αποτέτοια… είναι μηχανισμός οι μύγες φίλε, όπως οι μυγοσκοτώστρες δίχως το υπονοούμενο, αλληγορικό ρε φίλε, ναι ρε φίλε.
Γελάς; Γελάς; Διαφήμιση έγινε το θέμα φιλαράκι, ρεκλάμα για τις ταχυμεταφορές, εικονογράφηση, αναταραχή για τα θέματα που αγνοείς, συλλογή στην ιστορία
της ενυδάτωσης, γιατί ζεις κάνοντας τραμπάλα δίχως ενοχές. Που να σκεφτούμε έτσι ρε συ, είναι, είναι πολλά τα νοήματα ρε φίλε, πρέπει να είσαι μέσα στο μυαλό του, είναι πολλά χρόνια έτσι, γυμνάζεται χρόνια, είναι στους συνθετικούς τρόπους. Φίλε, άμα τη βρίσκει έτσι και με τσαλαβούτι και κεφτέδες στη μέση του χρώματος πετρόλ, κάνοντας την ταραχή, και έχει στον γύρο τις ξαπλώστρες, εντάξει, όπου ξυπνάς θα έχει διαφορετικά μυρωδικά στο αλουμινόχαρτο φίλε, αλληγορικό ρε φίλε, ναι ρε φίλε. Η ανεύρεση του γεύματος αυξάνεται έντονα μέσο του φαινότυπου πουαντιλισμού, είναι μια άλλη τέχνη του πουαντιλισμού, κοίταξε, εγώ λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, είναι ανακατεμένα μέσα της με τη συκομαντεία, σος φραμπουάζ, φραγκοστάφυλο, και το μύρτιλο, εντάξει άμα τη βρίσκει έτσι, δε φταίνε οι άλλοι ρε φίλε. Συν τοις άλλοις, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας, και αλλουνού παπά ευαγγέλιο, και με άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, εντάξει. Είναι της τέχνης ο ανάγλυφος, και στη διακόσμηση δύσκολο, στην παρουσία η διάγνωση, και της ευαισθησίας ο παραγόμενος, δύσκολο, λέει ότι εξασκήθηκε για ν’ ακούσουν τον ήχο του σώματός του σαν τον εντολοδόχο, τους κωδίκελλους, από τους εκλέκτορές του, όμως είναι σε μοναδικές ονλάιν τιμές στο σύμπαν.
Μελαγχόλησαν τ’ αγάλματα από την ακινησία ρε φίλε, γιατί στο τέλος της σκηνής άρχισε να ωρύεται, φώναζε: Ήρθε η ώρα να φεύγεις, να φεύγεις, να φεύγεις,
να φεύγεις, να φεύγεις, κόσμε να φεύγεις, να φεύγεις κόσμε, έρχεται λοκντάουν, έρχεται καραντίνα κόσμε. Αχ! Αχ! Οχ! Όχου! Να ‘ουμε! Αχ! Αχ! Οχ! Όχου! Να ‘ουμε! Όντως ν’ ακούς κόσμε, από τη χτεσινή μέρα απλωνότανε, να ενημερώσει ήθελε ο προφήτης, μοιράζεται τις ψυχικές δυνάμεις του αξιώματος το παλικάρι, φεύγοντας σβέλτα, ταχέως, φώναζε στου πεζοδρομίου τα μεγάφωνα, ότι έρχεται πικ νικ στις κλειδαριές των ογκόπαγων. Από τότες στη σκηνή μεταφέρει μια καρακάξα από την τσέπη του σακακιού του, δεμένη στο σχοινί και κάνει ότι την απελευθερώνει, εντάξει, εγώ πάλι μπερδεύτηκα ρε φίλε, υπολόγισα άλλα, λέω, βγάζω στο μεϊντάνι, βγάζω το φίδι απ’ την τρύπα, τελικά ήταν για τους προληπτικούς (!) λόγους, η καρακάξα της οικονομίας, δεμένη στο σχοινί η καρακάξα ρε φίλε, η καρακάξα ρε φίλε. Μετά ήμασταν στην απόγνωση ψάχνοντας τα τιμαλφή, και πολλά ακόμη προϊόντα, ενώ έτρωγαν σπαράγγια στα ενισχυμένα σπίτια της φαντασμαγορίας, στείλε τώρα κανένα μήνυμα μπας και πας βόλτα… και να δεις την καρακάξα. Εε! Εε εεεε! Δεν αντέχω άλλο αυτήν την αγωνία, παρακαλώ παπιόν, παρακαλώ παιδιά, παρακαλώ… λυχνοσβήστης, παρακαλώ! Παρακαλώ! Ο παρακαλεστής είναι το όνειρο του και στα καλά καθούμενα, σήκω πάνω γιατί από τα πολλά σπαράγγια της φαινομενικότητας θα μένουνε αιώνια οι απαράλλακτοι.
Να προετοιμάσετε την ευγνωμοσύνη σας, εγώ θα την δείξω με ένα μπλουζάκι, το οποίο θα γράφει: Μη στοχεύεις τη διασπορά στον τρόμο αλήτη, απελευθέρωση στην καρακάξα. Α να χαθείς! Από Sotoku… poetry Play free Sudoku. Καλό! Καλό; Καλό! Καλό; Λέγε κόσμε, είπε: Καλό! Καλό! Καλό! Καλό! Οι θηλυκές γιατί κάνουν έτσι ρε φίλε; Ναι, γιατί κάνουν έτσι! Ναι, γιατί ρε φίλε; Στον άλλον ανεβοκατεβάζουν τα χέρια, σ’ εμάς κάνουν λες και στρώνουν τραπέζι πάνω από το
κεφάλι μας στρογγυλούτσικα ρε φίλε, πάνω από το κεφάλι μας στρογγυλούτσικα ε φίλε, πάνω από το κεφάλι μας! Δεν εκτιμούν τον κόπο μας στη φαντασία μας, λιποθυμήσαμε μετά ρε φίλε, δηλαδή έλεος, έλεος, έλεος, οι άγγελοι του ελέους, στο έλεος του Θεού. Καλό! Καλό; Καλό! Καλό; Λέγε κόσμε, είπε: Καλό! Καλό! Καλό! Καλό! Οι θηλυκές ν’ αγνοούν.
«Καλή χρονιά, αγάπη μου! Να μοιραστείτε το τραπέζι μαζί μας μωρέ, και τις ζεστές αγκαλιές στο τραπέζι, να φκιάξουμε προσωπικότητες, τους ρόλους, καταλαβαίνεις!» Φώναξε μια θηλυκιά!
«Μμμμμμμμ! Μας τάπωσαν, και καλά!»
«Του μουρτζούφλη!» Φώναξε μια θηλυκιά!
«Το μυστήριο τολμώ… στο ανεξάντλητο θα παραπονιέμαι, κατά στη βία των θηλυκών, και καλά!»
«Α να χαθείς! Θρασύδειλε!» Φώναξε μια θηλυκιά!
Έλα εδώ αγάπη μου, έτσι σε θέλω περιστέρα μου, δε βρίσκω άλλα λόγια να πω, το πρόβλημα δεν είναι τόσο πια για το μεμπτό, το πρόβλημα είναι τι μεμπτό είναι; Μη γένουμε τελείως εκδρομή στο άγνωστο, η οδύνη στα σημαντικά αυτονόητα θέματα, στη ρύθμιση της ευθυγράμμισης, από τους γελοίους των εγκεφαλικών κανόνων στη διαφορετικότητα της πραγματικότητας και των πλασματικών, βλέπω οτιδήποτε ζω.
