Θα ‘ναι πολλές γενιές

 

 

Μες στο παράρτημα
της γλυκερής μας μουσικής,
μαζί το άρτυμα
να δούμε τι θα πεις,
το γευστικό μας άκουσμα
ναι, μέχρι να μας φύγεις
γιορτή μες στο παράκουσμα,
και τον ακροατή να ξετυλίγεις.

Μες στο αυλάκι το λαγαρό παραχρήμα
λιπόθυμο το πειθαρχείο,
ο παγετός τους να μεριάζει τμήμα,
το ρεπερτόριο στο αντηχείο.

Θα ‘ναι πολλές γενιές,
μες στο μαυράδι,
θα ‘ναι πολλές γενιές,
μες στο ψεγάδι,
ν’ ανάψει φλόγα δεν μπορεί,
ζουν μες στη στάχτη,
η πόλη κρατιέται να διαβεί,
για το ρημάδι τους το άχτι.

Δες του θεού τους τα αισχρά,
της δυσθυμίας την αχρεία,
στη γη να ζωγραφίζει την αιμασιά,
διαρκώς μες στους αιώνες διμορφία,
στην άγρυπνη δακρύρροια το αρχείο,
το κόκκινο στον χάρτη κρίμα,
τη συνοδεία του παλμού στο κρανίο,
της τέρψης έδρα για την παντομίμα.

Μες στο αυλάκι το λαγαρό παραχρήμα
λιπόθυμο το πειθαρχείο,
ο παγετός τους να μεριάζει τμήμα,
το ρεπερτόριο στο αντηχείο.

 

 

Ποίημα του Σωτήρη Τσατταλιού.