Άλλοτε αναπτυσσόμαστε τυπώνοντας αερόστατα και άλλοτε εμείς θα κατορθώνουμε πολλά, στις συμβατικές έννοιες ως μη αναρχικές

 

 

Άρθρο του Σωτήρη Τσατταλιού

 

 

 

 

Τελικά όταν θέλουμε και αφιερώνουμε τον χρόνο που χρειάζεται στις προτιμήσεις μας, αναπτυσσόμαστε τυπώνοντας αερόστατα και άλλοτε εμείς θα κατορθώνουμε πολλά, πολλές φορές όμως θα ‘ναι καλό να εξετάζουμε, αν υπάρχει στις επιλογές της ενασχόλησης ή να ‘ναι το λειτουργικό στο μέρος που ζούμε, για να μη γίνει τ’ οφειλόμενο. Αν πάλι δε γίνει κατά παρέκκλιση στο μέρος που ζούμε, τουλάχιστον σαν χόμπι, θα γίνει τ’ οφειλόμενο στη ζωή μας, στη μόνιμη συλλογή των βιωμάτων μας. Τελικά είναι δύσκολο στ’ ανθρώπινα αξιοθέατα, να ψάχνεις τον εσωτερικό σου κόσμο, για ν’ ακουμπήσεις με την κλίση τον αγκώνα της εξωτερικής σου όψης για τη θέαση της παρηγοριάς. Διότι, ταυτόχρονα προσπαθούν ν’ ανιχνεύσουν στον εσωτερικό σου κόσμο, πολλές φορές απουσιάζει από την ευρεσιτεχνία η έννοια του χρόνου, του τροχού της ζωής που θα φανερώνει τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, όμως πολλές φορές το ανθρώπινο ορμέμφυτο ανιχνεύει και την ανίχνευση. Το μόνιμο απαισιόδοξο ζοφερό τοπίο, φτιάχνει την αντίθεση στον αισιόδοξο λαμπερό τροχήλατο, σαν να δείχνει τη διαδρομή της έλκυσης, σαν να βοηθάει για την εισαγωγή στ’ απλά πράγματα της ζωής να φαίνονται στο πρόσωπό μας.

Για να δημιουργήσουμε τον δικό μας κοινωνικό κύκλο ανάμεσα στους εαυτούς μας για τις ασφαλείς, τις επιβεβαιωμένες μας διαθέσεις, όπως για τις ικανοποιήσεις των απλών θεμάτων και το απροβλημάτιστο υποσυνείδητο μας, για τους φόβους και τις ντροπαλότητες μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την προσαρμογή στα κοινωνικά πρότυπα, δεν πρέπει ν’ αφήνουμε -γιατί πολλοί κύκλοι έχουν προσωπικές προκλήσεις- να πατήσουν την παύση τα μάτια των συγκεκριμένων ελεγκτικών στις διαθέσεις μας. Ο καλύτερος δάσκαλος στον δρόμο μας, είναι οι προτιμήσεις μας, για ν’ αλλάξουμε στη συνέχεια τη ζωή μας, όσο θα ζωγραφίζουμε το ημερολόγιο μας, γίνεται ο πλήρης οδηγός στο αναμνηστικό της κάθε εμπειρίας. Δεν είναι όλα ο ένας προορισμός, το ξεκίνημα, όταν οι πολλές πινελιές διευρύνονται, θα προσθέτουνε τις πινελιές τα πάθη μας, οι γνωριμίες μας, τα λάθη μας, με τις βάσεις των τριών πραγμάτων στη ζωή μας, θ’ αλλάζουμε μεγαλώνοντας τις απλές απολαύσεις μας.

Να περιμένουμε την ουτοπία και την ονειροπόληση σαν την αγαπημένη μας ταινία, σε αυτή τη ζωή είναι καλύτερα να βλέπουμε ή να διαβάζουμε τη ζωή στην

