Αλλάζει ο χρόνος των ονείρων μου

 

Για εμένα είναι η ξενάγηση στους χρόνους των ονείρων, για εμένα είναι η ξενάγηση στους χρόνους των παρελθόντων, για εμένα είναι η ξενάγηση στις διορθώσεις του παρόντος για τις εξελίξεις στο μέλλον. Δίχως αυτά τα ζητούμενα, ο χώρος μου και εγώ θα κινδυνεύουμε, μάλιστα θα κινδυνεύουμε, για ν’ αναπτυσσόμαστε δημιουργώντας τις εξελίξεις.

Με φοβερίζει η αντι-συνείδηση, ή όταν η αντίθεση της δε θα μεγαλώνει, ιδίως όσο θα μεγαλώνει η ασυνειδησία. Εδώ, σε αυτό το δοκίμιο θα γίνω το ντεμπούτο των αντιρρησιών της συνείδησης, γιατί φοβάμαι την ασυνειδησία, δε φοβούμαι και δε λυπούμαι για την άποψή μου, γιατί εγώ έχω και την γνωρίζω όσο μπορώ ή θα μπορώ καλύτερα, και θα την προσαρμόζω στη ζωή μου όσο μπορώ ή θα μπορώ καλύτερα, και σε γνωρίζω, γιατί σε διάβασα και σε αγαπώ δεν είναι μόνο για όλα αυτά που πρόσφερες, έτσι, δεν είναι μόνο για τον δημόσιο διάλογο, είναι περισσότερο για τον προσωπικό, έτσι γιατί απλά σε αγαπώ. Κατά την άποψή μας η άποψή σου, κατά την άποψή σου η άποψή μου, δίχως της απιστίας τις στροφές που σαν το φίδι σε κάνει το επάγγελμά σου, μιας άλλης λογοτεχνίας. Άρα, δεν έχεις ιδεώδη, άρα, δε σε είπα φίδι, και εμείς στο επάγγελμα και στα ιδεώδη που δέχονται στις δύσκολες στιγμές τις κριτικές από των αγνωσιών τα νήματα, κατόπιν, θα σου γράφω με σπρέι που όταν κυβερνάς, τότε μόνο ο χώρος μου θα σε καίει, στα φασιστικά ιδρύματα με τα ψυχρά καθίσματα που θα ρίχνουν της ανεργίας τα βλήματα, και τις καρδιές μας καταστρέφουν.

Μα βαρέθηκα και αυτό, μα είναι στη ζωή σημαντικό και για τα παιδιά που άλλοι καταστρέφουν, να τους κάνουν δολοφόνους ή καταστροφείς δίχως τον λόγο για την ανατροπή, να τους πλέκουν τα λόγια αβελόνιαστα με τις βελόνες για όλα αυτά που δεν ξέρουν, στο τέλος πάντων συγχύστηκα… τέλος πάντων. Κι εσύ γιατί νευρίασες, κατάλαβα ρε συ, θες μόνο να εξυβρίζεις και να προσβάλλεις, να είναι το στόμα σου και η δήθεν πίστη σου πιστεύοντας σαν τα οργανάκια σου στις ανταποκρίσεις, εκεί να σε καταλαβαίνω με το μήνυμα, γι’ αυτό στο είπα. Συγγνώμη ρε συ, μπορώ ν’ αλλάξω, μπορώ ν’ αλλάξω και τη μορφή μου για τους ρόλους στον χώρο; Τι να μας πεις κι εσύ; Είπες: «Μπορείς ν’ αλλάξεις είναι η έκβαση στην άποψή μας». Γι’ αυτό, γι’ αυτό είσαι κάθαρμα -και η δική μου πού είναι, βρε;

Εγώ δεν είχα πει ότι: «Ο άνθρωπος ποτέ δεν άλλαξε, γιατί πάντα άλλαζε, στην κατεύθυνση, όλο να μεγαλώνει την επίγνωση». Ο εγωίσταρος, ανά πάσα στιγμή

