Κρατώντας πατημένο το εκτελεστικό Ctrl
Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού
Διαρκώς ένας τύπος ανθρώπου, ένας τυπάς από το σημείο του, θα ‘ναι με τα χέρια που σωριάζουν τις νέες όψεις. Στους αυτοκινητόδρομους τρέχει, να τρέχει στις εντατικές τα μικρά σπίτια που καταπίνουν με το τσόφλι την ψυχή τους από την ανία δίχως τα πλεονεκτήματα της δραστηριοποίησης. Το χειρότερο πράγμα είναι εντούτοις η παραπλάνηση των πλεονεκτημάτων και του σκοπού τους, έτσι είναι σαν τις απώλειες στα μπερδεμένα πρόσωπα ή στις μπερδεμένες καταστάσεις από τα δικά τους χέρια. Στις φυρονεριές τους όμως… οργίζονται με το λάθος θέμα της μετάδοσης τους, έτσι είναι σαν τις μεταστροφές που θα ‘ναι, για να σας καλοπιάσει ο αναμεταδότης… ξανά μανά τα ίδια. Έτσι πάντα θα ‘ναι της ανίας οι ταυτίσεις μέσα στον χωρόχρονο, δίχως το πανοραμικό στις γραμμές του σχεδίου τους. Σαν τον γόρδιο δεσμό θα ‘ναι τα πάντα όπως οι πόλεμοι στην ανθρωπότητα ή όταν θα ανοίγουμε τον πόλεμο μεταξύ μας, ή τον λεκτικό πόλεμο δίχως την ουσία της αιτίας -τι είναι το μυαλό, η έννοια, η σκέψη, το πνεύμα, ο εγωισμός της φιλαυτίας; Θα ‘ναι πάντα στις φανταστικές παραισθήσεις. Και πάντοτε θα ψάχνουν τους πρωτόγονους, και θα λαμβάνουν τους συντεταγμένους του κόσμου. Οι άνθρωποι πάντοτε θα έχουμε ανάγκη.
Ο Δείκτης Νοημοσύνης (Intelligence Quotient, IQ) ποτέ δεν ήταν της κακίας, στη μεγάλη κακία της ανάμνησης προς την αυτόματη ρουτίνα της αλληλουχίας που προσφωνούμε ως ανθρώπινη μορφή, ποτέ δεν ήταν της μολυσμένης ατμόσφαιρας και της εγκληματικής παραβατικότητας των κοινωνικών κανόνων. Ποτέ δεν ήταν στην παραβατικότητα για τη βία ή τη βία της ληστείας και για τις απαγωγές της ομηρίας των ανθρώπων, ή θίγοντας τη θηλυκή ανωτερότητα, την τρυφερότητα, την ευαισθησία, τη συνύπαρξη, το σύμβολο της ελευθερίας και της ισότητας, που ποτέ δεν αγγίζουν στις αμφισβητήσεις αλλά χωρίζουν. Διότι έτσι θα υπάρξουν τ’ αρσενικά ως ο σερνικός πόρνος και της υπόστασης που θα διαπομπεύουν. Μέσα σε όλα με την αισχροκέρδεια, οι εκμεταλλεύσεις, οι εκμεταλλεύσεις στα εργατικά, οι αμοιβές, οι αυξήσεις, που θα δικαιούνται, αυτά θα ‘ναι διαρκώς αντίθετα με τον δείκτη της νοημοσύνης (IQ). Αυτές, οι διαταραγμένες προσωπικότητες μας προσβάλλουν, για να δέχονται την ανταπόδοση της ωριμότητας με την ευεργεσία, θα ‘ναι μες στη νοημοσύνη μας μια αξιόπιστη τέχνη ή το τέχνασμα του αόριστου, στη συγκεντρωτική μας έννοια οι αδιατάρακτες προσωπικότητες συνειδητοποιώντας πάντα τ’ ασυνειδητοποίητα μέρη ή στα ενδιαφέροντα θα το επαυξάνουν.
(Η προσβλητικότητα στους άλλους για το συγκεκριμένο θέμα (IQ), θα ‘ναι σαν να έχεις την έλλειψη του, για να φανείς δίχως να είσαι… αυτά θα ‘ναι διαρκώς αντίθετα.)
Οι δημοκρατίες που δε διαδραματίζουν τις συμπεριφορικές νόρμες θα ‘ναι πάντοτε η κατάντια της χώρας, για να ζητάμε τον εκδημοκρατισμό της συμπεριφοράς και του συμπεριφορισμού. Τα αισθήματα της ειρηνικής ασφάλειας των ανθρώπων θα ‘ναι που γύρω μας αντιδρούν, για να βρουν τους τρόπους στις εκπονήσεις των διαχειρίσεων για τους μόνιμα έκρυθμους γουρουνάνθρωπους.
Όπως σε πολλές χώρες, όχι σε όλες, οι τύποι της ενημέρωσης που ο κόσμος πληρώνει, όπως οι εφημερίδες, οι
τηλεοράσεις, τα περιοδικά κτλ. … είναι δίχως τις αναζητήσεις ISBN – ISMN – ISSN, για να επισημαίνουν την επισημότητα, το οποίο διευθετεί η Εθνική Βιβλιοθήκη της κάθε χώρας με τα διεθνή πρότυπα των εκδόσεων.