απλότητά της, μέσα στης ζωής τα καθημερινά πράγματα που μας δυσκολεύουνε ή μας απασχολούνε, μέσα στους ανθρώπους, στο κάθε μυαλό και την οπτική τους. Με τον πιο απλό τρόπο να λείπει από τους ανθρώπους και τον τρόπο τους, έτσι ταυτόχρονα να μας φαίνονται όλα σαν την αγγαρεία, με τους δύο περαστικούς να μας εμφανίζουν τους ρεαλισμούς. Φαίνεται όμως, να βρίσκεται στο κίνητρο η θετική προοπτική, στη σύνεση της άρνησης, το απαλό χαμόγελο στις σκέψεις μας, θα ‘ναι στις φτιαγμένες διαθέσεις. Ξέρεις θα υπάρχει πάντα το διαφορετικό απόσπασμα, παντού όταν θα βλέπουμε τριγύρω μας, αν θες άλλαξε τις ιστορίες στις καταγραφές, για να ισιώνουμε νιώθοντας τον τρόπο της διατήρησης. Στην ευχάριστη οπτική της συγκεκριμένης νοοτροπίας, δε θα ‘ναι στ’ αναγκαία τα προσόντα, όσο η έλξη σε αυτή τη ζωή να τραβάει ενσωματώνοντας τις ευχαριστήσεις, όσο οι μορφασμοί στα πρόσωπα των ανθρώπων, οι γκριμάτσες να ομορφαίνουν καταλαβαίνοντας τα συναισθήματα, να βγαίνουν τα καλύτερα συναισθήματα, να διατυπώνουμε παρατηρώντας βέβαια την υποκριτική κακία της σχέσης.

Βλέποντας παραδειγματικά το αντικείμενο, όπως είπαμε, η αληθινή συκοφαντία ή η εξαπάτηση, δημιουργεί τις απερίσκεπτες αντιδράσεις αρμόζοντας στις ολισθηρές κληρώσεις, με αποτέλεσμα ν’ αφήνει ασαφή τα ζητούμενα μεγαλώνοντας μέσω της ασυνεσίας, της απερισκεψίας στα ζητούμενα, αυτό που δεν πρέπει. Προτιμώντας αυτή τη νοοτροπία, για να κερδίζουν το τέχνασμα βρίσκοντας στην αστοχία της ζημιάς, να φανερώνετε η απατεωνιά δίχως στην ουσία να κερδίζει ποτέ, σαν να λένε οι ίδιοι ότι χρειάζονται το αχρείαστο κακό. Έτσι γίνεται όταν απουσιάζουν οι σημαντικοί τομείς της αντιπαράθεσης, αντί να μειώνουν να βρίσκονται στην ηπιότητα του κέντρου, για να δραστηριοποιούνται στο σύνταγμα, με την πληρότητα των γραπτών διευρυμένων κανόνων του συντάγματος. Για την ψευδολογία του πταίσματος, των κακούργων, και πολλά επιπλέον θέματα, ενώ έτσι προχωράνε αδιαφορώντας με την επιπολαιότητα στα πολιτικά δικαιώματα, τα δικαιώματα, μεταφέροντας τη συναισθηματική δυσφορία, τη δυσανασχέτηση, τον εκνευρισμό στην κοινωνία.

Σε όλες αυτές τις συνταγματικές χώρες των αλλοιώσεων, είναι ή δημιουργούν σαν τους μονοατομικούς ορισμούς επηρεάζοντας μέσο των σκοπών τους πάντοτε τους ανθρώπους. Έχουν δημιουργήσει με τις συκοφαντίες ακόμη και τις περίλυπες σωματικές βλάβες, τους περιορισμούς στις ομιλίες, τους περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες, στις ελευθερίες δίχως την προσωπική πρόκληση. Γιατί ό,τι είναι στο ιδανικό δεν πρέπει να εξωτερικεύετε, καταλήγοντας πάντοτε οδηγημένοι μέσα στην καθημερινότητά μας, στην καταστροφή της εμπιστοσύνης δημιουργώντας τ’ ανησυχητικά προβλήματα. Για αυτό τον λόγο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η ραδιούργα καταστρεπτικότητα, στην πραγματική έννοια της πολιτισμένης κοινωνίας, ούτε ένας καταλύτης της διεργασίας στην πραγματική κοινωνία, για να προχωράει αγνοώντας την πραγματικότητα του κόσμου βρίσκοντας μόνος του την αμφισβητήσιμη ευφορία.