κατά την περίοδο της ισχύος να μου στερήσει τα τρόφιμά μου, ο ανόητος, ο γελοίος, ο φαιδρός, ο κουτός. Εντάξει, δεν ισχύουν όλα αυτά τώρα… γι’ αυτά τα θέματα, μη γίνεστε ανόητοι, γελοίοι, κουτοί των φαιδρών. Κοίταξε, σε αυτήν την υπάρχουσα ομάδα που αυτή τη στιγμή μας επιβλέπει. Τι πρέπει να προσέξει, για να μη μετανιώσει αυτά που έχει εκφράσει, γιατί δεν πρέπει να είναι στις παρεκκλίσεις κατάλαβες, θα παρακαλέσω να γίνει κατανοητό, σας παρακαλώ! Για tramway τσ, τσου, δεν… Με τις οδηγίες του κατασκευαστή της ελευθερίας του λόγου, και με τη χάρη, δε θα φέρνουμε αντιρρήσεις στις ιδέες και στις απόψεις άλλων, βέβαια! Αμ δε! Και οι περιορισμοί ν’ απουσιάζουν, αν δεν είσαστε στην κυβέρνηση για τη ρητορική του μίσους, την εχθρικότητα, θα μπορείτε στις παρατηρήσεις. Βέβαια, η ελευθερία του λόγου είναι να εξωτερικεύουμε εκφράζοντας τις γνώμες μας ελεύθερα, οποιοσδήποτε και δημόσια δίχως τον εξευτελισμό, την τιμωρία, ή τις επιβλαβείς παρεκκλίσεις που είναι και αυτές σαν την τιμωρία, έτσι, για να δίνεις ελευθερία, δίχως την αυστηρή μεταχείριση και του λόγου, και από την τροφή του λόγου… ταγή. Γιατί κι εμείς έχουμε τον ασυμβολικό εγωισμό κύριε, είμαι και εγώ, ένας εγώ, βέβαια! Στην αξιοπρέπεια, στην υγιεινή, αυτός θα πει ότι ήρθε η στιγμή για την αλλαγή της πάνας, της ασχετοσύνης ορατότητες, ο άσχετος.

Ώρες – ώρες δε νιώθω καλά, αλλά είναι με τις ώρες, νιώθω σαν να είμαι ο αφηρημένος, ο κλεισμένος του παταριού, ο σοφός της σοφίτας και η σοφία αλλού, αχ! Άου! Ήμαρτον! Τώρα κυβερνάνε οι αμπελοφιλοσοφίες, οι συμφεροντολόγοι, οι ανάρμοστοι, αυτοί που είναι δίχως τη σοφία, για δες την πληθώρα, το πλήθος -πώς ζει με τους υποδεέστερους; Γιατί μας πουλάνε… στην ανωτερότητα της ειρωνείας τους. Και οι λίγες διδασκαλίες του πλήθους… στις περικοπές. Έτσι νιώθω σε έναν βοηθητικό χώρο στον τόπο, κρυμμένος εκεί να βγάζω το κεφάλι από το παράθυρο και να κάνω τον κούκο, φτύνοντας τα τσόφλια, κι έτσι θα σου αλλάζω και την ώρα. Οι έγκυροι των τιμών και στο βάθος της ενημέρωσης, ν’ αυξάνουν τους μισθούς για να περνάει καλύτερα ο κόσμος, δίχως ταυτόχρονα ν’ αυξάνονται οι τιμές απομένοντας πάντοτε στο ίδιο επίπεδο. Για να μη χάνεις τις προσφορές των θαμπών… αλλά γυαλιστερά πάντοτε φρούτα της νέας συμπεριφοράς των πραγμάτων, στις πωλήσεις δίχως τους άσους τα νούμερα, αλλά προσέχουνε μόνο τη μόστρα της επίδειξης, διαθέτουνε τα χρήματα, για να πληρώνουνε από μάρκετινγκ για τους καταναλωτές της κάλπης μέχρι ό,τι θες.