Έτσι έγιναν -όπως και πολλές προσωπικότητες- τα υποδεέστερα μοντέλα άλφα και τα πρότυπα βήτα, για να προδιαγράφουν τ’ ανεπίσημα, τ’ ακαθόριστα, τα παράτυπα, που προσθέτουν με παρενθέσεις κάποιες εξελίξεις, ο λόγος θα ‘ναι πάντοτε η εντύπωση της πράξης τους στη δική μας εικόνα, για αυτό πάντοτε θα μιλάνε για ανικανότητα οι σταθεροί των ικανών της ανικανοποίησης.
(Ένα, σαν το δυσάρεστο περιστατικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης, το δεύτερο είναι η δυσάρεστη ψυχοτεχνική δοκιμασία στους ανθρώπους… -ο αληθοφανής… του πιστευτού το απίστευτο- η Πλύση Εγκεφάλου.)
Τα θύματα πολλές φορές είναι τα πολύτιμα των θυτών τους, σαν ένα σενάριο της αδιέξοδης ομηρίας που υπερασπίζονται τους θύτες της συμφοράς γενικά στη ζωή τους δίχως την ενσυναίσθηση, όπως υποστηρίζουν την αισχροκέρδεια, την υπερφορολόγηση, όπως πιστεύουν τον ηθελημένο για το LSD της ψευδαίσθησης, που εξυπηρετείς ή εξυπηρετεί το συμφέρον του, για να σας κρατάει σαν τα αυτοκόλλητα με τη μηχανορραφία της πλεκτάνης, δίχως τη διάψευση.
Σαν το τηλεκατευθυνόμενο μυαλό χρησιμοποιώντας τον εγκέφαλό σας όταν θ’ αγκιστρώνει με την αντίθετη στατιστική ψυχολογία, σαν εξάρτημα του παραλήπτη δίχως τον νου -με αυτά έγιναν οι εχθροί- έτσι θα μας βάζουν για την αποθήκευση ό,τι θέλουν, και όπως θέλουν αυτοί, για να μην αναρωτιούνται, να μην προβληματίζονται, να μη διαλογίζονται, με αυτόνομο τρόπο για την αξιολόγηση και τον νου. Ο έλεγχος του νου μας θα ψηλαφήσει το πληκτρολόγιο, για να είναι ο αποστολέας και ο παραλήπτης ελέγχοντας τις πληροφορίες όσο μπορούμε για την αποθήκευση ώστε να δημιουργήσουμε σωστά όσο μπορούμε τον νου, κρατώντας πατημένο το εκτελεστικό Ctrl.
Για τη φέρμα της αγιότητας… μέσα και έξω διαρκώς θα εικάζουν, έτσι για την επανασύνδεση της αλληλουχίας των συνδέσμων, θα ‘ναι από τους ογκώδεις για κάθε περιττή έδρα. Με την καταχώριση και τον πήχη, ο χειρισμός της ουσίας του αντίθετου είδους θα βρίσκει το νήμα της πτυχής κομμένο, που το κολάρο είναι λειτουργικό μόνο με τους ντόπιους αρρωστιάρηδες οικοδεσπότες. Γιατί, μόλις ξύπνησα σκέφτηκα να δώσω τη μέρα της δραπέτευσης, για να διαβάσω λίγες σελίδες των δοκιμασμένων λύσεων για ένα ολοζώντανο όνειρο.
Λέω συχνά, πως το μυαλό φοβάται να φανταστεί το τιμόνι της ζωής δίχως τα ονείρατα ή στα ονείρατα των ρημάτων. Το μάθημα σου είναι πιο όμορφο από τους αυτόκλητους τύπους των σωσιβίων, για να προβάλλουν στους πολίτες ένα βιαστικό συμπέρασμα. Σκαρφαλώνω, για να έρθω στο παρόν που ακολουθεί το αύριο και για τους νεότερους ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στα ίδια σπίτια, άσπιτα, έτσι άφοβα αρχίζω να φοβάμαι την απάθεια, την απάθεια δίχως τη φυσιολογική αντίδραση, χαίρομαι… άρτι αφιχθείς.
Πρέπει, πρέπει να επιστρέψει το τραγούδι της απομάκρυνσης, η αντενέργεια των αντιφρονούντων στο δομοστοιχείο, για να προβεί στον εγωισμό σου η μειλιχιότητα, να τον δυσαρεστήσουμε, για να διώχνει τον πραγματικό εχθρό σου στης βιτρίνας την εκτίμηση. Να εξαπολύσει μια ασώματη περιφέρεια, και το εγχείρημα με τις συχνές σκηνές να προσπεράσει, και τις άλυτες ματιές στη σελήνη του εξαγνισμού. Πρέπει, μες στο καταφύγιο των ανέμων τον πανικό σου να ονειρεύεσαι, που κινούνται μέσα στους άγρυπνους. Πρέπει, μέσα στον καφέ να πέφτει η σκέψη, για όσα θα γράφονται να μιλάν πρώτα στον εαυτό τους, για ν’ αλλάζουν, για να μη φοβάσαι να κάνεις λάθη, και λάθη των αξιόπιστων. Όπως τα λάθη άλλων, που ξέρει να συγχωρεί ή να συγχωρείται.