Όταν σε αφήνουν σωματικά να πνιγείς στη δύσπνοια της ανάγκης των κοινωνικών θεμάτων, τότε δεν υπάρχει η ομαδικότητα στη μέριμνα, έτσι θα κατευθυνόμαστε αηδιάζοντας όλους τους δείκτες στο χάος των ερεθισμάτων, των αισθήσεων, αποκρούοντας την κάκιστη συσσώρευση των πραγμάτων. Στη συνέχεια αδιαφορώντας θα πετάμε -δίχως να φταίει- την αξία της ολικής λειτουργίας, αλλά αργότερα θα βρεθούμε στο βάραθρο δίχως τη βασική κατεύθυνση της ζήσης. Δεν μπορώ να εικάζω την πραγματικότητα του γενικού ή του μεγαλύτερου βιοτικού επιπέδου, μπορώ να εικάζω όταν θα βρεθεί στην ψευδαίσθηση το επίπεδο -τι θ’ ακολουθήσει με τ’ αρνητικά συναισθήματα της συνύπαρξης; Που ο ασύνδετος/ο συνδεδεμένος για αυτούς είναι μόνο ατομικό και χρηματικό το προσόν· πουλάνε όμως τ’ αντικείμενα δίχως τα κύρια βοηθητικά αντικείμενα. «Ρολόια» οι εκμεταλλευτές στις αντισταθμίσεις των πολυσύχναστων, στις θλιμμένες, στις δυστυχισμένες ανθρώπινες ψυχές, άμεσα και για τις ανθρώπινες υποθέσεις, δίχως τις ανατροφές, τις οικονομικές ανέσεις στον κόσμο.

Έτσι θα ζούμε διαρκώς τις ασταθείς απολαύσεις συμφωνώντας στα σενάρια της προσφοράς τους, από τα ευχάριστα να μας δυσαρεστούν, και για τις ευχαριστήσεις στις ειδικές κοινότητες των υποδιαιρέσεων, στην αιτία των καταπληκτικών… προσώπων, για τις καταστάσεις κατοικώντας στο αλλότροπο του αδιάφορου για το αίσθημα της εσωτερικής γαλήνης. Τελικά τα προϊόντα της φόρτισης απελευθερώνουν τη μεταστροφή, με τα κατάλοιπα της ζωής στην πρώτη κίνηση να μεταφέρουν τις επιθυμίες, με καθεμία από αυτές τις μεθόδους να σχετίζονται στα μακρινά όπως: το έλλειμμα κουρέλι και το απορροφητικό ο αφρός.

Ο κάθε αναγνώστης δεν εξυπηρετεί πάντοτε τα δόγματα στις αρχές τους, τη στιγμή που θα βιώνουμε το αποτέλεσμα, θα βιώνουμε και την απόφαση της

ετυμηγορίας, μπορεί να είναι ιστορικές, για να προκαλεί την έκπληξη στο τέλος της συζήτησης. Ο άνθρωπος όμως θα μπορεί ν’ αναγνωρίσει πιο εύκολα την αναζήτηση του νοήματος, που θα κινηθεί η υπόθεση… για να γίνει θαυμάσια στις ημέρες του χρόνου, έχοντας ως εργαλείο την αίσθηση των σχέσεων, της ευωδίας, για να φροντίζεις όλες τις ταπεινές, τις απλές αναζητήσεις, τις συζητήσεις των σκέψεων. Είναι ο πιο ήπιος ο δικός μας χρωματικός θόρυβος σε μια ήσυχη γειτονιά το βράδυ, σε μια προσωπική διαδρομή στα δημόσια πεζοδρόμια, ενώ οι δύο μεριές είχαν περάσει ένα ήσυχο βράδυ, με τα μάτια τους να κλείνουν στ’ ανησυχητικά περίεργα ερεθίσματα, και στις περίεργες απρόβλεπτες σφηκοφωλιές, που φέρνουν περισσότερο με μια άλλη πολεμική αεροπορία, ή με τις περίεργες απρόβλεπτες κυψέλες. Και εσύ είσαι σαν τους χρυσαυγίτες που φανταστικά μεταφέρουν τη μορφή τους σε άλλους -για το εξοικειωμένο δόλωμα τους- ταυτόχρονα έφτιαξες την άλλη αντίδραση όπως είπαμε στον ψεύτικο εγωισμό σου που θα πουλάει τη δικαιοσύνη. Όταν όμως θα υπάρχει η αυξανόμενη λήψη στ’ ασύγκριτα και στην υπερτονική βελτίωση της πρακτικής, οι απαντήσεις θα καταγράφονται στο στάδιο της ζωής των ανθρώπων, για τις ανεπιθύμητες καταστάσεις που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής, δεν αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, δεν αποτελεί το πλεονέκτημα τον φραγμό των δικαιωμάτων.