Και με μια μαριονέτα βρίσκουνε την ιδέα για τις μαριονέτες οι μαριονετίστες, πώς να κρατήσουνε αυτό που θέλουν; Πώς να σε κοροϊδεύουνε, για να κρατήσουνε αυτό που θέλουν; Πουλώντας την ψεύτική τους ελευθερία και καταστρέφοντας την πλήρη αληθή, για να τη κάνουν μαζική, καταλήγει στην αυτοκαταστροφή, η δήθεν μαζική ανοησία στην υλοποίηση. Δίχως εμάς, θα είστε όλοι της μάζας των γενικών ειδικών φρουρών με πουά μπανάνες στην τεχνολογία των βιτσιόζικων γούστων, και στις ποικιλίες των σχεδίων μαζί και οι βέρες με τα βίτσια. Παρεμπιπτόντως, με τα βίτσια διαφορετικά από το πάνω νόημα, θα πρέπει κανονικά οι θηλυκές να προσυπογράφουν ένα χαρτί της προστασίας, ότι είναι της θέλησης του, αν το αγόρι γουστάρει, λαχταράει το μαστίγωμα των απαγορεύσεων, ή τα χαρτιά υγείας. Ενώ, οι μαζοχιστές φασίστες είναι οι αφανέρωτοι, τους αρέσει να λαμβάνουν τη βιαιοπραγία και τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις… Ενώ εμείς είμαστε, όπως και το ρητό, άμα θες να φύγεις… μείνε. Για να ενισχύσουμε την εμπειρία σας, μην τους ακούτε, ώστε να σας ακούνε, γιατί είμαστε όλοι με την ακουστική. Συγγνώμη ρε συ, μπορώ πάλι ν’ αλλάξω; Για τις τραυματικές ανταγωνιστικές αισθήσεις. Βρε, άσε μας! Που θα σε ρωτήσουμε κιόλας σαχλαμάρα…

Να μιλάτε στα παιδιά σας, για το χάσμα των γενεών σας που ήταν σαν τα ξεχωριστά δοχεία, και τα χέρια σας μάστιζαν τα πιο ανοιχτόμυαλα, τα πιο άκακα και τα πιο αγνά, αυτό που υποτίθεται ότι θέλατε να παρασύρετε ξεχνώντας τη φύση τους, ξεχνώντας το νόημα, προφανώς μερικό, για αυτό που λέγατε: «η ζωή είναι μικρή». Μάλλον είναι μόνο για σας μεγάλη, ούτε για τα θηλυκά, αλλά ούτε και για τ’ αρσενικά.

Αυτός είναι ο χώρος μου, και θα τον αλλάζει ο χρόνος μου, με ένα καλάθι στις επιλογές των ονείρων, για να νιώθω τη βροχή της ριζοσπαστικοποίησης μέσα στο κλίμα της αλλαγής, και το τραγούδι μας να το κάνετε ν’ ακουστεί όταν το φεγγάρι βγάζει σφάλμα. Είναι άδειο το δικό σου και άρτιο, στον χρόνο βαθύ με τον δίσκο άδειο, και είναι ο άνθρωπος το προϊόν και ο λογαριασμός, και καλά βρήκες το λυσάρι του βιβλίου και το δελτίο του καιρού για την επίλυση της έγκρισης στο τελικό δελτίο, αλλά το κρίμα είναι στα χέρια σου θεμελιωμένο.

Αν θα υπάρξει και ο επόμενος, θα σου βγάλει και την τιμή την αδιατίμητη, οι ανορθόγραφοι σε όλα τα υπόλοιπα και των τιμών, έτσι απαντούν οι αριθμοί που στην ουσία καταθέτουν τα χαρτόνια χορεύοντας ταγκό οι ταγκοί, είναι που μαθαίνουν τα βήματα με τ’ αυστηρά στοιχήματα σε άτομα κάτω των 18, πάμε άμα θες και στοίχημα.
Και εδώ σας χαιρετώ, έτσι έμαθα εγώ, καμιά φορά θα παίζω αλλιώς μπας και θα τα πούμε, τώρα θα ξαναρχίσω.