Θα ‘ναι τέσσερις πλατείες

 

 

Θα ‘ναι τέσσερις πλατείες, θα ‘ναι τέσσερις οι δρόμοι,

ξεχωρίζουν, δεν ανήκουν σε μια σκέψη με τις νοήσεις,

θα ‘ναι για εμάς, μια στρογγυλή πλατεία η συγνώμη.

–

Έγραψα μες στη βροχή μια χωριστή μορφή… μορφάζω,

δεν υπάρχει όταν ξημερώνει, δε θα έχει μέλλον,

είδανε τα μάτια των νυχτών το κάζο… σταλάζω.

–

Πρόσεξε τους, όλη νύχτα στέκουν, στέκουνε χαμένοι,

στέκουν και σε κάθε είδος κρίσης, σαν ισοπεδώνει,

μες στους πίνακες στα σώματα με τα μυαλά δεμένοι.

–

Και οι χαρακτήρες, έχουν σίγουρα διδάγματα,

και οι χαρακτήρες, στη ζωή μας πάντα ξεχωρίζουν,

μα, τα κρίσιμα διδάγματα, ιδρύουνε τ’ αλλάγματα.

–

Πάντα… να ξημεροβραδιαζόμαστε οι γεμισμένοι,

πάντα… πόστο, στ’ αμβλυμμένα σάγματα των προταγμάτων,

πάντα… στα πετάγματα οι αγνοούμενοι γδυμένοι.

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.